UZASADNIENIE

Powód – (...) Ltd. z siedzibą w L., C., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. T. o zapłatę oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 10 października 2015 roku w miejscowości C. została zawarta umowa ramowa pożyczki – Pożyczka Ratalna 2 o nr (...) pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwanym – M. T., w formie pisemnej. Na podstawie tej umowy została udzielona pożyczka w wysokości 1.500,00 złotych, którą pozwany zobowiązał się spłacić zgodnie z harmonogramem.

Powód podkreślił, że dodatkowo na poczet dochodzonego żądania w postaci niespłaconego kapitału w wysokości 1.304,73 zł, zaliczona została również kwota prowizji za uruchomienie pożyczki w wysokości 925,66 złotych i opłaty za kierowane do pozwanego monity w wysokości 181,00 złotych.

Powód podniósł, że wobec braku odpowiedzi na wezwanie do zapłaty (...) S.A. skorzystała z uprawnienia umownego i wypowiedziała umowę ramową pożyczki z zachowaniem tygodniowego okresu wypowiedzenia, informując jednocześnie pozwanego o naliczaniu odsetek za opóźnienie.

W dniu 4 lipca 2016 roku powód nabył wierzytelność wobec pozwanego w drodze umowy cesji. Powód w dniu 1 sierpnia 2016 roku sporządził przedsądowe wezwanie do zapłaty oraz wysłał je do pozwanego przesyłka poleconą. W treści przedmiotowego wezwania, obok informacji o aktualnym saldzie zadłużenia oraz żądanym terminie zaspokojenia roszczenia, znajdowała się również informacja dotycząca polubownego rozwiązania sprawy.

Postanowieniem z dnia 20 września 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sad Rejonowy L. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

W lutym 2015 roku pozwany M. T. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki odnawialnej, na podstawie której otrzymał kwotę 1.000,00 złotych, zobowiązując się do spłaty kwoty 1.261,00 złotych. Przed podpisaniem tej umowy z pozwanym nie były uzgadniane żadne dodatkowe opłaty związane z otrzymaniem i spłatą pożyczki.

Pozwany zobowiązany był do spłaty całkowitej kwoty albo minimalnej kwoty tej pożyczki nie wcześniej niż w 20 – tym i nie później niż w 40 – tym dniu od wypłaty pierwszej pożyczki.

przyznane, nadto dowód: formularz informacyjny k. 50 - 53, por. wyjaśnienia pozwanego 00:00:38 k. 60.

Pozwany po otrzymaniu 1.000,00 złotych, do 10 – go każdego miesiąca uiszczał kwotę 261,00 złotych na poczet prowizji bezpośrednio w oddziale. Pozwany dokonał kilku tych wpłat, które nie były zaliczane na poczet udzielonej pożyczki, a jedynie na poczet prowizji. Pozwany dowiedział się o tym w październiku 2015 roku, podczas wizyty przedstawiciela pożyczkodawcy, który oświadczył mu, że jeżeli nie podpisze umowy opiewającej na 1.500,00 złotych, to ta wcześniejsza umowa zostanie zerwana. Pozwany nie chciał podpisać tej drugiej umowy albowiem miał regulować na jej poczet kwotę 259,00 złotych, mimo że faktycznie nie otrzymał kwoty wskazanej w umowie. Wówczas przedstawiciel pożyczkodawcy poinformował pozwanego, że przyśle do niego kogoś z biura z O. i za to dodatkowo pozwany będzie musiał zapłacić 400,00 złotych. Pozwany z obawy o siebie i rodzinę podpisał umowę pożyczki na kwotę 1.500,00 złotych, której fizycznie nigdy nie otrzymał.

przyznane, nadto dowód: umowa pożyczki ratalnej z dnia 9 października 2015 roku k. 13 – 18v, formularz informacyjny k. 54 – 57, dowody wpłat k. 43 – 45.

W dniu 4 lipca 2016 roku - (...) Ltd. z siedzibą w L., C., zwanym nabywcą, (...) sp. z o.o. (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. zwaną zbywcą oraz (...) S.A. z siedzibą w O. zwaną poprzednikiem prawnym zawarli umowę cesji wierzytelności.

Zbywca i poprzednik prawny oświadczyli, że zbywcy przysługują niesporne, istniejące i wymagalne praz nieprzedawnione wierzytelności pieniężne w zakresie określonym w zestawieniu stanowiącym załącznik nr 5 do niniejszej umowy, sporządzonym według stanu na dzień 5 czerwca 2016 roku w stosunku do osób fizycznych i nie prowadzących działalności gospodarczej, wynikające z udzielonych przez poprzednika prawnego pożyczek gotówkowych.

dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 4 lipca 2016 roku k. 24 – 26.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albowiem właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika zatem, że przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dlatego też konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a mianowicie oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

Wobec powyższego Sąd w niniejszym procesie zobligowany był do przeprowadzenia postępowania dowodowego celem ustalenia zasadności i wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Tym bardziej, że przytoczone w uzasadnieniu pozwu twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych budziły uzasadnione wątpliwości.

Bezspornym jest, że strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Powód wywodził swoje roszczenia z wierzytelności powstałej w związku z niewywiązaniem się przez pozwanego M. T. ze zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki ratalnej z dnia 9 października 2015 roku, zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, na podstawie której pozwany otrzymała kwotę 1.500,00 złotych.

Na potwierdzenie powyższych okoliczności powód przedłożył umowę pożyczki ratalnej z dnia 9 października 2015 roku, wniosek o udzielenie pożyczki, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – pożyczka ratalna oraz umowę cesji wierzytelności z wydrukiem tabeli.

Pozwany – M. T. nie kwestionował samego faktu zawarcia umowy pożyczki z dnia 9 października 2015 roku, zaprzeczył jednak aby otrzymał na jej podstawie jakiekolwiek pieniądze. Wskazał natomiast, że wcześniej, a mianowicie w lutym 2015 roku zawarł z powodem umowę pożyczki, na podstawie której otrzymał do dyspozycji kwotę 1.000,00 złotych. Podkreślił jednocześnie, że regulował na poczet tego zobowiązania kwotę 260,00 złotych jako prowizję.

Wobec powyższego, skoro gospodarzem procesu cywilnego jest powód, który kieruje do sądu określone żądanie, to ma on obowiązek wykazać zarówno jego zasadność, jak i wysokość.

Analiza przedłożonego przez powoda materiału dowodowego, zdaniem Sądu, świadczy jedynie o tym, że pomiędzy stronami doszło do podpisania umowy pożyczki z dnia 9 października 2015 roku. Skoro natomiast pozwany kwestionował fakt otrzymania kwoty wskazanej w tej umowie, to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania również wypłaty tej sumy. Z zaoferowanego natomiast przez powoda materiału dowodowego absolutnie nie wynika, kiedy i w jakiej wysokości kwota wskazana w umowie pożyczki z dnia 9 października 2015 roku została pozwanemu faktycznie wypłacona. Ponadto powód nie kwestionował podnoszonych przez pozwanego okoliczności w zakresie zawarcia umowy z jego poprzednikiem prawnym powoda w lutym 2015 roku, na podstawie której pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę 1.000,00 złotych. Dlatego też Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznał je za przyznane zgodnie z treścią art. 230 kpc. Tym bardziej, że pozwany przedłożył formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego - pożyczka odnawialna, z którego jednoznacznie wynikało, że pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła wcześniejsza umowa, na podstawie której faktycznie otrzymał on do dyspozycji określoną sumę pieniężną i której nie uregulował, dlatego też został zmuszony do zawarcia umowy z dnia 9 października 2015 roku.

Wobec powyższego Sąd powziął również wątpliwości co do wierzytelności, którą powód faktycznie nabył na podstawie umowy cesji wierzytelności. Przedłożone przez powoda dokumenty, zdaniem Sądu, nie są wystarczające do uznania, że strona powodowa nabyła tą konkretną, zindywidualizowaną wierzytelność przeciwko pozwanemu, wskazaną w pozwie. Przedłożona bowiem przez powoda umowa cesji wierzytelności ma charakter ogólny albowiem nie wynika z niej, że faktycznie strona powodowa nabyła jakąkolwiek wierzytelność przeciwko pozwanemu. Ponadto powód nie przedłożył załącznika nr 5 tej umowy, który zawierał zestawienie wierzytelności objętych umową. W ocenie Sądu jest on istotny, ponieważ konkretyzuje przedmiot umowy przelewu wierzytelności.

Wprawdzie powód przedłożył wydruk tabeli, zawierający dane dotyczące zobowiązania i dane pozwanego, jednakże w ocenie Sądu, wydruk ten nie świadczy jednoznacznie o nabyciu tej konkretnej wierzytelności przez powoda, albowiem nie jest on podpisany przez strony umowy cesji, a w związku z tym rodzi wątpliwości czy faktycznie pochodzi z załącznika nr 5 stanowiącego integralną część umowy cesji wierzytelności oraz czy ta konkretna wierzytelność jest przedmiotem przelewu wierzytelności względem pozwanego (por. uzasadnienie wyroku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 Sąd Apelacyjny w Białymstoku). Z wydruku tego nie wynika także kiedy został sporządzony.

Niewątpliwym natomiast jest, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo faktycznie przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód nie wykazał również zasadności i wysokości kwoty dochodzonej tytułem monitów. Z przedłożonego bowiem zestawienia działania powoda (k. 19) nie wynika aby faktycznie takie czynności zostały wykonane przez powoda wobec pozwanego, a w szczególności aby poniósł on z tego tytułu takie koszty. Wprawdzie powód przedłożył pisma adresowane do pozwanego, ale brak jest dowodu aby były one faktycznie doręczane pozwanemu. Wątpliwości Sądu dotyczą również wypowiedzenia umowy przedmiotowej umowy pożyczki, a w konsekwencji wymagalności tego zobowiązania, albowiem powód nie przedłożył dowodu doręczenia tego wypowiedzenia pozwanemu.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazała w sposób niebudzący wątpliwości zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to powództwo należało oddalić w całości.

Przewodniczący:	SSR Sylwia Piasecka
Protokolant:	stażysta Karolina Ziółkowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE