UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2018 r., znak: (...), po rozpatrzeniu wniosku T. S. z dnia 15 marca 2018 r., powołując się na art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ponownego przeliczenia renty rodzinnej. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że składając 15 marca 2018 r. wniosek o przeliczenie świadczenia wnioskodawczyni nie przedłożyła nowych dowodów i nie przedstawiła okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji o przyznaniu emerytury, które miałyby wpływ na wysokość świadczenia. Oddział ZUS stwierdził ponadto, że złożone kartoteki zarobkowe nie stanowią środka dowodowego, gdyż nie zostały potwierdzone przez przechowawcę.

W odwołaniu od powyższej decyzji T. S. wniosła o jej zmianę poprzez ponowne przeliczenie renty rodzinnej w oparciu o wysokość zarobków jaka wynika z przedłożonych do wniosku kartotek zarobków A. S. za okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) w C., a także wniosła o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie z analogicznych do zawartych w zaskarżonej decyzji przyczyn

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji z dnia 02 lutego 2017 r. T. S. jest uprawniona od 12 stycznia 2017 r. do renty rodzinnej na stałe. W celu obliczenia wysokości tego świadczenia, do ustalenia podstawy wymiaru osoby zmarłej przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia osoby zmarłej, z 3 lat kalendarzowych od stycznia 1979 r. do grudnia 1981 r. oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący przed ograniczeniem do 250%, 286,54%.

Zmarły (...) mąż wnioskodawczyni, A. S. był uprawniony od 01 lutego 1991 r. do przyznanej decyzją z dnia 08 czerwca 1991 r. emerytury górniczej. Podstawę wymiaru tego świadczenia ustalono na podstawie jego wynagrodzenia z kolejnych 3 lat kalendarzowych, obejmujących okres od 01 stycznia 1979 r. do 31 grudnia 1981 r. Ustalono także wskaźnik wynagrodzenia wynoszący 284,96%. Ostatecznie, po przeliczeniu, wskaźnik ten ustalono na 286,54%. A. S. pozostawał w stosunku pracy do dnia 11 czerwca 1991 r.

Na skutek jego wniosku z dnia 19 maja 2016 r., organ rentowy decyzją z dnia 30 maja 2016 r. przeliczając jego emeryturę do ustalenia jej podstawy wymiaru przyjął wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek z 3 lat kalendarzowych od stycznia 1979 r. do grudnia 1981 r. W załączniku do tej decyzji Oddział ZUS stwierdził, że po przeliczeniu zgodnie z art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawy wymiaru emerytury:

- z 3 kolejnych lat kalendarzowych i w okresie 1979-1990 wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęto z lat 1979-1981 i wyniósł on 286,54%,

- z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury, tj. w okresie 1971-1990, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęto z lat 1972-1981 i wyniósł on 108,83%,

- z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przypadających przed dniem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury wskaźnik wyniósł 73,13%. Wskazując na powyższe organ rentowy twierdził brak przeliczenia świadczenia ze względu na to, że żaden ze wskaźników nie jest wyższy od poprzednio obliczonego.

We wniosku z dnia 15 marca 2018 r. T. S. wniosła o ponowne obliczenie jej renty rodzinnej poprzez przeliczenie podstawy wymiaru w wariancie najkorzystniejszym i do wniosku załączyła karty uposażeń A. S., obejmujące lata 1971-1991.

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2018 r., znak: (...), po rozpatrzeniu powyższego wniosku, powołując się na art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ponownego przeliczenia renty rodzinnej. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że składając 15 marca 2018 r. wniosek o przeliczenie świadczenia wnioskodawczyni nie przedłożyła nowych dowodów i nie przedstawiła okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji o przyznaniu emerytury, które miałyby wpływ na wysokość świadczenia. Oddział ZUS stwierdził ponadto, że złożone kartoteki zarobkowe nie stanowią środka dowodowego, gdyż nie zostały potwierdzone przez przechowawcę.

(o k o l i c z n o ś c i n i e s p o r n e)

Po przeliczeniu podstawy wymiaru z uwzględnieniem kartotek zarobkowych za lata 1971-1978 i 1982-1987, 1989-1991 oraz zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1979-1981 i wynagrodzeń minimalnych za 1988 r. (z uwagi na nieopisaną kartotekę), wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia ustalony z 10 najkorzystniejszych kolejnych lat kalendarzowych, wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę wynosi 108,83%, z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury wynosi 176,31%. Obecnie obowiązujący wskaźnik wynosi 286,54% i jest najkorzystniejszy.

D o w ó d: pismo organu rentowego z dnia 18 czerwca 2018 r., k. 13.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sporna w świetle treści odwołania między stronami była ocena czy wnioskodawczyni przysługuje prawo do ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnej. Organ rentowy decyzją z dnia 11 kwietnia 2018 r. na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił przeliczenia świadczenia bowiem ubezpieczona złożyła jedynie kartoteki zarobkowe, które nie stanowią środka dowodowego, gdyż nie zostały potwierdzone przez przechowawcę.

Stosownie do art. 109 ust. 1 wskazanej ustawy emerytalnej, na wniosek emeryta lub rencisty – zgodnie z art. 4 pkt 10 tej ustawy, osoby mającej ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy lub do renty rodzinnej – wysokość emerytury określonej w art. 53 oraz renty ulega ponownemu ustaleniu na zasadach określonych w art. 110-113. W okolicznościach faktycznych sprawy do ponownego obliczenia renty rodzinnej wnioskodawczyni nie wskazała podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia; wykazane w załączonych do wniosku o przeliczenie świadczenia kartotekach zarobkowych wynagrodzenia zostały osiągnięte przed przyznaniem zarówno emerytury górniczej męża wnioskodawczyni jak i jej renty rodzinnej. Z tego względu nie jest możliwe przeliczenie jej renty rodzinnej w sposób określony przepisami art. 110 i 111 ustawy emerytalnej. Rozważenia wymagała zatem możliwość ponownego obliczenia wysokości renty rodzinnej w sposób określony w art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z art. 111 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia (ust. 2). Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalana na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy (ust. 3).

Jak wynika z pisma organu rentowego z dnia 18 czerwca 2016 r. przeliczenie renty rodzinnej z uwzględnieniem kartotek zarobkowych nie ma wpływu na wysokość renty rodzinnej, bowiem dotychczas obowiązujący, ustalony na podstawie wynagrodzenia z kolejnych 3 lat kalendarzowych, obejmujących okres od 01 stycznia 1979 r. do 31 grudnia 1981 r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 286,54% jest najkorzystniejszy. Wnioskodawczyni nie wskazuje istotnych błędów dokonanego przez organ rentowy wyliczenia.

Mając na uwadze ustalone w sprawie istotne dla rozstrzygnięcia fakty i powyższe rozważania Sąd nie uwzględnił jako nieprzydatnego dla wyjaśnienia istoty sprawy dowodu z opinii. Najpełniej odnoszony do średniej krajowej poziom wynagrodzeń A. S. obrazuje obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat. Jego analiza nie pozostawia wątpliwości, że przyjęte do ustalenia wysokości emerytury P. S. kwoty wynagrodzeń za kolejne trzy lata 1979-1981 były w stosunku do wynagrodzeń z pozostałych lat istotnie najkorzystniejsze. Poziom tych wynagrodzeń stanowił bowiem za 1979 r. aż 288,19% średniej krajowej, za 1980 r. - 292,94% i za 1981 r. - 278,48%. W żadnym innym roku wskaźniki nie były wyższe. Stąd zrozumiałe jest więc, że ustalenie podstawy wymiaru renty z wyraźnie dłuższego wobec uwzględnionych w podstawie wymiaru 3 lat, kolejnych 10 lat kalendarzowych czy tym bardziej z 20 lat kalendarzowych nie przyniesie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, wyższego od dotychczas obliczonego. Nieprzypadkowo zatem podstawę emerytury P. S. stanowiła najkorzystniejsza dla niego podstawa wymiaru z trzech kolejnych lat kalendarzowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE