Sygn. akt I C 1758/15
W dniu 11 maja 2015 r. ( data prezentaty biura podawczego Sądu) R. S. wystąpił przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 14.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 15 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż z winy pozwanego, wobec niewłaściwego wykonania przez niego umów zawartych z powodem w dniu 02 grudnia 2013 r. o nr (...) i M./ (...) w majątku powoda powstała szkoda w wysokości dochodzonej pozwem. Wyjaśniono, iż w ustalonym przez stronie terminie, tj. w dniu 13 grudnia 2013 r. pozwany nie przeprowadził montażu i uruchomienia systemu alarmowego w obiekcie powoda, po czym w godzinach nocnych z dnia 14 na dzień 15 grudnia 2013 r. z obiektu powoda skradziono nowo zamontowane okna wraz z roletami okiennymi. Po kradzieży, powód zmuszony był do zakupu nowych okien za kwotę dochodzoną pozwem. (...) sygnalizacji włamania i napadu został zainstalowany w obiekcie powoda dopiero tydzień po dokonanej kradzieży okien. Podkreślono, że zaliczka na montaż systemu alarmowego została przez powoda zapłacona już w dniu 10 grudnia 2013 r. i znajdowała się na rachunku pozwanego najpóźniej w dniu 11 grudnia 2013 r., czyli przed umówionym terminem montażu – zaplanowanego na dzień 13 grudnia 2013 r. Zaznaczono, że wezwanie do zapłaty pozwanego okazało się bezskuteczne. Podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę powód upatrywał w przepisach art. 471 k.c. i art. 473 k.c.
( pozew – k. 1-6).
W odpowiedzi na pozew (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda R. S. kosztów procesu według norm przepisanych.
Ustosunkowując się do wywiedzionego roszczenia, pozwany przyznał wpierw, iż łączyły go z powodem umowy z dnia 02 grudnia 2013 r. o nr (...) i M./ (...). Na podstawie pierwszej z nich ustalono, iż montaż systemu alarmowego w obiekcie powoda miał nastąpić do dnia 12 grudnia 2013 r., zaś warunkiem dochowania tego terminu przez pozwanego było uiszczenie przez powoda zaliczki w kwocie 800,00 zł w terminie 2 dni roboczych od dnia zawarcia umowy. W konsekwencji nieuiszczenia zaliczki przez powoda było powstrzymanie się przez pozwanego z pracami montażowymi systemu alarmowego. Ponadto, rozpoczęcie wykonania usługi monitoringu z wykorzystaniem ww. systemu alarmowego miało nastąpić po 24 godzinach od daty otrzymania przez pozwanego podpisanej przez powoda karty zgłoszenia obiektu, nie wcześniej jednak niż od dnia podpisania drugiej z ww. umów. W ocenie pozwanego, powód nie wykazał żadnej z przesłanek odpowiedzialności pozwanego na gruncie powołanych w pozwie przepisów art. 471 k.c. i art. 473 k.c., w tym szkody – co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zarzucił, iż w pozwie nie wykazano jaka była rzeczywista wartość skradzionych okien, a także tego, że takie okna zostały mu dostarczone i zamontowane w obiekcie. Brak jest dowodu na to, iż rzeczywiście doszło do kradzieży okien opisanych w pozwie, ewentualnie czy dochodzenie wykazało fakt kradzieży i zostało umorzone. W przekonaniu pozwanego powód nie wykazał również faktu niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania na skutek okoliczności, za które pozwany z mocy umowy bądź ustawy miałby ponosić odpowiedzialność. Tutaj pozwany zaznaczył, iż umowa o nr (...) mająca za przedmiot monitorowanie sygnałów płynących z systemu alarmowego w obiekcie powoda mogła być wykonywana najwcześniej po dniu 19 grudnia 2013 r., tj. po podpisaniu przez powoda tzw. karty zgłoszenia obiektu. W rezultacie, przed tą datą centrum monitorowa nianie mogło odbierać sygnałów od nadajnika, który nie została jeszcze zamontowany. Według pozwanego podpisanie umowy i wykonywanie umowy nie może być rozumiane tak samo, czego jednak powód nie zauważa. Pozwany zaznaczył również, że powód uiścił zaliczkę dopiero w dniu 10 grudnia 2013 r., a więc z uchybieniem terminu 2 dni roboczych od podpisania umowy - przewidzianych w umowie. Kwota ta została zaksięgowana na rachunku pozwanego dopiero w dniu 11 grudnia 2013 r. W ocenie pozwanego powód nie wykazał również związku przyczynowo – skutkowego zachodzącego pomiędzy powstaniem szkody a działaniami czy też zaniechaniami pozwanego.
( odpowiedź na pozew – k. 42-18).
Do zamknięcia rozprawy w dniu 18 maja 2017 r. stanowiska stron procesu nie uległy zmianom.
( protokół rozprawy z dnia 18.05.2017 r. – k. 159-159v).
Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:
R. S. (dalej również wskazywany jako „powód”) jest właścicielem nowo budowanego domu jednorodzinnego położonego w N.. Powód wraz z jego żoną M. S. miał w planach zamontowanie systemu alarmowego w ww. obiekcie, niemniej jednak decyzję o jego ostatecznym zamontowaniu odwlekali do momentu zainstalowania w obiekcie okien. W tym celu od sierpnia 2013 r. kontaktowali się z przedstawicielem (...) Sp. z o.o. S. k. z siedzibą w W. G. B. (1), który pozostawał w ich dyspozycji odnośnie montażu systemu alarmowego w ww. obiekcie.
( okoliczność bezsporna; a nadto: przesłuchanie powoda R. S. w charakterze strony – k. 27 akt VI Cps 110/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 28 akt VI Cps 110/15; zeznania świadka M. S. – k. 23-24 akt VI Cps 109/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 25 akt VI Cps 109/15).
W dniu 02 grudnia 2013 r. (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w W. (dalej również wskazywany jako „pozwany”) jako zleceniobiorca zawarł z powodem jako zleceniodawcą umowę sprzedaży i montażu systemu sygnalizacji włamania i napadu w obiekcie powoda. Umowę tę oznaczono nr (...). Według § 1 pkt. 1.2. umowy system alarmowy miał zostać zamontowany w obiekcie należącym do powoda w terminie do dnia 12 grudnia 2013 r. W zamian za to, powód miał uiścić na rzecz pozwanego wynagrodzenie określone w § 3 pkt. 3.1. umowy, w wysokości 2.651,00 zł + VAT, która miała zostać zapłacona po zakończeniu montażu stwierdzonym podpisanym protokołem odbioru prac, w terminie wskazanym w fakturze wystawionej przez pozwanego. Ponadto, w myśl § 3 pkt. 3.3. umowy na poczet realizacji tejże umowy sprzedaży i montażu elementów systemu alarmowego powód zobowiązał się uiścić na rzecz pozwanego zaliczkę w kwocie 800,00 zł w formie przelewu bankowego na wskazany powodowi w umowie nr rachunku bankowego pozwanego. Na zapłatę zaliczki powód miał 2 dni robocze, licząc od daty zawarcia rzeczonej umowy sprzedaży i montażu elementów systemu alarmowego. W tymże zapisie umownym zastrzeżono również, że uchybienie tego terminu przez powoda wiązać będzie się ze wstrzymaniem realizacji tej umowy. Za datę wpływu zaliczki uważano dzień jej wpłynięcia na rachunek bankowy pozwanego. Oprócz odpowiedniego zatytułowania przelewu powód zobowiązany był przesłać pozwanemu ksero dowodu wpłaty zaliczki. Przedstawiciel pozwanego G. B. (1) poinformował jeszcze raz powoda, iż w sytuacji niewpłacenia zaliczki na rzecz pozwanego prace montażowe elementów systemu alarmowego nie zostaną rozpoczęte a spóźniona wpłata zaliczki spowodowuje przesunięcie terminu realizacji montażu elementów systemu alarmowego a w rezultacie przesunięcie w czasie funkcjonowania całego systemu alarmowego. Takie konsekwencje były czymś normalnym, z uwagi na całą procedurę zakupu, zamówienia elementów z magazynu głównego, transportem, montażem i uruchomieniem. Terminy realizacji dla klientów opóźniających wpłatę zaliczki były odległe, gdyż przypisywane były do takich zleceń wyłącznie pierwsze wolne terminy. (...) podlegały w pierwszej kolejności zlecenia, przy których zaliczka od klientów wpłynęła terminowo.
( umowa z dnia 02.12.2013 r. o nr (...) – k. 18-19; zeznania świadka G. B. (1) – k. 14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD; zeznania świadka P. S. – k. 14-14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD oraz k. 28-30 akt I Cps 68/16).
Dwa dni po zawarciu umowy o nr (...) strony zgodnie ustaliły, iż termin zamontowania zakupionego przez powoda systemu alarmowego w terminie i podłączenia go zostanie przełożony na dzień 13 grudnia 2013 r.
( przesłuchanie powoda R. S. w charakterze strony – k. 27 akt VI Cps 110/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 28 akt VI Cps 110/15).
Ponadto, w dniu 02 grudnia 2013 r. pomiędzy pozwanym, jako zleceniobiorcą oraz powodem, jako zleceniodawcą doszło do zawarcia umowy o nr (...). Na podstawie § 1 i § 5 ww. umowy pozwany zobowiązał się do monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego w obiekcie powoda oraz pozostawania w gotowości do podjęcia interwencji na każdy odebrany sygnał alarmowy w obiekcie powoda, natomiast powód zobowiązał się do uiszczania na rzecz zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie abonamentu. Monitorowanie sygnałów lokalnego systemu alarmowego miało polegać na przyjmowaniu sygnałów z lokalnego systemu alarmowego i przekazywaniu odpowiadających tym sygnałom informacji wskazanym przez zleceniodawcę osobom lub instytucjom (§ 2 umowy). W myśl § 3 umowy, zleceniobiorca zobowiązał się do monitorowania i rejestrowania sygnałów przyjętych z lokalnego systemu alarmowego, całodobowego monitorowania uzgodnionych sygnałów lokalnego systemu alarmowego, o których mowa w § 2 umowy oraz podejmowania interwencji przez cały czas trwania umowy.
( umowa z dnia 02.12.2013 r. o nr M./ (...) – k. 16-17).
Obowiązek zapłaty przez powoda zaliczki w kwocie 800,00 zł (§ 3 pkt. 3.3. umowy o nr (...)) na poczet realizacji umowy upływał z dniem 04 grudnia 2013 r. Niemniej jednak zaliczka została przez powoda uiszczona dopiero w dniu 10 grudnia 2013 r., zaś jej wpływ na rachunek bankowy pozwanego został odnotowany w dniu 11 grudnia 2013 r. Przed tym jednak, w dniu 09 grudnia 2013 r. powód został upomniany przez G. B. (1) o obowiązku wpłaty zaliczki w kwocie 800,00 zł oraz o obowiązku przesłania drogą elektroniczną (e-mail) potwierdzenia wpłacenia zaliczki. Wówczas powód ponownie został wskazany mu nr rachunku bankowego pozwanego. Powód przeprowadzał również rozmowę telefoniczną z pracownikiem pozwanego o nazwisku Ł. dwa dni po tym, jak strony zawarły umowę sprzedaży o nr (...) oraz umowę o wykonywanie usług o nr M./ (...), tym niemniej powód nie zadał pytania pracownikowi pozwanego odnośnie nr rachunku bankowego pozwanego, na który miał wpłacić zaliczkę. Fakt opóźnienia wpłaty zaliczki przez powoda spowodował, iż realizacja umowy o nr (...) a w rezultacie umowy o nr (...) została przesunięta w czasie. Ostatecznie system alarmowy w obiekcie powoda został zainstalowany i podłączony po podpisaniu przez powoda i przekazaniu pozwanemu karty zgłoszenia obiektu – tj. w dniu 19 grudnia 2013 r. Przed tym jednak, w nocy z dnia 14 na dzień 15 grudnia 2013 r. doszło do kradzieży okien w obiekcie powoda, w tym dwóch okien balkonowych i pięciu zwykłych okien. Dochodzenie w sprawie kradzieży ww. okien z obiektu powoda zostało umorzone postanowieniem z dnia 19 grudnia 2013 r.
( umowa z dnia 02.12.2013 r. o nr (...) – k. 18-19; e-mail z dnia 09.12.2013 r. – k. 20; potwierdzenie wpłaty zaliczki przez powoda – k. 21; zeznania świadka G. B. (1) - k. 14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD; przesłuchanie powoda R. S. w charakterze strony – k. 27 akt VI Cps 110/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 28 akt VI Cps 110/15; karta zgłoszenia obiektu – k. 131-132; zeznania świadka M. S. – k. 23-24 akt VI Cps 109/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 25 akt VI Cps 109/15; pismo A. – k. 134-136a postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 19.12.2013 r. – k. 86; zaświadczenie – k. 26).
Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na nie budzących wątpliwości dokumentach prywatnych przedstawionych przez stronę powodową, których autentyczność nie nasuwała wątpliwości, jak również nie były one w żaden sposób kwestionowane przez strony.
Sąd, wobec stanowisk stron procesu, oparł swe ustalenia również podstawie twierdzeń samych stron postępowania o okolicznościach niniejszej sprawy, które zostały potwierdzone przez stronę przeciwną niż ta, która je powoływała, albo przynajmniej nie zostały przez nią zaprzeczone, a w związku z tym, jako bezsporne, w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów (art. 229-230 k.p.c.).
Ponadto Sąd poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o wiarygodne zeznania świadków G. B. (2), P. S. i M. S.. Zeznania dwóch pierwszych świadków były logiczne i konsekwentne. Odnośnie zeznań świadka M. S. należy wskazać, iż potwierdziły one fakt zamontowania przed datą 14 grudnia 2013 r. okien w obiekcie powoda a także fakt, iż doszło do ich kradzieży. Podstawą czynienia przez Sąd ustaleń faktycznych, w zakresie jakim okoliczności faktyczne nie zostały jeszcze dostatecznie ustalone, było również przesłuchanie powoda R. S. w charakterze strony.
Sąd pominął pozostałe dowody oraz wnioski dowodowe, gdyż uznał, iż są one nieistotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w świetle art. 227 k.p.c.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Mając na uwadze całokształt ustalonych okoliczności Sąd uznał, iż powództwo R. S. nie zasługuje na uwzględnienie.
Pomiędzy stronami w dniu 02 grudnia 2013 r. zawarto umowę sprzedaży opisaną w art. 535 k.c. (nr (...)) oraz umowę o wykonywanie usług, uregulowaną w art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 i 2 k.c. (M./ (...)). Zgodnie z przepisem art. 750 k.c., do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Natomiast zgodnie z art. 734 § 1 i 2 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W braku odmiennej umowy zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania czynności w imieniu dającego zlecenie. Przepis ten nie uchybia przepisom o formie pełnomocnictwa.
Powód jako podstawę dochodzonego pozwem roszczenia wskazał przepisy art. 471 k.c. i art. 473 k.c., formułując w stosunku do pozwanego zarzut nienależytego wykonania zawartych przez strony w dniu 02 grudnia 2013 r. umów o nr (...) – dotyczącej sprzedaży i montażu przez pozwanego w obiekcie powoda elementów systemu alarmowego sygnalizacji włamania i napadu ( k. 18-19) i nr M./ (...) – obligującej pozwanego do pozostawania w gotowości do podjęcia interwencji w obiekcie powoda na każdy odebrany sygnał alarmowy oraz monitorowanie sygnałów lokalnego systemu alarmowego w obiekcie powoda ( k. 14-17), który to zarzut polegał na braku terminowego montażu i podłączenia systemu alarmowego do nadajnika sygnału monitoringu w obiekcie powoda, co pozbawiło obiekt powoda efektywnej ochrony i doprowadziło do kradzieży okien zainstalowanych w tym obiekcie o wartości 14.500,00 zł. Zdaniem powoda odpowiedzialność za tę sytuację ponosił wyłącznie pozwany. Ten zarzut pozwany kwestionował, wskazując, że za taki stan rzeczy odpowiadał powód, w związku ze zwłoką we wpłacie zaliczki. Pozwany zarzucał również, iż powód nie wykazał żadnej z przesłanek odpowiedzialności kontraktowej pozwanego na gruncie przedstawionych wyżej umów.
Trzeba jedynie zaznaczyć, że tak sprecyzowana przez powoda płaszczyzna sporu w oczywisty sposób wyklucza zastosowanie w sprawie przepisu art. 415 k.c. regulującego odpowiedzialność za czyn niedozwolony. Odpowiedzialności tej podlega ten, kto, przy zachowaniu innych przesłanek, narusza powszechnie obowiązującą normę wyrażającą zakaz lub nakaz konkretnego zachowania. Nie jest taką normą obowiązek wynikający ze stosunku zobowiązaniowego, który łączy jedynie jego strony i wyraża obowiązki ciążący na nich z mocy porozumienia pomiędzy nimi zawartego. Niewykonanie zobowiązania samo przez się nie może być uznane za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 października 1997 r., sygn. III CKN 202/97). Pozwanemu nie mogło być zarzucone dokonanie zaboru mienia, czyli czynu bezsprzecznie naruszającego powszechnie obowiązujący zakaz. Braku monitorowania obiektu powoda, w tym zamontowanych w nim elementów (okien) nie można zaś uznać za niewykonanie obowiązku o charakterze powszechnym. Wskazana wyżej podstawa prawna, tj. art. 415 k.c. nie mogła mieć zatem w sprawie zastosowania.
Sąd stwierdził zatem, że podstawą żądania powoda w niniejszej sprawie stanowił przepis art. 471 k.c. Stanowi on, iż dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność kontraktowa uregulowana w tym przepisie znajduje zastosowanie w stosunkach między wierzycielem i dłużnikiem, którzy są stronami określonego stosunku zobowiązaniowego. Odpowiedzialność kontraktowa dłużnika zatem powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego; szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika, adekwatny związek przyczynowy między faktem nienależytego lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.
W niniejszej sprawie to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego, jak również faktu poniesienia szkody przez powoda i wysokości tej szkody. W ocenie Sądu, powód nie zaoferował w niniejszej sprawie materiału dowodowego, potwierdzającego nienależyte wykonanie zobowiązania przez pozwanego ani poniesienie przez powoda jakiejkolwiek szkody majątkowej na skutek zachowania (działania bądź zaniechania) pozwanego, w szczególności – szkody majątkowej w wysokości odpowiadającej żądaniu pozwu.
Jak wynika z bezspornych okoliczności sprawy, w dniu 02 grudnia 2013 r. powód zawarł z pozwanym umowę sprzedaży o nr (...) oraz umowę o wykonywanie usług o nr M./ (...). Pierwsza z wymienionych umów stanowiła w swym § 1 pkt. 1.1. i pkt. 1.2., iż pozwany zobowiązany był do zamontowania zakupionego przez powoda systemu alarmowego w terminie do dnia 12 grudnia 2013 r., przy czym termin ten telefonicznie został przesunięty przez strony do dnia 13 grudnia 2013 r., co wynika z niezakwestionowanego przez stronę przeciwną przesłuchania powoda w charakterze strony ( k. 27 akt VI Cps 110/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 28 akt VI Cps 110/15). Obowiązek ten był jednak uzależniony od wywiązania się przez powoda z jego zobowiązania uregulowanego w § 3 pkt. 3.3. a więc uiszczenia zaliczki na poczet realizacji umowy w kwocie 800,00 zł w terminie 2 dni od daty zawarcia umowy, który na gruncie niniejszej sprawy upływał z dniem 04 grudnia 2013 r. Niemniej jednak zaliczka została przez powoda uiszczona dopiero w dniu 10 grudnia 2013 r. ( k. 21), zaś jej wpływ na rachunek bankowy pozwanego został zaksięgowany w dniu 11 grudnia 2013 r., co wynika z zeznań G. B. (1) ( k. 14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD). Należy zaznaczyć, iż umowa w § 3 pkt. 3.3. stanowiła jasno, że uchybienie w terminie płatności zaliczki wstrzyma realizację umowy, a zatem może przyczynić się do przesunięcia terminu realizacji umowy przez powoda. Ponadto z wiarygodnych zeznań G. B. (1) ( k. 14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD) wynika, że powód był informowany przez niego o tym, iż bez wpłaty zaliczki prace montażowe systemu alarmowego nie zostaną rozpoczęte. Pośrednik pozwanego poinformował powoda o tym, że zwłoka w zapłacie zaliczki spowoduje przesunięcie terminu realizacji montażu i funkcjonowania systemu alarmowego. Co istotne dla sprawy, powód przeprowadzał rozmowę telefoniczną z pracownikiem pozwanego o nazwisku Ł. dwa dni po tym, jak strony zawarły umowę sprzedaży o nr (...) oraz umowę o wykonywanie usług o nr M./ (...) i już wtedy mógł, jeśli rzeczywiście nie znał danych do przelewu zaliczki, uzyskać informację o nr rachunku bankowego pozwanego. Niemniej jednak powód zwlekał z dokonaniem wpłaty zaliczki do upomnienia przekazanego mu w wiadomości e-mail z dnia 09 grudnia 2013 r. ( k. 20). Jednocześnie brak jest dowodów na to, iż powód wywiązał się z kolejnego zobowiązania na gruncie § 3 pkt. 3.3, jakim było przekazanie pozwanemu ksera dowodu wpłaty zaliczki na rzecz pozwanego. Powód nie przedstawił dowodu przesłania pozwanemu potwierdzenia wpłaty zaliczki, m.in. wysłania pocztą bądź za pomocą korespondencji e-mail skanu, ksera bądź bankowego potwierdzenia przelewu zaliczki. To z kolei było związane z tym, iż przesunięciu uległ termin realizacji całej procedury związanej z zmówieniem elementów systemu alarmowego przez odpowiedni dział pozwanego i ich montażu w obiekcie powoda. Takie konsekwencje były czymś normalnym, z uwagi na całą procedurę zakupu, zamówienia elementów z magazynu głównego, transportem, montażem i uruchomieniem – na co wskazywał w swych zeznaniach świadek P. S. ( k. 14-14v akt I Cps 67/15 wraz z nagraniem na płycie DVD oraz k. 28-30 akt I Cps 68/16). Świadek zaznaczył również, że terminy realizacji dla klientów opóźniających wpłatę zaliczki są odległe, gdyż przypisywane są do takich zleceń wyłącznie pierwsze wolne terminy. Wynika z tego zatem, iż realizacji podlegają w pierwszej kolejności zlecenia, przy których zaliczka od klientów wpłynęła terminowo (zgodnie z umową).
Na marginesie warto zaznaczyć, iż nic nie stało na przeszkodzie aby powód zawarł umowy sprzedaży systemu alarmowego oraz wykonywanie usług monitorowania sygnałów alarmowych i podejmowania interwencji w jego obiekcie w czasie wcześniejszym aniżeli w grudniu 2013 r. Warto zauważyć, na co również wskazywał powód podczas jego przesłuchania w charakterze strony ( k. 27 akt VI Cps 110/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 28 akt VI Cps 110/15), iż budowa obiektu (domu jednorodzinnego powoda) trwała już pewnego czasu. Z kolei świadek M. S. ( k. 23-24 akt VI Cps 109/15 wraz z nagraniem na płycie DVD – k. 25 akt VI Cps 109/15) zeznała, iż powód wraz ze świadkiem świadomie już od sierpnia 2013 r. zwlekali z zawarciem takich umów z pozwanym do czasu zakończenia montażu okien w obiekcie. Obecne obarczanie pozwanego, iż ten wobec nieterminowej wpłaty zaliczki przez powoda, zrealizował swoje zobowiązanie umowne w innym czasie aniżeli w dniu 13 grudnia 2013 r. jest zatem niesłuszne. Okolicznością bezsporną pozostawał fakt, iż montaż systemu alarmowego w obiekcie powoda odbył się dopiero w dniu 19 grudnia 2013 r. i w tym też dniu powód wypełnił i złożył pozwanemu kartę zgłoszenia obiektu centrum monitorowania alarmów ( k. 131-132). Wszystko to nastąpiło jednak dopiero po dokonanej w nocy z dnia 14 na dzień 15 grudnia 2013 r. kradzieży okien w obiekcie powoda.
Wobec bezpodstawności roszczenia powoda co do zasady bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje kwestia wartości przedmiotów (okien), które zostały powodowi skradzione z obiektu w nocy z dnia 14 na dzień 15 grudnia 2013 r.
Zarazem za bezzasadny Sąd uznał zarzut abuzywności postanowienia zawartego w § 8 pkt. 1 umowy o wykonywanie usług o nr M./ (...), podniesiony w piśmie procesowym powoda z dnia 14 stycznia 2016 r. ( k. 79-82). Według powoda przepis ten niejednoznacznie i niezrozumiale określa termin rozpoczęcia świadczenia usługi oraz ze względu na uzależnienie rozpoczęcia świadczenia usługi do nadmiernych formalności w postaci obowiązku dostarczenia przez klienta do pozwanego podpisanej karty zgłoszenia obiektu. Według powoda usługa monitorowania i interwencji winna być realizowana od chwili zamontowania systemu, w tym nadajnika w dniu 13 grudnia 2013 r.
Zgodnie z art. 385 1 § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). By określone postanowienie umowy mogło zostać uznane za niedozwolone postanowienie umowne spełnione muszą zostać cztery warunki: 1) postanowienie umowy nie zostało uzgodnione indywidualnie, 2) postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, 3) rażąco naruszając jego interesy, 4) postanowienie nie dotyczy „głównych świadczeń stron".
Dokonując analizy sprawy pod kątem wskazanego zarzutu, w pierwszej kolejności trzeba zauważyć, że na gruncie procesu cywilnego obowiązkiem strony jest przytaczanie dowodów na poparcie jej twierdzeń. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Jest to generalna reguła, z której wynika ogólna zasada, że to na stronie spoczywa obowiązek udowodnienia zasadności podnoszonych przez siebie twierdzeń w zakresie wskazywanych faktów. Obowiązek ten ma charakter procesowy, co sprawia, że zaniechanie udowadniania twierdzeń strony skutkuje ujemnymi dla niej sankcjami – nawet w postaci negatywnego dla danej strony wyniku procesu. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Powód nie podjął nawet próby wykazania przesłanek abuzywności kwestionowanego przez niego postanowienia umownego, a więc że postanowienie zawarte w § 8 pkt. 1 umowy o wykonywanie usług o nr M./ (...) kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a samo to postanowienie nie dotyczy głównych świadczeń stron w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c.
W przekonaniu Sądu, kwestionowany przez powoda zapis umowny dotyczy głównych świadczeń stron na gruncie umowy o wykonywanie usług o nr M./ (...) albowiem wiąże się nierozerwalnie z świadczeniem przez pozwanego w postaci usługi pozostawania w gotowości do podjęcia interwencji w obiekcie powoda na każdy odebrany sygnał alarmowy z tego obiektu oraz monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego w tym obiekcie (§ 1 pkt. 1). Sporny zapis § 8 pkt. 1 umowy o wykonywanie usług o nr M./ (...) określa datę rozpoczęcia świadczenia pozwanego. Pamiętać należy również, że wyłącznym skutkiem uznania danej klauzuli za niedozwoloną byłoby wyeliminowanie takiego zapisu z wzorca umownego, co przekłada się na skutek braku związania konsumenta takim zapisem. Postanowienia umowy uznane za niedozwolone (abuzywne) nie wiążą bowiem konsumenta (art. 385 1 § 1 i 2 k.c.). Zatem ewentualne uznanie kwestionowanego przez powoda zapisu umownego za niedozwolony (abuzywny) nie było by podstawą do zasądzenia na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem, gdyż podstawą prawną roszczenia w niniejszej sprawie był jak już wyżej wskazano – art. 471 k.c. Na gruncie niniejszej sprawy sporny zapis umowny nie był podstawą pobrania od powoda jakichkolwiek środków pieniężnych (np. kar umownych) a dotyczył daty rozpoczęcia głównej usługi pozwanego. Abstrahując od powyższych kwestii, powód nie udowodnił tego, że zapis ten kształtuje prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, a nadto rażąco narusza jego interesy. Rozpoczęcie wykonania usługi monitoringu z wykorzystaniem systemu alarmowego przez pozwanego miało nastąpić po 24 godzinach od daty otrzymania przez pozwanego podpisanej przez powoda karty zgłoszenia obiektu, nie wcześniej jednak niż od dnia podpisania drugiej z zawartych umów. Sąd nie podziela argumentów powoda, jakoby takie działania były dla powoda uciążliwą formalnością, mając na uwadze również to, iż większość danych z karty zgłoszenia obiektu znajdowało się w zawartej przez strony umowie. Zdaniem Sądu pozwany, wykonujący profesjonalnie usługi związane z monitorowaniem sygnałów alarmowych i podejmowaniem interwencji w monitorowanym obiekcie winien dysponować najaktualniejszymi danymi dotyczącymi obiektu oraz klienta, w tym osób upoważnionych do odwoływania alarmów i kontaktu z pozwanym. Od zawarcia umowy do zamontowania systemu alarmowego mógł upłynąć pewien okres – tak jak w niniejszej sprawie – podczas którego mogło dojść do zmiany ww. danych. Podniesienie zarzutu abuzywności spornego zapisu umownego, sam w sobie nie mógł zatem przynieść zamierzonych przez powoda skutków i przesądzać o zasadności jego roszczenia.
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd stwierdził, iż powództwo R. S. nie zasługuje na uwzględnienie.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. obciążając nimi w całości powoda. Na koszty poniesione przez pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone według stawki określonej w § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – łącznie 2.417,00 zł.
Mając to wszystko na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie powołanych przepisów.
Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda (bez pouczenia o apelacji).
W., dnia 21/06/2017 r.