Sygn. akt: VIII W 123/18
Dnia 21 listopada 2018 roku
Sąd Rejonowy w Toruniu w VIII Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Krzysztof Dąbkiewicz
Protokolant: sekr. sądowy Justyna Wierzbicka
bez udziału stron
po rozpoznaniu w dniach 9.11.2017 r., 8.03.2018 r., 19.11.2018 r. sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w B.
przeciwko:
A. P. c. J. i D. z domu S.
ur. (...) w P.
obwinionej o to, że:
1.W dniu 24 marca 2017r. o godz. 15:20 w miejscowości O. pow. (...) na drodze wojewódzkiej nr (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...)nie zastosowała się do ograniczenia prędkości na obszarze zabudowanym i przekroczyła dozwolona prędkość o 20 km/h
2.W tym samym miejscu i czasie kierując pojazdem dopuściła pojazd do jady pomimo, iż nie jest on należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia
tj. o wykroczenie z art. 92a kw, art. 96§1 pkt 5 kw
orzeka:
I. Uznaje obwinioną A. P. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów, z tym ustaleniem, iż przekroczyła dozwoloną prędkość o co najmniej 17 km/h tj. wykroczeń z art. 92a kw i art. 96§1 pkt 5 kw w zw. z art. 9 § 1 k.w. i za to – po zastosowaniu art. 9 § 1 k.w. to na podstawie art. 92a kw wymierza jej karę 200 (dwustu) złotych grzywny;
II. Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża ją wydatkami w kwocie 2 026,01 (dwa tysiące dwadzieścia sześć złotych jeden grosz) złotych.
W dniu 24 marca 2017 roku D. D. (2) pełnił służbę na terenie trasy (...). Wykonując czynności służbowe, w miejscowości O. (powiat (...)), o godzinie 15:20 dokonał pomiaru prędkości pojazdu osobowego marki M. o nr rej. (...). Do pomiaru prędkości wykorzystał urządzenie (...). Dokonując pomiaru D. D. (2) stał na zewnątrz oznakowanego pojazdu Policji. W trakcie pomiaru w pobliżu nie poruszał się żaden inny pojazd, tak z przodu jak i z tyłu samochodu osobowego marki M.. Z uwagi na to, iżł wynik pomiaru wykazał, że kierujący ww. pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość na terenie zabudowanym, o co najmniej 17 km/h w stosunku do prędkości dopuszczalnej, D. D. (2) zatrzymał ów pojazd do kontroli drogowej. W toku dalszych czynności, które podjął, okazało się, że kierującą pojazdem marki M. była A. P.. Ponadto w czasie kontroli pojazdu stwierdzono, że w ww. pojeździe nie działa przednie światło pozycyjne od strony pasażera, jak również brak jest podświetlenia tylnej tablicy rejestracyjnej.
(dowód: wyjaśnienia obwinionej zarejestrowane na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r.; zeznania świadka D. D. k. 11-12 oraz zarejestrowane na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r., świadectwo legalizacji pionowej przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym (...) k. 7 akt, opinia biegłego sądowego (...)– biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów k. 81-93 akt).
Obwiniona A. P. nie przyznała się do popełnienia czynu zarzuconego jej w punkcie I wniosku o ukaranie tj. wykroczenia z art. 92a k.w. Odnośnie tego czynu potwierdziła, że inkryminowanego dnia prowadziła pojazd i została zatrzymana do kontroli przez funkcjonariusza Policji, który okazał jej na urządzeniu pomiarowym dwie wartości, zarazem wytłumaczył czego one dotyczą. Niemniej jednak - jak podała obwiniona - nie zgodziła się na przyjęcie mandatu, albowiem w jej ocenie nie przekroczyła prędkości, nadto jechała w kolumnie samochodów jako piąta lub szósta, w związku z czym ten inne pojazdy musiały poruszać się z taką samą prędkością lub nawet większą. Obwiniona przyznała się natomiast do popełnienie drugiego z czynów tj. wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 k.w. (vide: wyjaśnienia obwinionej zarejestrowane na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r.).
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej odnośnie pierwszego z zarzucanych jej czynów. Powyższe stanowisko pozostaje w sprzeczności z jednoznacznymi i konsekwentnymi zeznaniami świadka D. D.. Depozycje te – stosownie do okoliczności sprawy i materii będącej przedmiotem rozpoznania - były wyczerpujące, stanowcze, stanowiły jednolitą logicznie uzasadnioną całość. Ponadto nie można tracić z pola widzenia i tego, że nie dopatrzono się żadnych okoliczności mogących podważać obiektywizm, a w konsekwencji również walor wiarygodności zeznań w/w osoby. Funkcjonariusz policji był osobą obcą w stosunku do obwinionej, nie miał z nią nigdy żadnych kontaktów, nie znał jej, nie miał jakichkolwiek konfliktów. W tym świetle oraz przy braku jakichkolwiek innych okoliczności mogących podważać jego rzetelność i profesjonalizm, nie sposób wręcz utrzymywać, że celowo i świadomie podjął czynności mające na celu fałszywe pomówienie obwinionej o naruszenie przepisów z zakresu prawa o ruchu drogowym. Takie stanowisko jest tym bardziej nieuprawnione, gdy zważy się, że podejmując nieuzasadnione czynności narażałyby się nie tylko na odpowiedzialność prawno-karną, za składanie fałszywych zeznań grozi przecież odpowiedzialność karna, co z pewnością musi zniechęcać do kierowania wobec kogoś fałszywych oskarżeń, ale też służbową – dyscyplinarną narażając się na szczególnie ujemne konsekwencje w postaci utraty pracy włącznie. W ocenie Sądu nie można dopatrzyć się żadnych powodów dla których świadek miałby podejmować, aż tak wielkie ryzyko, tylko po to by przypisać – w istocie rzeczy niewielkie – naruszenie reguł z zakresu ruchu drogowego kompletnie nieznanej sobie osobie, z którą nie był w żaden sposób skonfliktowany.
Wreszcie twierdzenia obwinionej pozostają w sprzeczności z dowodem w postaci opinii biegłego (...) – biegłego sądowego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów. We wnioskach końcowych wskazał on, że nie ulega wątpliwości, że dokonany w dniu 24 marca 2017 r. pomiar prędkości pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), który był kierowany przez obwinioną, został wykonany odpowiednim do tego urządzeniem pomiarowym, zgodnie z zasadami metrologii i instrukcją obsługi tego urządzenia, dotyczył tego pojazdu i wskazał rzeczywistą prędkość pojazdu. W opinii biegły zaznaczył również, że przyrząd pomiarowy prawidłowo wskazał prędkość pojazdu, którym kierowała obwiniona w granicach dopuszczalnego błędu pomiaru. W konkluzji stwierdził wreszcie, że w związku z tym, można w sposób pewny przyjąć, ze wartość prędkości pojazdu obwinionej w chwili pomiaru zawierała się w przedziale od 67 km/h do 73 km/h (z dokadnością do 1km/h). Jednocześnie uwzględniając na korzyść obwinionej wartość błędów granicznych, biegły stwierdził, że w analizowanym przypadku można jednoznacznie mówić o przekroczeniu dozwolonej prędkości 50 km/h o co najmniej 17 km/h (vide: opinia biegłego sądowego (...) – biegłego sądowego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów k. 81-93 akt).
Sąd w całości podzielił wnioski i ustalenia wynikające z opinii biegłego (...). Opinia ta została sporządzona w sposób kompetentny, w oparciu o wskazane źródła, przez specjalistę w tej dziedzinie i nie ma żadnych podstaw do kwestionowania jej wiarygodności. Opinia jest jasna, przejrzysta, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, jej wnioski końcowe są rzetelnie uzasadnione ze wskazaniem przesłanek w oparciu o które została wydana. Opinia zawierała szczegółowe sprawozdania z dokonanych czynności i spostrzeżeń oraz oparte na niech wnioski, czyniąc zadość wymogom które wynikają z normy zawartej w art. 200 § 2 k.p.k. Analiza przedmiotowego dowodu doprowadziła Sąd do przekonania, że biegły przy wykorzystaniu posiadanych wiadomości specjalnych w oparciu o wszystkie – we wzajemnym powiązaniu – ujawnione w toku przewodu sądowego materiały dowodowe, dokonał właściwego i poprawnego odtworzenia przebiegu zdarzenia. Argumenty zawarte w opinii pozwoliły Sądowi, na wszechstronną kontrolę zaprezentowanych przez biegłego wniosków, a w konsekwencji na przyjęcie opinii jako zasadnej. Biegły wykazał drogę, która doprowadziła go do odpowiedzi na postawione pytanie, przedstawił sposób i metodę badań, wskazał wyczerpujące informacje co do ustalonych faktów i podstaw dokonanych ustaleń, założeń (twierdzeń naukowych) na podstawie których wyjaśnił i ocenił ustalone fakty, fachowo wyjaśnił przekonywującymi argumentami przyjęte wnioski i ostateczne konkluzje. Tym samym – zdaniem Sądu- wskazane wyżej okoliczności warunkowały prawidłową ocenę rzetelności przeprowadzonych badań, zasadności dokonanych ustaleń, zupełności i trafności zawartych wniosków i ocen.
Reasumując, w ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego pozwala na wniosek, iż obwiniona dopuściła się wykroczenia z art. 92a k.w. W myśl tego przepisu odpowiedzialności podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego przez ustawę lub znakiem drogowym. Obwiniona poruszała się na obszarze zabudowanym, w którym obowiązuje administracyjne ograniczenie prędkości do 50 km/h, nie zastosowała się jednak do powyższego i prowadziła pojazd z prędkością, która przekroczyła o co najmniej 17 km/h prędkość dozwoloną. Tym samym jej zachowanie w pełni wyczerpało ustawowe znamiona wskazanego wyżej typu czynu zabronionego.
Jednocześnie zebrane dowody pozwoliły na wykazanie sprawstwa oraz przypisanie winy obwinionej w zakresie wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 k.w. Przepis ten penalizuje, zachowanie polegające na dopuszczeniu pojazdu do jazdy, pomimo, że pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy, albo pomimo, że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia. Obwiniona poruszała się pojazdem, w którym nie działało przednie światło pozycyjne od strony pasażera, nadto brakowało podświetlenia tylnej tablicy rejestracyjnej.
Uznając winę obwinionej w zakresie przypisanych jej wykroczeń drogowych, Sąd – po zastosowaniu art. 9 § 1 k.w. na podstawie art. 92a k.w. wymierzył A. P. karę 200 złotych grzywny. W ocenie Sądu orzeczona kara odpowiada stopniowi zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości wykroczenia popełnionego przez obwinioną. Zdaniem Sądu wymierzona kara stanowić też będzie dla obwinionej wystarczające ostrzeżenie na przyszłość, zwłaszcza zmusi ją do przestrzegania obowiązujących w ruchu drogowym reguł i zasad postępowania jakie ciążą na wszystkich użytkownikach dróg. W konsekwencji winna spełnić też zakładane w niej cele szczególno - prewencyjne. Grzywna orzeczona we wskazanym wyżej rozmiarze uwzględnia też możliwości majątkowe i zarobkowej obwinionej.
O kosztach postępowania orzeczono po myśli, art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.), art. 118 § 1 pkt 1 k.p.s.w. i § 1 pkt. 1 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2017, poz. 2467), zasądzając od obwinionej kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 2 026,01 złotych tytułem wydatków postępowania poniesionych w sprawie.