Sygnatura akt XI GC 950/18
Powódka (...) Spółka akcyjna w W. wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 3758,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, z tytułu pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego, w związku z powstałą szkodą.
Pozwany nie uznał roszczenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W wyniku kolizji drogowej z dnia 23 lutego 2017r. uszkodzeniu uległ samochód marki F. (...) o nr rej. (...) należący do (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a użytkowany przez poszkodowanego R. K.. Początkowo za sprawcę kolizji uznano kierującego drugim pojazdem, uczestniczącym w zdarzeniu, dlatego poszkodowany zgłosił szkodę w (...) Towarzystwie (...). Ostatecznie na skutek przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, za winnego kolizji uznano (...) i (...) (...) w S., który posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów zawartą z pozwaną (...) Spółką akcyjną w W.. Pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.
Bezsporne, nadto dowód:
- akta szkody, płyta CD k. 63;
- zeznania świadka A. K., k. 125-126,
- zeznania świadka R. K., k. 126-127.
Poszkodowany wykorzystuje pojazd w prowadzonej działalności gospodarczej. W tym czasie nie miał inne pojazdu, którym mógłby zastąpić uszkodzony. Po kolizji pojazd nie był zdatny do ruchu.
Dowód:
- zeznania świadka A. K., k. 125-126,
- zeznania świadka R. K., k. 126-127.
Po zgłoszeniu szkody w dniu 24 lutego 2017r. (...) poinformowało poszkodowanych, że w razie konieczności najęcia samochodu zastępczego dobowa stawka najmu nie może przekroczyć 170 zł. Poszkodowany zgłosił powodowi chęć najęcia pojazdu zastępczego i w dniu 23 lutego 2017r. powód zawarł z poszkodowanym umowę najmu samochodu M. (...), za stawkę 170 zł brutto. Tego samego dnia poszkodowany oświadczył, że przenosi na rzecz powódki wierzytelność przysługująca mu z tytułu szkody z dnia 23 lutego 2017r. w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego z polisy OC sprawcy zdarzenia.
Dowód:
- umowa najmu, k. 13-14,
- oświadczenie o braku możliwości poruszania się innym pojazdem, k. 15,
- umowa cesji, k. 16.
Po wypadku uszkodzony samochód został odholowany do (...) F. (...) w S.. W dniu 27.02.2017r. doszło do oględzin zewnętrznych pojazdu przez rzeczoznawcę (...). 28.02.2017r. rzeczoznawca przekazał warsztatowi ocenę techniczną. Następnego dnia – 1.03.2017r. warsztat rozpoczął demontaż pojazdu i przesłał do (...) własny kosztorys naprawy. Dnia 02.03.2017r. (...) zaakceptował kosztorys i następnego dnia zamówiono części zamienne, uzupełniając zamówienie 8.03.2017r. Zamówione części dotarły do (...) 10.03.2017r. W trakcie naprawy ujawniono konieczność przeprowadzenia dodatkowych oględzin, a po ich przeprowadzeniu 17.03.2017r. (...) przesłał do warsztatu dodatkową ocenę techniczną, w związku z którą tego samego dnia zamówiono dodatkowe części. 24.03.2017r. (piątek) do warsztatu dotarły wszystkie zamówione części poza amortyzatorem, który został dostarczony w dniu 6.04.2017r. Faktyczna naprawa mogła zacząć się 27.03.2017r. i z uwagi na 6 dni technologicznego okresu naprawy oraz 1 dzień dodatkowy na utwardzenie powłoki lakierniczej, mogła zakończyć się 4.04.2017r.
Z uwagi na dostarczenie do warsztatu amortyzatora dopiero 6.04.2017r., naprawa powinna zakończyć się 7.04.2017r.
Dowód:
- opinia biegłego, k. 129-137,
- protokół szkody z 28.02.207r., strona 162 akt szkody na płycie DVD, na k. 63
- wydruk wiadomości e-mail, k. 37-38,
- e-mail, strona 142 akt szkody na płycie DVD, na k. 63
- oświadczenie warsztatu o przebiegu naprawy, strona 48 szkody na płycie DVD, na k. 63.
Dnia 7 kwietnia 2017r. poszkodowany zwrócił najmowany pojazd zastępczy, który do tego czasu wykorzystywał do prowadzenia działalność gospodarczej. Najem pojazdu zastępczego trwał łącznie 43 dni. W dniu zakończenia najmu, powód wystawił fakturę VAT na rzecz Towarzystwa (...), na kwotę 7310 zł brutto.
Dowód:
- protokół zdawczo-odbiorczy, k. 14
- zeznania świadka A. K., k. 125-126,
- zeznania świadka R. K., k. 126-127.
- faktura VAT, k. 18.
Powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności przysługującej je z tytułu najmu ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który decyzją z dnia 12 grudnia 2017r. przyznał odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1840 zł netto, uznając za uzasadniony okres najmu wynoszący 16 dni, przy stawce dobowej najmu 115 zł netto. Pozwana uznała następujące okresy – 1 dzień oczekiwania na oględziny, 6 dni technologicznego czasu naprawy, 1 dzień oczekiwania na części, uzgodnienie kosztów naprawy 6 dni oraz 2 dni wolne od pracy.
Dowód:
- decyzja, k. 25.
Pismem z dnia 19 marca 2018 r. powódka wniosła odwołanie od decyzji ubezpieczyciela sprawcy szkody, wzywając jednocześnie do zapłaty pełnej kwoty najmu – 7310 zł.
Decyzją z dnia 29 kwietnia 2018r. towarzystwo ubezpieczeń, przyznało dodatkową kwotę odszkodowania w wysokości 345 zł, uznając łącznie 19 dni najmu za stawkę 115 zł netto.
Dowód:
- odwołanie od decyzji, k. 26-27,
- decyzja, k. 45
W pierwszej połowie 2017r. koszt najmu pojazdu w klasie odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu, bez limitu kilometrów, mieścił się w przedziale od 122 zł do 179 zł netto, a średnio 156 zł netto.
Dowód:
- opinia biegłego, k. 129-137.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jest uzasadnione w całości.
Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.
W sprawie bezsporna była odpowiedzialność ubezpieczeniowa pozwanej, konieczność najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, jak również dochodzenie wierzytelności w kwocie netto, a spór dotyczył legitymacji czynnej powoda, uzasadnionego okresu najmu oraz wysokości stawki najmu.
Odnosząc się do zarzutu najdalej idącego, w zakresie braku legitymacji procesowej powoda, uznano, że fakt nabycia wierzytelności został wykazany dokumentem, w którym wyraźnie wskazano, że złożone oświadczenie stanowi cesję wierzytelności z polisy OC sprawcy (k. 16). Nadto przelanie na powoda wierzytelności zostało potwierdzone zeznaniami A. K., która wskazywała, że najem był w formie bezgotówkowej.
Zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie § 1 art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§2).
Nie ulegało więc wątpliwości, że kauzą zawarcia umowy cesji było zwolnienie poszkodowanego z obowiązku zapłaty za najem pojazdu zastępczego.
Odnosząc się do czasu trwania najmu, należało przede wszystkim ocenić sposób przeprowadzonej naprawy, z uwagi na to, że samochód w wyniku kolizji nie był zdatny do jazdy. Sąd wziął pod uwagę dane wynikające z materiału dowodowego. W tym zakresie pozwana kwestionowała w szczególności zbyt długi okres oczekiwania na przystąpienie do naprawy w warsztacie. Weryfikując ten zarzut na podstawie niekwestionowanych dowodów z dokumentów, ustalono, że mimo, iż warsztat zamówił części niezwłocznie tj. 3.03.2017r. (następnego dnia po zatwierdzeniu kosztorysu przez (...)) oraz 17.02.2017r. (w dniu otrzymania oceny technicznej (...) w wyniku drugich oględzin), to część dotarły do warsztatu 24.03.2017r. (poza amortyzatorem). Takie terminy wynikały z dokumentów zgromadzonych i niepodważanych przez pozwaną w aktach szkody. W szczególności z informacji zamieszczonej w programie komputerowym warsztatu za pośrednictwem, którego zamawiane są części, jak również z oświadczenia warsztatu zawierającego historię naprawy. Nadto warsztat w dniu 24.03.2017r. za pośrednictwem wiadomości e-mail poinformował (...), że amortyzator zostanie dostarczony dopiero 6.04.2017r.
Mając powyższe na uwadze, zarzut pozwanego w zakresie jednodniowego oczekiwania na części był całkowicie niezasadny.
Skoro zaś 6.04.2017r. dostarczono ostatnią część, zasadne było jej zamontowanie 7.04.2017r., do tego zaś czasu trwał najem pojazdu zastępczego.
Podobnie nie zasadny okazał się zarzut w zakresie zawyżonej stawki najmu. Po pierwsze należy zauważyć, że poszkodowany pierwotnie korzystał z pojazdu zastępczego w uzgodnieniu z (...), dlatego też dążąc do minimalizacji szkody zawarł umowę najmu za podaną mu stawkę – tj. 170 zł brutto (138,21 zł netto). Po drugie pozwany nie zarzuca, ani też nie wynika to z materiału dowodowego, aby faktycznie zaproponował poszkodowanym inny pojazd zastępczy za niższą stawkę. Po trzecie uszkodzony pojazd był samochodem dostawczym – minivanem i w tej kategorii pojazdów przedział cen za najem wynosił od 122 zł do 179 zł netto, co ustalono w związku z niekwestionowaną opinią biegłego. Tym samym kwota najmu przyjęta przez powoda była zbliżona do niższych granic stawek rynkowych. Nie sposób więc było zarzucać poszkodowanemu, że powstałe wydatki nie uwzględniały obowiązku minimalizacji szkody.
Uwzględniając powyższe uznano, że powód zdoła wykazać zasadność powództwa zarówno co do samej zasady jak i wysokości.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c, uznając za zasadne ich naliczenia od 10.10.2017r., tj. po upływie 30 dni od decyzji w sprawie wypłaty odszkodowania.
O kosztach procesu w pkt III orzeczono na podstawie art. 98 kpc, a w pkt II wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, mając na uwadze, że pozwany uiścił 1000 zł zaliczki, zaś wynagrodzenie biegłego wyniosło 944,64 zł.
1. (...)
2. (...)
3. (...)