UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., po rozpoznaniu wniosku z 1 października 2017r., decyzją z 26 października 2017r. przyznał J. S. emeryturę od 1 października 2017r. Wysokość tej emerytury ustalono zgodnie z treścią art. 25 i 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jej wysokość wyniosła 2 289, 68 zł brutto. Przy ustalaniu kapitału początkowego, co stanowiło przedmiot decyzji z 28 lipca 2017r. – uwzględniono do podstawy wymiaru zarobki wnioskodawcy z okresu lat 1978-1987, przy czym wobec braku dokumentów potwierdzających wysokość zarobków za lata 1976 i 1977 przyjęto minimalne wynagrodzenie. Wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999r. wyniosła 112 088, 79 zł. Po waloryzacji wyniosła ona 418 648, 11 zł. Przyjęto również kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie, po waloryzacji – 58 004, 53 zł, zwaloryzowanych środków zgromadzonych na subkoncie – 26 160, 14 zł, oraz przyjęto średnie dalsze trwanie życia – 219, 60 miesięcy.

Wnioskodawca J. S. w odwołaniu od decyzji z 26 października 2017r. domagał się jej zmiany poprzez uwzględnienie przy ustalaniu wartości kapitału początkowego zarobków z okresu zatrudnienia w (...) Zakład Budownictwa (...) w L. okresu od 1 stycznia 1976r. do 30 listopada 1977r. , w tym od 12 lipca 1976r. jako majstra robót sanitarnych oraz zatrudnienia w (...) (...) Zakładzie Budownictwa (...) od 21 maja 1971r. do 31 grudnia 1975r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w skarżonej decyzji.

Sąd ustalił:

Specjalnego w L. w okresie od 1 stycznia 1976r. do 30 listopada 1977r. (w tym w okresie od 27 kwietnia 1971r. do 10 kwietnia 1974r. odbywał zasadniczą służbę wojskową) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera instalacji sanitarnych. Był wynagradzany według stawki godzinowej w wysokość 4, 60 zł, zaś od 27 kwietnia 1974r. wynosiła ona 12 zł, od 12 lipca 1976r. został zatrudniony na stanowisku majstra robot sanitarnych, na którym otrzymywał wynagrodzenie w wysokość 3 100 zł miesięcznie, dodatek funkcyjny w kwocie 300 zł miesięcznie oraz regulaminową premię kwartalną, zaś w listopadzie 1977r. otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 3 100 zł oraz dodatek funkcyjny w wysokości 600 zł miesięcznie. Wnioskodawca J. S. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w L. (które po reorganizacji od 1 stycznia 1976r. nosiło nazwę (...) L.)

Jego roczne wynagrodzenie wynosiło:

- w 1971r. – 6 606 zł

- w 1972r. – 3 459 zł

- w 1974r. – 19 008 zł

- w 1975r. – 28 056 zł

- w 1976r. – 33 961 zł

- w 1977r. – 37 700 zł.

Przy tak ustalonej podstawie wymiaru składek, najkorzystniejszy wwpw wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. 1974-1983 i wynosi on 79,00 %, po wyliczeniu wymaganego okresu zatrudnienia zamienionego na dni (25 lat x 360 dni) z uwzględnieniem pełnych lat za okresy udowodnione oraz za okres wymagany – 80, 21 %.

Wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999r. przy zastosowaniu wwpw 80, 21 % - wynosi 117 978, 41 zł, po waloryzacji na dzień nabycia uprawnień tj. na 1 października 2017r. – 440 646, 73 zł.

Przyjmując te parametry wysokość emerytury wnioskodawcy na dzień 1 października 2017r. wynosi 2 398, 85 zł. Kwota ta wynika ze zsumowania kwoty zaewidencjonowanych składek na koncie po ich waloryzacji – 58 004 53 zł, kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego – 440 646, 73 zł, kwoty środków zaewidencjonowanych na subkoncie po waloryzacji – 26 160, 14 zł, a następnie po podzieleniu tej sumy przez liczbę 219, 60 miesięcy średniego trwania życia - co daje kwotę emerytury wnioskodawcy w wysokości 2 289, 35 zł miesięcznie.

Dowody:

- akta ubezpieczeniowe, w tym dokumenty potwierdzające wysokość zarobków

- akta osobowe wnioskodawcy z zatrudnienia w latach 1971-1977

- opinia biegłej z zakresu ubezpieczeń społecznych k.17-45 i jej opinia uzupełniająca k. 88-89

- częściowo zeznania świadka A. F. – e-protokół z 14.11.2018r.(k.113-114) – 00:09:08-00:21:16

- częściowo wyjaśnienia wnioskodawcy – e-protokól jw. – 00:22:18-00:27:29.

Sąd zważył:

Odwołanie jest częściowo uzasadnione.

Wnioskodawca jako osoba urodzona po dniu 31.12.1948r., po osiągnięciu powszechnego wieku określonego w art.24 posiada prawo do ustawowej emerytury, której zasady wyliczania określone zostały w art.26 ustawy z FUS, z którego wynika, że :

- emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 (ust.1),

- wiek ubezpieczonego w dniu przejścia emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach (ust.2).

- średnie dalsze trwanie życie ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet (ust.3),

- Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w Formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej ,,Monitor Polski" corocznie do 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust.3, dla wieku ubezpieczonego w myśl ust.2 (ust.4),

- tablice, o których mowa w ust.4, są podstawą przyznania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 01 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust.6 (ust.5),

- jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Zaś art.25 ustawy o emeryturach i rentach stanowi iż:

- podstawę obliczenia emerytury, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i1b oraz art.185 (ust.1),

- waloryzację przeprowadza się corocznie, od 01 czerwca każdego roku, poczynając od waloryzacji za rok 2000, z uwzględnieniem art. 25a, w wyniku przeprowadzonej waloryzacji stan konta nie może ulec obniżeniu (ust.3),

- waloryzacji podlega kwota składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego na dzień 31 stycznia roku, za który jest przeprowadzana, powiększona o kwoty z tytułu waloryzacji przeprowadzonych (ust.4),

- waloryzacja składek polega na pomnożeniu zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego składek przez wskaźnik waloryzacyjny (ust.5).

Natomiast w myśl zasad wynikających z art.25a, przy ustalaniu wysokości emerytury kwota składek na ubezpieczenie emerytalne zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po dniu 31 stycznia roku, za który przeprowadzono ostatnią waloryzację, o której mowa w art.25, jest waloryzowana kwartalnie (ust.1). I tak w przypadku ustalenia wysokości emerytury:

- w pierwszym kwartale danego roku- ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się, za trzeci kwartał poprzedniego roku (ust.2 pkt1),

- w drugim kwartale danego roku- ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się, za czwarty kwartał poprzedniego roku (ust.2 pkt.2),

- w trzecim kwartale danego roku- ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się, za pierwszy kwartał danego roku (ust.2 pkt.2),

- w czwartym kwartale danego roku- ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się, za drugi kwartał danego roku (ust.2 pkt.2).

Przy czym waloryzacji kwartalnej podlega kwota składek zewidencjonowanych na ostatni dzień pierwszego miesiąca kwartału, za który przeprowadzana jest waloryzacja, powiększona o kwoty uzyskane w wyniku poprzednich waloryzacji kwartalnych (ust.3), która polega na pomnożeniu zewidencjonowanych składek przez wskaźnik waloryzacyjny określony w ust.5 (ust.4). Natomiast wskaźnik waloryzacji składek za poprzedni rok i kwartał, ogłasza właściwy Minister do spraw zabezpieczenia społecznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski" (art.25 ust.12)

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, że podstawą obliczenia emerytury według nowych zreformowanych zasad jest zwaloryzowana kwota składek na ubezpieczenie emerytalne zewidencjonowana na koncie ubezpieczonego, za okres od 01 stycznia 1999r. powiększona o zwaloryzowany kapitał początkowy, którego zasady ustalania regulują przepisy art.173-174 ustawy emerytalnej.

Na mocy art. 173 ust.2 powołanej ustawy, kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust.3 dla osób w wieku 62 lat, z tym że wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy z FUS tj. na dzień 01.01.1999 r. (ust.3). Natomiast waloryzacja kapitału początkowego ustalonego na dzień 01.01.1999 r. odbywa się według analogicznych zasad jak waloryzacja składek, z tym zastrzeżeniem, że pierwsza waloryzacja przeprowadzana jest od dnia 01.06. 2000 r. za rok 1999 - według odrębnego wskaźnika waloryzacji kapitału początkowego za rok 1999 wynoszącego 115,60% (wyliczonego zgodnie z zapisem art. 173 ust. 4 ustawy emerytalnej). Kolejne waloryzacje kapitału początkowego, tj. za rok 2000 i lata następne, przeprowadzane są według wskaźników waloryzacji ogłaszanych dla składek na ubezpieczenie.

Z kolei wg przepisu określonego w art. 174 ust.1 ustawy z FUS, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2 do 12 tj.:

-: ust.2 - przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:
-: okresy składkowe, o których mowa w art. 6;
-: okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;
-: okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1–3 i 6–12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.
-: ust. 2a. - przy ustalaniu kapitału początkowego do okresów, o których mowa w art. 7 pkt 5 stosuje się art. 53 ust. 1 pkt 2 stanowiący, że okresy te liczone są po 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okresów składkowych.
-: ust.3 - podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art.15, 16, 17 ust.1 pkt. 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowy ustala się z okresu przed dniem 01.01.1999 r.,
-: ust. 3b - jeżeli okres wskazany do podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art.15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu,
-: ust.7 - do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszą 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 r.,
-: ust.8 - przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31.12.1998 r.

Współczynnik oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:

p - oznacza współczynnik

wiek ubezpieczonego - oznacza wiek w dniu 31.12.1998 r.

wiek emerytalny - oznacza 60 lat dla kobiet i 65 dla mężczyzn

staż ubezpieczonego - oznacza udowodniony okres składkowy i nieskładkowy

wymagany staż - oznacza 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn,

-: ust. 9 - staż ubezpieczonego, o którym mowa w ust.8, określa się w pełnych latach, z tym że jeżeli ubezpieczony ma więcej niż 6 miesięcy tego stażu ponad pełne lata, staż ten zaokrągla się w górę,
-: ust.9 a - staż ubezpieczeniowy i wymagany staż, o którym mowa w art.8, określa się w dniach, jeżeli jest to dla ubezpieczonego korzystniejsze,
-: ust.10 - wiek ubezpieczonego, o którym mowa w art.8, określa się w pełnych latach, z tym że jeżeli w dniu 31.12.1998r. ubezpieczony ma więcej niż 6 miesięcy ponad wiek ustalony, to przyjmuje się pełne lata po zaokrągleniu w górę,
-: ust.11 - w przypadku gdy w momencie objęcia ubezpieczeniem po raz pierwszy ubezpieczony nie ukończył 18 roku życia, we wzorze liczbę 18 zastępuje się faktycznym wiekiem, w którym powstał obowiązek ubezpieczenia,
-: ust.12 - wyliczony współczynnik zaokrągla się do setnych części procenta i nie może być wyższy od 100%.

W myśl zasad wynikających z przepisu art.15 ust.1 i 6, o których mowa w art.174 ust.3, podstawę wymiaru stanowi ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych lub 20 lat kalendarzowych na podstawie przepisów prawa polskiego. Natomiast w celu ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego, na zasadach określonych w ust. 4 powołanego artykułu 15 należy:

1) obliczyć sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust.3, w okresie

każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) obliczyć stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu, a w przypadku pozostawania w ubezpieczeniu nie pełny rok, wówczas należy porównać do kwoty przeciętnego wynagrodzenia ustalonego za okres ubezpieczenia,

3) obliczyć średnią arytmetyczną tych procentów, która z zastrzeżeniem ust.5, stanowi wskaźnik podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4) pomnożyć przez ten wskaźnik kwotę bazową,

przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250% (ust.5).

Z kolei w przypadku jeżeli nie można ustalić podstawy składek w okresie pozostawania w stosunku pracy, w takiej sytuacji ustawodawca w art.15 ust.2a ustawy z FUS dopuścił możliwość, przyjęcia za podstawę wymiaru składek kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Istotne jest, że przy ustalaniu podstawy wymiaru w dalszym ciągu wiąże organ rentowy rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe. W myśl § 21 ust.1 tego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Jednak w odróżnieniu od zasad wynikających z powołanego rozporządzenia, które wiąże organ rentowy, w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia co do środków dowodowych stwierdzających wysokość wynagrodzenia, czy innych składników wynagrodzeń, mogą zostać przyjęte dowody pośrednie, pozwalające ustalić ich najbardziej przybliżone kwoty oraz inne środki dostępne w procesie cywilnym.

Wnioskodawca domagał się ustalenia podstawy wymiaru składek za okres zatrudnienia od 21 maja 1971r. do 30 listopada 1977r. z uwzględnieniem faktycznie osiąganych zarobków. Na tę okoliczność przedłożył świadectwo pracy z 30 listopada 1977r., z którego wynikało, że był ostatnio zatrudniony na stanowisku majstra robót sanitarnych z miesięcznym wynagrodzeniem podstawowym 3 100 zł i dodatkiem funkcyjnym 600 zł plus regulaminowa premia kwartalna. Zaś jak wynika dokumentów zawartych w aktach osobowych oraz szczegółowej analizy Układów Zbiorowych Pracy dla Budownictwa, której dokonała biegła sądowa w swej opinii – brak jest podstaw do przyjęcia, iż w całym okresie kiedy wnioskodawcy przysługiwał dodatek funkcyjny wynosił on 600 zł miesięcznie czy też inną niż 300 zł kwotę skoro z obowiązujących wówczas uregulowań zawartych w UZP wynika, że dodatek funkcyjny w tej dacie był należny w kwocie 300 zł. Należy podkreślić, iż być może J. S. otrzymywał wynagrodzenia wraz z dodatkiem funkcyjnym w kwocie 600 zł. od daty wcześniejszej, niż przyjętej przez sąd. Jednak brak na to dowodu potwierdzającego faktyczną datę uprawnień do dodatku funkcyjnego w kwocie 600 zł. Możliwe było więc jedynie przyjęcie tego dodatku w kwocie 600 zł za ostatni miesiąc zatrudnienia, co wynikało z zapisu w świadectwie pracy.

Zeznania świadka F. i wyjaśnienia wnioskodawcy w tej kwestii nie mogły zostać wzięte pod uwagę, bowiem świadek ten nie wiedział dokładnie ile zarabiał wnioskodawca, od kiedy uzyskał dodatek funkcyjny. Stwierdzał jedynie, iż on sam na stanowisku majstra budowy w okresie 1976-1977 otrzymywał dodatek w wysokości 800 zł. Jego zadaniem majster w brygadzie instalatorów (robót sanitarnych) miał wyższy dodatek uzasadniony tym, że instalatorzy pracowali w różnych miejscach. Nie potrafił jednak wskazać w jakiej wysokości, a w szczególności od jakiego momentu wnioskodawca miał ten dodatek w innej niż 300 zł wysokości. Zaś wnioskodawca twierdził, iż dodatek w kwocie 600 zł miał w całym okresie zatrudnienia na stanowisku majstra tj. od lipca 1976r. – co stoi w sprzeczności z dokumentami zawartymi w aktach osobowych, z których wynika, iż w chwili zatrudnienia na stanowisku majstra dodatek ten wynosił 300 zł miesięcznie. Zaś jak wynika z dokonanej przez biegłą analizy Układu Zbiorowego Pracy zarówno stawka zaszeregowania, płaca zasadnicza i dodatek funkcyjny jakie przysługiwały wnioskodawcy we wskazanych wyżej kwotach jest zgodny z zapisami 16 w części IV załącznika nr 1 do UZP dla budownictwa z 1974r. zatytułowanym ,, warunki wynagradzania pracowników kierownictwa i administracji" wykazano opisane tabele. Z przedstawionych kwot stawek (vide k.12 opinii) jednoznacznie wynika, że pracownikowi na stanowisku majstra, w jednostce produkcji budowlano - montażowej, czy w jednostce produkcji pomocniczej i usług, przysługiwała od dnia 1 lipca 1976r. płaca zasadnicza w kwocie 3100 zł. Kombinat Budownictwa (...)- Zakład Budownictwa (...) ( (...)) był państwową jednostką gospodarczą w ramach wydzielonego mienia ogólnonarodowego. Prowadzili działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług w zakresie inwestycji i remontów na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej nieuspołecznionej oraz dla ludności. Przedsiębiorstwo przede wszystkim budowało remontowało komunalne budynki mieszkalne, wykonywało instalacje elektryczne, gazowe, wodociągowe, kanalizacyjne i inne. Tak więc, należy stwierdzić, że (...), w którym był zatrudniony J. S., było jednostką produkcji budowlano-montażowej, tym samym uznać, że w przedsiębiorstwie tym pracownikowi na stanowisku majstra, przysługiwała płaca zasadnicza w kwocie 3100zł. (wg najniższej kat. zaszeregowania), która odpowiada kwocie wykazanej na świadectwie pracy (k.13a.kap.pocz; k.3 a.sąd.). Stąd możliwa jest do przyjęcia kwota 3100zł. przy ustalaniu wynagrodzenia od daty wskazanej na świadectwie pracy tj. od dnia 12.07.1976r., gdyż w tym dniu nastąpiła zmiana stanowiska na majstra (k.13a.kap.pocz; k.3 a.sąd.). Natomiast niezgodność występuje w dodatku funkcyjnym, gdyż na świadectwie pracy wykazano jego kwotę w wysokości 600 zł., a z przytoczonych uregulowań wynika, że do płacy zasadniczej wynoszącej 3100 zł. dodatek funkcyjny przysługiwał w kwocie 300zł., zatem w niższej kwocie. W kwestii różnicy pomiędzy tymi kwotami biegła podaje, że z praktyki i wiedzy jaką posiada, niejednokrotnie spotkała się z sytuacją, że przez zakłady pracy dokonywana była zmiana tylko dodatku funkcyjnego przez jego podwyższenie lub odwrotnie podwyższenie tylko płacy zasadniczej, zatem nie koniecznie dokonywano równocześnie podwyższenia płacy i dodatku funkcyjnego, dodając, że zasady podwyższania stawek osobistego zaszeregowania lub wynagradzania zasadniczego określone zostały w art.8 zawartym w rozdziale II ,,Szczegółowe warunki wynagradzania pracowników" UZP z 1974r., a do których na zasadach wprowadzonych protokółem dodatkowym nr 3 z dnia 12.05.1976r. do tego UZP, miały zastosowanie przepisy uchwały nr 68 Rady Ministrów z dnia 04.04.1975r. w sprawie zasad i trybu zaszeregowania i awansowania pracowników przedsiębiorstwa i zjednoczeń (M.P. nr 12, poz. 68 ). Z przepisu § 14 powołanej uchwały wynika, że istniała możliwość przeszeregowania pracownika o więcej niż jedną kategorię zaszeregowania, czy skrócenie obowiązującego okresu przeszeregowania stanowiącego jeden rok, a które ewentualnie mógł zastosować zakład pracy w zakresie podwyższenia dodatku funkcyjnego w niniejszej sprawie, to należy powiedzieć, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, do wynagrodzenia ustalanego na podstawie dokumentacji zastępczej przyjmuje się składniki, które przysługiwały bezwarunkowo oraz w określonych kwotach. Dodatek funkcyjny na stanowisku majstra bezspornie przysługiwał panu J. S., lecz brak dowodu na okoliczność wskazania w jakiej faktycznie kwocie dodatek funkcyjny był należny w dacie zmiany stanowiska na majstra, czy w późniejszych okresach. W tych warunkach brak jest podstaw do przyjęcia tego dodatku od dnia 12 lipca 1976r. w kwocie wykazanej na świadectwie pracy wynoszącej 600 zł., skoro z obowiązujących wówczas uregulowań zawartych w UZP wynika, że dodatek funkcyjny w tej dacie był należny w kwocie 300 zł.

Z tych względów sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kodeksu postępowania cywilnego w pkt. I wyroku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił ponownie wartość kapitału początkowego wnioskodawcy, oddalając w punkcie II odwołanie w pozostałej części.

Orzeczebnei o kosztach uzasadnione jest treścią art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministar Sprawiedliwości z 22 października 2015r. (Dz. U. 2016.1667 ze zm.) w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W punkcie IV wyroku, sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 pkt. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – w przypadku ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego – organ rentowy wydaje decyzję w terminie 30 dni, przy czym za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się dzień wpływu do Zakładu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Przepis art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - stanowi , że jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności .

W rozpoznawanej sprawie okoliczności niezbędne do ustalenia wartości kapitału początkowego wnioskodawcy jako jednego z parametrów decydujących o wysokości przyznanej mu emerytury, zostały wyjaśnione na etapie postępowania sądowego. Dopiero bowiem w wyniku oraz analizy części dokumentacji zawartej w aktach ubezpieczeniowych , aktach osobowych, regulacji placowych zawartych w UZP - przy pomocy opinii biegłej z zakresu ubezpieczeń społecznych możliwe było dokonanie wyliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy . Reasumując, sąd uznał, iż - wydając decyzję w dniu 226 października 2017r. - organ rentowy nie popełnił błędu, skutkującego odpowiedzialnością za opóźnienie w przyznaniu świadczenia. W tym stanie rzeczy, sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.

SSO Regina Stępień

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE