UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 sierpnia 2014r. powód M. R. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w Ł.:

- kwoty 33.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2013r. do dnia zapłaty,

- kwoty 1.112,66 zł tytułu zwrotu poniesionych kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty,

- kwoty 3.843 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów dojazdów wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2013r. do dnia zapłaty,

- kwoty 11.200 zł tytułem zwrotu utraconych z powodu wypadku dochodów wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.12.2013r. do dnia zapłaty,

- kwoty 1.120 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.12.2013r. do dnia zapłaty kwoty,

- kwoty 100 zł miesięcznie tytułem renty, poczynając od dnia wniesienia powództwa, płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty w przypadku niedotrzymania terminu płatności którejkolwiek z rat,

a ponadto o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 22 maja 2013r. mogące powstać u powoda w przyszłości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu M. R. (1) podał, że w dniu 22 maja 2013r. P. na ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego. M. G. (1) kierując samochodem ciężarowym marki F. (...) o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowując szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z przeciwnego kierunku powodowi M. R. (1) kierującemu motocyklem marki S. (...) o nr rej. (...), czym doprowadził do zderzenia pojazdów. Wyrokiem z dnia 2 września 2013r. M. G. (1) został uznany za winnego zarzucanego mu czynu. W następstwie przedmiotowego wypadku powód doznał poważnych obrażeń ciała. W dacie wypadku pojazd sprawcy objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych udzieloną przez stronę pozwaną.

(pozew k. 3-8)

W odpowiedzi na pozew z dnia 1 grudnia 2014r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu, co do zasady oraz co do wysokości. Wskazał, iż stosownie do decyzji (...) S.A. z dnia 17 grudnia 2013r. powodowi przyznane zostało zadośćuczynienie w wysokości 17.000 zł, zwrot kosztów opieki w wysokości – 1.244,00 zł, zwrot kosztów leczenia – 1176,65 zł, oraz odszkodowanie za zniszczoną odzież – 300 zł. W ocenie strony pozwanej wskazane zadośćuczynienie jest adekwatne do wyrządzonej powodowi krzywdy, zaś w pozostałym zakresie roszenie nie zostało wykazane.

(odpowiedź na pozew k. 101-105)

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 14 maja 2018r. powód dokonał rozszerzenia powództwa do łącznej kwoty 114.851,32 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanego;

- kwoty 95.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18.12.2013r. do dnia 31.12.2015r. a od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie z tytułu zadośćuczynienia,

- kwoty 1.112,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa do dnia 31.12.2015r. a od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie tytułem zwrotu kosztów leczenia,

- kwoty 4.926 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18.12.2013r. do dnia 31.12.2015r. a od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich,

- kwoty 8.269,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18.12.2013r. do dnia 31.12.2015r. a od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie tytułem zwrotu utraconych z powodu wypadku dochodów.,

- kwoty 3.843 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18.12.2013r. do dnia 31.12.2015r. a od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie tytułem zwrotu poniesionych kosztów dojazdów związanych z wypadkiem,

- kwoty po 100 zł miesięcznie tytułem renty, poczynając od dnia wniesienia powództwa, płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty w przypadku niedotrzymania terminu płatności którejkolwiek z rat.

(pismo procesowe k 335-336, protokół rozprawy, k. 337-338)

Odpis powyższego pisma zawierającego rozszerzenie powództwa został doręczony stronie pozwanej w dniu 19 września 2018r.

(potwierdzenie odbioru, k. 367)

Na rozprawie w dniu 12 września 2018r. powód sprecyzował, iż żądanie renty w kwocie po 100 zł miesięcznie dotyczy zwiększonych potrzeb związanych z kosztami leczenia.

(stanowisko strony, k. 356, 00:01:21, e-protokół, k. 358)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 maja 2013r. w P. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki F. (...) o nr rej. (...), poruszając się od strony osiedla (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu z łącznika łączącego dwie jednokierunkowe jezdnie w/w ulicy i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego kierującemu motocyklem marki S. (...) o nr rej. (...) powodowi M. R. (1), doprowadzając do zderzenia w/w pojazdów, w wyniku czego motocyklista doznał obrażeń ciała skutkujących rozstrojem zdrowia powyżej 7 dni.

W związku z powyższym M. G. (1) został prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Płocku, z dnia 27 września 2013r., wydanym w sprawie II K 562/13, uznany winnym popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 k.k. i skazany na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat.

(wyrok k. 15-16)

W dacie wypadku pojazd sprawcy wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych udzieloną przez stronę pozwaną.

(okoliczności bezsporne)

Z miejsca wypadku powód karetką Pogotowia (...) został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...) w P., gdzie był hospitalizowany na Oddziale Ortopedycznym w dniach 22-27 maja 2013 r. z rozpoznaniem: zwichnięcia stawu biodrowego lewego, złamania obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamania podgłowowego V kości śródręcza lewego, oraz ogólnym potłuczeniem. Przeszedł operację zespolenia złamanego lewego obojczyka, przy zastosowaniu zespolenia metalową płytka z wkrętami AO oraz repozycje złamania V kości śródręcza lewego, lewa kończyna została unieruchomiona w opatrunku gipsowym dłoniowo-przedramiennym. Został wypisany do domu z zaleceniem - bezwzględnym zakazem obciążania lewej kończyny dolnej oraz stosowania leku Clexane 60 mg (40 ampułek), kontroli w poradni ortopedycznej oraz zdjęcia szwów w dniu 13 czerwca 2013 r. Gips z lewej kończyny został usunięty po 6 tygodniach. Powód leczył się w (...). Szwy zostały usunięte w dniu 13 czerwca 2013r. i usunięto fragment martwicy skóry goleni.

(dokumentacja medyczna k. 125-143)

W dniach 17-18 grudnia 2013 r. powód był hospitalizowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w P. celem leczenia operacyjnego stawu rzekomego obojczyka lewego. W trakcie hospitalizacji zrezygnował z planowanego leczenia operacyjnego. Został wypisany do domu.

(karta informacyjna k. 145)

W dniach 26-28 czerwca 2014 powód był hospitalizowany w Klinice (...) (...) Instytutu Medycznego w W., z powodu rzekomego stawu obojczyka lewego. Został poddany leczeniu operacyjnemu, w dniu 27 czerwca przeszedł zabieg otwartej repozycji odłamów (odłamy odświeżono, zastosowano stabilizację płytą blokowaną LCP Synthes Clavicle oraz dokonano wypełnienia ubytku przeszczepami kostnymi). Operowana kończyna została unieruchomiona w opatrunku Dessaulta.

W dniu 3 lipca 2014r. nastąpiło zdjęcie szwów.

(karta informacyjna, k. 163, historia choroby, k. 144, dokumentacja medyczna, k. 146-148-153)

Następnie w okresie od 21 sierpnia do 3 września 2014r. przebywał w Klinice (...) (...) Instytutu Medycznego w W..

W dniu 19 czerwca 2015 r. przeszedł badanie USG tętnic i żył lewej kończyny górnej, stwierdzono zakrzepicę w tętnicy promieniowej z niedokrwieniem palców II i III. Powód miał zlecony lek Clexane 2x40 mg. W trakcie leczenia stwierdzono rekanalizację tętnicy promieniowej lewej (30.7.2015 r.). Badanie kontrolne USG tętnic kończyny górnej lewej 14.12.2015 r. wykazało prawdopodobnie przetrwałą skrzeplinę z zachowanym przepływem przyściennym. Badanie USG z 4 maja 2016r. wykazało, że izymuje się skrzeplina przyścienna w połowie długości lewej tętnicy promieniowej, zwężenie tętnicy i upośledzenie przepływu.

(wynik badania USG, k. 284)

Powód pozostawał pod opieką poradni ortopedycznej.

(historia choroby, k. 154-157, 161, 165)

Pozostawał pod opieką poradni zdrowia psychicznego w Szpitalu w L.. Odbył 12 sesji z psychoterapeutą, w okresie od listopada 2013r. do lutego 2014r.

(zaświadczenie, k. 31; historia choroby, k. 118-120)

Z neurologicznego punktu widzenia powód w wyniku przedmiotowego wypadku doznał: zwichnięcia stawu biodrowego lewego, złamania obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamania V kości śródręcza lewego, ran na przedniej powierzchni podudzia lewego, ogólnego potłuczenia. Nie występuje u niego trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Powód doznał złamania obojczyka lewego, przebył operację zespolenia złamania, a następnie wymagał ponownej operacji z powodu stawu rzekomego lewego obojczyka. W trakcie leczenia wystąpiła zakrzepica lewej tętnicy promieniowej, niedokrwienie palców II i III. Obecnie w badaniu neurologicznym stwierdza się subiektywne osłabione czucie palców IV i V ręki lewej. Pozostałe badanie bez objawów ogniskowych i korzeniowych. Badanie przewodnictwa nerwu pośródkowego i łokciowego lewego nie wykazało zmian.

Zakres cierpień fizycznych i psychicznych w pierwszym miesiącu był znacznego stopnia z powodu zespołu bólowego po przebytych złamaniach, unieruchomieniu ręki lewej oraz w późniejszym okresie przez sześć tygodni unieruchomieniu typu Dessaulta.

Stan zdrowia powoda jest dobry. Nie stwierdza się objawów korzeniowych i ubytkowych z centralnego układu nerwowego. Leczenie skutków urazu zostało zakończone z dobrym efektem. Powód nie był leczony neurologicznie i nie ma konieczności wizyt u bioenergoterapeuty.

Powód miał zakrzepicę tętnicy promieniowej. Zgłaszane przez niego dolegliwości świadczyły o tym, że odczuwał drętwienie palca 4 i 5 przy unoszeniu ręki do góry. Są one spowodowane przebytą zakrzepicą i jeżeli powód podnosi rękę do góry, okresowym uczuciem mniejszego, wolniejszego przepływu krwi przez drobne naczynia. Badanie EMG nie wykazało żadnego uszkodzenia nerwu łokciowego i pośrodkowego.

(opinia biegłego neurologa B. S., k. 212-214, ustna opinia uzupełniająca, k. 356, 00:03:17, e-protokół, k. 358)

W aspekcie ortopedycznym powód M. R. (1) w wyniku wypadku w dniu 22.05.2013 r. doznał wielomiejscowych obrażeń narządów ruchu w postaci złamania lewego obojczyka, złamania V kości lewego śródręcza, zwichnięcia lewego stawu biodrowego i ran na przedniej powierzchni lewej goleni. Po leczeniu operacyjnym wytworzył się staw rzekomy lewego obojczyka i zaistniała konieczność kolejnych operacji. Po zastosowanym leczeniu zachowawczym pozostałych obrażeń i postępowaniu usprawniającym obecnie pozostają wyraźne blizny, utrzymuje się niewielkie ograniczenie ruchomości lewego stawu biodrowego, niewielkie zaniki mięśni lewej kończyny dolnej, wielomiejscowy mierny zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. W kwietniu 2015 r. rozpoznano u powoda zakrzepicę tętnicy promieniowej lewego przedramienia i palców II i III lewej ręki. Pozostaje w trakcie leczenia.

Uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek obrażeń doznanych w czasie zdarzenia w dniu 22.05.2013 r. w zakresie narządów ruchu jest stały i wynosi obecnie łącznie 19%, tj. 8 % wg pozycji 100 tabeli uszczerbkowej (wadliwie wygojone złamanie obojczyka – w zależności od stopnia zniekształcenia i ograniczenia ruchów – 5-25/5-20/), 1% wg poz. 141 a tabeli uszczerbkowej (wszelkie inne uszkodzenia w obrębie palców III, IV, V i odpowiednich kości śródręcza /blizny, uszkodzenia ścięgien, zniekształcenia, przykurcze stawów, zesztywnienia, zmiany troficzne, czuciowe itp./– powodujące ograniczenie funkcji palca – w zależności od stopnia) oraz 10% wg doz. 145a tabeli uszczerbkowej w zależności od zakresu ruchów, przemieszczeń, skrócenia, zniekształceń i różnego rodzaju zmian wtórnych oraz dolegliwości subiektywnych – ze zmianami miernego stopnia - 5-20).

Zakres cierpień fizycznych i psychicznych powoda w związku z doznanymi w dniu 22.05.2013 r. obrażeniami narządów ruchu należy określić jako duży. Jest to związane z doznawanym bólem, koniecznością pobytów w szpitalu, długotrwałym pozostawaniem w łóżku, pozostawaniem w ciężkim i niewygodny unieruchomieniu typu Dessaulte przez sześć tygodni, chodzeniem przy pomocy kuli, zabiegami i ćwiczeniami usprawniającymi, ograniczeniami w sprawności. Największe dolegliwości bólowe, wymagające systematycznego stosowania leków trwały przez okres pierwszego miesiąca po wypadku. Później powód przyjmował leki coraz rzadziej przez kolejne 2-3 miesiące.

U powoda ze względu na doznane w dniu 22.05.2013 r. obrażenia narządów ruchu występowała potrzeba szerokiej pomocy osób trzecich przez okres pierwszego miesiąca po wypadku, tj. w wymiarze ośmiu godzin dziennie. Obejmowało to początkowy czas pozostawania w łóżku w domu z unieruchomieniem gipsowym na lewej kończynie górnej i pierwsze dni po pionizacji. Dotyczyło wszystkich czynności związanych z obsługą dorosłego człowieka pozostającego praktycznie w sposób nieprzerwany w łóżku i z zachowaną w pełni sprawnością jedynie prawej kończyny górnej.

Powód łącznie przez okres trzech miesięcy, tj. drugi miesiąc po wypadku i pierwsze dwa miesiące po operacji stawu rzekomego obojczyka, wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze trzech godzin dziennie. Było to związane z koniecznością chodzenia przy pomocy kuli (po wypadku) i pozostawaniem lewej kończyny górnej jeszcze w unieruchomieniu gipsowym (po wypadku) i w unieruchomieniu Dessaulta (po operacji stawu rzekomego). Dotyczyło to początkowo pomocy w niektórych czynnościach higienicznych, ubieraniu się, wyręczania lub pomocy praktycznie we wszystkich czynnościach związanych z nieco większym wysiłkiem, zwłaszcza z koniecznością jednoczesnego użycia tylko lewej lub obu kończyn górnych, przenoszenia większych i cięższych przedmiotów.

Powód przez okres łącznie dwóch miesięcy, tj. przez kolejny miesiąc po wypadku i kolejny miesiąc po operacji stawu rzekomego, wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze jednej godziny dziennie. Było to związane z utrzymującą się jeszcze w znaczącym zakresie ograniczoną sprawnością lewej kończyny górnej. Dotyczyło pomocy w niektórych czynnościach związanych z dużym wysiłkiem, zwłaszcza z koniecznością jednoczesnego użycia tylko lewej lub obu kończyn górnych, przenoszenia ciężkich przedmiotów itp.

Obecnie powód ze względu na doznane urazy narządów ruchu nie wymaga pomocy innych osób w wykonywaniu codziennych czynności.

Rokowania na przyszłość co do zdrowia powoda należy określić jako raczej dobre. U powoda ostatecznie doszło do zrostu wszystkich złamań. Z wyjątkiem niewielkiego ograniczenia ruchomości w lewym stawie biodrowym, odzyskał pełny zakres ruchomości stawów kończyn. Metalowe łączniki zastosowane do leczenia stawu rzekomego lewego obojczyka już pozostaną na stałe. Ich usunięcie pozostawiłoby otwory w kości i stwarzało zagrożenie ponownego złamania w tych miejscach. Ze względu na śródstawowy charakter urazu lewego stawu biodrowego, nie można w przyszłości wykluczyć rozwoju zmian zwyrodnieniowych tego stawu. Obecnie nie jest możliwe określenie czy, jakie i jak szybko zmiany zwyrodnieniowe u powoda wystąpią. Obecnie leczenie powoda należy uznać za zakończone. Jego rezultat jest dobry.

Faktury dotyczące leków przeciwbólowych, przeciwzakrzepowych oraz środków opatrunkowych, są związane z leczeniem powoda po wypadku, czego nie można powiedzieć o konsultacjach czy leczeniu u bioenergoterapeuty.

(opinia biegłego ortopedy, A. W., k. 188-191, ustna opinia uzupełniająca, k. 357, 00:08:04, e-protokół, k. 358)

Z chirurgicznego punktu widzenia u powoda (na dzień wydawania opinii – czerwiec 2016r.) stwierdza się przebytą zakrzepicę lewej tętnicy promieniowej z objawami przewlekłego niedokrwienia palców II i III lewej ręki, leczoną zachowawczo, z umiarkowanie dobrym wynikiem.

Aktualnie (na dzień wydawania opinii – lipiec 2017r.) u powoda występuje zrekanalizowana zakrzepica lewej tętnicy promieniowej, leczona zachowawczo, z umiarkowanie dobrym wynikiem, obecnie bez objawów przewlekłego niedokrwienia lewego przedramienia i lewej ręki.

Z przeważającym prawdopodobieństwem należy uznać związek powikłania w postaci stwierdzonej u powoda przebytej zakrzepicy lewej tętnicy promieniowej, leczonej zachowawczo, z umiarkowanie dobrym wynikiem, z przebytym wypadkiem z dnia 22 maja 2013r. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu u powoda z tej przyczyny wynosi 5% - wg punktu 150 tabeli uszczerbkowej.

Powód przebył złamanie lewego obojczyka, leczone operacyjnie, powikłane złamaniem blachy zespalającej, następnie stawem rzekomym lewego obojczyka, w sumie powód przebył 3 zabiegi operacyjne z tego powodu na przestrzeni 2013 – 2015r. Powód nie doznał obrażeń narządów wewnętrznych klatki piersiowej ani jamy brzusznej. W kwietniu 2015r. stwierdzono u powoda zakrzepicę w zakresie lewej tętnicy promieniowej.

Prawdopodobnie, w wyniku obrażeń szkieletu i obrażeń lewej strony ciała u powoda wystąpiły warunki skutkujące upośledzeniem przepływu krwi i następową zakrzepica lewej tętnicy promieniowej. Samoistna zakrzepica tętnicy promieniowej jest powikłaniem rzadkim, a nawet unikalnym.

Rozmiar cierpień fizycznych powoda wyłącznie z przyczyn chirurgicznych był średnio nasilony. Dolegliwości u powoda trwają do dziś. Zmiany w zakresie lewej tętnicy promieniowej nie ustąpiły całkowicie.

Powód nie musiał korzystać z pomocy lub opieki innych osób. W przedziale czasowym 2015r – 2016r. wymagał incydentalnej pomocy przy cięższych pracach gospodarczych, połączonych z dźwiganiem ciężarów lub czynności wymagających unoszenia rąk.

Obecnie u powoda utrzymuje się skrzeplina przyścienna w połowie długości lewej tętnicy promieniowej. Ta skrzeplina nieznacznie obliteruje światło tętnicy, ale w wyniku naturalnych właściwości organizmu ludzkiego i zastosowanego u powoda leczenia udało się przywrócić drożność lewej tętnicy promieniowej i przepływ krwi przez uprzednio niedrożne miejsce tętnicy. Stwierdzane uprzednio objawy przewlekłego niedokrwienia palców II i III lewej ręki ustąpiły. Rokowania co do wyleczenia powoda są niepewne. Zmiany zakrzepowe w lewej tętnicy promieniowej częściowo ustąpiły po wdrożonym leczeniu zachowawczym. Istnieje możliwość ponownego nawrotu dolegliwości i zakrzepicy.

Zakrzepica lewej tętnicy promieniowej u powoda nie ograniczyła istotnie życia powoda, w szczególności w sferze życia osobistego, zwyczajnych czynności dnia codziennego, zdolności do pracy i nauki. Powód był zdolny do pracy zarobkowej, prowadził gospodarstwo domowe, wymagał tylko niewielkiej pomocy w cięższych pracach w gospodarstwie domowym, utrzymywał higienę osobistą. Powód gra na gitarze, przez ok. 2 lata miał trudności w precyzyjnym posługiwaniu się lewą ręką – obecnie te trudności znacznie się zmniejszyły.

Leczenie powoda zakończyło się maju 2016r. Wynik leczenia powoda należy ocenić jako umiarkowanie dobry.

U powoda zachodziła konieczność powtarzalnych badań diagnostycznych USG Doppler. M. R. (2) poddał się pięciokrotnie takiemu badaniu (tyle wyników USGD jest załączonych do akt, od 19 czerwca 2015r. do 4 maja 2016r.), jednorazowy koszt stanowił kwotę 150 zł.

U powoda zachodziła konieczność leczenia preparatami heparyny drobnocząsteczkowej, stosowano lek Clexane (refundowany) oraz preparatem antyagregacyjnym - lek Acard. Koszt takiego leczenia wyniósł do 50 miesięcznie przez 3 miesiące. Koszt zakupu leków wyniósł 150 zł.

Obecnie powód nie stosuje leczenia antykoagulantami ani lekami antyagregacyjnymi.

Faktury dotyczące leczenia antykoagulantami (Clexane) i lekami antyagregacyjnymi (Acard) są uzasadnione następstwami wypadku. Również koszty badań USG Doppler są uzasadnione następstwami wypadku. Z przyczyn chirurgicznych u powoda nie zachodziła konieczność wizyty u bioenergoterapeuty. Powód mieszka w P.. Powód był diagnozowany i leczony z przyczyn chirurgicznych w miejscu zamieszkania.

(opinia biegłego chirurga M. G., k. 230-234, k. 305-310, ustna opinia uzupełniająca, k. 337-338, 00:03:27)

Z punktu widzenia chirurgii plastycznej u powoda stwierdza się obecność blizn pooperacyjnych barku, klatki piersiowej i biodra oraz blizn pourazowych obu kończyn dolnych.

Złamanie obojczyka wymagało leczenia operacyjnego, a powikłanie w postaci stawu rzekomego wymagało także ponownego leczenia operacyjnego – oba zabiegi pozostawiły po sobie blizny pooperacyjne barku klatki piersiowej i biodra, nadto u powoda występują blizny pourazowe kończyn dolnych - powstałe jako wygojenie się ran urazowych, których powód w tym wypadku doznał. Wszystkie te blizny są u powoda następstwem obrażeń doznanych przez niego w wypadku komunikacyjnym z dnia 22.05.2013 r.

Łącznie stały (trwały) uszczerbku na zdrowiu powoda, spowodowany bliznami pourazowymi i pooperacyjnymi, wynosi 11 %, tj. blizna pooperacyjna barku i klatki piersiowej w okolicy obojczykowej lewej - 7% (przez analogię do punktu 56 Załącznika jako wartość obniżoną w stosunku do dolnej wartości przewidzianej dla tego przepisu Załącznika), blizna pooperacyjna biodra lewego - 1% (przez analogię do punktu 65 Załącznika jako wartość obniżoną w stosunku do dolnej wartości przewidzianej dla tego przepisu Załącznika), blizny pourazowe kończyn dolnych - 3% (przez analogię do punktu 160 Załącznika jako wartość obniżoną w stosunku do dolnej wartości przewidzianej dla tego przepisu Załącznika).

Wskazane blizny nie powodowały ani nie stwarzają potrzeby korzystania przez powoda z opieki i z pomocy osób trzecich. Leczenie powoda zakończyło się ze skutkiem pomyślnym. Blizny pozostają bez jakiegokolwiek negatywnego wpływu na ogólnie dobry stan zdrowia powoda, to jednak rokowanie na przyszłość co do ich obecności i wyglądu jest niepomyślne, ponieważ mają one charakter trwały i nieodwracalny. Powód do pielęgnacji blizn nie stosował żadnych maści ani żadnych zabiegów, w zakresie blizn nie było konieczne zaopatrzenie powoda w leki. Z punktu widzenia chirurgii plastycznej nie było podstaw odbywania przez powoda wizyt u bioenergoterapeuty.

Wypadek komunikacyjny, któremu uległ powód miał miejsce w P., wobec czego przewiezienie poszkodowanego powoda do szpitala w P. było przewiezieniem do najbliższej placówki medycznej, a powstałe powikłanie tam wykonanego u powoda zabiegu operacyjnego zespolenia metalowego wewnętrznego złamania obojczyka lewego, w postaci stawu rzekomego obojczyka lewego, oddział ortopedii szpitala w P. także czuł się w obowiązku naprawić operacyjnie, jednakże pacjent ma prawo wyboru placówki leczniczej.

(opinia biegłego chirurga plastycznego C. D., k. 262-268)

W wyniku przedmiotowego wypadku w sferze psychicznej powód doznał urazu psychicznego, związanego z silnym lękiem i poczuciem zagrożenia, zwłaszcza, że zdarzenie miało charakter nagły i gwałtowny. Na skutek wypadku u powoda powstał stan lęku, zwłaszcza mającego charakter lęku komunikacyjnego, związanego z poruszaniem się w ruchu drogowym w charakterze kierującego pojazdem, jednak także lęk był związany z wychodzeniem z domu oraz niepewnością dotyczącą stanu zdrowia, odzyskania pełnej sprawności organizmu, możliwości podjęcia pracy; powód odczuwał napady lęku, starał się nie opuszczać mieszkania, wychodził na konieczne wizyty lekarskie; ponadto odczuwał ból z powodu doznanych podczas wypadku obrażeń ciała oraz koniecznych zabiegów i operacji, szczególnie obojczyka; po wypadku wymagał pomocy osób trzecich w codziennych czynnościach, co wiązało się dla niego z poczuciem dyskomfortu psychicznego; ponadto pogorszeniu uległa jego sytuacja finansowa z powodu braku możliwości powrotu do pracy po wypadku z powodu doznanych obrażeń, a w związku z tym stracił możliwość zawarcia umowy o pracę w dotychczasowym miejscu pracy; ponadto z powodu obrażeń powypadkowych o okres roku przedłużył się czas trwania studiów oraz obrony pracy inżynierskiej.

W listopadzie 2013 r. powód podjął intensywną i regularną terapię psychologiczną (jedna sesja w tygodniu) z powodu generalizacji lęku. Trwała ona do lutego 2014r.

Należy wnioskować, że do rozpoczęcia terapii powód nie uporał się samodzielnie z psychicznymi skutkami wypadku, terapia spowodowała poprawę jego stanu psychicznego. Obecnie powód nie korzysta z psychoterapii. Wyniki badania psychologicznego nie wskazują na potrzebę kontynuowania psychoterapii związanej ze skutkami psychicznymi wypadku. Psychoterapia była prowadzona w ramach NFZ. Powód nie leczył się psychiatrycznie, nie zażywał leków.

W okresie po wypadku cierpienia psychiczne powoda należy uznać za znaczne, z tendencją do obniżania, obecnie miernego stopnia, jednak nadal utrzymują się zakłócenia samopoczucia i funkcjonowania w sytuacjach ruchu drogowego, stanowiące utrudnienie w codziennym życiu.

Badania psychologiczne powoda nie wskazują na powstanie trwałych negatywnych zmian osobowości, jednak utrzymywanie się objawów lęku komunikacyjnego oraz zaburzenia sfery emocjonalnej należy znać za objawy zaburzeń adaptacyjnych.

Wypadek oraz powstałe na jego skutek i utrzymujące się objawy lęku komunikacyjnego powodują u powoda obniżenie jakości życia.

Rokowania w zakresie stanu psychicznego powoda są dobre, przy zastrzeżeniu, że doznany uraz psychiczny może ujawnić się w postaci efektów odroczonych.

(opinia biegłej psycholog A. T., k. 246-254)

W aspekcie psychiatrycznym psychopatologicznym następstwem stresu około- i powypadkowego było u powoda wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych typu depresyjno-lękowego, skutkujących powstaniem długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% (pkt. l0a). Cierpienia psychiczne powoda wynikające z wypadku i jego skutków były dość duże w pierwszym okresie ( 2-3 miesiące), potem stopniowo zmniejszały się.

Nie zachodziła konieczność opiekowania się powodem, ani udzielenia mu pomocy przez osoby trzecie. Aktualny stan psychiczny powoda jest dobry, nie stwierdza się wskazań do leczenia psychiatrycznego.

Powód korzystał z psychoterapii w (...) w ramach NFZ i relaksacji prowadzonej przez bioenergoterapeutę (prywatnie), nie zlecano mu leków psychotropowych. Jeśli techniki relaksacyjne można uznać za metodę uzupełniającą w stosunku do psychoterapii prowadzonej w PZP, to jej koszty stanowiłyby tylko część opłat ponoszonych przez powoda podczas terapii bioenergoterapeutycznej (inne zabiegi nie dotyczyły sfery psychicznej).

(...) znajduje się także w miejscu zamieszkania powoda.

(opinia biegłego psychiatry J. K., k. 316-318)

Powód M. R. (1) w chwili wypadku miał 26 lat, studiował. Aktualnie pracuje na stanowisku inżyniera do spraw oświetlenia w firmie energetycznej, uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 3.000 zł brutto. Mieszka z żoną, która pracuje na pół etatu, uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 1.500 zł.

Przed wypadkiem był sprawny fizycznie. Z powodu wypadku skończył studia z rocznym opóźnieniem. Przed wypadkiem grał na gitarze w zespole muzycznym. Obecnie z powodu braku pełnej sprawności w ręce, gra już tylko hobbistycznie. Po wypadku zaprzestał jazdy motocyklem. Porusza się samochodem, jeżeli zachodzi taka konieczność. Kilka razy w miesiącu odczuwa dolegliwości bólowe, jednak nie zażywa leków. Nie pozostaje pod opieką lekarską. Nie ponosi wydatków w związku z leczeniem. Posiada wykupione ubezpieczenie w pracy. Nie potrzebuje pomocy przy wykonywaniu pracy.

Odczuwa dyskomfort z powodu znajdujących się na jego ciele blizn. Chodzi na kontrolne badania w związku ze stwierdzoną w przeszłości zakrzepicą. Płacił za wizytę lekarską 150 zł, obecnie wykonuje badania w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia.

(zeznania powoda, k. 357, 00:11:13-00:20:39, e-protokół, k. 358)

Przed wypadkiem powód, na podstawie umowy zlecenia zawartej w dniu 9 marca 2013r. z firmą (...) N. M. (1), wykonywał czynności polegające na obsłudze klientów, obsłudze kasy oraz doradztwie handlowym we wskazanej firmie. Zgodnie z postanowieniami umowy, czynności te miały być wykonywane przez M. R. (1) do 31 maja 2013r., za wynagrodzeniem w wysokości 2.130 zł brutto. Po tym okresie powód miał zostać zatrudniony we wskazanej firmie na podstawie umowy o pracę, z wynagrodzeniem na poziomie obowiązującej płacy minimalnej, jednak z uwagi na brak możliwości podjęcia w związku z wypadkiem zatrudnienia przez M. R. (3) umowa o pracę nie została zawarta.

(umowa zlecenia, k. 13; zaświadczenie, k zeznania świadka N. M., k. 179; zeznania powoda, k. 179 w zw. z k. 357, 00:11:13, e-protokół, k. 358, druk zwolnienia, k. 10v.)

Powód w związku z wypadkiem przebywał a zwolnieniu do końca 2013r., miał zaplanowaną operację na czerwiec 2014r., do tego czasu niepodejmował pracy.

We wrześniu 2014r. skończył studia. Z powodu wypadku pracę inżynierską pisał rok dłużej.

Po wypadku zajmowała się powodem jego partnerka A. B. (1), z którą mieszkał. Opiekowała się powodem, pomagała w wykonywaniu czynności higienicznych, w ubieraniu, przygotowywaniu posiłków, zmieniała opatrunki. M. R. (1) mógł liczyć także na pomoc rodziców oraz kolegów.

(zeznania powoda, k. 179 w zw. z k. 357, 00:11:13, e-protokół, k. 358;zeznania A. B., k. 178)

Powód dokonał zgłoszenia szkody ubez[pieczycielowi.

Pismem datowanym na dzień 17 grudnia 2013r. pozwany poinformował powoda o przyznaniu na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia – 17.000 zł, tytułem zwrotu kosztów opieki – 1.344 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia – 1.176,65 zł (na podstawie faktur, wskazując jako niezasadna fakturę za leżak) oraz tytułem odszkodowania za zniszczoną odzież.

(niesporne, decyzja, k. 17)

Powód z związku z wypadkiem, oprócz kwoty wypłaconej, poniósł wydatki na zakup leków, środków opatrunkowych, środków do pielęgnacji, korzystał z usług fizjoterapeuty (poniósł z tego tytułu wydatek 120 zł), odbył konsultację ortopedyczną (której koszt wyniósł– 180 zł). Powód przedstawił faktury, łączna wysokość poniesionych przez niego wydatków stanowiła kwotę 1.212,66 zł.

(faktury, k. 18-26v.)

Minimalne miesięczne wynagrodzenie za pracę w 2013r. wynosiło 1.600 zł brutto, co stanowi 1.181,38 zł netto.

(okoliczność notoryjna)

Powód,w związku z wypadkiem pokonał 1.320 km na wizyty do psychologa w L. (12 wizyt, 55 km w jedną stronę), 280 km z P. do W. w celu odbycia konsultacji ortopedycznych (140 km w jedną stronę), 240 km z P. do W. w celu odbycia badań przed operacją (120 km w jedną stronę), 240 km z P. do W. w celu odbycia operacji zespolenia obojczyka (120 km w jedną stronę), 240 km z P. do W. za wizytę kontrolną po zespoleniu obojczyka (120 km w jedną stronę).

(zeznania powoda, k. 179 w zw. z k. 357, 00:11:13, e-protokół, k. 358, dokumentacja medyczna załączona do akt sprawy, zestawienie, k. 52, rachunki za zakup benzyny, k. 44-51)

Stawka (...) Komitetu Pomocy (...) za 1 godzinę usług opiekuńczych w dni powszednie od lipca 2009 r. do 30 czerwca 2013 r. wynosiła 9,50 zł, od lipca 2013r. do 31 grudnia 2016r. 11 zł, od stycznia 2017r. do 31 marca 2018r. – 18,60 zł oraz od kwietnia 2018r. do chwili obecnej – 20 zł.

(okoliczności znane Sądowi z urzędu)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych dowodów, w szczególności w oparciu o opinie biegłych sądowych i dokumentację medyczną, zeznania powoda i świadków, a także mając na względzie szczególną moc dowodową z jakiej korzysta w postępowaniu cywilnym prawomocny skazujący wyrok sądu karnego. Stosownie bowiem do treści zdania pierwszego przepisu art. 11 k.p.c., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

Ustalając okoliczności związane ze stanem zdrowia powoda, doznanymi przez niego w wyniku wypadku obrażeniami i uszczerbkiem na zdrowiu, stopniem cierpień fizycznych i psychicznych powoda oraz rokowaniami na przyszłość, Sąd oparł się w pełni na opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów w swoich dziedzinach, które odznaczają się pełną przydatnością dowodową, sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegli lekarze, przy wydawaniu opinii, dysponowali dokumentacją lekarską powoda, jak również przeprowadzili stosowne badania przedmiotowe.

W zakresie procentowego oszacowania uszczerbków Sąd zaaprobował przedstawioną w opiniach ocenę dokonaną w świetle powoływanej posiłkowo tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002r. (Dz. U. Nr 234, poz. 1974).

W sumie, stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, ustalony, w oparciu o powołane dowody z opinii biegłych sądowych, wyniósł 40 %.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Pozwany zakwestionował żądania strony powodowej zarówno co do zasady, jak i wysokości.

W stosunku do sprawcy zdarzenia M. G. (1) zapadł prawomocny wyrok karny skazujący. W myśl z art. 11 k.p.c., sąd cywilny związany jest ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa - a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu - które znajdują się w sentencji wyroku. Oznacza to, że sąd - rozpoznając sprawę cywilną - musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym (wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77, LEX nr 7928). Związanie dotyczy ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia, dotyczących czasu, miejsca, poczytalności sprawcy (J. Bodio w Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, pod red. A. Jakubeckiego, WKP, 2012). Na tej podstawie Sąd w niniejszej sprawie przyjął, że zaistniały podstawy do przyjęcia winy kierującego samochodem ciężarowym marki F. (...) – M. G. (1) i związku przyczynowego.

W przedmiotowej sprawie w chwili zdarzenia, pojazd sprawcy zdarzenia objęty był w pozwanym Towarzystwie (...) ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu (art. 822 k.c.).

Podstawą prawną odpowiedzialności pozwanego jest przepis art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany ubezpieczyciel przejął na siebie odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez kierującego pojazdem zobowiązując się, w zamian za zapłatę przez ubezpieczonego umówionej składki, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (art. 822 § 1 k.c.).

Powód domagał się w niniejszym procesie w pierwszym rzędzie kompensacji szkody niemajątkowej, żądając zasądzenia od pozwanego Ubezpieczyciela zadośćuczynienia za doznaną w wyniku wypadku z dnia 22 maja 2013r. krzywdę w kwocie 95.500 zł.

Podstawę zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie, z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powołana krzywda ujmowana jest jako cierpienie psychiczne i fizyczne wynikające z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Kwota zadośćuczynienia powinna być odpowiednia, a zatem odzwierciedlać stopień doznanego uszczerbku na zdrowiu, zakres cierpień psychicznych i fizycznych, jak również spełniać funkcję kompensacyjną, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednak przy ustaleniu kwoty zadośćuczynienia należy mieć na względzie potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Kwota zadośćuczynienia nie może także stanowić źródła wzbogacenia, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy powoda (wyrok SA w Lublinie z dnia 12 października 2004 r., I ACa 530/04, LEX nr 179052).

Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym rodzaju naruszonego dobra, natężenia i czas trwania naruszenia, trwałości skutków naruszenia, ich nieodwracalnego charakteru polegającego zwłaszcza na kalectwie, długotrwałości i przebiegu procesu leczenia, stopnia ich uciążliwości, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, wieku pokrzywdzonego, rokowań na przyszłość, a także stopnia winy sprawcy (wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981/5/81, LEX nr 2582).

W wyniku wypadku z dnia 22 maja 2013r. powód doznał zwichnięcia stawu biodrowego lewego, złamania obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamania V kości śródręcza lewego, ran na przedniej powierzchni podudzia lewego, ogólnego potłuczenia.Powód przebył złamanie lewego obojczyka, leczone operacyjnie, powikłane złamaniem blachy zespalającej, następnie stawem rzekomym lewego obojczyka, w sumie powód przebył 3 zabiegi operacyjne z tego powodu na przestrzeni 2013 – 2015r. Doszło u niego do powikłania w postaci zakrzepicy lewej tętnicy promieniowej. Na skutek wypadku, u powoda widoczne są blizn pooperacyjne barku, klatki piersiowej i biodra oraz blizny pourazowych obu kończyn dolnych. Doznał urazu psychicznego, związanego z silnym lękiem i poczuciem zagrożenia, zwłaszcza, że zdarzenie miało charakter nagły i gwałtowny.

Wypadek oraz powstałe na jego skutek i utrzymujące się objawy lęku komunikacyjnego powodują u powoda obniżenie jakości życia. Następstwem stresu około- i powypadkowego było u powoda wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych typu depresyjno-lękowego, doznał uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 40%.

W dacie wypadku powód był młodym, w pełni sprawnym człowiekiem. Po wypadku jego życie uległo radykalnej zmianie. Porzucił na dłuższy czas jego ulubione zajęcie – grę na gitarze. Przerwał studia i zdany był na pomoc innych osób.

Analizując okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy oraz uwzględniwszy przyznane powodowi w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego z tego tytułu kwotę 17.000 zł, Sąd uznał za zasadne przyznanie powodowi zadośćuczynienia w żądanej wysokości 95.000 zł.

Kolejne z żądań pozwu – zasądzenia odszkodowania– znajduje oparcie w przepisie art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Do kosztów, o których mowa w cytowanym przepisie, należy zaliczyć nie tylko koszty leczenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, czyli wydatki związane z postawieniem diagnozy i terapią, niezbędne i celowe z uwagi na stan zdrowia poszkodowanego.Na tej podstawie domagać się można od podmiotu odpowiedzialnego zwrotu wydatków, w szczególności kosztów leczenia, kosztów dojazdu do placówek medycznych, kosztów związanych z opieką osób trzecich oraz zwrotu utraconych zarobków. Powyższe koszty muszą mieć związek ze szkodą, a ponadto to na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia ich wysokości.

Natomiast w myśl art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Renta z tytułu zwiększenia się potrzeb poszkodowanego dotyczy sytuacji, gdy w wyniku doznanej szkody istnieje konieczność ponoszenia wyższych kosztów utrzymania w zakresie usprawiedliwionych potrzeb w porównaniu do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Tu wyrównuje się koszty stałej opieki pielęgniarskiej, odpowiedniego wyżywienia, koszty stałych konsultacji medycznych i lekarstw.

Powód dochodził tytułem zwrotu kosztów leczenia kwoty 1.112,66 zł, tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich kwoty 4.926 zł, tytułem zwrotu kosztów dojazdów kwoty 3.843 zł.

W związku z następstwami przedmiotowego wypadku, powód udokumentował oraz dowiódł, w drodze opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii A. W. oraz chirurgii M. G., uzasadnione koszty zakupu leków, środków opatrunkowych, konsultacji oraz wizyty u fizjoterapeuty w łącznej kwocie 1.112,66 zł.

W zakresie kosztów pomocy osób trzecich Sąd przyjął, w ślad za opinią biegłego sądowego z zakresu ortopedii A. W. (2), że powód przez okres pierwszego miesiąca po wypadku wymagał pomocy w wymiarze 8 godzin dziennie (30 dni x 8h = 240h), przez okres trzech miesięcy, tj. drugi miesiąc po wypadku i pierwsze dwa miesiące po operacji stawu rzekomego obojczyka) w wymiarze 3 godzin dziennie(90 dni x 3h = 270h) oraz przez okres łącznie dwóch miesięcy (tj. przez kolejny miesiąc po wypadku i kolejny miesiąc po operacji stawu rzekomego), wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie (60 dni x 1h =60h).Uwzględniając stawkę wynagrodzenia opiekunek społecznych za jedną godzinę pracy wynoszącą w okresie od lipca 2013r. 11 zł, koszty opieki nad powodem wyniosły łącznie 6.270 zł (570 godzin x 11 zł/h). Sąd przyjął zaproponowaną przez pełnomocnika średnią kwotę 11 zł za godzinę, uznając iż różnica pomiędzy obowiązującą do lipca stawką 9,50 zł ( a zatem przez 38 dni) jest znikoma. Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że powód nie żądał zasądzenia podwyższonej stawki za niewątpliwie potrzebną mu pomoc także w weekendy, zaproponowana stawka średnia jest rozsądna i nie wygórowana.

Zważywszy, iż strona pozwana w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi z tego tytułu kwotę 1.344 zł, zasądzeniu podlegała kwota w wysokości 4.926 zł.

Odnosząc się do żądania odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów dojazdu powoda do szpitali, na rehabilitację i na wizyty lekarskie oraz na wizyty do bioenergoterapeuty, jak wynika z załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej, przedłożonych przez powoda rachunków za benzynę, jego zeznań oraz opinii biegłych sądowych lekarzy, powód w związku z wypadkiem pokonał:

- 1.320 km na wizyty do psychologa w L. (12 wizyt, 55 km w jedną stronę),

- 280 km z P. do W. w celu odbycia konsultacji ortopedycznych (140 km w jedną stronę),

- 240 km z P. do W. w celu odbycia badań przed operacją (120 km w jedną stronę),

- 240 km z P. do W. w celu odbycia operacji zespolenia obojczyka (120 km w jedną stronę),

- 240 km z P. do W. za wizytę kontrolną po zespoleniu obojczyka (120 km w jedną stronę).

Za nieuzasadnioną w świetle opinii biegłych należało uznać część kosztów dojazdów na wizyty u bioenergoterapeuty w zakresie około 3.000 km. Jak bowiem wynika z opinii biegłych sądowych neurologa i ortopedy uczęszczanie do bioenergoterapeuty nie było niezbędne do przywrócenia sprawności powoda. W świetle opinii psychiatrycznej – część tych kosztów ( w zakresie poprawy stanu psychicznego ) należałoby uznać za zasadne.

Biorąc pod uwagę , przedstawione przez powoda wyliczenie pokonanych kilometrów, Sąd w oparciu o przepis art. 322 k.p.c. z ogólnej sumy 5.000 km pokonanych do bioenergoterapeuty , za zasadne uznał koszty przejazdu 2.000 km.

Łącznie powód pokonał 4.320 km, uwzględniwszy średni koszt benzyny za litr w 2013r. i 2014r. – 5,25 zł, powód tytułem kosztów w/w dojazdów wydatkował kwotę 2.268 zł.

W następnej kolejności należało odnieść się do zgłoszonego przez powoda żądania zasądzenia tytułem zwrotu utraconych przez niego na skutek wypadku dochodów w kwocie 8.269,66 zł (w związku z niezdolnością do pracy przez okres 7 miesięcy, przy przyjęciu miesięcznego minimalnego wynagrodzenia netto w 2013r. w kwocie 1.181,38 zł).

Jak wynika ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego powód w chwili wypadku na podstawie umowy zlecenia wykonywał prace w firmie (...), w której miał następnie zostać zatrudniony na podstawie umowy o pracę z wynagrodzeniem na poziomie najniższej krajowej (wynoszącej w 2013r. 1600 zł brutto, co stanowi 1.181,38 zł netto). Powód po wypadku przez okres około 7 miesięcy był niezdolny do pracy. Udokumentował, iż jeszcze w okresie 17-18 grudnia 2013r. był hospitalizowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w P.. Mając na uwadze powyższe, zgodnie z żądaniem, tytułem zwrotu utraconych przez powoda zarobków podlegała zasądzeniu kwota 8.269,66 zł (7 miesięcy x 1.181,38 zł = 8.269,66 zł).

Na podstawie art. 444 § 2 k.c. powód żądał także renty na zwiększone potrzeby od daty wytoczenia powództwa i na przyszłość po 100 zł miesięcznie. Sąd, jedynie częściowo uznał to żądanie za zasadne. Jak bowiem wynikało z opinii biegłego ortopedy i chirurga naczyniowego powód po wytoczeniu powództwa zasadnie i stale ponosił koszty leczenia przeciwbólowego i przeciwzakrzepowego, zakrzepicy. Były to koszty badań Doppler, oraz lekarstw, przekraczające żądaną kwotę po 100 zł na miesiąc. Jednakże leczenie to ( najdłużej trwające związane z zakrzepicą) zostało zakończone w maju 2016 roku. Dlatego też, Sąd zasądził zaległe raty renty za okres od sierpnia 2014 roku ( wytoczenie pozwu) do końca maja 2016 roku. Daje to kwotę 2.200 złotych .

W świetle opinii biegłych i zeznań samego powoda, Sąd stanął na stanowisku, iż aktualnie powód nie ponosi stałych i powtarzalnych wydatków związanych z wypadkiem, dlatego też żądanie renty na przyszłość podlegało oddaleniu.

W myśl art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. W niniejszej sprawie źródłem roszczenia o odsetki jest przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do treści art. 455 k.c. roszczenie wierzyciela wobec dłużnika staje się wymagalne wraz z nadejściem terminu do spełnienia świadczenia. Jeżeli termin ten nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Należy podkreślić, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym staje się wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1973 r. I CR 55/73, niepublikowane). Z charakteru świadczenia, którego wysokość ze swej istoty jest trudno wymierna i zależna od szeregu okoliczności związanych z następstwami zdarzenia szkodowego, wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie.

W niniejszej sprawie niewątpliwe i bezsporne jest, że powód wezwał pozwanego do wypłaty , skoro pozwany wypłacił mu częściowo świadczenia. Dlatego też od pierwotnie żądanych w pozwie kwot, Sąd zasądził odsetki od niespornej daty 18 grudnia 2013 roku ( to jest dzień po wypłacie dokonanej przez pozwanego).

Ponieważ w pozwie powód zażądał dodatkowo poniesionych kosztów leczenia, odsetki ustawowe od tej kwoty zasądzono, zgodnie z żądaniem, od daty wytoczenia powództwa.

Pozostałe roszczenia, nie zgłoszone w pozwie, a dopiero w piśmie rozszerzającym powództwo, stały się wymagalne po doręczeniu odpisu tegoż pisma pełnomocnikowi pozwanego to jest w dniu 20 września 2018 roku i od tego dnia Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie.

Jeśli chodzi o skapitalizowaną rentę, Sąd nie rozbijał odsetek za każdy osobny miesiąc, a zasądził je dopiero od 1 czerwca 2016 roku to jest po upływie terminu płatności ostatniej raty.

Na podstawie art. 189 k.p.c. Sąd ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze następstwa wypadku. W świetle bowiem opinii biegłego ortopedy nie jest wykluczone, że pojawią się zmiany zwyrodnieniowe stawu. Również niepewne rokowania co do zakrzepicy , na które wskazywał biegły chirurg naczyniowy, stanowiły podstawę do takiego orzeczenia Sądu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążając nimi pozwanego w całości. Powód wygrał bowiem proces w 98,6 %. Na zasądzona kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 3.600 zł (ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie… DZ. U. z 2013 roku poz.461) i opłata od pełnomocnictwa – 17 złotych.

Powód był zwolniony od kosztów sądowych.

W oparciu o przepis art. 113 ust. 1 u.k.s.c., Sąd obciążył pozwanego kosztami tymczasowo wyłożonymi przez Skarb Państwa. Na kwotę tę złożyły się koszty opinii 5.724,12 zł oraz opłata od pozwu – 5.564 zł.

z/ odpis wyroku doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.