Sygn. akt II Ca 1508/13
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Cezary Klepacz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 grudnia 2013 r. w Kielcach
sprawy z powództwa Gminy S.
przeciwko T. F., S. F., M. F., K. F., P. F. i E. F.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku-Kamiennej z dnia 6 września 2013 r., sygn. I C 310/13
oddala apelację i zasądza od Gminy S. solidarnie na rzecz T. F., S. F., M. F., K. F., P. F. i E. F. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Zarządzenie: odpis wyroku doręczyć pełnomocnikom stron.
Sygn. akt II Ca 1508/13
Wyrokiem z dnia 6 września 2013 r., sygn. akt I C 310/13, Sąd Rejonowy w Skarżysku-Kamiennej oddalił powództwo Gminy S. przeciwko T. F., S. F., M. F., K. F., P. F. i E. F. o zapłatę oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 2.572,42 zł tytułem kosztów procesu.
W apelacji od tego orzeczenia Gmina S. wnosiła o jego zmianę i zasądzenie solidarnie na jej rzecz od pozwanych kwoty 4.758,82 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lutego 2010 r. oraz kosztami postępowania za obie instancje.
W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie solidarnie na ich rzecz od powódki kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
W rozpoznawanej sprawie Gmina S.domagała się od T. F., S. F., M. F., K. F., P. F.i E. F.wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w okresie od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2006 r. z nieruchomości lokalowej, położonej przy ul.(...) w S.(k.53).
Bezsporne jest, że wskazany lokal stanowi własność powódki, a pozwani zamieszkiwali w nim do czasu zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, nie płacąc czynszu, ani żadnych należności po prawomocnym orzeczeniu ich eksmisji z tego lokalu.
Podstawę prawną żądania powódki stanowi zatem przepis art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. nr 31, poz. 266 z późn. zm.), który w ust. 1 stanowi, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, które odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu (ust. 2), zaś osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (ust. 3).
Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że świadczenie to ma charakter okresowy.
Taki pogląd wypowiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2012 r., IV CSK 490/11, wskazując w uzasadnieniu, że art. 18 ust. 1 i 2 powołanej ustawy reguluje szczególną odpowiedzialność odszkodowawczą byłego lokatora zajmującego lokal bez tytułu prawnego, opartą na zasadach art. 471 k.c. za naruszenie obowiązku zwrotu lokalu po wygaśnięciu tytułu prawnego do korzystania z niego, zmodyfikowaną postanowieniami dotyczącymi wysokości i sposobu spełniania świadczenia odszkodowawczego, zaś zachowania osób, zajmujących lokal mieszkalny, uprawnionych do lokalu socjalnego do czasu jego dostarczenia nie można uznać za działanie bezprawne, pomimo użytego w ustawie sformułowania, że osoby te ,,opłacają odszkodowanie”, gdyż byłego lokatora i właściciela łączy szczególnego rodzaju stosunek zobowiązaniowy, którego treścią jest zapewnienie właścicielowi określonego, również płatnego periodycznie, co miesiąc, wynagrodzenia za dalsze korzystanie z lokalu (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniach uchwały z dnia 7 grudnia 2007 r., III CZP 121/07, OSNC 2008/12/137 i wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r., V CSK 31/08, OSNC-ZD, 2009/10/12).
Świadczenie jest okresowe, jeżeli polega na periodycznym dawaniu uprawnionemu w czasie trwania określonego stosunku prawnego pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, których ogólna ilość nie jest z góry określona. Taki charakter mają świadczenia określone w art. 18 ust. 1 cyt. ustawy, co uzasadnia zastosowanie do ich dochodzenia, właściwego dla nich, trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c.
Skoro zatem w niniejszej sprawie powódka domagała się od pozwanych zapłaty takiego świadczenia za okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2006 r., to w dniu wystąpienia przez nią z żądaniem jego zapłaty (k.2) roszczenie to było przedawnione (art. 118 k.c.). Pozwani mogą zatem skutecznie uchylić się od jego zaspokojenia (art. 117 § 2 k.c.), co uczynili, zgłaszając zarzut w sprzeciwie od wydanego przeciwko nim nakazu zapłaty (k.26).
Biorąc to pod uwagę, oddalono apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.
O kosztach postępowania apelacyjnego, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych, będącego radcą prawnym, orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 w zw. z art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., przy uwzględnieniu § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013, poz. 490).