UZASADNIENIE

Powódka B. C. po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagała się zasądzenia od pozwanej kwot po 775 zł miesięcznie za okres od czerwca do grudnia 2016 włącznie roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11-następnego miesiąca, tytułem niewypłaconej części wynagrodzenia za okres od czerwca 2016 roku do grudnia 2016 roku, przysługującego po podwyżce wynagrodzeń w 2016 roku. Nadto domagała się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powód D. W. po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagał się zasądzenia od pozwanej kwot po 775 zł miesięcznie za okres od czerwca do grudnia 2016 włącznie roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11-następnego miesiąca, tytułem niewypłaconej części wynagrodzenia za okres od czerwca 2016 roku do grudnia 2016 roku, przysługującego po podwyżce wynagrodzeń w 2016 roku. Nadto domagał się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie żądania powodowie wskazali, że byli zatrudnieniu u pozwanej
w okresie od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia 16 grudnia 2016 roku na stanowisku operator urządzeń przygotowania danych, na pełny etat. W dniu 8 czerwca 2016 roku Przedstawiciele Zakładowych Organizacji Związkowych działający przy Izbie Skarbowej w K. i Przedstawiciele Izby Skarbowej zawarli Porozumienie, zgodnie z którym pracownicy zatrudnieni na dzień zawarcia porozumienia, to jest na dzień 8 czerwca 2016 roku, mieli być objęci podwyżkami wynagrodzeń. Wynagrodzenie zasadnicze łącznie z premią regulaminową pracowników spoza korpusu służby cywilnej w przeliczeniu na pełen etat miało wynosić 2810 zł. Podniesiono, że powodowie mimo, iż byli pracownikami spora korpusu służby cywilnej zatrudnionymi na dzień zawarcia porozumienia, to nie otrzymali podwyżki wynagrodzenia.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa powódki B. C.
i powoda D. W. oraz o zasądzenie od każdego z powodów kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podała, że Porozumienie z dnia 8 czerwca 2016 roku zawarte
z Przedstawicielami Zakładowych Organizacji Związkowych w sprawie zasad podziału podwyżek wynagrodzeń od 1 stycznia 2016 roku nie dotyczyło powodów. Etaty powodów nie były uwzględniane w ramach kwot przeznaczonych przez Ministerstwo Finansów na dokonanie podwyżek, nie były też uwzględnione w ramach istniejącej stałej ilości etatów poza korpusem. Podano, że gdyby pracownicy zatrudniani okresowo spoza korpusu służby cywilnej mieli być objęci Porozumienie, musieliby zostać osobno wymienieni, jak np. zatrudnieni na umowę zastępstwa.

Zarządzeniem z dnia 27 marca 2017 r. Sąd Rejonowy połączył sprawy z powództwa B. C. i D. W. celem łącznego rozpoznania i prowadzenia.

Wyrokiem z 1 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w G. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1. zasądził od pozwanej na rzecz powódki B. C. kwoty:

a) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w czerwcu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2016 roku,

b) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w lipcu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2016 roku,

c) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w sierpniu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2016 roku,

d) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę we wrześniu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2016 roku,

e) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w październiku 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2016 roku,

f) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w listopadzie 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2016 roku,

g) 442,92 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w grudniu 2016 roku,
z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2017 roku;

2. oddalił powództwo powódki B. C. w pozostałym zakresie;

3. zasądził od pozwanej na rzecz powoda D. W. kwoty:

a) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w czerwcu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2016 roku,

b) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w lipcu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2016 roku,

c) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w sierpniu 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2016 roku,

d) 743,20 zł tytułem wynagrodzenia za pracę we wrześniu 2016 roku,
z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2016 roku,

e) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w październiku 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2016 roku,

f) 775 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w listopadzie 2016 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2016 roku,

g) 442,92 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w grudniu 2016 roku,
z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2017 roku;

4. oddalił powództwo powoda D. W. w pozostałym zakresie;

5. zasądził od pozwanej na rzecz powódki B. C. kwotę 1350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6. zasądził od pozwanej na rzecz powoda D. W. kwotę 1350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

7. nadał wyrokowi w punkcie pierwszym podpunkt a), b), c), d) rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2810,10 zł;

8. nadaje wyrokowi w punkcie trzecim podpunkt a), b), c), d) rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2810,10 zł.

Sąd I instancji ustalił, że, powódka B. C. była zatrudniona u pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, tj. od 1 czerwca 2016 roku do 16 grudnia 2016 roku na stanowisku operator urządzeń przygotowania danych, w pełnym wymiarze czasu pracy. W umowie o pracę wskazano, że jej wynagrodzenie będzie obejmowało wynagrodzenie zasadnicze wg kategorii VII w kwocie 1850 zł, premię regulaminową w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego tj. do 185 zł, dodatek za wysługę lat zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wynagrodzenie wypłacone powódce za okres od czerwca 2016 roku do listopada 2016 roku wynosiło po 2035 miesięcznie, a za grudzień 1162,85 zł.

Z kolei powód D. W. był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, tj. od 1 czerwca 2016 roku do 16 grudnia 2016 roku na stanowisku operator urządzeń przygotowania danych, w pełnym wymiarze czasu pracy.
W umowie o pracę wskazano, że wynagrodzenie powoda będzie obejmowało wynagrodzenie zasadnicze wg kategorii VII w kwocie 1850 zł, premię regulaminową w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego tj. do 185 zł, dodatek za wysługę lat zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wynagrodzenie wypłacone powodowi za okres od czerwca roku do sierpnia 2016 roku i od października do listopada 22016 roku wynosiło po 2035 zł miesięcznie, za miesiąc wrzesień 2016 roku kwotę 1763,66 zł (z uwagi na zwolnienie lekarskie), a za grudzień 2016 roku kwotę 1162,85 zł.

Następnie Sąd Rejonowy ustalił, że w Izbie Administracji Skarbowej zatrudnieni są pracownicy na stanowiskach urzędniczych korpusu służby cywilnej oraz stali pracownicy spoza korpusu. Na podstawie umów o pracę na czas określony zatrudniane są także osoby spoza korpusu służby cywilnej, celem czasowego wzmocnienia pracy komórek organizacyjnych, na przykład w związku z akcją PIT.

Z ustaleń Sądu I instancji wynika również, że powodowie w spornym okresie zostali zatrudnieni na stanowiskach spoza korpusu służby cywilnej. Środki pieniężne na wynagrodzenia dla osób zatrudnianych celem czasowego wsparcia pochodziły z przekwalifikowania ściśle określonej kwoty, za uprzednią zgodą Ministerstwa Finansów.

W dniu 8 czerwca 2016 roku Przedstawiciele Zakładowych Organizacji Związkowych działających przy Izbie Skarbowej w K. zawarły porozumienie
z Przedstawicielami Izby Skarbowej w K. w sprawie zasad podziału podwyżek wynagrodzeń od 1 stycznia 2016 roku.

W treści Porozumienia w punkcie „Założenia ogólne” wskazano, że podwyżkami są objęci pracownicy zatrudnieni na dzień zawarcia porozumienia, tj. 8 czerwca 2016 roku,
w tym również zatrudnieni na umowę zastępstwo. Ustalono, że „wynagrodzenie zasadnicze łącznie z premią regulaminową pracowników spoza korpusu służby cywilnej w przeliczeniu na pełny etat wynosi: 2810 zł” (pkt III.1. d)

Zamiarem przedstawicieli związków zawodowych było objęcie podwyżkami wszystkich pracowników pozwanej spoza korpusu służby cywilnej tak, by ich miesięczne wynagrodzenie nie było niższe niż 2810 zł. Celem podwyżek, których zasady podziału określono w porozumieniu z dnia 8 czerwca 2016 r., było wyrównanie dysproporcji zarówno w grupie pracowników służby cywilnej, jak i w grupie pracowników poza tym korpusem.

We wcześniejszych latach w ramach czasowej pomocy pozwana zatrudniała osoby na podstawie umów o zastępstwo. By uniknąć nieporozumień interpretacyjnych w treści porozumienia wpisano, że podwyżki dotyczą też umów na zastępstwo.

Zdaniem Sądu Rejonowego roszczenia powodów co do zasady zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że pomiędzy stronami nie było sporu odnośnie tego, że zawarte w dniu 8 czerwca 2016 roku Porozumienie jest źródłem prawa pracy. Istotą sporu było ustalenie, czy powodowie, jako pracownicy pozwanej zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas określony z dniem 1 czerwca 2016 roku na stanowiskach pracy poza korpusem służby cywilnej byli uprawnieni do otrzymania podwyżek wynagrodzeń w związku z zawartym Porozumieniem z dnia 8 czerwca 2016 roku.

Sąd Rejonowy zauważył, że w treści Porozumienia z dnia 8 czerwca 2016 roku wskazano na „założenia ogólne” i „założenia szczegółowe”. Dokonując analizy treści każdej z tych części Porozumienia Sąd doszedł do wniosku, że odnośnie osób spoza korpusu służby cywilnej nie zawarto żadnego rozróżnienia na osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę na czas określony i osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pomimo twierdzeń strony pozwanej, że osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę na czas określony nie były objęte podwyżkami, Sąd nie dopatrzył się takich zapisów w podpisanym Porozumieniu. W „Założeniach ogólnych” wpisano bowiem wprost, że „podwyżkami objęci są pracownicy zatrudnieni na dzień zawarcia Porozumienia z 8 czerwca 2016 roku, w tym również zatrudnieni na umowę zastępstwa”. Dalej Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z treścią art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Podkreślił również, że ustawodawca w kodeksie pracy posługuje się określeniem „pracownik” do wszystkich osób wymienionych w art. 2 k.p.. Jeśli ustawodawca przewiduje pewne odrębne regulacje dla pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę na czas określony oraz dla pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, to wyraźnie to wskazuje.

Sąd I instancji, że strony zaznaczył, że strony w Porozumieniu z dnia 8 czerwca 2016 roku posługują się określeniami „pracownicy”. Odrębnie wskazane zostały wyłącznie osoby zatrudnione na umowę zastępstwa. Podniósł, że gdyby zatem intencją stron było stworzenie regulacji (przyznanie podwyżek) wyłącznie dla pracowników spoza korpusu służby cywilnej zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, to zapis taki byłby wprost zawarty tak, jak wprost zawarto zapis odnośnie osób zatrudnionych na umowę na zastępstwo. Tymczasem rozróżnienia takiego nie zawarto.

Powołując się wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2011 r., I PK 27/11, do interpretacji norm układowych mają wprawdzie zastosowanie ogólne zasady interpretacji norm prawnych, jednak szczególne znaczenie maw tym przypadku wykładnia skierowana na ustalenie celu, woli i zamiaru stron układu.

Sąd I instancji wskazał, że przesłuchany w sprawie świadek D. L., przedstawiciel strony związkowej biorący udział w negocjacjach zeznał, że intencją związków zawodowych było objęcie podwyżkami wszystkich osób zatrudnionych na dzień 8 czerwca 2016 roku. Świadek zaznaczył, że nie było rozróżnienia na umowy o pracę na czas określony i na czas nieokreślony. Sąd I instancji zaznaczył również, że w Porozumieniu zamieszczono zapis odnośnie osób zatrudnionych na podstawie umowy o zastępstwo, ponieważ w podobnym porozumienie z roku poprzedniego zapisu tego nie uwzględniono i pojawiły się problemy interpretacyjne ze strony pracodawcy. Zgodnie z zamiarem strony związkowej dla wszystkich osób spoza korpusu służby cywilnej (z umową o pracę bez rozróżnienia na rodzaj umowy) minimalna kwota wynagrodzenia miała wynosić 2810 zł.

W ocenie Sądu I instancji powodowie spełnili kryteria objęcia ich podwyżkami za sporny okres, ponieważ byli zatrudnieni u pozwanej na dzień zawarcia Porozumienia
z dnia 8 czerwca 2016 roku, byli pracownikami, a podstawą zatrudnienia były umowy o pracę z dnia 1 czerwca 2016 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że należało przyjąć literalne brzmienie zapisów Porozumienia z dnia 8 czerwca 2016 roku. Z kolei oświadczenie jednej ze stron złożone już po zawarciu Porozumienia, po uświadomieniu sobie skutków Porozumienia nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że wola towarzysząca przy zawieraniu Porozumienia nie odpowiada wyrażonej na piśmie treści.

W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powódki B. C. kwoty po 775 złotych za okres od czerwca do listopada 2016 roku z tytułu wynagrodzenia za pracę w każdym z tych miesięcy, z ustawowymi odsetkami od dnia 11-go dnia następnego miesiąca. Za grudzień zasądził na rzecz powódki kwotę 442,92 zł
z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2017 roku. W pozostałym zakresie powództwo oddalono, tj. ponad kwotę 442,92 zł w zakresie wynagrodzenia za pracę powódki grudniu 2016 roku, jako żądanie niezasadne.

Odnośnie powoda D. W. Sąd Rejonowy zasądził na jego rzecz kwoty po
775 złotych za okres od czerwca do sierpnia 2016 roku, od października do listopada
2016 roku z tytułu wynagrodzenia za pracę w każdym z tych miesięcy, z ustawowymi odsetkami od dnia 11-go dnia następnego miesiąca. Za sierpień 2016 roku zasądził kwotę 743,20 zł z ustawowymi odsetkami, jako że w tym miesiącu powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. W związku z tym wynagrodzenie powoda powinno być odpowiednio niższe. Za grudzień 2016 roku zasądził kwotę 442,92 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2017 roku. W pozostałym zakresie powództwo oddalił, tj. ponad kwotę 743,20 zł za sierpień 2016 roku i ponad kwotę 442,92 zł w zakresie wynagrodzenia za pracę powoda w grudniu 2016 roku, jako żądanie niezasadne.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p..

O kosztach zastępstwa procesowego zarówno powódki, jak i powoda Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zm.).

Wreszcie zgodnie z art. 477¹ § 1 k.p.c. Sąd I instancji nadał wyrokowi w punkcie pierwszym podpunkt a), b), c), d) i w punkcie trzecim podpunkt a), b), c), d) rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia każdego z powodów.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezgodności ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności poprzez ustalenie, że na mocy Porozumienia z dnia 8 czerwca 2016r powodom należy się podwyższone wynagrodzenie za pracę,

- naruszenie prawa procesowego art 233 § 1 kpc, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegające na pominięciu przez Sąd dopuszczonych na rozprawie dowodów z dokumentów z negocjacji prowadzonych przez strony przed podpisaniem Porozumienia oraz zeznań strony pozwanej w tej części.

Strona pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o oddalenie powództwa w całości.

W odpowiedzi na apelację, strona powodowa wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w apelacji przez pozwaną nie zasługują na uwzględnienie.

Wnioski, jakie z zebranego materiału dowodowego wyciągnął Sąd I instancji są prawidłowe i Sąd Okręgowy je podziela. Nie budzi wątpliwości Sądu II instancji zarówno trafność rozstrzygnięcia, jak i rozważania przedstawione na jego uzasadnienie.

Prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że powodowie objęci zostali porozumieniem z dnia 8 czerwca 2016 roku w przedmiocie zasad podziału podwyżek wynagrodzeń, zawartym przez Zakładowe Organizacje Związkowe działające przy Izbie Skarbowej w K. oraz Izbę Skarbową w K..

Powyższe ustalenie, wbrew zarzutom apelacji, wynika z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Interpretacja treści postanowienia dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Przypomnieć należy, że w pkt. III.1.a ww. porozumienia – zawierającym „założenia ogólne” wskazano, że „podwyżkami objęci są pracownicy zatrudnieni na dzień zawarcia porozumienia, tj. 8 czerwca 2016 r., w tym również zatrudnieni na umowę o zastępstwa”.

W pkt. III.2.d. ww. porozumienia – zawierającym „założenia szczegółowe” – określono wysokość podwyżki, wskazując, że „wynagrodzenie zasadnicze łącznie z premią regulaminową pracowników spoza korpusu s.c. w przeliczeniu na pełny etat wynosi: 2.810 zł”.

W porozumieniu określono zatem krąg pracowników objętych podwyżkami i zaliczono do nich: pracowników zatrudnionych na dzień zawarcia porozumienia tj na dzień 6 czerwca 2016 r. z doprecyzowaniem, że porozumieniem objęci są również pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o zastępstwo. Nie wyłączono spod skutków porozumienia określonych kategorii pracowników. Ponadto w pkt III.2.g podano wysokość podwyżki dla pracowników spoza korpusu s.c., a do tej kategorii pracowników należeli powodowie.

Z treści porozumienia nie wynika aby konkretna kategoria pracowników: tj pracownicy spoza korpusu służby cywilnej zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas określony, wyłączona została z podwyżek. Należy przy tym zauważyć, że nawet jeśli taki zapis znalazłby się w treści porozumienia, to należałoby ocenić czy nie jest on dyskryminujący ze względu na rodzaj zawartej umowy o pracę.

Zgodzić się należy ze stroną pozwaną, że Sąd I instancji w uzasadnieniu orzeczenia nie ocenił przeprowadzonych dowodów, nie odniósł się do przedłożonych przez stronę pozwaną dokumentów z negocjacji oraz zeznań przedstawiciela strony pozwanej, lecz to uchybienie nie ma wpływu na rozstrzygnięcie wydane w niniejszej sprawie. Przedmiotem oceny Sądu I instancji była przede wszystkim treść porozumienia z dnia 8 czerwca 2016 roku, gdyż jego wykładnia miała decydujące znaczenie dla oceny roszczeń powodów. Wbrew zarzutom apelacji, wykładania porozumienia dokonana przez Sąd I instancji była skierowana na ustalenie celu, woli i zamiaru stron postępowania o czym świadczą przeprowadzone w sprawie dowody.

Analiza dokumentów w postaci protokołu ze spotkania z przedstawicielami Związków Zawodowych, korespondencja z negocjacji oraz dowodu z zeznań strony pozwanej, nie prowadzi do wniosków odmiennych niż przyjęte przez sąd orzekający.

Zeznania złożone przez uczestników negocjacji treści porozumienia, nie potwierdzają by zgodną wolą stron było wykluczenie pewnej kategorii pracowników spoza korpusu z postanowień tego porozumienia. Świadek – D. P. Zakładowej Organizacji Związkowej (...), uczestniczący w procedurze zawarcia ww. porozumienia, zeznał że w toku negocjacji nie dokonywano rozróżnień na pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony i na czas określony.

Nie można zgodzić się z zarzutami apelacji, że skoro na etapie negocjacji i w czasie spotkania 8 czerwca 2016 roku, nie było mowy o pracownikach spoza korpusu służby cywilnej zatrudnionych na takich zasadach jak powodowie i wymienieni pracownicy nie byli ujęci w żadnych symulacjach kwot podwyżek, to intencją pracodawcy było objęcie podwyżkami tylko pracowników których dotyczyły negocjacje.

Podkreślić należy, że nie mają zasadniczego znaczenia intencje pracodawcy reprezentowane w czasie negocjacji, ale ostateczna treść przyjętego przez strony porozumienia. Negocjacje zawsze stanowią proces poszukiwania rozwiązania satysfakcjonującego obie strony. Intencje stron w czasie negocjacji są różne, celem negocjacji jest osiągnięcie porozumienia, czyli znalezienia wspólnego rozwiązania przy rozbieżnych stanowiskach stron. Porozumienie jest wynikiem negocjacji i treści porozumienia nie można interpretować przez pryzmat stanowisk stron reprezentowanych w negocjacjach, bo te jak wskazano nie są jednolite. Jak wynika z zeznań świadka D. L. oraz z zeznań przedstawiciela strony pozwanej B. M. w toku negocjacji pracodawca przedstawiał wiele propozycji i cześć z nich została przez związki zawodowe odrzucona.

Gdyby ostateczną wolą stron porozumienia było wyodrębnienie w ramach pracowników spoza korpusu dalszej kategorii pracowników i wykluczenie jej z podziału podwyżek, to znalazłoby to wyraźne odzwierciedlenie w treści porozumienia.

Należy zauważyć, że propozycje i dane przedłożone przez pracodawcę w czasie negocjacji, na które powołuje się strona pozwana, obejmowały stan zatrudnienia na dzień 24 maja 2016 roku. Dane nie mogły obejmować powodów, gdyż w tej dacie powodowie nie byli jeszcze zatrudnieni. W oparciu o te dokumenty nie można wyprowadzić wniosku, że powodowie nie zostali objęci podwyżkami. Można wyprowadzić jedynie wniosek, że nie zostali ujęci w tym zestawieniu, gdyż nie byli jeszcze zatrudnieni. Jednakże zaznaczyć należy, że etaty dla powodów zostały przyznane w maju, o czym świadczy pismo zastępcy dyrektora Izby Skarbowej skierowane do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z dnia 23 maja 2016 roku. W czasie negocjacji przynajmniej strona pozwana wiedziała, że przyznanych zostanie 5 etatów w celu zatrudnienia pracowników poza korpusem służby cywilnej na podstawie umów na czas określony od dnia 1 czerwca 2016 roku. W żadnym wypadku treść dokumentów z negocjacji nie prowadzi do wniosku, że celem pracodawcy w prowadzonych negocjacjach było wykluczenie z podwyżek pracowników spoza korpusu służby cywilnej zatrudnianych na podstawie umów na czas określony. Nawet jeśli taki cel przyświecałby pracodawcy, to po akceptacji drugiej strony winien znaleźć odzwierciedlenie w treści zawartego porozumienia, co się nie stało. Przeciwnie z treści porozumienia wynika wprost, że dotyczy pracowników zatrudnionych na dzień 8 czerwca 2016 roku, a ten stan obejmował również etaty nowozatrudnionych pracowników od 1 czerwca 2016 roku.

Przy ocenie roszczeń powodów, decydujące znaczenie ma ostateczna treść porozumienia, która była wynikiem prowadzonych negocjacji, a nie treść dokumentów które były przedkładane w czasie negocjacji.

Sąd I instancji prawidłowo zatem ustalił, że powodowie są objęci porozumieniem i zasądził dochodzone wynagrodzenie.

Mając na uwadze powyższe apelacje jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach zastępstwa procesowego poniesionych przez powodów toku postępowania przed Sądem drugiej instancji orzeczono po myśli art. 98§ i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz w oparciu o § 2 pkt 4 w zw z § 9 ust 1 pkt 2 w zw z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 r. poz 265).

(-) SSO Jolanta Łanowy -Klimek (-) SSO Patrycja Bogacińska- Piątek (-) SSR del Magdalena Kimel

Sędzia Przewodniczący Sędzia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE