UZASADNIENIE

Powód W. R. pozwem z dnia 3 kwietnia 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 1 093,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 listopada 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego w dniu 31 sierpnia 2016 r. uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanych A. S. i W. S.. W dacie zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Z uwagi na konieczność odholowania pojazdu poszkodowani zlecili powodowi wykonanie usługi holowania. Poszkodowani na czas likwidacji szkody wynajęli od powoda samochód zastępczy marki S. (...). Powód wyjaśnił, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanych w okresie od dnia 31 sierpnia 2016 r. do 4 października 2016 r., tj. przez okres 34 dni. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 4 051,65 zł obejmującą należność z tytułu wynajmu samochodu zastępczego w wysokości 3 136,50 zł brutto oraz należność za holowanie uszkodzonego pojazdu w kwocie 786 zł brutto. W odpowiedzi na zgłoszone roszczenie pozwana wypłaciła kwotę 2 675,25 z tytułu najmu samochodu zastępczego weryfikując okres najmu z 34 dni do 29 dni oraz częściowo uznał koszty holowania w kwocie 153,98 zł.

W dniu 10 kwietnia 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczym wydał w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 758/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. wniosła sprzeciw od w/w nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Na uzasadnienie pozwana podniosła, że pomiędzy stronami sporny jest okres najmu pojazdu zastępczego oraz koszt holowania uszkodzonego pojazdu. W ocenie pozwanej ekonomicznie uzasadnione było w uwzględnienie w rozliczeniu okresu 29 dni najmu, na który złożył się technologiczny czas naprawy (9 dni), oraz czynności około naprawcze, w tym oczekiwanie na oględziny (7 dni), oczekiwanie na drugie oględziny (9 dni), dni wolne przypadające w okresie naprawy (4 dni). W odniesieniu do kosztów holowania wskazano, że wypłacona kwota 153,98 zł jest zasadna biorąc pod uwagę okoliczności, miejsce, czas i dystans, na którym usługa została wykonana. Pozwana zakwestionowała przy tym odległość trasy, na której uszkodzony pojazd był holowany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2016 roku samochód osobowy marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych A. S. i W. S. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej jest pozwana. Z uwagi na konieczność odholowania pojazdu poszkodowani zlecili powodowi wykonanie usługi holowania uszkodzonego pojazdu. Następnie dnia 7 września 2016 r. poszkodowani zawarli z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Powód wyjaśnił, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanych do użytku codziennego w okresie od dnia 25 października 2016 r. do dnia 7 grudnia 2016 r., tj. przez okres 43 dni. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 4 051,65 zł brutto obejmującą należność z tytułu wynajmu samochodu zastępczego w wysokości 3 136,50 zł brutto oraz należność za holowanie uszkodzonego pojazdu w kwocie 786 zł brutto.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 14), specyfikacja usługi holowania (k. 15), umowa najmu pojazdu (k. 16-17), oświadczenie (18), decyzja pozwanej z dnia 16 listopada 2016 r. (k. 33), kalkulacja naprawy (k. 34-36), dokumentacja zdjęciowa (k. 37-39), zeznania świadków W. S. (k. 63-64) oraz M. G. (k. 64-65).

Pojazd zastępczy był wynajmowany przez poszkodowanych przez czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Na czas naprawy pojazdu poszkodowanych złożyły się następujące czynności:

- 31 sierpnia 2016 roku miało miejsce zdarzenie szkodowe

- 7 września 2016 roku otrzymano kosztorys po pierwszych oględzinach

- 8 września 2016 roku skontaktowano się z klientem i przesłano mu dokumentację

- 9 września 2016 roku stwierdzono wystąpienie szkody częściowej i podjęto decyzję o naprawie

- 10 września 2016 roku dostarczono samochód na warsztat

- 10 września 2016 roku do 11 września 2016 roku dni wolne od pracy

- 12 września 2016 roku zgłoszono dodatkowe oględziny

- 16 września 2016 roku przeprowadzono dodatkowe oględziny

- 17 września 2016 r. – 18 września 2016 roku dni wolne od pracy

- 19 września 2016 roku – 20 września 2016 roku dzień organizacyjny

- 21 września 2016 roku – 23 września 2016 roku technologiczna naprawa pojazdu

- 24 września 2016 roku – 25 września 2016 r. dni wolne od pracy

- 26 września 2016 roku – 30 września 2016 roku technologiczny czas naprawy

- 1 październik 2016 roku – 2 październik 2016 roku dni wolne od pracy

- 3 październik 2016 roku – technologiczny czas naprawy

- 4 październik 2016 roku – wydanie pojazdu

Dowód: wydruk wiadomości mailowej z dnia 14 października 2016 r. ze specyfikacją najmu samochodu zastępczego (k. 19), zeznania świadków W. S. (k. 63-64) oraz M. G. (k. 64-65).

Jednocześnie dnia 31 sierpnia 2016 r. powód w drodze umowy cesji wierzytelności nabył od poszkodowanych A. S. i W. S. wierzytelność z tytułu odszkodowania dotyczącego roszczenia o zapłatę kosztów wynajmu samochodu zastępczego, parkingu, holowania pojazdu, w związku ze szkodą nr (...) z dnia 31 sierpnia 2016 r., w wyniku której uszkodzony został pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 11).

Decyzją z dnia 10 listopada 2016 r. pozwana wypłaciła tytułem odszkodowania kwotę 2 675,25 z tytułu najmu samochodu zastępczego oraz kwotę 153,98 zł tytułem kosztów holowania uszkodzonego pojazdu. Cenniki holowania.

Dowód: decyzja pozwanej z dnia 10 listopada 2016 r. (k. 12-14), cenniki holowania (k. 40-43).

Biegły sądowy R. P. ustalił, że wyliczenie kosztów holowania dokonane przez stronę powodową nie przekracza górnej granicy przedziału najczęściej stosowanych cen na rynku lokalnym.

Dowód: opinia biegłego sądowego (k. 71-77).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o niebudzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków W. S. i M. G., których zeznania były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Należy podkreślić, iż zeznania pochodziły od osób będących bezpośrednimi świadkami okoliczności ustalonych w sprawie. Sąd również nie widział powodów by odmówić waloru wiarygodności tym źródłom dowodowym.

Sąd uznał również za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię biegłego R. P.. Należy zauważyć, że biegły dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czyni zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe wynikające z opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane. Strony nie wniosły żadnych zastrzeżeń do przedmiotowej opinii .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda W. R. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest przy tym art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Sporna pomiędzy stronami był jedynie okres najmu pojazdu zastępczego oraz koszty holowania uszkodzonego pojazdu.

Na wstępie należy zaznaczyć, że co do zasady utrwalone jest w orzecznictwie oraz praktyce stanowisko, że normalnym następstwem zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu jest konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody, a postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem, że zwrot wydatków koniecznych i potrzebnych na czasowe używanie pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją. W ramach odszkodowania poszkodowanemu, albo jak w tym przypadku nabywcy wierzytelności od poszkodowanego, należą się celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na ten cel (por. uchwałę SN z dnia 17.11.2011r., III CZP 5/11; wyrok SN z dnia 8.09.2004r., IV CK 672/03 ). Pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność z tytułu odpowiedzialności cywilnej, albowiem przyznała poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 2 675,25 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz w kwocie 153,98 zł tytułem holowania uszkodzonego pojazdu.

Powód wraz z pozwem przedłożył umowę najmu z dnia 7 września 2016 roku, na mocy której powód wynajął poszkodowanej spółce pojazd zastępczy, umowę cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2016 roku, na mocy której nabył od poszkodowanych wierzytelność przysługującą im wobec pozwanego z tytułu likwidacji szkody komunikacyjnej związanej z wynajmem pojazdu zastępczego i holowania pojazdu, którymi to wykazał legitymację czynną w dochodzeniu spornej wierzytelności.

Na okoliczność czasu trwania naprawy uszkodzonego pojazdu powód przedłożył specyfikacją najmu samochodu zastępczego oraz powołał na tę okoliczność świadków W. S. oraz M. G.. Z dowodów tych wynika data przyjęcia i wydania pojazdu oraz historia naprawy pojazdu, przedstawiająca przebieg naprawy w sposób precyzyjny i dokładny obejmujący wskazanie konkretnych czynności i czasu ich trwania.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) oraz relewantny art. 232 k.p.c. nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 roku, sygn.. akt II PK 304/12).

Sama okoliczność iż technologiczny czas naprawy wyniósł 9 dni, a czynności około naprawcze 20 dni (oględziny – 16 dni, dni wolne od pracy – 4 dni) oraz iż wysokość stawki za najem pojazdu wynosiła 92,25 zł brutto nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

Obrona strony pozwanej sprowadzała się m.in. do zarzutu, iż czas przeprowadzanej naprawy nie był technologicznie uzasadniony i nie był niezbędny do zorganizowania i przeprowadzenia naprawy, przyjęcia i wydania samochodu oraz iż koszty holowania uszkodzonego pojazdu są zawyżone.

Skoro pozwana zarzucała, iż okres naprawy pojazdu, acz rzeczywisty, był zważywszy na konieczny czas do naprawy, przyjęcia i wydania samochodu, a koszt holowania uszkodzonego pojazdu zawyżony, to czyniąc taki zarzut, winna ona jego zasadność udowodnić.

Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów mających uzasadnić jej twierdzenie, że czas naprawy pojazdu uszkodzonego a tym samym czas najmu pojazdu zastępczego był zbyt długi. Nie można przy tym oczekiwać, iż celem wykazania zasadności najmu pojazdu zastępczego strona powodowa będzie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na powyższą okoliczność. Jak zostało to już wskazane wyżej, w sytuacji, gdy strona powodowa sprostała ciążącym na niej obowiązkom dowodowym przedkładając specyfikacją najmu samochodu zastępczego oraz powołał na tę okoliczność świadków W. S. oraz M. G.., ciężar wykazania okoliczności, iż czas najmu był zbyt długi – zgodnie z art. 6 k.c. – spoczywał na stronie pozwanej, jako podmiocie wywodzącym z powyższych okoliczności skutki prawne. Należy zaznaczyć, iż strony mają obowiązek dawać wyjaśnienia, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i przedstawiać dowody (art. 3 k.p.c.). Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają zaś stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności zwalnia sąd orzekający z odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są same strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97). Tym samym to strona pozwana winna wykazać – chociażby w oparciu o dowód z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej – zasadność swojego zarzutu, co do niezasadności okresu najmu pojazdu zastępczego w wymiarze 29 dni. Pozwana tymczasem w żaden sposób nie wykazała okoliczności uzasadniającej twierdzenie, że strona poszkodowana celowo, bądź z premedytacją doprowadziła do przedłużenia czasu trwania naprawy pojazdu, działając tym samym na szkodę ubezpieczyciela.

Powyższą argumentację należy również odnieść do kwestionowanej przez stronę pozwaną wysokości kosztów holowania uszkodzonego pojazdu. Powołany na tę okoliczność biegły sądowy R. P. ustalił, że wyliczenie kosztów holowania dokonane przez stronę powodową (786 zł brutto) nie przekracza górnej granicy przedziału najczęściej stosowanych cen na rynku lokalnym. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne. W związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 093,27 zł (34 x 92,25 zł = 3 136,50 zł; 3 136,50 zł – 2 675,25 zł = 461,25 zł; 786 zł – 153,98 zł = 632,02 zł; 461,25 zł + 632,02 zł = 1 093,27 zł) wraz z liczonymi od tej kwoty odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 listopada 2016 r. do dnia zapłaty. Podstawę prawną zasądzenia odsetek stanowił art. 14 ust 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 55,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 270,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), 480,42 zł tytułem zaliczki na biegłego sądowego oraz 200,58 zł tytułem kosztów dojazdu pełnomocnika strony powodowej na rozprawy, co daje łącznie 1 023 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE