UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił odwołanie W. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 30 sierpnia 2017 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Ubezpieczona W. K. od 21 lutego 2014r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Prawo to ustalane było na kolejne okresy, pierwotnie do 28 lutego 2015r., a następnie kolejnymi decyzjami z 27 marca 2015r. i 27 marca 2017r. odpowiednio do 31 marca 2017r. i do 30 czerwca 2017r. W dniu 31 maja 2017r. ubezpieczona wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 4 lipca 2017r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 11 sierpnia 2017r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 30 sierpnia 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Ubezpieczona ma (...) lat i wykształcenie zawodowe handlowe. Ukończyła również liceum ogólnokształcące bez egzaminu dojrzałości. Po ukończeniu szkoły ubezpieczona pracowała jako sprzedawca. W okresie kilkunastu lat przed ustaleniem prawa do renty ,tj. w okresie od 1 listopada 2003r. do 14 stycznia 2011r. ubezpieczona pracowała na stanowisku sprzedawca – garmażer w sklepie mięsnym, a w okresie od 5 stycznia 2011r. do 4 kwietnia 2013r. na stanowisku salowej.

Ubezpieczona cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów anatomicznie II okres, funkcjonalnie 3, astmę oskrzelową przewlekłą dobrze kontrolowaną, nawarstwienia depresyjne i zaburzenia adaptacyjne depresyjne. Na reumatoidalne zapalenie stawów ubezpieczona leczy się od 2009r. Przyjmuje leki specjalistyczne, a okresowo również leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Z powodu tego schorzenia ubezpieczona była hospitalizowana, po raz ostatni w dniach od 21 do 27 listopada 2017r. w szpitalu w Ł.. W trakcie tej hospitalizacji nie stwierdzono u ubezpieczonej istotnie podwyższonych wskaźników stanu zapalnego (...), (...), (...) i (...). Zdjęcie rtg rąk i stóp nie pokazało istotnych klinicznie zmian chorobowych w stawach. W trakcie badania przez biegłego reumatologa ubezpieczona zgłaszała bóle lewego stawu biodrowego, bóle kolan, stóp i kręgosłupa piersiowego. Wyniki badania przez biegłego oraz analiza dostępnej dokumentacji medycznej ubezpieczonej nie wykazały takiego zaawansowania choroby stawów, która powodowałby u ubezpieczonej częściową lub całkowitą niezdolność do pracy. Reumatoidalne zapalenie stawów przebiega z okresami zaostrzeń i remisji objawów chorobowych. Ubezpieczona dobrze reaguje na stosowane leczenie i brak jest istotnych klinicznie wykładników stanu zapalnego. Na astmę oskrzelową ubezpieczona leczona jest od roku, stosuje preparat F.. Z powodu tego schorzenia nie była hospitalizowana, nie występują u niej napady duszności wymagające interwencji w (...) lub pogotowia ratunkowego. Wyniki badania spirometrycznego są w normie. Ubezpieczona wymaga dalszego leczenia przeciwastmatycznego, ale powyższe schorzenie nie powoduje u ubezpieczonej niezdolności do pracy. Ambulatoryjne leczenie psychiatryczne ubezpieczona rozpoczęła w 2012r. z rozpoznaniem zaburzenia adaptacyjne, a następnie epizod depresyjny. Nie była kierowana na leczenie szpitalne. Dolegliwości depresyjne ubezpieczonej, miernie obniżony nastrój od początku mają podłoże sytuacyjne i przebiegają łagodnie (nie wymagają psychiatrycznej kuracji szpitalnej). Z uwagi na przewlekły charakter schorzenia ubezpieczona nadal wymaga kontroli specjalistycznej oraz wsparcia psychologicznego w (...), ale schorzenia te nie sprowadzają u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie ubezpieczonej W. K. podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał, że zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r., poz.748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd podniósł, że sporządzone opinie biegłych z zakresu reumatologii, pulmunologii, psychologii i psychiatrii oraz medycyny pracy dały podstawy do ustalenia, że stan zaawansowania schorzeń, na które cierpi ubezpieczona, na datę wydania zaskarżonej decyzji nie dawały podstaw do stwierdzenia, że ubezpieczona jest nadal osobą niezdolną do pracy. Z opinii biegłych wynika, że ubezpieczona cierpi na schorzenie reumatologiczne pod postacią reumatoidalnego zapalenia stawów, a także na schorzenie natury pulmunologicznej i zaburzenia natury psychicznej mające charakter nerwicowy (reakcyjny) związany ze schorzeniami somatycznymi. Schorzeniem wiodącym jest u ubezpieczonej schorzenie reumatologiczne, które przebiega z okresami zaostrzeń i remisji objawów chorobowych. W rozpatrywanym okresie u ubezpieczonej nie stwierdzono istotnych klinicznie wykładników stanu zapalnego stawów, stąd brak jest podstaw do ustalenia dalszej niezdolności do pracy. Niezdolności takiej nie sprowadzają również pozostałe schorzenia ubezpieczonej, które są dobrze kontrolowane w toku dotychczasowego leczenia.

Analizując opinie biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydane zostały przez lekarzy - specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonej, a ponadto poprzedzone były analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinie są spójne i należycie uzasadnione. Sad wskazał, że ubezpieczona zakwestionowała ustalenia biegłych, wskazując na pogorszenie stanu zdrowia (wyjaśnienia ubezpieczonej na rozprawie w dniu 22 czerwca 2018r. k.53 akt sprawy). Na zaostrzenie objawów (...) wskazał również lekarz w zaświadczeniu lekarskim z 28 maja 2018r., przedłożonym przez ubezpieczoną na ostatniej rozprawie w dniu 22 czerwca 2018r. W ocenie Sądu okoliczność ta nie mogła stanowić podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji. Sąd bada bowiem prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego na datę jej wydania, w tym przypadku na dzień 30 sierpnia 2017r. Stąd też zaostrzenie objawów choroby po wydaniu zaskarżonej decyzji oraz po sporządzeniu opinii przez biegłych, nie mogło stanowić podstawy do zakwestionowania wcześniejszych ustaleń.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477¹⁴§1 kpc odwołanie ubezpieczonej oddalił.

Z wyrokiem tym nie zgodziła się wnioskodawczyni. Wniosła apelację. Zaskarżyła go w całości zarzucając naruszenie prawa materialnego t.j. art.12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i stwierdzenie niezdolności do pracy i orzeczenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Apelacja, mimo że nie został w niej podniesiony zarzut naruszenia art.233 §1 k.p,c. t.j. wadliwej oceny dowodu z opinii biegłych w istocie stanowi polemikę z tymi opiniami, a ściślej z wnioskami opinii, z których wynika, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy.

Wnioskodawczyni ma oczywiście prawo do takiej polemiki. Nie stanowi to jednak uzasadnionej podstawy do postawienia sądowi zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji wskazał, że opinie zostały wydane przez lekarzy specjalistów w zakresie schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni, że są one spójne i należycie uzasadnione oraz że poprzedzone były badaniem wnioskodawczyni i analizą dokumentacji medycznej. Wnioski tych opinii są jednoznaczne: na datę wydania zaskarżonej decyzji wnioskodawczyni nie jest - mając na względzie jej kwalifikacje - niezdolna do pracy.

Nie jest w sprawie sporne, że wnioskodawczyni cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów, astmę oskrzelową i zaburzenia depresyjne. Recz w tym, że – jak to wynika z opinii wszystkich biegłych – stan zaawansowania tych schorzeń nie powoduje niezdolności do pracy.

W świetle powyższego bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd prawa materialnego t.j. art12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wnioskodawczyni zatem jako osoba zdolna do pracy nie ma prawa do renty. W konsekwencji brak jest jakichkolwiek podstaw do zmiany Zaskarżonego wyroku i uwzględnienia apelacji.

Z powyższych przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE