UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 stycznia 2017 ok. godz. 15:40 r. przy Al. (...) w W. Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), tj. czyn z art. 92 § 1 kw.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające i w ich wyniku ustaliła, że posiadaczem pojazdu jest (...) sp. z o. o., w której funkcję członka zarządu sprawuje J. S. i którego to następnie wezwała do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionym wyżej dniu. Wezwania zostały odebrane przez osobę do tego uprawnioną, odpowiednio w dniach 28 lutego 2017 r., 31 sierpnia 2017 r. i 12 października 2017 r. J. S. do dnia 19 października 2017 r. nie ustosunkował się do otrzymanych pism i w związku z tym został obwiniony o to, że „w dniu 19 października 2017 r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. z o.o., która była właścicielem pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 24 stycznia 2017 r. ok. godz. 10.05.”

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1. notatki urzędowej – k. 1

1. zdjęć - k. 2

2. wezwań - k. 3, 7, 9, 12

3. pism – k. 5, 6

4. potwierdzeń odbioru - k. 8, 10, 13

5. wydruku z KRS – k. 11

6. wyjaśnień obwinionego – k. 57-58

7. zeznań świadka K. B. – k. 67

8. zeznań świadka J. W. – k. 67-68

Obwiniony J. S. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprzeciwie od wyroku nakazowego obwiniony podniósł, że spółka (...) nie jest i nigdy nie była ani właścicielem ani użytkownikiem pojazdu scharakteryzowanego w opisie zarzucanego mu czynu. Wskazał także, że spółka nigdy nie otrzymała wezwania dotyczącego pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), otrzymała natomiast wezwania dotyczące innego samochodu - marki F. o numerze rejestracyjnym (...) oraz innego zdarzenia.

Obwiniony stawił się na rozprawę i podniósł przed Sądem, że nie jest w stanie wskazać użytkownika pojazdu, którym spółka nie dysponuje. Wyjaśnił ponadto, że w użytkowaniu firmy jest samochód wskazany w dokumentacji fotograficznej. J. S. wskazał również, że pracownik użytkujący pojazd opisany w wezwaniach udał się do Straży Miejskiej w celu wyjaśnienia sytuacji, jednakże sprawa została przekazana do ukarania. Dodał, że osobą obsługującą centrum pocztowe jest M. K., który dystrybuuje korespondencję w zależności od jej treści, natomiast zagadnieniami związanymi z flotą samochodową zajmuje się K. B., który to po otrzymaniu korespondencji identyfikuje sprawę i przekazuje ją do użytkownika konkretnego pojazdu. Obowiązkiem użytkownika jest natomiast wypełnienie wniosku, przekazanie go do Straży Miejskiej oraz opłacenie.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Walor wiarygodności Sąd nadał również wyjaśnieniom obwinionego, które korespondowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadków – K. B. oraz J. W., którzy potwierdzili stanowisko obwinionego. Zeznania wymienionych wyżej świadków były rzetelne, szczegółowe i kompleksowe. Świadkowie w sposób obiektywny i rzeczowy przedstawili posiadany zasób wiedzy, a treść ich zeznań całkowicie koresponduje z wyjaśnieniami obwinionego, stanowiąc ich rzeczowe dopełnienie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że koniecznym do zakwalifikowania konkretnego czynu jako konkretnego przestępstwa (wykroczenia) jest wystąpienie określonych znamion czynu zabronionego, opisanych w ustawie karnej. Do znamion czynu zabronionego należą podmiot ochrony i przestępstwa (wykroczenia) oraz jego strona przedmiotowa i podmiotowa. Wskazują one jakie dokładnie zachowanie danej osoby oraz jakie okoliczności zdarzenia umożliwiają przypisanie sprawcy popełnienie danego przestępstwa (wykroczenia). Stosujący prawo przy ocenie konkretnego czynu bierze pod uwagę okoliczności jego popełnienia, postać zamiaru, motywację sprawcy oraz rodzaj i stopień naruszonych reguł ostrożności. Powyższe odnoszą się zawsze do czynu wyczerpującego ustawowe znamiona normy sankcjonowanej.

Przedmiotem ochrony w przypadku zachowania określonego w art. 96 kw jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Strona przedmiotowa wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw polega na niewskazaniu przez sprawcę, wbrew obowiązkowi, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w danym okresie. Obowiązek, o którym mowa w omawianym przepisie, wynika z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł zapobiec. Sprawcą przedmiotowego wykroczenia może być więc tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak już wskazano, obowiązek taki, zgodnie z art. 78 ust. 4 P., ciąży na właścicielu lub posiadaczu pojazdu (z wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec).

Jak zostało podkreślone powyżej wykroczenie unormowane w art. 96 § 3 kw jest wykroczeniem indywidualnym i może być popełnione jedynie przez podmioty wskazane w przepisach. W niniejszym stanie faktycznym obwiniony nie był właścicielem pojazdu, wskazanego we wniosku o ukaranie, w związku z czym nie ciążył na nim obowiązek wskazania komu w oznaczonym czasie powierzył pojazd do kierowania lub używania.

W świetle niniejszej sprawy, należy w tym miejscu zaznaczyć, że wniosek o ukaranie jest pismem procesowym skierowanym do sądu, w którym określonej osobie przedstawiony jest konkretny zarzut popełnienia określonego wykroczenia, stanowiącym jednocześnie żądanie rozpoznania sprawy i ukarania tej osoby. Każdy wniosek zakreśla granice (ramy) podmiotowo – przedmiotowe przyszłego postępowania – tzn. co do osoby obwinionego i co do zarzucanego mu czynu. Tymi granicami sąd jest związany. Sąd nie może zatem rozszerzać postępowania o inne osoby, jeżeli nie skierowano przeciwko nim wniosku o ukaranie, nie może też rozszerzyć oskarżenia o inne czyny popełnione przez tego samego obwinionego, jeżeli nie zostały mu zarzucone we wniosku o ukaranie (D. T., Wniosek o ukaranie, S. 2014, s. 7-8). W związku z powyższym, Sąd nie może wykraczać poza granice przedstawionego mu zarzutu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2011 r., granice wniosku o ukaranie zakreśla miedzy innymi określenie zarzucanego obwinionemu czynu ze wskazaniem miejsca, czasu, sposobu i okoliczności jego popełnienia, a nie załączone do wniosku dokumenty (sygn. akt IIIKK 96/11 - LEX 795787). Sąd jest związany granicami skargi uprawnionego oskarżyciela i zadaniem Sądu nie jest czynienie modyfikacji w zakresie opisu czynu zarzucanego obwinionemu.

Analizując przedmiotowy stan faktyczny, po dokonaniu oceny konkretnego zachowania, z uwzględnieniem jego indywidualnych cech, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie obwiniony swoim postępowaniem nie spełnił znamion czynu zabronionego odnoszących się do jego strony podmiotowej, które umożliwiłyby przypisanie mu popełnienie zarzucanego wykroczenia.

Mając na uwadze powyższe, wobec istnienia ujemnej przesłanki procesowej należało orzec jak w sentencji. Na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 kpw w zw. z art. 62 § 3 kpw Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE