UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 grudnia 2012 roku Miasto Ł. wystąpiło przeciwko M. W., P. W., A. W. i P. P. o zapłatę solidarnie kwoty 8.639,49 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.448,29 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) w Ł. w okresie od czerwca 2011 roku do lipca 2012 roku, a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.3 – 5)

Nakazem zapłaty z dnia 28 marca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.21)

Nakaz zapłaty został skierowany w stosunku do P. P. na adres : Ł., ul. (...). Korespondencja nie została podjęta w terminie przez adresata.

(potwierdzenie nadania korespondencji k.25)

W dniu 3 lipca 2018 roku P. P. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa z uwagi na brak zamieszkiwania w spornym lokalu mieszkalnym w okresie objętym żądaniem pozwu. Jednocześnie pozwany złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty podnosząc, że o jego treści dowiedział się od komornika sądowego, który w ramach prowadzonej egzekucji dokonał zajęcia jego rachunku bankowego. Ostatecznie treść nakazu zapłaty została udostępniona P. P. w budynku Sądu w dniu 28 czerwca 2016 roku.

(sprzeciw od nakazu zapłaty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu k.35 – 41, wniosek o wydanie kserokopii z akt sprawy k.33)

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi odrzucił wniosek P. P. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty.

(postanowienia z dnia 30 lipca 2018 roku k.6 akt sprawy I B. 460 – 18)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 4 lipca 2000 roku Gmina Ł. zawarła z M. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł..

(umowa najmu k.6 – 8)

W okresie do 2006 roku w spornym lokalu zamieszkiwali P. P., jego matka – M. W., ojczym – P. W. oraz przyrodni brat – A. W.. Z uwagi na konflikty między Patykiem P., a jego ojczymem, mężczyzna przed ukończeniem 18 roku życia wyprowadził się do swojego biologicznego ojca – K. P., który zamieszkiwał wówczas wraz ze swoją życiową partnerką – D. W. w Ł. przy ulicy (...).

W 2012 roku P. P. przeprowadził się wraz z K. P. i D. W. do lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...).

Od 2017 roku mężczyzna zamieszkuje w Ł. przy ulicy (...). Dopiero w tym okresie P. P. podjął formalne kroki celem uaktualnienia swojego adresu stałego zameldowania.

(zeznania P. P. k.59, dane PESEL dotyczące P. P. i D. W., oświadczenie K. P. k.42, zaświadczenie Zarządu Lokali Miejskich k.48, zaświadczenie zarządcy nieruchomości k.41, oświadczenie D. W. k.50)

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2009 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt XIX C upr 812/08 nakazał M. W., P. W., A. W. i P. P. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...).

(wyrok w sprawie sygn. akt XIX C upr 812/08 k.10)

Pismem z dnia 21 maja 2012 roku Miasto Ł. wezwało P. W., M. W., A. W. i P. P. do zapłaty kwoty 8.587,86 złotych w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

Pismo zostało odebrane w imieniu wszystkich adresatów przez P. W. w dniu 23 maja 2012 roku.

(wezwanie do zapłaty k.9)

P. P. pomimo zmiany faktycznego miejsca zamieszkania nadal odwiedzał swoją matkę – M. W. w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). Kobieta nie informowała syna o zadłużeniu z tytułu bezumownego zajmowania mieszkania. Dopiero po dokonanym zajęciu komorniczym i zapoznaniu się z treścią nakazu zapłaty, M. W. przyznała, że wiedziała o wydanym orzeczeniu, jednakże nie mówiła o tym P. P..

(zeznania P. P. k.59)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, a także depozycji pozwanego P. P., które pozostawały wiarygodne w kontekście całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył co następuje :

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawa materialno prawna zgłoszonego powództwa opierała się o treść art. 18 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2001, Nr 71, poz. 733 z późń. zm.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, przy czym osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Uwzględniając treść powyższej normy należy przyjąć, że immanentną przesłanką odpowiedzialności pozostaje dalsze zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego. Zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził przy tym, aby w okresie objętym żądaniem pozwu P. P. zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym numer (...), położonym w Ł. przy ulicy (...).

Z wiarygodnej relacji pozwanego wynika, że wyprowadził się on ze spornego adresu jeszcze przed uzyskaniem pełnoletniości i zamieszkał wraz z jego biologicznym ojcem K. P. oraz jego partnerką życiową D. W.. Sąd nie znalazł przy tym jakichkolwiek okoliczności, które podważałaby szczerość złożonych depozycji, w tym niezgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Co istotne, złożone zeznania znajdują odzwierciedlenie w danych z systemu PESEL dotyczących D. W. (adresy zameldowania odpowiednio : ul. (...) od czerwca 2002 roku do stycznia 2014 roku, ul. (...) od października 2015 roku), oświadczeniach pisemnych złożonych przez te osoby, jak również zaświadczeniach wystawionych przez Zarząd Lokali Miejskich (odnośnie lokalu przy ulicy (...)) oraz zarządcy nieruchomości (odnośnie lokalu przy ulicy (...)). Jednocześnie nie można pominąć faktu, że wezwanie do zapłaty z dnia 21 maja 2012 roku zostało odebrane przez ojczyma pozwanego, a o fakcie zadłużenia i wydanego nakazu zapłaty P. P. dowiedział się od swojej marki dopiero w 2018 roku po uprzednim zajęciu rachunku bankowego przez komornika sądowego. Wcześniej nie był o tej kwestii w ogóle informowany przez M. W..

W tym miejscu należy jedynie zaznaczyć, że sam fakt braku uaktualnienia adresu zameldowania w urzędowym rejestrze przez P. P. stanowi zaniedbanie oraz niewywiązanie się z ciążącego na nim obowiązku meldunkowego. Kwestia ta nie jest jednak kluczowym dowodem przemawiającym za uznaniem, że faktycznym miejscem zamieszkania pozwanego aż do dnia 21 lutego 2017 roku (faktyczna data wymeldowania) pozostawał lokal mieszkalny numer (...) przy ulicy (...) w Ł.. W toku niniejszego procesu przedstawione zostały wiarygodne dowodowy, które wykazały istotną rozbieżność między adresem meldunkowym (charakter administracyjny), a adresem zamieszkania (charakter faktyczny).

W powyższym świetle zasady doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania przemawiają za uznaniem, że P. P. wyprowadził się z lokalu mieszkalnego numer (...), położonego przy ulicy (...) w Ł. około 2006 roku, a zatem nie przebywał w nim w okresie objętym żądaniem pozwu tj. od czerwca 2011 roku do lipca 2012 roku. Tym samym nie ponosi on odpowiedzialności z tytułu bezumownego zajmowania spornego lokalu, a powództwo skierowane przeciwko niemu przez Miasto Ł. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na marginesie powyższych rozważań należy wskazać, że nakaz zapłaty z dnia 28 marca 2013 roku nie został skutecznie doręczony P. P., albowiem wysłano go na nieprawidłowy adres zamieszkania pozwanego (ulica (...)). W konsekwencji nie zachodzi przypadek, w którym tzw. doręczenie zastępcze (w trybie awizo) mogło zostać uznane za prawidłowe w rozumieniu art. 139 k.p.c. Z dostępnego materiału dowodowego wynika, że pozwany zapoznał się z treścią orzeczenia w budynku sądu w dniu 28 czerwca 2018 roku, zatem dopiero od dnia następnego mógł być liczony 14 dniowy termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty (art. 502 § 1 k.p.c.). Tym samym wniosek o przywrócenie terminu dotyczył czynności procesowej, dla której termin ustawowy nie upłynął, a więc podlegał odrzuceniu jako niedopuszczalny na podstawie art. 171 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE