Sygn. akt

III AUa 65/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Alicja Podczaska

Sędziowie:

SSA Roman Skrzypek

SSO del. Ewa Preneta-Ambicka (spr.)

Protokolant

st.sekr.sądowy Małgorzata Leniar

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

o emeryturę

na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. akt IV U 862/15

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. na rzecz wnioskodawcy Z. M. kwotę 300 zł ( słownie: trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt III AUa 65/16

UZASADNIENIE
wyroku z dnia 25 maja 2016 roku

Decyzją z dnia 22.05.2015r., znak: ENS/0/013041557 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. po rozpatrzeniu wniosku Z. M. z dnia 26.03.2015r. odmówił wnioskodawczy prawa do emerytury wskazując, że nie został udowodniony wymagany 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych. Do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach zaliczono zatrudnienie w (...)w D. w okresie od 15.11.1977r. do 31.07.1986r. i od 10.02.1997r. do 31.12.1998r. oraz w Piekarni R. B.w D. od 25.01.1995r. do 30.09.1996r. w oparciu o przedłożone świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Nie zaliczono natomiast okresu zatrudnienia w(...)w K. Oddział w B. od 09.09.1970r. do 24.10.1975r. z uwagi na nieprzedłożenie świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył wnioskodawca, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu emerytury od dnia złożenia wniosku. Zaskarżonej decyzji zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że odwołujący nie pracował w okresie od 09.09.1970r. do 24.10.1975r. w zawodzie ciastkarza i nie przedstawił świadectwa pracy w warunkach szczególnych, oraz błąd w interpretacji przepisów dotyczących odbytej służby wojskowej.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS Oddział w J. podtrzymał stanowisko zawarte w decyzji i wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyrokiem z dnia 10 listopada 2015r. sygn. akt IV U 862/15 uwzględnił odwołanie wnioskodawcy od wskazanej decyzji i zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. z dnia 22.05.2015 r. znak: ENS/0/013041557 w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy Z. M. prawo do emerytury poczynając od dnia 26.03.2015 r. oraz ustalił brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Jak wynika z ustaleń Sądu wnioskodawca Z. M. urodził się (...) W dniu 26.03.2015r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury. Za udowodniony uznano staż pracy w warunkach szczególnych w wysokości 12 lat 1 miesiąca i 19 dni. W dniu 09.09.1970r. wnioskodawca zawarł umowę o naukę zawodu ciastkarza z(...) w B. w okresie od 09.09.1970r. do dnia 30.06.1973r.. Z dniem 25.10.1975r. wnioskodawca został powołany do zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał do dnia 15.10.1977r., kiedy to został zwolniony z jej odbywania i przeniesiony do rezerwy. Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca z dniem 15.11.1977r. powrócił do pracy do (...) w T. Oddział w D., na stanowisko ciastkarza. Okres zatrudnienia w (...) w D. od 15.11.1977r. do dnia 31.07.1986r. został uznany przez organ rentowy za zatrudnienie w warunkach szczególnych. Od 01.02.1973r. został zatrudniony na stanowisku pomocy ciastkarza, w wymiarze 8 godzin dziennie. Od razu został przydzielony na nocną zmianę w pełnym wymiarze czasu pracy i na tej zmianie pracował przez większość swojego zatrudnienia w B.. Do jego podstawowych obowiązków, na zmianie, należało przygotowywanie ciast, i następnie ich wypiek w piecu. Na jednej zmianie było od 4 do 5 osób. Warunki pracy były ciężkie z uwagi na wysoką temperaturę. Pracownicy na zmianie pracowali na jednej hali, przy jednym piecu do wypieków i dlatego warunki na wszystkich stanowiskach, łącznie z przygotowaniem ciasta, i wypiekiem były tożsame. Praca odbywała się na dwóch zmianach, od.6.00 do 14.00 lub od 22.00 do 6.00. Na każdej zmianie w zakładzie, pracownicy mieli wykonać zamówione wyroby. Poszczególne czynności na każdej zmianie rozdzielał brygadzista, ponieważ wszyscy pracownicy mieli te same uprawnienia i mogli pracować przy każdej z prac wykonywanych w piekarni. Wnioskodawca pracował głównie przy piecu, przy stole oraz przy wypieku. Na każdej zmianie obsługiwał piec, ponieważ zawsze przygotowanie wyrobu kończyło się jego wypieczeniem, a pracownik, który przygotowywał ciasto również go wypiekał. Przez całe zmiany piec do wypieków był w ruchu, były w nim stale wypiekane kolejne porcje produktów. W pomieszczeniu, gdzie znajdował się piec, oprócz wysokiej temperatury, było duże zapylenie, część produktów wymagała wykończenia tj. posmarowania wodą, od czego tworzyła się para, która podnosiła temperaturę na hali. W ciastkami w B. znajdował się piec ceramiczny, opalany węglem, który był codziennie rozpalany i czyszczony. Rozważając zasadność roszczenia wnioskodawcy Sąd Okręgowy przytoczył warunki uzyskania prawa do emerytury przewidziane treścią art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009r. Nr 153 poz. 1227 ).

Następnie Sąd uznał, że w jego ocenie wnioskodawca zdołał udowodnić, że przez część spornego okresu czasu, stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace polegające na wypieku pieczywa. Od 1.02.1973r. należy uwzględnić jego zatrudnienie, jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych aż do chwili powołania do służby wojskowej tj. do 25.10.1975r. Sam wypiek zajmował ponad połowę czasu pracy, ale nie mógł odbyć się bez czynności przygotowawczych w postaci przygotowania ciasta, czy również rozpalenia pieca i utrzymywania właściwej temperatury w palenisku. Wszystkie czynności wnioskodawca wykonywał na jednej hali, na której znajdował się piec, a więc w tych samych warunkach pracy, przy wysokiej temperaturze i zapyleniu. Zasadą było, że pracownik, który przygotowywał wypiek, potem go wypiekał w piecu. Sąd 1 instancji uznał, że złożoność i specyfika pracy piekarza, czy ciastkarza, wymaga w wielu przypadkach, wykonywania w ramach dobowej normy czasu pracy kilku czynności, których efektem końcowym jest wypiek pieczywa. Przy tym, Sąd miał na uwadze, że wnioskodawca swe obowiązki wykonywał głównie pracując przy wypieku pieczywa, pobocznie wykonując niezbędne czynności dotyczące przygotowania ciasta do wypieku. Stwierdził, że w sytuacji kiedy różne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) lub też w przypadkach, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny należy potraktować całość procesu pracy, jako wykonywanej w warunkach szczególnych Sąd Okręgowy stwierdził, że z całokształtu okoliczności ujawnionych w niniejszej sprawie wynika, że czynności w postaci przygotowywania ciasta do wypieku były wykonywane w tych samych warunkach szkodliwych, co wypiek ciasta, a nadto stanowiły one integralną całość procesu wypieku pieczywa i dlatego też uznać należy, iż wszystkie, jako całość, mogą zostać zakwalifikowane, jako prace przy wypieku pieczywa, stąd zatrudnienie wnioskodawcy od dnia 01.02.1973r. do 24.10.1975r. tj. 2 lata 8 miesięcy i 23 dni, Sąd uznał w całości za okres pracy w warunkach szczególnych, wymieniony w załączniku do w/w rozporządzenia w wykazie A, dziale X pod pozycją 11. Z kolei, z uwagi na dobowy wymiar czasu pracy oraz niepełny czas zatrudnienia związany z uczęszczaniem do szkoły, Sąd Okręgowy nie uznał okresu przyuczenia zawodowego od 09.09.1970 r. do 30.01.1973r., jako okresu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na brak przesłanki zatrudniania w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako zaś okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, Sąd 1 instancji uznał okres odbytej służby wojskowej w czasie od 25.10.1975r. (data powołania) do 15.10.1977r. (data zwolnienia). Okres zasadniczej służby wojskowej podlega, bowiem wliczeniu do okresu wymaganego do nabycia emerytury w myśl art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), jeżeli przed powołaniem do wojska ubezpieczony był zatrudniony w warunkach szczególnych, i jeśli po zakończeniu tej służby podjął na warunkach określonych w art. 108 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220) zatrudnienie w takich warunkach w tym samym albo innym zakładzie pracy. Z poczynionych ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy uwypuklił, że wnioskodawca zarówno przed powołaniem, jak również po przeniesieniu do rezerwy i zakończeniu służby wojskowej, pracował w warunkach szczególnych, w tym samym zakładzie pracy, ale w jego różnych oddziałach, przy czym nie zmienił się charakter wykonywanych czynności. Pracę po zakończeniu służby wojskowej podjął w ciągu miesiąca od daty zwolnienia ze służby. Dało to podstawę do zaliczenia okresu służby wojskowej wynoszącego łącznie 1 rok 11 miesięcy i 20 dni do okresu wymaganego do nabycia emerytury na preferencyjnych warunkach. Mając powyższe na uwadze, Sąd wskazał, że wskazać należy, że okres zatrudnienia wnioskodawcy w warunkach szczególnych wraz z okresem odbytej służby wojskowej przekracza brakujący 3 letni staż pracy i tym samym pozwala na uznanie, że wnioskodawca przepracował łącznie z okresem uznanym przez organ rentowy, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie odwołanie uwzględnił i orzekł na podstawie art. 477 14 § 2 kpc.

Od powyższego wyroku organ rentowy złożył apelację, zaskarżając go w całości i zarzucając obrazę przepisów prawa tj. naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie, iż wnioskodawca posiada, co najmniej 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych, oraz naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 748) w związku z §2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz.43) poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd, iż wnioskodawca w okresie od 01.02.1973r. do 24.10.1975r. w trakcie zatrudnienia w(...) w K. Oddział w B. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W oparciu o tak sformułowane zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Pełnomocnik wnioskodawcy w odpowiedzi na apelację pozwanego organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. wniósł o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie od pozwanego na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania. Podniósł, że istotne w przedmiotowej sprawie jest to, iż sam wypiek nie mógł odbyć się bez czynności przygotowawczych w postaci przygotowania ciasta, czy również rozpalenia pieca i utrzymywania właściwej temperatury w palenisku, a wszystkie te czynności wnioskodawca wykonywał w jednej hali, gdzie znajdował się piec, a więc w tych samych warunkach pracy, przy wysokiej temperaturze i zapyleniu. Sąd I Instancji wskazał przy tym, że złożoność i specyfika pracy piekarza, czy ciastkarza, wymaga w wielu przypadkach, wykonywania w ramach dobowej normy czasu pracy kilku czynności, których efektem końcowym jest wypiek pieczywa oraz wskazał, że wnioskodawca swe obowiązki wykonywał głównie pracując przy wypieku pieczywa, pobocznie wykonując niezbędne czynności dotyczące przygotowania ciasta do wypieku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, Sąd uznał apelację organu rentowego za pozbawioną uzasadnionych podstaw i przez to niezasługującą na uwzględnienie. Wyrok Sądu I instancji, jako prawidłowy i odpowiadający rzeczywistemu stanowi musiał, więc się ostać, jako niezmieniony. Sąd Apelacyjny podziela ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji i uznaje ją za wyczerpującą, stąd nie zachodzi potrzeba powtarzania tak ustaleń jak i rozważań, zwłaszcza, że zostały przytoczone już w części historycznej niniejszego uzasadnienia, (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60, wyrok Sądu Najwyższego z 09.03 2006 r„ I CSK 147/05, LEX nr 190753, wyrok Sądu Najwyższego z 16.02. 2006 r., IV CK 380/05, LEX nr 179977) . Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, zaś w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, albowiem prawidłowo zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa. Już z tych względów bezzasadny jest zarzut zawarty w apelacji naruszenia przepisu art. 233 kpc.

W odniesieniu do kolejnego zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego tj. art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 748) należy przypomnieć, że spór w sprawie sprowadzał się do ustalenia czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania emerytury w trybie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. 2015/748 ) a w szczególności czy wnioskodawca przepracował, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych do dnia 01.01.1999r. W ocenie wnioskodawcy zasadne jest zaliczenie mu zatrudnienia w(...) w B. od 1.02.1973r., kiedy to został zatrudniony faktycznie na stanowisku pomocnika ciastkarza w pełnym wymiarze czasu pracy aż do chwili powołania do służby wojskowej tj. do 25.10.1975r., jako okresów pracy w warunkach szczególnych. Jak wynika z niezakwestionowanych w apelacji a poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, wnioskodawca z dniem 01.02.1973r. podjął pracę w (...) w K. Oddział w B. na stanowisku piekarza.

Na podkreślenie w tym miejscu zasługuje, że okres zatrudnienia na takim samym stanowisku ciastkarza w (...) w D. od 15.11.1977r. do dnia 31.07.1986r. został uznany przez organ rentowy za zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Praca w szczególnych warunkach umożliwiająca przyznanie prawa do emerytury to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 r„ III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r„ III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75, z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152) . Sąd Apelacyjny podziela pogląd, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustaleniu okresów pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie są zaliczane do wymienionego w wykazie A katalogu prac w warunkach szczególnych. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, bowiem że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach, (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08). Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, (OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290), nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika.

Nie mniej jednak stanowisko pracy zajmowane przez wnioskodawcę Z. M. charakteryzowało stałe narażenie na te same szkodliwe warunki pracy. Słusznie Sąd Okręgowy zauważył, że sam wypiek zajmował piekarzom, w tym wnioskodawcy ponad połowę czasu pracy, ale nie mógł odbyć się bez czynności przygotowawczych w postaci przygotowania ciasta, czy również rozpalenia pieca i utrzymywania właściwej temperatury w palenisku. Wszystkie jednak te czynności były wykonywane w tym samym niewielkim pomieszczeniu, o powierzchni około 20 m 2, w którym znajdował się piec, a więc w tych samych warunkach pracy, przy wysokiej temperaturze i zapyleniu. Specyfika pracy piekarza, czy ciastkarza, wymaga, co do zasady wykonywania w ramach dobowej normy czasu pracy kilku czynności, których efektem końcowym jest wypiek pieczywa, tak jak w przypadku wnioskodawcy.

W wyroku z dnia 12.09.2012 r. sygn. akt III AUa 452/12 sąd w zbliżonym stanie faktycznym stwierdził, że jako prace przy wypieku pieczywa w rozumieniu wykazu A, działu X, poz. 11 załącznika do ww. rozporządzenia należy rozumieć tak prace przy wypieku pieczywa (prace piekarza piecowego), jak również prace związane z przygotowaniem rozczynu, wyrabianiem i porcjowaniem ciasta (prace piekarza stołowego). W ocenie Sądu Apelacyjnego zarówno praca piekarza piecowego jak również praca piekarza stołowego (pod warunkiem wykonywania jej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zgodnie z wymogiem wynikającym z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia) jest pracą wykonywaną w szczególnych warunkach określoną w wykazie A, dziale X, poz. 11 załącznika do ww. rozporządzenia. Zgodnie z wykazem A stanowiącym załącznik do uchwały nr 38 Zarządu z dnia 11 lipca 1983

r. prace przy wypieku pieczywa - dział X, pkt 11 - obejmują szerszy zakres stanowisk i wykonywanych w nich czynności niż uznawał to organ rentowy. Wymienione były w nim stanowiska i czynności: piekarz, ciastkarz, ręczny odbiór pieczywa na blachach z pieca, ręczny odbiór listka waflowego z pieca, operator linii produkcyjnych nakładających kęsy ciasta do pieca i odbierający pieczywo z pieca, ekspedytor wyrobów gotowych, przesiewacz mąki, trzepacz worków, operator linii przy produkcji koncentratów ciast oraz obsługujący agregat cavemil cream. Zakład pracy uznawał, iż stanowiska piekarz stołowy i piekarz piecowy są równorzędne dla stanowiska piekarz, ujętego w wykazie A, dziale X, poz. 11 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do uchwały nr 38 Zarządu z dnia 11 lipca 1983 r., co odpowiadało zakresowi prac związanych z wypiekiem pieczywa ujętych w wykazie A, dział X, pkt 11 załącznika do ww. rozporządzenia.

Wydaje się, że sam organ rentowy popadł w sprzeczność skoro ten sam charakter pracy wnioskodawcy na takim samym stanowisku ciastkarza w (...)w D. od 15.11.1977r. do dnia 31.07.1986r. nie był przez niego kwestionowany, jako okres pracy w warunkach szczególnych uprawniający do emerytury w wieku obniżonym i został w zaskarżonej decyzji uwzględniony.

Reasumując Sąd Apelacyjny ostatecznie uznał wydane w sprawie rozstrzygnięcie za trafne i poprzedzone stosownymi czynnościami podjętymi w ramach postępowania dowodowego jak i słuszną jego oceną w zakresie spełnienia przez Z. M. wszystkich przesłanek żądanego świadczenia emerytalnego. Konsekwencją powyższego jest uznanie bezzasadności wniesionej apelacji wobec braku skutecznego dowiedzenia słuszności sformułowanych w niej zarzutów. Orzeczenie Sądu Apelacyjnego znajduje swoją podstawę prawną w treści powołanych przepisów prawa i art. 385 kpc. O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 98 kpc w zw. z § 9 ustęp 2 i § 10 ustęp 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r. poz. 1800).