UZASADNIENIE

Powód A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W. w pozwie datowanym na 15 grudnia 2017 r. a wniesionym 2 stycznia 2018 r. domagał się zasądzenia od pozwanego J. O. na swoją rzecz 87.533,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, że pozwanego i (...) Bank (...) SA łączyła umowa bankowa z 10 lutego 2012 r., na podstawie której Bank oddał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne w ustalonej w umowie wysokości a pozwany zobowiązał się do ich zwrotu z odsetkami w ustalonych terminach. Pozwany nie wywiązał się z tego zobowiązania, w związku z czym Bank wypowiedział umowę, co spowodowało wymagalność całego długu. Następnie Bank wystawił tytuł egzekucyjny, który był podstawą egzekucji przeciw pozwanemu. 24 czerwca 2016 r. Bank zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego, który 30 czerwca 2016 r. zbył tę wierzytelność na jego rzecz.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, mimo, że został do tego zobowiązany, nie stawił się na rozprawę, nie domagał się jej przeprowadzenie pod swoją nieobecność i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank (...) SA w W. (dalej Bank) 10 lutego 2012 r. zawarła z pozwanym J. O. umowę kredytu gotówkowego w kwocie 90.000 zł. Kredyt został udzielony na spłatę innych kredytów i bieżącą konsumpcję. Ponieważ pozwany nie wywiązywał się z umowy, Bank wypowiedział mu ją, co spowodowało wymagalność całego pozostałego do spłaty zadłużenia. W związku z tym 4 lipca 2013 r. Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytu z 10 lutego 2012 r. w kwocie 88.477,10 zł, z czego: 81.059,58 zł należności głównej, 7.357,52 zł odsetek umownych za okres do 4 lipca 2013 r. i 60 zł kosztów. Na wniosek Banku postanowieniem z 5 listopada 2013 r. sąd nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności. Bank wszczął egzekucję, która okazała się bezskuteczna, w związku z czym została umorzona postanowieniem komornika z 23 czerwca 2016 r. W dniu 24 czerwca 2016 r. Bank zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego. 30 czerwca 2016 r. ten ostatni Fundusz zbył tę wierzytelność na rzecz powoda.

Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Sąd dokonał ustaleń na podstawie faktów przytoczonych przez powoda, gdyż nie budziły wątpliwości. Przy czym w ramach podstawy faktyczną powództwa Sąd uwzględnił również fakty, które wprawdzie nie zostały wprost powołane w uzasadnieniu pozwu, ale wynikały z dokumentów, których oryginały i kopie powód dołączył do pozwu. Niewątpliwie bowiem ich rolą było uszczegółowienie podstawy faktycznej w stosunku do uzasadnienia pozwu.

Sąd zważył, co następuje:

Powód domagał się zaspokojenia roszczenia z tytułu umowy zawartej przez bank z konsumentem. Roszczenie to było przedawnione.

Do przedawnienia roszczeń banku z umowy kredytu ma zastosowanie przewidziany w art. 118 k.c. trzyletni termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Termin ten rozpoczął bieg w dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Skoro Bank wypowiedział umowę, to roszczenie stało się wymagalne pierwszego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. Zgromadzony materiał nie pozwalał ustalić tej daty w sposób całkowicie pewny, niewątpliwe jednak musiała być ona wcześniejsza od daty bankowego tytułu egzekucyjny, w którym Bank stwierdził, że całe roszczenie jest wymagalne. Skoro tytuł nosi datę 4 lipca 2013 r., to najpóźniej tego dnia roszczenie z umowy kredytu stało się wymagalne. Pozew został złożony 2 stycznia 2018 r., a więc wiele miesięcy po upływie trzyletniego terminu przedawnienia.

Zgromadzony materiał nie dawał podstaw do ustalenia, że doszło do takiego przerwania terminu przedawnienia, na które powód mógłby się powołać. Wprawdzie złożenie przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego niewątpliwie przerywa bieg przedawnienia. Jednakże na taką przerwę biegu przedawnienia - wywołaną czynnościami banku będącymi korzystaniem z przywilejów przewidzianych tylko dla tego rodzaju podmiotów - nie może się powoływać nabywca wierzytelności nie będący bankiem (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie III CZP 29/16, Biuletyn SN 2016/6/10, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., III CZP 60/16, Biuletyn SN 2016/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017 r., V CSK 493/16, nie publ., dostępny w zbiorze L.). W konsekwencji powód w niniejszej sprawie nie mógł skorzystać z przerwy przedawnienia spowodowanej czynnościami (...) Banku (...) SA w postaci wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu i późniejszego wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 117 § 2¹k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Przepis ten wszedł w życie 9 lipca 2018 r. na mocy ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 5 ust. 4 tej ostatniej ustawy, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, że w niniejszej sprawie znajdował zastosowanie art. 117 § 2¹k.c., chociaż wszedł w życie już po złożeniu pozwu. Zatem Sąd zobowiązany był z urzędu uwzględnić upływ terminu przedawnienia.

Z tych przyczyn Sąd powództwo oddalił.

SSO Marcin Garcia Fernandez

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE