UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć co do kary i innych konsekwencjach prawnych czynu zarzuconego oskarżonemu.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany materiał dowodowy stanowił podstawę do przypisania M. Ś. (1) sprawstwa w zakresie zarzuconego przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 8 stycznia 2018 r. około godziny 17:40 w O. przy ul. (...) kierując pojazdem mechanicznym marki C. (...) o nr rej. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. a i b ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997r. (Dz. U. z 2017r. poz. 1260 z późn. zm.), powodując nieumyślnie wypadek w ten sposób, że będąc w oznakowanej strefie zamieszkania wykonując manewr cofania na drodze dojazdowej z bramy posesji nr (...) i kierując się do drogi osiedlowej nie sprawdził, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu, w następstwie czego nie ustąpił pierwszeństwa pieszej D. R. znajdującej się w miejscu skrzyżowania się chodnika z drogą dojazdową i tyłem kierowanego pojazdu uderzył w wymienioną powodując obrażenia ciała w postaci: obrzęku i otarcia naskórka w okolicy potylicznej, podbiegnięcia krwawego i obrzęku powłok miękkich głowy na powierzchni wewnętrznej w okolicy ciemieniowo-potylicznej, złamania podstawy i pokryw czaszki, stłuczenia kory płatów korowych, stłuczenia mostu, krwawienia podpajęczynówkowego i śladów krwawienia podtwardówkowego z obecnością krwi w wewnątrzmózgowych przestrzeniach płynowych i kanale kręgowym oraz obrzękiem tkanki mózgowej, niewielkim podbiegnięciem krwawym w powłokach tułowia, złamanie żeber II-IV prawych w linii środkowo obojczykowej i III-VII lewych również na powierzchni przedniej, stłuczenia nasierdzia lewej komory serca, tkanek miękkich miednicy małej i pęcherza moczowego, wylewu śródmięśniowego w obrębie pośladków i uda prawego, stłuczenia tkanek miękkich okolic podłopatkowych obustronnie, które to obrażenia doprowadziły do śmierci D. R.. Czyn oskarżonego sąd zakwalifikował jako występek z art. 177 § 2 kk.

Zgodnie z art. 177 § 1 kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8 (§ 2).

Dobrem chronionym przez art. 177 kk jest bezpieczeństwo w komunikacji w aspekcie ochrony życia i zdrowia człowieka. Czynność sprawcza polega na spowodowaniu wypadku, który jest konsekwencją naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Spowodowany przez oskarżonego tragiczny skutek pozostaje w związku przyczynowo skutkowym z naruszeniem przez niego zasady bezpieczeństwa określonej w art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. a i b ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem kierujący pojazdem przy cofaniu obowiązany jest ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność , a w szczególności sprawdzić czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lub jego utrudnienia oraz upewnić się czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda ; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Należy jeszcze zauważyć , że piesza D. R. , bezpośrednio przed zderzeniem znajdowała się na terenie strefy zamieszkania , gdzie pieszy ma pierwszeństwo przed pojazdami (art. 11 ust. 5 cyt. Ustawy).

Wymierzając oskarżonemu M. Ś. (1) karę sąd kierował się zasadami wynikającymi z treści art. 53 § 1 i 2 kk . Podkreślić należy , że w wyniku zawinionego działania oskarżonego śmierć poniosła piesza D. R.. Pokrzywdzona w żaden sposób nie przyczyniła się do zaistniałego wypadku. Poruszała się w strefie zamieszkania zgodnie z zasadami ruchu drogowego. W katalogu dóbr prawnie chronionych życie ludzkie jest wartością bezcenną. Sąd zdaje sobie sprawę, że oskarżony nigdy nie będzie w stanie zadośćuczynić w pełni za to , co przez własną nierozwagę uczynił. Sąd miał sposobność obserwować ból i cierpienie okazywane przez osoby najbliższe dla zmarłej. Rozmiaru doznanej przez nich krzywdy nie sposób zmierzyć. Nie ulega jednak kwestii , że M. Ś. (1) nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa. Dopuścił się go w wyniku niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach , choć możliwość popełnienia czynu mógł przewidzieć (art. 9 § 2 kk). Sąd zgodził się z Prokuratorem , że oskarżony bezpośrednio przed zderzeniem nie zachował szczególnej ostrożności i cofając nie obserwował uważnie toru swej jazdy. Zapewne obserwował sytuację za pojazdem patrząc w lusterka , lecz uczynił to nie dosyć starannie. Po uderzeniu pokrzywdzonej tyłem swego samochodu , w miarę posiadanych umiejętności , starał się udzielić jej pomocy. Mając kontakt z oskarżonym sąd nabrał przekonania , że został on również poddany dużemu cierpieniu i bardzo żałuje swojego zachowania. Do tej pory M. Ś. (1) wiódł ustabilizowany i spokojny tryb życia. Oskarżony pracuje zawodowo jako żołnierz. Przebieg jego dotychczasowej służby był nienaganny (k.270-274). M. Ś. (1) jest także mężem oraz ojcem trójki małych dzieci. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie ( dane o karalności k. 266, informacja z ewidencji kierowców k. 355). Uwzględniając całokształt powyższych okoliczności sąd orzekł wobec oskarżonego karę roku pozbawienia wolności uznając, iż jest to kara adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy oskarżonego. Zdaniem sądu orzeczona kara spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także właściwie będzie kształtowała świadomość prawną społeczeństwa.

W ocenie sądu wobec oskarżonego M. Ś. (1) zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przekonanie ,że nie popełni on ponownie przestępstwa. Okoliczności popełnionego czynu oraz dotychczasowy tryb jego życia dają podstawy do konkluzji, iż naruszenie przez niego porządku prawnego, chociaż tragiczne w skutkach, miało jednak incydentalny charakter . Stąd wykonanie kary roku pozbawienia wolności sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby.

Aby wzmocnić oddziaływanie na oskarżonego kary w zakresie prewencji indywidualnej sąd na podstawie art. 42 § 1 kk orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku. Wprawdzie do chwili wypadku oskarżony nie dopuścił się naruszeń przepisów ruchu drogowego (zob. k.355) , niemniej rozpatrywane zdarzenie dowodzi , że jako kierowca pojazdu postąpił wbrew jednej z podstawowych reguł bezpieczeństwa. Orzeczony zakaz pozwoli na czasową eliminację oskarżonego z grona kierujących aby po odzyskaniu uprawnień przykładał większej staranności do wykonywania manewrów na drodze. W ślad za tym sąd był obowiązany na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym zaliczyć oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy nr (...) od dnia 08 stycznia 2018 r.

Na podstawie art. 46 § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązki na rzecz K. R. oraz G. R. w wysokości po 10.000 zł. Na skutek zawinionego działania oskarżonego sytuacja życiowa dzieci zmarłej pokrzywdzonej uległa znacznemu pogorszeniu. Śmierć matki dotknęła ich sfery osobistej wywołując krzywdę. Żadne kwoty nie będą w stanie naprawić tej krzywdy , natomiast sumy zasądzone przez sąd przynajmniej w niewielkim zakresie złagodzą poczucie skrzywdzenia osób najbliższych dla pokrzywdzonej.

Na podstawie art. 627 kpk sąd zasądził od oskarżonego M. Ś. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty: 1440 złotych na rzecz K. R. i 2.467,54 zł na rzecz G. R. tytułem zwrotu poniesionych wydatków. Orzekając w tym zakresie sąd odwołał się do stawek minimalnych wynikających z przepisów § 11 ust 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22.10.2015 r (Dz. U. z 2015 poz.1800). Na rzecz G. R. sąd zasądził także poniesione przez niego koszty dojazdu do Sądu na rozprawę główną , zgodnie ze złożonym wnioskiem.

Działając na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. nr 49 poz. 223) Sąd zasądził od oskarżonego M. Ś. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty, oraz obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 10.939,61 zł uznając że sytuacja finansowa i warunki osobiste oskarżonego pozwalają przyjąć, iż będzie on w stanie uiścić powyższe koszty w całości.

ZARZĄDZENIE

- (...)

(...)

-(...)

(...)