Sygn. akt II K 514/15
Dnia 26 września 2018r.
Sąd Rejonowy w G. - II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Sobczak
Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz
przy udziale Prokuratora: -
po rozpoznaniu w dniach 31 października 2017r., 27 lutego 2018r., 22 maja 2018r., 14 września 2018r. sprawy karnej
D. J. – syna J. i J. z domu F., ur. (...) w G., zam. (...), (...)-(...) Ł., PESEL (...), obywatelstwa polskiego, karanego
oskarżonego o to, że
w dniu 20 grudnia 2013r, w G. w sklepie (...) przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wspólnie i w porozumieniu z R. R. (1) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A. we W. w kwocie 8.156,83 zł w ten sposób, iż przekazał R. R. (1) podrobione zaświadczenie o jego zatrudnieniu w firmie PPUH (...) (...) o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, które następnie R. R. (1) przedłożył w trakcie procedury ubiegania się o zawarcie kredytu wprowadzając w błąd pracownika sklepu co do prawdziwości zaświadczenia i zamiaru spłaty rat i zawarł umowę kredytową nr (...) w kwocie 8.156,83 zł na zakup telewizora P. wraz z policą i ubezpieczeniem czym działał na szkodę w/w banku,
tj. o czyn z art. 297§1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk
orzeka:
na podstawie art. 4 kk stosując przepisy kodeksu karnego obwiązujące przed dniem 1 lipca 2015r.
1. Oskarżonego D. J. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia tj. przestępstwa z art. 297§1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to w myśl art. 11§3 kk i na podstawie art. 286§1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;
2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zawiesza warunkowo na okres 2 (dwóch) lat próby ;
3. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego D. J. do naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank S.A. we W. kwoty (...),41 (cztery tysiące siedemdziesiąt osiem 41/100) złotych;
4. na podstawie art. 72§1 pkt 4 zobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej w okresie próby;
5. zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz od obowiązku uiszczenia wydatków postepowania którymi obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt II K 514/15
W grudniu 2013 r. w Ł. R. R. (1) spotkał się z D. J., który zapytał go czy mógłby wziąć dla niego kredyt na 5-6 tysięcy na swoje nazwisko. D. J. zapewniał, że ma pieniądze bo pracuje w lesie i będzie spłacał ten kredyt, nie może jednak wziąć kredytu na swoje nazwisko ponieważ ma już kilka innych kredytów do spłaty. R. R. (1) zgodził się. D. J. zapewnił R. R. (1), że podzielą się pieniędzmi pół na pół. Jeszcze tego samego dnia udali się do kilku banków ale bez powodzenia. Wówczas D. J. powiedział R. R. (1), że „wezmą jakiś towar ze sklepu”.
W dniu 20 grudnia 2013 r. D. J. razem ze swoim ojcem J. J. (2) i K. O., który jako jedyny spośród w/wym. posiadał prawo jazdy spotkali się w Ł. z R. R. (1). D. J. udał się z R. R. (1) na ul. (...), gdzie D. P., którą R. R. (1) kojarzył jako K. przekazała D. J. zaświadczenie o jego zatrudnieniu w swojej firmie PPUH (...) (...)
Następnie D. J., J. J. (2), K. O. i R. R. (1) pojechali do sklepu (...) przy ul. (...) w G.. D. J. wybrał tam telewizor P.. Następnie przekazał R. R. (1) sporządzone wcześniej zaświadczenie o zatrudnieniu w/wym. R. R. (1) przedłożył to zaświadczenie pracownicy sklepu i zawarł umowę kredytową nr (...) z (...) Bank S.A. we W. na zakup telewizora wybranego przez D. J. wraz z polisą i ubezpieczeniem. Po odebraniu telewizora mężczyźni wrócili do samochodu, gdzie czekał na nich K. O.. Wszyscy udali się do lombardu na ul. (...). Tam R. R. (1) sprzedał telewizor na swoje nazwisko, a uzyskane pieniądze w kwocie 2700 – 2800 zł przekazał D. J.. D. J. przekazał mu z tej kwoty 100 zł, wziął całą dokumentację dotyczącą telewizora i zapewnił, że będzie spłacał kredyt. Po pewnym czasie do R. R. (1) zaczęły przychodzić upomnienia z Banku. Okazało się, że kredyt nie jest spłacany. Gdy R. R. (1) przypadkowo spotkał D. J. ten zapewniał go, że będzie spłacał kredyt.
dowody: zeznania R. R. (1) k. 97v, 62-66, , 156, 273v – 275v, 372v – 373, zeznania K. O. k. 83-84, 276 – 276v, 380, zeznania S. S. k., 48-49, 275v – 276, zeznania K. D. k.6-7, 295 – 295v, 379v, dokumentacja bankowa k. 13, umowa kupna sprzedaży k. 90, opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 120-139;
D. J. był badany psychiatrycznie wobec zaistnienia wątpliwości co do jego poczytalności. Biegli nie znaleźli podstaw do kwestionowania jego poczytalności tempore criminis, w rozumieniu treści art. 31§1 lub §2 kk.
dowód: opinia sądowo – psychiatryczna k. 148-149, 245, 267, opinia sądowo – psychiatryczna ze sprawy (...) SR w (...) k. 362-365;
D. J. ((...)) ma wykształcenie podstawowe, jest zatrudniony w Zakładzie Usług (...) w H., z tego tytułu miesięcznie osiąga dochód około 1600 zł. Jest kawalerem, na utrzymaniu ma troje dzieci i konkubinę. W przeszłości był karany sądownie.
dowody: dane oskarżonego 108-109, karta karna k. 285- 286v, 348-348v;
D. J. nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że nie zna R. R. (1), kojarzy go jedynie ponieważ w przeszłości kładł on płytki u niego w domu, do tego woził drewno u jego siostry D. w tartaku. Nie wie jednak był on u siostry zatrudniony. Podobnie drewno u siostry woził K. O.. Nie wystawiał zaświadczenia o zatrudnieniu R. R. (1), nie wie czy jego siostra wystawiała takie zaświadczenie, pieczątka na zaświadczeniu jest jego siostry.
Na rozprawie wyjaśnił, że wie, że K. O. i R. R. (1) robili u jego siostry „na czarno”. Miała miejsce taka sytuacja, że 2-3 lata temu sprzedawał w lombardzie swój telewizor marki O. (...) cale i dvd. Był tam z rodzicami.
wyjaśnienia D. J. k. 108 – 111, 371v – 372;
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. J. ponieważ pozostawały one w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadków R. R. (1) oraz K. O.. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować wypowiedzi w/wym. świadków nie mieli oni bowiem żadnych racjonalnych powodów aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Nawet jeżeli hipotetycznie założyć, że – jak podnosił świadek J. R. R. miał pretensje do D. P. związane z rozliczeniami za pomoc w tartaku, to nie miał on żadnego konfliktu z D. J., na co wskazywał zresztą sam oskarżony podkreślając wręcz, że słabo zna w/wym. Do tego zarówno R. R. (1) jak K. O. ze swej strony nie wskazywali bynajmniej na nieporozumienia z siostrą oskarżonego. Sama D. P. również nie podnosiła takiej okoliczności podając w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, że R. R. (1) pomagał jej jedynie w zbieraniu leżyny w zamian za opał przez okres około miesiąca pod koniec 2013 r.
Oceniając wyjaśnienia oskarżonego nie można też przeoczyć, że podniesione przez R. R. (1) okoliczności odnośnie roli D. J. w wyłudzeniu kredytu na zakup telewizora w żaden sposób nie zwalniały od odpowiedzialności samego świadka. R. R. (1), opisał sytuację tak jak ją zapamiętał, nie próbował też umniejszać swojej roli w zdarzeniu. W jego późniejszych zeznaniach pojawiły się drobne nieścisłości, które jednak w cenie sądu wynikały po prosu z upływu czasu. Tym samym ustalając stan faktyczny sąd opał się przede wszystkim na wyjaśnieniach złożonych przez świadka w postępowaniu przygotowawczym ponieważ były one składane w stosunkowo krótkim czasie od zdarzenia. Twierdzenia świadka odnośnie wypełnienia zaświadczenia o zatrudnieniu przez D. P. (określaną przez niego jako (...)) nie znalazły co prawda potwierdzenia w opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego (k. 120-139), nie mniej jednak oceniając zeznania świadka na wskazaną okoliczność nie można przeoczyć, że w opinii wskazano jednocześnie, iż w materiale porównawczym pobranym na potrzeby sporządzenia opinii od D. P. widoczne są deformacje poszczególnych znaków mogące świadczyć o maskowaniu własnych cech grafizmu. Do tego biegły nie wykluczył jednoznacznie, że podpis figurujący na zaświadczeniu o zatrudnieniu przedłożonym banku w polu podbitki pieczątki nie jest podpisem nakreślonym przez D. P. zaznaczając, że kategoryczne rozstrzygniecie w tym zakresie nie jest możliwe z uwagi na jakość podpisu oraz bardzo nielicznie występujące cechy indywidualne. Tym samym w ocenie sądu treść opinii nie czyni bynajmniej niewiarygodnymi zeznań świadka R. R. (1). Nie mniej jednak z uwagi na treść zarzutów postawionych oskarżonemu jest drugorzędne dla sprawy kto faktycznie wypisał wniosek.
Odnosząc się do zeznań K. O. w nieomówionym zakresie należało podkreślić, że w/wym. nie znał nawet do końca powodów wyjazdu do G., w którym uczestniczył z oskarżonym, jego ojcem i K. O., nie miał on też wiedzy na czyje nazwisko został kupiony telewizor, opisał on jedynie to co zapamiętał z wyjazdu. Z treści jego zeznań nie wynika aby fałszywie obciążał on oskarżonego, a w szczególności aby powodem takich pomówień miały być jakieś nieporozumienia z siostrą oskarżonego. W ocenie sądu w realiach niniejszej sprawy na wiarygodność świadka nie wpływała okoliczność, że w innym postępowaniu został on skazany za czyn z art. 286§1 kk i inne, gdzie miał się on posłużyć zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...) sfałszowanym przez inną osobę.
Jako niewiarygodne jawiły się natomiast zeznania D. P. w zakresie, w jakim utrzymywała ona, że o zaginięciu pieczątki firmowej D.-Drew, którą przystawiono na zaświadczeniu o zatrudnieniu przedłożonym przy zawieraniu umowy kredytowej dowiedziała się dopiero po przyjeździe do niej policji (grudzień 2014 r.) czy też, że pod koniec 2014 r. sama zorientowała się, że pieczątka jej zaginęła W tym zakresie nie można przeoczyć, że do zdarzenia objętego przedmiotowym postępowaniem doszło w grudniu 2013r., do tego przed zaginięciem świadek – jak sama wskazała - miała zawsze nosić pieczątkę w swojej torebce i – jak można zakładać – skoro była to jej pieczątka firmowa – używać dość często, jeżeli nie codziennie. Do tego w sytuacji gdy zarówno J. jak i D. J. wskazywali na konflikt między D. P., a R. R. (1) o należne mu wynagrodzenie, który wg. nich miał być powodem pomówienia oskarżonego, to jako nielogiczne jawiły się zeznania D. P., że R. R. (1) miał sam się jej przyznać , że pieczątkę ukradła inna osoba za jego wiedzą.
Z powyższych względów sąd nie dał też wiary zeznaniom J. J. (2). W ocenie sądu miały one na celu wyłącznie przedstawienie takiej wersji wydarzeń, która będzie jak najbardziej korzystna dla oskarżonego.
Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania K. D. i S. S.. Zeznania tych osób były jasne, klarowne i wzajemnie ze sobą korespondowały i się uzupełniały. Świadkowie ci składali zeznania odnoszące się do wykonywania swoich obowiązków zawodowych.
Nie miały znaczenia dla sprawy zeznana świadka G. M., która podała że w nieustalonym okresie matka oskarżonego prawdopodobnie w towarzystwie oskarżonego lub jego ojca kupowała telewizor w sklepie w Ł..
Sąd uznał za jasną i zupełną opinię sądowo – psychiatryczną dotyczącą oskarżonego D. J.. Została ona sporządzona przez osoby o odpowiednim wyksztalceniu i doświadczeniu zawodowym, w oparciu o wywiad od oskarżonego.
Nie budziła wątpliwości opinia z zakresu badań pisma ręcznego i w żaden sposób nie została ona zakwestionowana.
Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, pism i protokołów zgromadzonym w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.
Zdaniem Sądu na podstawie zebranego materiału dowodowego wina oskarżonego została wykazana w sposób nie budzący wątpliwości.
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż zachowanie D. J. wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 297§1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk ponieważ w dniu 20 grudnia 2013r, w G. w sklepie (...) przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wspólnie i w porozumieniu z R. R. (1) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A. we W. w kwocie 8.156,83 zł w ten sposób, iż przekazał R. R. (1) podrobione zaświadczenie o jego zatrudnieniu w firmie PPUH (...) (...) o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, które następnie R. R. (1) przedłożył w trakcie procedury ubiegania się o zawarcie kredytu wprowadzając w błąd pracownika sklepu co do prawdziwości zaświadczenia i zamiaru spłaty rat i zawarł umowę kredytową nr (...) w kwocie 8.156,83 zł na zakup telewizora P. wraz z policą i ubezpieczeniem czym działał na szkodę w/w banku.
Wina oskarżonego J. J. (2) co do zarzucanego mu czynu, nie budzi żadnych wątpliwości i została, zdaniem Sądu, udowodniona w sposób dostateczny. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, w konkretnym celu – uzyskania korzyści majątkowej, będąc w pełni świadomy podejmowanych przez R. R. (1) działań mających na celu wprowadzenie w błąd pracownika sklepu co do prawdziwości zaświadczenia o zatrudnieniu i zamiaru spłaty rat za udzielony kredyt.
Do okoliczności obciążających przy wymiarze kary wobec D. J. Sąd zaliczył jego działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, uprzednią karalność oraz odegranie pierwszoplanowej roli w przestępstwie. To on bowiem inicjował wszelkie działania, uzyskał sfałszowane zaświadczenie o zatrudnieniu wreszcie uzyskane przez R. R. pieniądze ze sprzedaży telewizora przejął od niego, przekazując symboliczną kwotę 100 zł. Na korzyść oskarżonego Sąd potraktował jego młody wiek.
Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że wobec oskarżonego po zastosowaniu art. 4 §1 kk, w myśl art. 11§3 kk i na podstawie art. 286§1 kk należało orzec karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69§1 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk warunkowo zawieszono na okres dwóch lat próby (pkt 1 i 2 wyroku). Sąd uznał, iż kara ta pozostawała w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, a także nie przekraczała stopnia jego winy. Powinna ona też odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie. W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przekonanie, że natychmiastowe wykonanie orzeczonej kary nie jest wymagane dla powstrzymania go przed popełnieniem nowego przestępstwa.
Na podstawie art. 46 § 1 kk sąd zobowiązał oskarżonego D. J. do naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank S.A. we W. kwoty (...),41 (cztery tysiące siedemdziesiąt osiem 41/100) złotych.
Na podstawie art. 72§1 pkt 4 sąd zobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej w okresie próby.
Na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił go także od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że oskarżony osiąga niewielkie dochody, do tego ma na utrzymaniu małe dzieci.