WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. D. od 1 lipca 2008 roku była pracownikiem Banku Spółdzielczego w P. w Punkcie (...) Klienta w G. - S. przy ul. (...). Pracowała na stanowisku kasjera - dysponenta, do jej zadań należało zapewnienie bieżącej, sprawnej i prawidłowej obsługi klientów Banku oraz obsługa bankomatu.

dowody: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, karta pracownika k. 163 - 166, umowa o pracę k. 167

Po kilku latach pracy A. D. zabrakło pieniędzy na bieżące potrzeby, w związku z czym zadłużyła się. Po pierwszej pożyczce zaciągała kolejne, wpadając ostatecznie w spiralę zadłużenia, z której nie potrafiła się wydobyć. Jako że miała dostęp do rachunków bankowych klientów Banku Spółdzielczego, postanowiła skorzystać ze zgromadzonych na nich pieniędzy, by spłacić własne zobowiązania. Środki te stanowiły własność Banku Spółdzielczego w P., który odpowiadał za postawienie ich do dyspozycji swoim klientom. I tak, w dniu 08 stycznia 2013 roku w placówce, w której pracowała w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 10.600 zł datowanym na 08 stycznia 2013 r., A. D. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 10.600 zł.

Następnie, po uzyskaniu środków z innych źródeł, A. D. postanowiła zwrócić pieniądze, które wypłaciła z konta M. W.. W tym celu w dniu 28 stycznia 2013 r. w placówce w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis osoby, której dane zmyśliła - A. K. na dokumencie polecenia przelewu/wpłaty gotówkowej, na którym widnieje nr (...), pieniędzy w kwocie 10.600 zł. Dokument ten miał uwiarygodniać dokonanie wpłaty, wyrównującej spowodowany przez A. D. niedobór środków na koncie M. W..

dowody: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, zeznania świadków M. W. k. 8 - 9, A. K. k. 78 - 79, 106 - 107

Powyższa operacja nie pozwoliła A. D. na trwałe odzyskanie płynności finansowej. W ciągu kolejnych lat traciła ją ona jeszcze ponad dwudziestokrotnie. Każdorazowo wypłacała sobie określoną kwotę z konta M. W., włączając do dokumentacji banku sfałszowany przez siebie dowód wypłaty, z podrobionym przez nią podpisem M. W.. A. D. notowała pobierane sumy, a po pewnym czasie wpłacała całość lub część pieniędzy z powrotem na konto M. W., jednocześnie podrabiając dowody wpłat, podpisując się na nich nazwiskiem właściciela konta albo A. K.. W szczególności, A. D. postąpiła w ten sposób w następujących okolicznościach:

1)  w dniu 14 maja 2013 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 19.000 zł datowanym na 14 maja 2013 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 19.000 zł

2)  w dniu 31 maja 2013 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.600 zł z dnia 31 maja 2013 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.600 zł,

3)  w dniu 17 lipca 2013 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.700 zł z dnia 17 lipca 2013 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.700 zł,

4)  w dniu 22 listopada 2013 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 22.000 zł z dnia 22 listopada 2013 r. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 22.000 zł,,

5)  w dniu 22 stycznia 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 2.780 zł z dnia 22 stycznia 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 2.780 zł,,

6)  w dniu 09 kwietnia 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.100 zł z dnia 09 kwietnia 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 3.100 zł,,

7)  w dniu 22 kwietnia 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 2.015 zł z dnia 22 kwietnia 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 2.015 zł,

8)  w dniu 06 października 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 8.400 zł z dnia 06 października 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 8.400 zł ,czym działała na szkodę Banku Spółdzielczego w P.,

9)  w dniu 18 listopada 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.800 zł z dnia 18 listopada 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 3.800 zł,

10)  w dniu 02 grudnia 2014 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr 020/21 pieniędzy w kwocie 3.750 zł z dnia 02 grudnia 2014 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 3.750 zł,

11)  w dniu 16 lutego 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.960 zł z dnia 16 lutego 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.960 zł,

12)  w dniu 03 kwietnia 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 2.400 zł z dnia 03 kwietnia 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 2.400 zł,

13)  w dniu 15 kwietnia 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.630 zł z dnia 15 kwietnia 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.630 zł,

14)  w dniu 26 maja 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.000 zł z dnia 26 maja 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 3.000 zł,

15)  w dniu 24 czerwca 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 700 zł z dnia 24 czerwca 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 700 zł,

16)  w dniu 02 grudnia 2015 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.298 zł z dnia 02 grudnia 2015 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.298 zł,

17)  w dniu 29 czerwca 2016 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 5.000 zł z dnia 29 czerwca 2016 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 5.000 zł,

18)  w dniu 11 lipca 2016 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.900 zł z dnia 11 lipca 2016 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 1.900 zł,

19)  w dniu 08 sierpnia 2016 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 4.000 zł z dnia 08 sierpnia 2016 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 4.000 zł,

20)  w dniu 29 sierpnia 2016 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.500 zł z dnia 29 sierpnia 2016 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 3.500 zł,

21)  w dniu 02 grudnia 2016 r. w G., po uprzednim podrobieniu w celu użycia za autentyczny podpisu M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 11.000 zł z dnia 02 grudnia 2016 r., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 11.000 zł,

Natomiast zwrot pobranych kwot został przez A. D. udokumentowany przy pomocy następujących sfałszowanych dokumentów:

1)  w dniu 29 sierpnia 2016 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.500 zł z dnia 29 sierpnia 2016 r.,

2)  w dniu 02 grudnia 2016 r. w G. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku należącego do M. W. pieniędzy w kwocie 11.000 zł czym działała na szkodę Banku Spółdzielczego w P.,

3)  w dniu 02 grudnia 2016 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wypłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 11.000 zł z dnia 02 grudnia 2016 r.,

4)  w dniu 10 czerwca 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 6.000 zł z dnia 10 czerwca 2013 r.,

5)  w dniu 02 lipca 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 3.000 zł z dnia 02 lipca 2013 r.,

6)  w dniu 04 lipca 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 1.050 zł z dnia 04 lipca 2013 r.,

7)  w dniu 10 września 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr 020/56 pieniędzy w kwocie 5.000 zł z dnia 10 września 2013 r.,

8)  w dniu 10 września 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr 020/ 57 pieniędzy w kwocie 250,00 zł z dnia 10 września 2013 r.,

9)  w dniu 27 listopada 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 7.200 zł z dnia 27 listopada 2013 r.,

10)  w dniu 04 grudnia 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 2.300 zł z dnia 04 grudnia 2013 r.,

11)  w dniu 23 grudnia 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis M. W. na dowodzie wpłaty nr (...) pieniędzy w kwocie 2.800 zł z dnia 23 grudnia 2013 r.,

12)  w dniu 13 czerwca 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 2.000 zł z dnia 13 czerwca 2013 r.,

13)  w dniu 25 lipca 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa, na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 5.000 zł z dnia 25 lipca 2013 r.,

14)  w dniu 25 listopada 2013 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 9.650 zł z dnia 25 listopada 2013 r.

15)  w dniu 27 stycznia 2014 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 2.800 zł z dnia 27 stycznia 2014 r.,

16)  w dniu 12 maja 2014 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 4.500 zł z dnia 12 maja 2014 r.

17)  w dniu 24 czerwca 2015 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa, na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 1.500 zł z dnia 24 czerwca 2015 r.

18)  w dniu 03 lipca 2015 r. w G. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis A. K. na dokumencie polecenia przelewu / wpłaty gotówkowa, na którym widnieje nr (...) pieniędzy w kwocie 7.500 zł z dnia 03 lipca 2015 r.,

dowody: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, wyciąg z rachunku bankowego M. W. k. 37 - 41, 50- 77, oryginały dokumentów k. 90 - 95, zeznania świadków M. W. k. 8 - 9, A. K. k. 78 - 79, 106 - 107

Zbiegiem okoliczności, siostra M. W. nazywa się A. K..

dowód: zeznania świadków M. W. k. 8 - 9, A. K. k. 78 - 79, 106 - 107, wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339

Nadto, w dniu 13 marca 2015 roku w placówce w G. klient M. K. (1) zlecił A. D. założenie dla niego terminowej lokaty oszczędnościowej (...) na kwotę 20.000 zł. A. D. podrobiła podpis M. K. (2) - pełnomocnika Zarządu Banku Spółdzielczego w P. na potwierdzeniu wniesienia wpłaty kwoty 20.000 zł na terminową lokatę oszczędnościową (...) z dnia 13 marca 2015 r., a w rzeczywistości założyła klientowi lokatę na kwotę 2.000 zł, w celu użycia za autentyczny podrabiając jednocześnie podpis M. K. (1) - posiadacza rachunku lokaty na potwierdzeniu wniesienia wpłaty kwoty 2.000 zł na terminową lokatę oszczędnościową (...) z dnia 13 marca 2015 r. oraz na dowodzie wpłaty pieniędzy w kwocie 2.000 zł z dnia 13 marca 2015 r. tytułem założenia lokaty terminowej. Natomiast kwotę 18.000 zł z rachunku lokaty terminowej należącej do M. K. (1) A. D. zabrała dla siebie.

dowody: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, kopie dowodów wpłaty k. 22, potwierdzenie wpłaty k. 23, 25, wyciąg z rachunku bankowego M. K. (1) k. 32 - 36, 43 - 44, 45 - 46, 47, 48, 49, przeksięgowanie lokaty k. 42, oryginały dokumentów k. 90 - 95, oświadczenie M. K. k. 131, zeznania świadków M. K. (1) k. 13 - 15, M. K. (2) k. 153

W dniu 16 listopada 2016 r. w placówce Banku Spółdzielczego w G. zjawiła się M. N. (1). Zleciła ona A. D. wykonanie przelewu gotówkowego na konto (...) Zakładu (...) w kwocie 1.600 zł. A. D. nie wykonała tego przelewu, a pieniądze należące do J. i M. N. (1) wykorzystała na własne potrzeby. Zlecony przelew wykonała dopiero 27 grudnia 2016 r.

dowody: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, pismo BS w P. Gd. k. 184, potwierdzenie otwarcia rachunku k. 185, skarga k. 186 - 187, zaświadczenie k. 188 - 189

W dniu 28 września 2017 r. pomiędzy A. D. a Bankiem Spółdzielczym w P. została zawarta ugoda pozasądowa w sprawie naprawienia szkody, na mocy której A. D. zobowiązała się do spłaty kwoty 55.433 zł, stanowiącej łączną kwotę, jaką bank zapłacił swoim klientom, których pieniądze zabrała w celu przywłaszczenia A. D. podczas pracy w banku. W ugodzie ustalono rozłożenie należności na raty. Nadto, zgodnie z postanowieniami ugody, A. D. złożyła w formie aktu notarialnego oświadczenie, w którym poddała się wprost z aktu egzekucji sum pieniężnych wynikających z ugody. Ugoda nadal pozostaje w mocy, a A. D. wywiązuje się z przyjętych w niej zobowiązań.

dowody: kopia ugody k. 325, pismo banku k. 324, 221, wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339

J. i M. N. (2) zostali pozwani przez (...) w lutym 2016 r. o zapłatę należności w kwocie 12.000 zł. Już w toku postępowania cywilnego spłacili znaczną część należności. Kwota 1.600 zł, jaką wpłacali w placówce Banku Spółdzielczego w G. w dniu 16 listopada 2016 roku stanowiła ostatnią ratę należności. Po wyjaśnieniu kwestii przelewu, którego nie wykonała A. D., pozew został ostatecznie cofnięty, a postępowanie umorzone. J. i M. N. (2) zostali obciążeni kosztami sądowymi.

dowody: zeznania świadka M. N. (1) k. 353 - 355, 179 - 180, J. N. k. 172 - 174, akta sprawy IX C 1098/16

A. D. sama złożyła zawiadomienie o popełnionych przez siebie przestępstwach. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i złożyła obszerne wyjaśnienia. Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 kpk, odstąpiono od cytowania wyjaśnień oskarżonej, odsyłając do niżej wskazanych kart akt.

vide: wyjaśnienia oskarżonej k. 103, 215, 337 - 339, zawiadomienie o przestępstwie k. 1 - 2

A. D. ma wykształcenie średnie, pracuje jako specjalista ds. sprzedaży, osiągając dochód rzędu 2.400 zł netto miesięcznie. Jest mężatką, ma jednego dorosłego syna. Jest właścicielką połowy starego poniemieckiego domu, o wartości ok. 120 - 130 tysięcy zł. Cierpi na napadowe migotanie przedsionków. Nie była leczona psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Nie była karana sądownie.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonej k. 336; dane o karalności k. 228, 323, umowa o pracę k. 342 - 344, dokumentacja lekarska k. 345 - 349

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu, w świetle całokształtu ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego sprawstwo A. D. w zakresie przypisanych jej czynów nie budziło wątpliwości, aczkolwiek odmiennie aniżeli w akcie oskarżenia należało opisać ilość popełnionych przez nią czynów oraz wchodzenie ich w skład tzw. ciągów przestępstw.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonych M. W. i M. K. (1), którzy jasno i rzeczowo przedstawili okoliczności, w jakich doszło do wypłacenia przez A. D. pieniędzy z ich kont, a następnie ich częściowego zwrotu. Ich zeznania zostały potwierdzone, uzupełnione i doprecyzowane dokumentami bankowymi, w szczególności wyciągami z ich rachunków bankowych. Pokrzywdzeni potwierdzili także, że nie podpisywali dokumentów, które sfałszowała A. D., a treść ich depozycji w pełni koreluje z treścią wyjaśnień oskarżonej. W tej sytuacji Sąd nie miał podstaw, by nie dać im wiary.

Podobnie, Sąd uznał za rzetelne zeznania M. K. (2). Świadek wskazał, że nie podpisał dokumentu wytworzonego przez A. D., co jest zgodne z jej wyjaśnieniami, a nadto przedstawił kryteria, jakie powinien spełniać dokument pochodzący od niego. Analizowany dokument różnił się od opisywanego przez świadka, stąd nie ma wątpliwości co do tego, że został podrobiony.

Sąd nie miał także zastrzeżeń do wiarygodności zeznań A. K., choć jej wypowiedź niewiele mogła wnieść do sprawy. Świadek potwierdziła, że nie podpisywała dokumentów, co do których oskarżona wskazała, że zawierają podpis o treści (...) nakreślony przez nią samą.

Zeznania M. i J. N., w ocenie Sądu, były w pełni wiarygodne, jeśli chodzi o ich relację na temat zleconego u A. D. przelewu, który został wykonany ze znacznym opóźnieniem. W tym zakresie zeznania świadków korelują ze zgromadzonymi dokumentami. Natomiast w tej części, w jakiej świadkowie opisywali rzekome konsekwencje opóźnienia w wykonaniu przelewu dla toczącej się przeciwko nim sprawy sądowej, w szczególności dla kwestii kosztów, jakimi zostali obciążeni, zeznania świadków nie odpowiadały rzeczywistości. Nie wynikało to bynajmniej, zdaniem Sądu, z tego, że świadkowie celowo wprowadzali Sąd w błąd, lecz z niezrozumienia zasad obowiązujących w postępowaniu cywilnym i zapadłych w nim rozstrzygnięć. Na podstawie akt sprawy cywilnej Sąd ustalił w sposób precyzyjny, że powództwo wytoczone przeciwko małżeństwu N. dotyczyło nie kwoty 1.600 zł, na którą opiewał przelew, lecz znacznie wyższej kwoty. W rezultacie, koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego były wyliczane od tej wyższej kwoty, dlatego wyniosły ponad 4.000 zł. Kosztami tymi pozwani zostaliby obciążeni także wówczas, gdyby A. D. wykonała przelew prawidłowo; wprawdzie sprawa skończyłaby się wcześniej, ale koszty pozostałyby niezmienione. W tym zatem zakresie Sąd uznał za błędne twierdzenia świadków, iż przestępstwo popełnione przez oskarżoną spowodowało obciążenie ich kosztami w wysokości ponad 4.000 zł.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 kpk, art. 394 § 1 i 2 kpk, w szczególności w postaci dokumentów bankowych, zakresu obowiązków oskarżonej, umowy o pracę, czy danych o karalności oraz innych dokumentów, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji. Wyjątkiem są oczywiście dokumenty, których dotyczą zarzuty, a które zostały sfałszowane przez A. D. i użyte jako autentyczne - w tym zakresie świadczą one jedynie o tym, że oskarżona popełniła przestępstwo, a nie o dokonaniu czynności bankowych, które miały uwiarygodniać.

W tym kontekście Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, która obszernie, rzeczowo i spontanicznie przedstawiła okoliczności, w jakich dopuszczała się przestępstw. Jej depozycje zostały w pełni potwierdzone dokumentacją bankową. A. D. wyjaśniła motywy swojego postępowania i wyraziła skruchę; w ocenie Sądu, jej wyjaśnienia w tym zakresie są w pełni logiczne i zrozumiałe.

Przy ocenionym jak powyżej materiale dowodowym, Sąd doszedł do przekonania, iż A. D. dopuściła się przypisanych jej czynów.

Występku z art. 278 § 1 kk dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Z mocy art. 115 § 9 kk rzeczą ruchomą jest także polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy, środek pieniężny zapisany na rachunku. Wypłacając wielokrotnie pieniądze z rachunku bankowego albo zabierając dla siebie pieniądze przynoszone przez klientów banku, A. D. niewątpliwie wyczerpała znamiona przestępstwa kradzieży. Jednocześnie, A. D. podrabiała, w celu użycia za autentyczne, dokumenty mające świadczyć o tym, że wypłat dokonali prawowici właściciele rachunku, uprawnieni do dysponowania pieniędzmi, podrabiając ich podpis na dokumentach wypłaty. W ten sposób oskarżona wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 kk. W ocenie Sądu, A. D. czyniła to, działając każdorazowo z jednym zamiarem - zabrania określonej kwoty i upozorowania legalności wypłaty. Dlatego też Sąd uznał, że każdorazowo oskarżona popełniała jeden czyn zabroniony, kwalifikowany z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a nie dwa odrębne czyny, jak proponował prokurator.

Odrębnym zamiarem objęte było natomiast podrabianie dokumentu świadczącego o dokonaniu wpłaty określonej kwoty z powrotem na rachunek klienta. Wprawdzie A. D. oświadczyła, że zabierając pieniądze, miała zamiar ich zwrócenia, jednakże zamiar ten był zbyt ogólny, by uznać, że zarówno przestępstwo kradzieży i towarzyszące mu zabiegi na dokumentach, jak i wytworzenie kolejnych fałszywych dokumentów przy zwrocie pieniędzy, stanowiły ten sam czyn zabroniony. Zwrot pieniędzy następował po dłuższym czasie, A. D. przeważnie nie wpłacała takiej samej kwoty, jaką wypłacała, lecz czyniła to nieregularnie, w dowolnych kwotach, takich, na jakie pozwalała jej bieżąca sytuacja finansowa. Stąd Sąd potraktował czynności związane ze zwrotem pieniędzy jako odrębne czyny zabronione, kwalifikowane z art. 270 § 1 kk.

Podsumowując, w tej sytuacji Sąd przyjął, że oskarżona dopuściła się:

-

23 czynów kwalifikowanych z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

-

1 czynu kwalifikowanego z art. 278 § 1 kk (na szkodę M. i J. N.)

-

15 czynów kwalifikowanych z art. 270 § 1 kk.

Wszystkie te przestępstwa oskarżona popełniała w krótkich odstępach czasu (przeważnie kilkumiesięcznych, nie przekraczających pół roku), z wykorzystaniem tej samej sposobności - zatrudnienia w Banku Spółdzielczym, dającego dostęp do rachunków bankowych klientów. W ocenie Sądu, daje to podstawy do przyjęcia, że pierwsze 24 spośród omawianych czynów stanowią jeden ciąg przestępstw w rozumieniu przepisu art. 91 § 1 kk, zaś kolejne 15 czynów - drugi ciąg. Według normy zawartej w art. 91 § 1 kk w aktualnie obowiązującym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Podstawą wymiaru kary w przypadku pierwszych 24 czynów jest przepis art. 278 § 1 kk, zaś w przypadku kolejnych 15 - przepis art. 270 § 1 kk. Możliwe jest zatem połączenie tych grup czynów w ciągi, wymierzenie za nie dwóch kar według reguł zawartych w art. 91 § 1 kk, a następnie ich połączenie w ramach kary łącznej.

Powyższe rozważania są istotne także z punktu widzenia wyboru reżimu prawnego, według którego powinna odpowiadać A. D.. Część spośród przypisanych jej czynów została bowiem przez nią popełniona w czasie, gdy obowiązywał kodeks karny w brzmieniu sprzed istotnej nowelizacji, wprowadzonej od 1 lipca 2015 r. ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396). Z tego powodu konieczne było dokonanie oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez oskarżoną części przypisanych jej czynów, była dla niej względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy (vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż zagrożenia ustawowe przestępstw, za które oskarżona odpowiada, były takie same. Istotna różnica jest widoczna w dwóch aspektach:

1)  odmiennie zdefiniowany został ciąg przestępstw (art. 91 § 1 kk), gdyż według ustawy poprzednio obowiązującej w ramach jednego ciągu mogły się znaleźć wyłącznie czyny identycznie kwalifikowane

2)  według ustawy poprzednio obowiązującej kara jednostkowa ograniczenia wolności mogła maksymalnie wynosić 12 miesięcy (kara łączna - 2 lata), zaś obecnie można ją orzec na okres 2 lat

Ad. 1)

Powyżej omówiono, jak kształtowałyby się ciągi przestępstw według aktualnie obowiązującego stanu prawnego. Zakładając stosowanie ustawy obowiązującej uprzednio, należałoby w realiach sprawy stworzyć aż cztery ciągi przestępstw:

-

ciąg obejmujący czyny kwalifikowane z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, popełnione przed 1 lipca 2015 r.

-

ciąg obejmujący czyny kwalifikowane z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, popełnione po 1 lipca 2015 r. (do czynów popełnionych po tej dacie nie można stosować poprzednio obowiązujących przepisów)

-

ciąg obejmujący czyny kwalifikowane wyłącznie z art. 270 § 1 kk, popełnione przed 1 lipca 2015 r.

-

ciąg obejmujący czyny kwalifikowane wyłącznie z art. 270 § 1 kk, popełnione po 1 lipca 2015 r.,

do tego osobno ująć czyn z art. 278 § 1 kk (na szkodę M. i J. N. - żaden z pozostałych czynów nie jest tak kwalifikowany), a następnie orzec karę łączną.

W ocenie Sądu, im większa ilość kar jednostkowych, tym większe ryzyko, że orzekana kara łączna uplasuje się na wyższym poziomie. Mnożenie ciągów przestępstw w oparciu o poprzednio obowiązujące przepisy nie byłoby zatem względniejsze dla oskarżonej.

Ad. 2

Z uwagi na ilość przestępstw popełnionych przez A. D. oraz znaczącą wysokość strat, jakie spowodowała, wymierzenie jej niskiej kary było niemożliwe, nawet przy uwzględnieniu szeregu okoliczności łagodzących, o których będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Sam wybór kary innego rodzaju aniżeli kara pozbawienia wolności jest znaczącym ustępstwem na rzecz oskarżonej. Tym samym, w ocenie Sądu, kara łagodniejszego rodzaju nie mogłaby zostać orzeczona w niskim wymiarze. Kara 1 roku ograniczenia wolności za ciąg ponad dwudziestu kradzieży byłaby zatem oceniona jako zbyt łagodna, nieadekwatna do wagi popełnionych przestępstw. Dopiero kara niemal dwukrotnie wyższa wydaje się być wystarczającą reakcją karną. Jej orzeczenie na gruncie poprzednio obowiązujących przepisów byłoby jednak niedopuszczalne, koniecznym stałoby się zatem sięgnięcie po karę pozbawienia wolności, co nie byłoby w żadnym razie względniejsze dla oskarżonej.

Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy uwzględnieniu treści art. 4 § 1 kk, przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r.

Zdaniem Sądu, oskarżonej przypisać można winę w popełnieniu przypisanych jej czynów. Oskarżona jest podmiotem zdolnym ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili popełnienia czynu była niepoczytalna lub znajdowała się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miała więc oskarżona obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczyniła i z tego tytułu zasadnie postawić jej można zarzuty.

Wymierzając A. D. karę za przypisane jej czyny, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Czyny przypisane oskarżonej były zagrożone następującymi karami:

-

czyny, których podstawę wymiaru kary stanowił art. 278 § 1 kk - karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat

-

czyny z art. 270 § 1 kk - karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

przy czym w obu przypadkach na podstawie art. 91 § 1 kk sąd mógł orzec karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Jednocześnie, Sąd uznał za zasadne skorzystanie z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 37a kk, zgodnie z którym jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 kk.

Sąd uznał społeczną szkodliwość czynów przypisanych A. D. za niebagatelną. Oskarżona w pełni świadomie, przez kilka lat, w sposób konsekwentny, z zamiarem bezpośrednim, godziła w mienie swojego pracodawcy, korzystając z pieniędzy zapisanych na rachunkach jego klientów, za które bank ponosił odpowiedzialność. Działania oskarżonej miały charakter przemyślany i zorganizowany, A. D. umiejętnie unikała ujawnienia swojego procederu, a wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa sięgnęła kilkudziesięciu tysięcy złotych. Z drugiej strony, Sąd uwzględnił na korzyść oskarżonej przy wymiarze kary szereg okoliczności łagodzących. Oskarżona nie była uprzednio karana sądownie, a zarówno przed popełnieniem przestępstwa, jak i w trakcie trwania postępowania prowadziła ustabilizowany tryb życia. Popełnienie przez nią czynów zabronionych było spowodowane spiralą zadłużenia, w jaką wpadła, z której nie potrafiła się wydostać. Co jednak najistotniejsze, oskarżona sama ujawniła popełnione przez siebie czyny, dobrowolnie i z własnej inicjatywy złożyła zawiadomienie o przestępstwach, których dokonała, a które przez wiele lat nie wyszły na jaw, wyraziła szczerą skruchę, a następnie zawarła ugodę, w oparciu o którą regularnie naprawia wyrządzoną szkodę. Dlatego też Sąd uznał, iż oskarżonej należy wymierzyć karę wolnościową, która z powodzeniem spełni w cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do A. D., a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości. Jak wskazano wyżej, jej wymiar nie powinien jednak być niski: kary 1 roku i 10 miesięcy za ciąg, w którym podstawą wymiaru kary jest przepis art. 278 § 1 kk, 6 miesięcy za ciąg obejmujący czyny z art. 270 § 1 kk, oraz kara łączna, ukształtowana na zasadzie niewielkiej asperacji, wynosząca 2 lata ograniczenia wolności.

Na marginesie należy zauważyć, że łączny wymiar orzeczonej kary jest identyczny z uzgodnionym przez prokuratora z oskarżoną - pierwotnie sprawę skierowano do Sądu z wnioskiem w trybie art. 335 § 1 kpk. Wniosek ten nie został uwzględniony, ponieważ pogrupowanie przestępstw popełnionych przez oskarżoną w osiem ciągów przestępstw, przy założeniu, że kryterium decydującym o zaliczeniu czynów do poszczególnych ciągów jest rok kalendarzowy, w jakim doszło do przestępstwa, było absurdalne i w żaden sposób nie uzasadnione. Żaden z obowiązujących przepisów nie wskazuje na to, że w skład ciągu wchodzą przestępstwa popełnione w danym roku kalendarzowym. Takie wyodrębnienie ciągów jest wynikiem przyjęcia sztucznego, arbitralnego założenia, które nie mogło zostać zaaprobowane.

Ze względów prewencyjnych Sąd uznał także za konieczne orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie finansów lub bankowości, na okres 3 lat. Sposób działania oskarżonej, związany z zajmowaniem przez nią stanowiska kasjera - dysponenta w banku, spowodował poważne straty, w tym także trudne do uchwycenia straty wizerunkowe, które mogły spowodować utratę klientów, zrażonych nadużyciami pracownika banku. W ocenie Sądu, działanie oskarżonej miało charakter świadomy i zaplanowany, zatem należy zapobiec jego powtórzeniu się poprzez odebranie oskarżonej sposobności do podobnego zachowania.

Należy także odnieść się do złożonego przez pokrzywdzonego wniosku o orzeczenie naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 kk. Wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony. Zgodnie z treścią art. 46 § 1 kk, przy orzekaniu tego środka stosuje się przepisy prawa cywilnego. Tymczasem zasadą w prawie cywilnym jest, iż to samo roszczenie może być objęte tylko jednym tytułem wykonawczym. Skoro zaś A. D. zawarła z pokrzywdzonym bankiem ugodę, zaś co do roszczeń banku wynikających z tej ugody poddała się egzekucji wprost z aktu notarialnego (w trybie art. 777 kpc), a nadto ugoda nadal pozostaje w mocy, to tym samym pokrzywdzony posiada możliwość przymusowego wyegzekwowania roszczenia o naprawienie szkody wynikającej z czynów zabronionych popełnionych przez A. D.. Niedopuszczalnym jest wydanie pokrzywdzonemu kolejnego tytułu wykonawczego, dotyczącego tego samego roszczenia o naprawienie szkody, w wyroku sądu karnego, w trybie art. 46 § 1 kk. Mogłoby to spowodować dwukrotne wyegzekwowanie tej samej należności na podstawie dwóch odrębnych tytułów wykonawczych.

W pkt. V wyroku Sąd rozstrzygnął o dowodach rzeczowych w wskazanych w wykazie nr (...) w postaci sfałszowanych dokumentów bankowych. Sąd orzekł ich przepadek uznając, iż pochodzą bezpośrednio z przestępstwa (art. 44 § 1 kk).

Nadto Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4, art. 2 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 70 zł tytułem wydatków, obejmujących w szczególności koszty korespondencji i uzyskania karty karnej oraz 300 zł tytułem opłaty. Oskarżona na bieżąco zarobkuje, zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby zgodnie z ogólną zasadą sprawiedliwego procedowania, poniosła koszty postępowania, które zostało wszczęte z uwagi na jej zawinione działanie.