Sygn. akt II K 1234/17
Dnia 17 września 2018 r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Agnieszka Wachłaczenko
Protokolant st. sekr. sądowy Agnieszka Dębowa
w obecności Prokuratora ---
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.03.2018r., 07.05.2018r., 18.06.2018r., 17.09.2018r sprawy
J. M., syna J. i B. z domu M., ur. (...) w msc. C.
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 21 lutego 2012r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia w błąd, co do osiąganych dochodów M. G. doprowadził w błąd (...) Bank SA z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc współwłaścicielem (...) Skup i (...) z/s w msc. C. wystawił zatrudnionej w tym przedsiębiorstwie (...) zaświadczenie o zatrudnieniu, w którym poświadczył nieprawdę, co do wysokości osiąganych dochodów w kwocie 1.488 zł, gdy w rzeczywistości wynosiły one 600 zł, które to następnie M. G. przedłożyła w placówce G. Bank podczas zawierania umowy o kredyt nr (...) w kwocie 29.623,61 zł wiedząc o tym, że nie posiada możliwości wywiązania się z zawartej umowy
tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. i z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
II. w dniu 22 lutego 2012r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia w błąd, co do osiąganych dochodów M. G. doprowadził w błąd Bank (...) o/K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc współwłaścicielem (...) Skup i (...) z/s w msc. C. wystawił zatrudnionej w tym przedsiębiorstwie (...) zaświadczenie o zatrudnieniu, w którym poświadczył nieprawdę, co do wysokości osiąganych dochodów w kwocie 1.488 zł, gdy w rzeczywistości wynosiły one 600 zł, które to następnie M. G. przedłożyła w placówce Banku (...) podczas zawierania umowy o kredyt nr (...) w kwocie 24.600 zł wiedząc o tym, że nie posiada możliwości wywiązania się z zawartej umowy
tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
III. w dniu 22 lutego 2012r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia w błąd, co do osiąganych dochodów M. G. doprowadził w błąd (...) Bank (...) SA z/s we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc współwłaścicielem (...) Skup i (...) z/s w msc. C. wystawił zatrudnionej w tym przedsiębiorstwie (...) zaświadczenie o zatrudnieniu, w którym poświadczył nieprawdę, co do wysokości osiąganych dochodów w kwocie 1.488 zł, gdy w rzeczywistości wynosiły one 600 zł, które to następnie M. G. przedłożyła w placówce (...) Bank (...) SA podczas zawierania umowy o kredyt nr (...) w kwocie 16.000 zł wiedząc o tym, że nie posiada możliwości wywiązania się z zawartej umowy
tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. i z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
1. uznaje oskarżonego J. M. za winnego zarzucanych mu w punktach I, II, III czynów, z których każdy wypełnia dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. i z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przyjmując, że działał w warunkach art. 91 § 1 k.k. i w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
2. na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu tytułem próby na okres 3 (trzech) lat,
3. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:
- Banku (...) SA o/K. kwoty 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych
(...) Bank (...) SA z/s we W. kwoty 5000 (pięć tysięcy) złotych,
4. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych podwyższoną o 23% podatku Vat od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,
5. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.
SSR Agnieszka Wachłaczenko
II K 1234/17
Oskarżony J. M. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) w miejscowości C.. Jego pracownicą była M. G.. Była zatrudniona na stanowisku księgowej. W okresie lutego 2012 r. M. G. faktycznie zarabiała 600 zł miesięcznie.
Firma oskarżonego w okresie objętym zarzutem borykała się już z poważnymi trudnościami finansowymi
(dowód: informacje komorników – k. 270-271, 281-282).
Na polecenie oskarżonego M. G. przygotowała dotyczące jej zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, natomiast oskarżony podpisał je.
Zaświadczenia te M. G. przedłożyła w placówkach banków (...) SA, Banku (...), (...) Bank (...) SA, w których to placówkach zawarła umowy kredytowe odpowiednio nr (...) na kwotę 29.623,61 zł, nr (...) na kwotę 24.600 zł, nr (...) w kwocie 16.000 zł. Otrzymane kwoty przekazała J. M..
Pracownica Banku (...) weryfikowała przed zawarciem umowy dane o wysokości zarobków i zatrudnieniu M. G. w rozmowie z J. M., podobnie pracownicy innych banków
(dowód: zeznania W. J. – k. 51, zapisek – k. 21, zeznania A. S. – k. 91-92, zawiadomienie wraz z dokumentami kredytowymi – k. 2-41, 115-123, 61, 147-149, 166, zeznania M. G. – k. 57, E. S. – k. 137-138, opinia – k. 169-182).
M. G. nie miała możliwości wywiązania się z przyjętych na siebie zobowiązań, gdyż rata tylko jednego kredytu wynosiła niemal 600 zł. Kiedy została zwolniona z pracy zaprzestała spłaty rat poszczególnych kredytów, a dodatkowo poinformowała pracownika banku (...), iż kredyty te zostały zaciągnięte dla J. M. (zeznania E. S. – k. 127).
M. G. zmarła w dniu 6 lutego 2016 r.
(dowód: odpis skrócony aktu zgonu – k. 201).
Za podobne czyny popełnione w dniu 21 lutego 2012 r. J. M. i M. G. zostali skazani wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu w sprawie VII K 1003/14 z dnia 17 kwietnia 2015 r.
(odpis wyroku – k. 105 w aktach VII K 1003/14).
J. M. ma 60 lat. ma wyksztalcenie zawodowe, jest rolnikiem. Obecnie jest osobą bezrobotną, nie pracującą dorywczo, nie zarejestrowaną jako bezrobotny. Nie ma majątku większej wartości Jest rozwiedziony, ma troje samodzielnych dzieci. Był karany
(dane osobowe – k. 199, 244, karta karna – k. 203).
Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że faktycznie kredyt były brane zgodnie z treścią umów, na potrzeby M. G., również te które były przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie II K 1234/17. Wziął współwinę na siebie, gdyż chciał pomoc M. G., zrobił to na jej prośbę. Przyznał, że miał kontakt z B. B. (2), o której zeznawała M. G.. B. B. (2) miała pomoc załatwić kredyt dla jego firmy. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w takim zakresie w jakim wyjaśniał, iż został wykorzystany przez M. G.. Przeczą temu zeznania M. G. ale także E. S., z których to zeznań wynika, iż już na początku 2013 r. M. G. informowała banki, że kredyty zostały wzięte dla J. M.. Oskarżony nie wyjaśnił w sposób przekonujący, w jaki sposób przyznanie się obok M. G. do wzięcia kredytów miało jej pomóc, dodatkowo oskarżony narażał się w ten sposób na konieczność spłaty cudzych niemałych przecież zobowiązań. Nadto nie polegają na prawdzie wyjaśnienia, iż w 2012 r. firma prowadzona przez J. M. pozostawała w dobrej kondycji finansowej – przeczą temu informacje uzyskane od komornika z których wynika, iż w 2013 r. prowadził szereg postępowań egzekucyjnych wobec J. M. i większość z nich była bezskuteczna Długi te musiały powstać wcześniej.
Zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. karze podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd. Wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd polegało na wykazaniu zawyżonych zarobków kredytobiorcy, co stworzyło pozory wypłacalności kredytobiorcy, lecz uniemożliwiło odzyskanie przez pokrzywdzonych pożyczonych kwot pieniędzy. M. G. nie dysponowała odpowiednimi dochodami umożliwiającymi jej spłatę wszystkich zobowiązań, a przez to, iż kredyty były zaciągane okresie dwóch dni pokrzywdzeni nie mieli możliwości rzetelnego zweryfikowania faktycznych obciążeń kredytobiorcy. Jak wynika z zeznań M. G. J. M. nie podjął spłaty kredytów więc M. G. spłacała je wedle swoich możliwość, jakiejkolwiek spłaty zaprzestała po zwolnieniu jej z pracy przez oskarżonego. Wprawdzie świadek B. B. (2) zaprzeczyła, aby znała M. G. lub J. M. jednak obie te osoby wskazują na świadka jako osobę uczestniczącą w zawieraniu tych umów kredytowych. Dyspozycja art. 297 § 1 k.k. została wyczerpana przez przedłożenie w bankach zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach wskazującego na wyższe niż faktycznie osiągane dochody w celu uzyskania kredytu dla innej osoby. Z uwagi na popełnienie tych czynów w krótkim okresie czasu sąd zdecydował się na zastosowanie art. 9 § 1 k.k.
Sąd zastosował przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r.
Oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynów oskarżonego. Godził w cudze mienie, rzetelność obrotu gospodarczego. Społeczna szkodliwość tych czynów jest tym większa, iż oskarżony nie podjął spłaty kredytów i doszło do wyrządzenia realnej szkody w majątku pokrzywdzonych. Z uwagi na odległość czasową od popełnienia tych czynów, wyrażoną skruchę Sąd wymierzył oskarżonemu karę w dolnych granicach zagrożenia. Nie bez znaczenia był tez fakt, iż czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania są bezpośrednio powiązane z czynami będącymi przedmiotem postępowania w sprawie VII K 1003/14. Jednocześnie Sąd uznał, iż oskarżony zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary – art. 71 § 1 pkt 1 k.k. W zgromadzonym materiale dowodowym brak jest informacji, by oskarżony poza tym jednym krótkim okresem popełnił jakikolwiek inne przestępstwo.
Oskarżony został zobowiązany do częściowego naprawienia szkody z uwagi na to, iż współdziałał w popełnieniu tych czynów z inną osobą. Nie orzekano obowiązku naprawienia szkody wobec pokrzywdzonych, którzy dokonali cesji wierzytelności na rzecz innych podmiotów.
Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa – art. 624 § 1 k.k.
SSR Agnieszka Wachłaczenko