Sygn. akt: VIII W 111/18
Dnia 25 października 2018 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Krzysztof Dąbkiewicz
Protokolant sekretarz sądowy Justyna Wierzbicka
w obecności oskarżyciela publicznego ---
po rozpoznaniu w dniach 4 sierpnia 2017, 07 grudnia 2017, 01 lutego 2018, 26 lipca 2018, 11 października 2018 roku
sprawy
B. C. s. W. i H. z domu (...) ur. (...)
w T.
obwinionego o to, że:
W dniu 24 października 2016 r. około godziny 20:11, w T. na skrzyżowaniu ul. (...) z tu. (...) nie zastosował się do sygnału świetlnego S-5 koloru czerwonego i wszedł na przejście dla pieszych,
tj. o wykroczenie z art. 92§1 kw
orzeka:
I. Uznaje obwinionego B. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza mu karę 200 (dwustu) złotych grzywny.
II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych.
W dniu 24 października 2016 r. Ł. K. (1) oraz M. G. (1) funkcjonariusze (...) (...) w T., pełnili służbę w patrolu dynamicznym na terenie miasta T.. Jadąc oznakowanym radiowozem ulicą (...) zauważyli dwóch mężczyzn, którzy na wysokości skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) w T., przechodzili przez przejście dla pieszych, w czasie gdy sygnalizator świetlny nadawał sygnał czerwony. Z uwagi na powyższe, osoby te zostały zatrzymane do kontroli. W trakcie wykonywanych czynności ustalono, że mężczyznami są B. C. oraz W. L. (1).
(dowód: zeznania świadków: Ł. K. (1) – zarejestrowane na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. oraz k. 5-6 akt; M. G. (1) zarejestrowane na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2017 r. oraz 7 grudnia 2017, W. L. (1) zarejestrowane na rozprawie w dniu 11 października 2018 r.).
Obwiniony B. C. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Podał, że wszedł na przejście dla pieszych gdy sygnalizator nadawał światło zielone, gdy doszedł do wysepki zmienił się kolor nadawanego sygnału i jak wyjaśnił kiedy zszedł z wysepki oddzielającej pasy jezdni sygnalizator nadawał sygnał czerwony (vide: wyjaśnienia obwinionego zarejestrowane na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2017 r.).
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, albowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania przed Sądem. W pierwszej kolejności należy wskazać na treść zeznań funkcjonariuszy Policji Ł. K. (1) oraz M. G. (1). Wskazani świadkowie stanowczo oraz konsekwentnie – tak w toku czynności wyjaśniających jak i podczas sądowego postępowania dowodowego – wskazywali, że wyłącznym powodem podjęcia przez nich interwencji było niezastosowania się przez m.in. obwinionego do obowiązującej w danym miejscu i czasie sygnalizacji świetlnej regulującej m.in. ruch pieszych (vide: zeznania M. G. zarejestrowane na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2017 r. 00:36:38 – k.53 akt; Ł. K. zarejestrowane na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. oraz k. 5-6 akt). Depozycje te – stosownie do okoliczności sprawy i materii będącej przedmiotem rozpoznania - były wyczerpujące, stanowcze, wzajemnie się ze sobą zazębiały oraz uzupełniały, stanowiąc jednolitą logicznie uzasadnioną całość. Ponadto nie można tracić z pola widzenia i tego, że nie dopatrzono się żadnych okoliczności mogących podważać obiektywizm, a w konsekwencji również walor wiarygodności zeznań w/w osób. Funkcjonariusze policji są osobami obcymi w stosunku do obwinionego, nie mieli z nim nigdy żadnych kontaktów, nie znali go, nie mieli jakichkolwiek konfliktów. W tym świetle oraz przy braku jakichkolwiek innych okoliczności mogących podważać ich rzetelność i profesjonalizm, nie sposób wręcz utrzymywać, że celowo i świadomie podjęli czynności mające na celu fałszywe pomówienie obwinionego o naruszenie przepisów z zakresu prawa o ruchu drogowym. Takie stanowisko jest tym bardziej nieuprawnione, gdy zważy się, że podejmując nieuzasadnione czynności świadkowie – funkcjonariusze Policji narażali się nie tylko na odpowiedzialność prawno-karną - za składanie fałszywych zeznań grozi przecież odpowiedzialność karna, co z pewnością musi zniechęcać do kierowania wobec kogoś fałszywych oskarżeń - ale też służbową – dyscyplinarną narażając się na szczególnie ujemne konsekwencje w postaci utraty pracy włącznie. W ocenie Sądu nie można dopatrzyć się żadnych powodów dla których świadkowie mieli by podejmować, aż tak wielkie ryzyko, tylko po to by przypisać – w istocie rzeczy niewielkie – naruszenie reguł z zakresu ruchu drogowego kompletnie nieznanej sobie osobie, z którą nie były w żaden sposób skonfliktowane.
Wyjaśnienia obwinionego pozostają nadto w sprzeczności z dowodem w postaci zeznań świadka W. L. (1), drugiego z mężczyzn zatrzymanego w trakcie interwencji w dniu 24 października 2016 r. w związku z niezastosowaniem się do sygnalizacji świetlnej. Świadek ten zeznał, że zarówno on jak i obwiniony weszli na przejście dla pieszych w momencie, gdy sygnalizator nadawał dla pieszych sygnał czerwony (vide: zeznania W. L. zarejestrowane na rozprawie w dniu 11 października 2018 r). Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości. Nie miał on bowiem żadnych podstaw by wskazywać na przebieg zdarzeń w sposób niezgodny z rzeczywistością, ergo nie zaistniały tym samym żadne przyczyny dla których można, czy też należałoby zakwestionować rzetelność oraz prawdziwość przedstawionej przez tego świadka relacji, tym bardziej, że treść jego zeznań pozostaje spójna i w pełni koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.
Zgodnie z dyspozycją art. 92 § 1 kw karze podlega ten, kto nie stosuje się m.in. do znaku lub sygnału drogowego. Przedmiotem ochrony regulacji normatywnej zawartej w art. 92 kw są bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. Niestosowanie się bowiem do określonych znaków i sygnałów drogowych stwarza zagrożenie dla tego typu dóbr (zob. T. Bojarski, w: T. Bojarski, Kodeks wykroczeń. Komentarz, 2015, s. 333; R.A. Stefański, Wykroczenia drogowe, 2011, s. 398; W. Jankowski, w: T. Grzegorczyk, Kodeks wykroczeń. Komentarz, 2013, s. 439; B. Kurzępa, Kodeks wykroczeń. Komentarz 2008, s. 356; W. Radecki, w: M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komenatrz, 2016, s. 755).
W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego pozwala na wniosek, iż obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. nie zastosował się bowiem do sygnalizacji świetlnej S-5, przechodząc przez przejście dla pieszych, kiedy to było zabronionego, z uwagi na nadawanie światła czerwonego. Wina i sprawstwo obwinionego w zakresie wskazanego wyżej czynu zostały w pełni wykazane i udowodnione.
Za przypisane obwinionemu wykroczenie Sąd wymierzył mu na podstawie art. 92 § 1 k.w. karę 200 zł grzywny. Orzekając grzywnę Sąd miał na uwadze możliwości płatnicze B. C., przesądzające o realności wykonania tej kary, grzywna winna być bowiem współmierna do efektywnego jej wykonania, bez potrzeby wprowadzania zastępczej kary pozbawienia wolności na wypadek nieskutecznej jej egzekucji, ale jednocześnie dla spełnienia swych celów represyjno-wychowawczych oraz celów w zakresie społecznego oddziaływania wyroku. Nadto powinna stanowić istotnie odczuwalną dolegliwość ekonomiczną, proporcjonalną do możliwości płatniczych obwinionego i adekwatną do rodzaju popełnionego wykroczenia. W niniejszym przypadku kara grzywny spełnia, w ocenie Sądu, stawiane przed nią cele społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także będzie dla obwinionego przestrogą na przyszłość i unaoczni mu nieopłacalność zachowań sprzecznych z prawem. Kara grzywny w wysokości 200 zł nie będzie również stanowiła dla obwinionego nadmiernego obciążenia finansowego i będzie mógł ją uiścić bez uszczerbku dla kosztów utrzymania. Zdaniem Sądu kara stanowić też będzie dla obwinionego wystarczające ostrzeżenie na przyszłość, zwłaszcza zmusi go do przestrzegania obowiązujących w ruchu drogowym reguł i zasad postępowania jakie ciążą na wszystkich użytkownikach dróg.
O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 12 6 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) i § 1 pkt. 1 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2017, poz. 2467), zasądzając od obwinionego kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 120 złotych tytułem wydatków postępowania poniesionych w sprawie.