UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2017 r. funkcjonariusze Straży Miejskiej - R. M. i P. J. pełnili służbę patrolową w patrolu zmotoryzowanym. Około godz. 10:10 otrzymali zlecenie od dyżurnego Oddziału Terenowego Straży Miejskiej (...) W. dotyczące zaparkowania samochodu na chodniku vis a vis numeru 22 ul. (...). Funkcjonariusze udali się pod wskazany adres i zastali na miejscu samochód marki O. o numerze rejestracyjnym (...), który to został zaparkowany na chodniku bez pozostawienia wymaganego przepisami 1,5 metra dla ruchu pieszych. W czasie wykonywania czynności, do samochodu podszedł J. L., który oświadczył, że to on jest kierowcą pojazdu i to on zaparkował go w przedmiotowym miejscu. Funkcjonariusze Straży Miejskiej poinformowali mężczyznę o popełnieniu przez niego wykroczenia, za które miał zostać ukarany mandatem karnym kredytowanym w kwocie 100 zł. J. L. poinformowany o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, z prawa tego skorzystał.

W związku z powyższym J. L. został obwiniony o to, że „w dniu 12 sierpnia 2017 roku ok. godziny 10:10 w W. na ulicy (...) (...), będąc kierowcą samochodu marki O. o nr rej. (...) zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia wymaganego przepisami 1,5 m dla ruchu pieszego wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 kw. w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U.05.108.908 z późn. zm.”

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1. notatek urzędowych – k. 1-3, 12

2. dokumentacji zdjęciowej – k. 4-7

3. zeznań świadka R. M. – k. 11, 65-67

4. załączników do opinii biegłego – k. 49-54

5. opinii biegłego – k. 67-68.

Obwiniony J. L. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprzeciwie od wyroku nakazowego wskazał, że w niniejszej sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające ukaranie go za nieprawidłowe parkowanie, ponieważ zaparkował samochód, za zgodą właściciela posesji, w miejscu oznaczonym jako „wjazd i wyjazd do posesji, garażu, terenu, etc.”

Obwiniony nie stawił się na rozprawę.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 kw.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o opinię biegłego oraz znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. M. w odniesieniu do przebiegu zdarzenia i skutkach interwencji. Wersja zdarzenia przedstawiona przez świadka jest rzetelna i konkretna.

Ze względu na charakter sprawy istotną rolę w ocenie działania obwinionego i na tej podstawie ustalenia okoliczności i przebiegu zdarzenia miała opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna i wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. W pierwszej kolejności biegły podkreślił, że organizacja ruchu w miejscu zdarzenia jest niewłaściwa, nieczytelna i nieoptymalna. Biegły w sposób jednoznaczny stwierdził, że sposób zaparkowania samochodu przez obwinionego wskazuje na to, iż jego działania były ukierunkowane na nieutrudnianie ruchu innym uczestnikom. Biegły wskazał, że J. L. zaparkował samochód w miejscu przylegającym do bramy posesji o adresie (...), a w miejscu tym wytyczony został wjazd na teren posesji, który to jednak uniemożliwia fizyczne przemieszczenie się samochodu na teren tej posesji. W odniesieniu do wyjaśnień obwinionego, że prowadził prace na terenie posesji przy ul. (...), wskazać należy że nie miał on możliwości zaparkowania samochodu w innym miejscu, w odległości rozsądnej do miejsca prowadzenia prac. Biegły w jasny sposób wskazał również, że przejście dla pieszych wyznaczone przez drogę dla rowerów oraz znaki pionowe nie korespondują ze sobą i nie zapewniają właściwej organizacji ruchu w miejscu zdarzenia. Znak drogowy, widoczny na k. 7, sugeruje, że w miejscu parkowania samochodu przez obwinionego, piesi powinni poruszać się po drugiej części przestrzeni niż ta, na której zaparkował obwiniony, tj. tej, która znajduje się przy jezdni. W końcowym stanowisku biegły po raz kolejny kategorycznie zaznaczył, że organizacja ruchu w miejscu zdarzenia jest nieoptymalna i nieczytelna, a oprócz tego, w okolicznościach przedstawionych przez obwinionego, nie miał on możliwości innego zaparkowania samochodu.

Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu J. L. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W art. 97 kw ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji – między innymi na łamaniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanych na jej podstawie. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Przedmiot ochrony stanowią porządek i bezpieczeństwo ruchu na drogach publicznych. Jest to wykroczenie formalne. Popełnione może być zarówno w wyniku działania, jak i z zaniechania. Sprawcą omawianego wykroczenia może być przede wszystkim uczestnik ruchu, może też być każda inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. W takim zakresie omawiane wykroczenie ma w gruncie rzeczy charakter powszechny (dopuścić się go może każdy, kto znajdzie się w miejscach określonych w tym przepisie). Strona podmiotowa, zgodnie z ogólną zasadą przyjętą w art. 5 kw, może polegać zarówno na umyślności, jak i na nieumyślności. Jednak, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, nr 9, poz. 76, w sytuacji gdy z natury "innych przepisów" zawartych w aktach prawnych dotyczących bezpieczeństwa lub porządku ruchu na drogach publicznych wynika, że wymagane jest umyślne zachowanie, to wykroczenie określone w art. 97 kw może zostać popełnione tylko umyślnie.

W tym miejscu należy podkreślić, że koniecznym do zakwalifikowania konkretnego czynu jako konkretnego przestępstwa (wykroczenia) jest wystąpienie określonych znamion czynu zabronionego, opisanych w ustawie karnej. Do znamion czynu zabronionego należą podmiot ochrony i przestępstwa (wykroczenia) oraz jego strona przedmiotowa i podmiotowa. Wskazują one jakie dokładnie zachowanie danej osoby oraz jakie okoliczności zdarzenia umożliwiają przypisanie sprawcy popełnienie danego przestępstwa (wykroczenia). Stosujący prawo przy ocenie konkretnego czynu bierze pod uwagę okoliczności jego popełnienia, postać zamiaru, motywację sprawcy oraz rodzaj i stopień naruszonych reguł ostrożności. Powyższe odnoszą się zawsze do czynu wyczerpującego ustawowe znamiona normy sankcjonowanej.

Analizując przedmiotowy stan faktyczny, po dokonaniu oceny konkretnego zachowania, z uwzględnieniem jego indywidualnych cech, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie obwiniony swoim postępowaniem nie spełnił znamion czynu zabronionego odnoszących się do jego strony przedmiotowej, które umożliwiłyby przypisanie mu popełnienie zarzucanego wykroczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE