UZASADNIENIE

P. S. został oskarżony o to, że:

I.w dniu 17 sierpnia 2003 roku, w K., powiatu (...), województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kierował wobec M. Ł. groźbę połamania nóg synowi P. Ł., czym doprowadził ją do rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4000 zł,

tj. o czyn z art. 282 kk,

II.wiosną 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, w K., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. S., kierował wobec S. Ł. i K. Ł. groźbę zaboru mienia z gospodarstwa, samochodu oraz nasłania „swoich ludzi", w celu zmuszenia ich do zwrotu wierzytelności w kwocie 15400 zł, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonych obawę jej spełnienia,

tj. o czyn z art. 191 § 2 kk,

i B. S. (2) z domu Z. została oskarżona o to, że:

III.w dniach 30 listopada i 1 grudnia 2011 roku, w K., powiatu (...), województwa (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, chcąc, aby W. P. dokonał czynu zabronionego, nakłaniała go do złożenia fałszywych zeznań mających służyć za dowód w śledztwie VI Ds. 29/ll/Sp(c) Prokuratury Okręgowej w Siedlcach, co do okoliczności dotyczących kierowania gróźb pobicia wobec w/w przez jej męża T. S.,

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

IV.w okresie od 19 do 24 marca 2012 roku, w Ż., powiatu (...), województwa (...) i w N., gmina R., województwa (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, chcąc, aby J. M. dokonał czynu zabronionego, nakłaniała go do złożenia fałszywych zeznań mających służyć za dowód w śledztwie VI Ds. 29/ll/Sp(c) Prokuratury Okręgowej w Siedlcach, co do okoliczności dotyczących kierowania gróźb pobicia wobec w/w przez jej męża T. S.,

tj. o czyn z art. 18 §2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

V.w okresie od kwietnia do końca maja 2012 roku, daty bliżej nieustalonej, w E., gmina T., powiatu (...), województwa (...), chcąc, aby R. W. dokonał czynu zabronionego, nakłaniała go do złożenia fałszywych zeznań mających służyć za dowód w śledztwie VI Ds. 29/11/Sp(c) Prokuratury Okręgowej w Siedlcach, co do okoliczności dotyczących kierowania gróźb pobicia wobec w/w przez jej męża T. S.,

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 9 maja 2018r.:

I.oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt I czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 282 kk i za to na mocy art. 282 kk wzw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

II.na mocy art. 33 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł względem oskarżonego P. S. grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 30,00 złotych każda stawka;

III.oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 191 § 2 kk i za to na mocy art. 191 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.na mocy art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk połączył oskarżonemu P. S. orzeczone w punktach I i III wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego karę łączną roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

V. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzoną oskarżonemu w pkt. IV karę łączną pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

VI.oskarżoną B. S. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej w pkt III, IV i V czynów, wyczerpujących dyspozycję art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk, przyjmując, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk i za te czyny na mocy art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ją, zaś na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył oskarżonej karę roku pozbawienia wolności;

VII. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzoną oskarżonej w pkt. VI karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

VIII. na mocy art. 71 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł względem oskarżonej B. S. (1) grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20.00 złotych każda stawka;

IX.na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego P. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900,00 złotych tytułem opłaty od kary, a zwolnił go od ponoszenia wydatków postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa i zasądził od oskarżonej B. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380,00 złotych tytułem opłaty od kary, a zwolnił ją od ponoszenia wydatków postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonych i oskarżona B. S. (1).

Obrońca oskarżonych, który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonych, zarzucił orzeczeniu:

w zakresie czynów przypisanych P. S.:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu przez Sąd Rejonowy, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa przestępstw przypisanych mu w pkt I oraz III zaskarżonego wyroku,

II. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na nie właściwym zastosowaniu art. 7 kpk i art. 410 kpk, poprzez dokonanie oceny dowodów stanowiących podstawę skazania oskarżonego P. S., tj. dowodów z zeznań S. Ł., K. Ł., M. Ł., P. Ł., R. Ś. w sposób wybiórczy i dowolny, nie uwzględniający zasad prawidłowego rozumowania, konsekwencją czego było przyjęcie na podstawie tych dowodów sprawstwa przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt I oraz III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku,

w zakresie czynów przypisanych oskarżonej B. S. (1):

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu przez Sąd Rejonowy, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, ze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonej B. S. (1) sprawstwa przestępstw przypisanych tej oskarżonej w pkt VI zaskarżonego wyroku;

IV. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na nie właściwym zastosowaniu art. 7 kpk i art. 410 kpk, poprzez dokonanie oceny dowodów stanowiących podstawę skazania oskarżonej, tj. dowodów z zeznań świadków W. P., M. P., R. W., K. W., B. W., A. O. oraz J. M. w sposób wybiórczy i dowolny, nie uwzględniający zasad prawidłowego rozumowania, konsekwencją czego było przyjęcie na podstawie tych dowodów sprawstwa przestępstw przypisanych oskarżonej B. S. (1) w pkt VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku,

w zakresie całego wyroku i procedowania przed Sądem I instancji:

V. obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, polegającą na niezastosowaniu art. 404 § 2 kpk i w konsekwencji podjęciu dowolnej decyzji o prowadzeniu rozprawy w nowym terminie w dniu 25 kwietnia 2018r., w dalszym ciągu a nie od początku, pomimo, iż od poprzedniego terminu rozprawy, tj. od dnia 5 czerwca 2017r., upłynął okres 10 miesięcy, a jednocześnie nie wystąpił wyjątkowy wypadek w rozumieniu art. 404 § 2 zd. 2 kpk, co spowodowało naruszenie zasady bezpośredniości, ciągłości i koncentracji rozprawy, z uwagi na przeprowadzenie przed odroczeniem dowodów o najistotniejszym znaczeniu dla końcowego rozstrzygnięcia w przedmiocie winy obu oskarżonych, co rzutowało na możliwość trafnego orzekania,

w zakresie dotyczącym procedowania sądu jedynie wobec oskarżonej B. S. (1):

VI. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, polegająca na nie właściwym zastosowaniu art. 366 § 1 kpk, art. 170 kpk i art. 367 kpk, poprzez zaniechanie wyjaśnienia przez sąd wszystkich istotnych okoliczności związanych ze stanem zdrowia psychicznego B. S. (1), w tym czy po dniu 22 lutego 2018r. oskarżona z uwagi na stan zdrowia psychicznego, związany z długotrwałym pobytem w szpitalu psychiatrycznym, mogła brać udział w toczącym się postępowaniu, jak też nierozpoznaniu (nierozstrzygnięciu) wniosku obrońcy oskarżonej z dnia 27 lutego 2018r. o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów celem wypowiedzenia się przez tych biegłych czy istniejący wówczas stan zdrowia psychicznego oskarżonej pozwala na udział oskarżonej w toczącym się postepowaniu, które to uchybienie miało istotny wpływ na treść wyroku, albowiem ustalenie tej okoliczności mogło skutkować brakiem możliwości kontynuowania postępowania.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonych wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Oskarżona B. S. (1) zaskarżyła wyrok w całości i wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy przez Sąd Rejonowy. W swojej apelacji oskarżona wskazała, że prowadzone w niniejszej sprawie postępowanie zostało zainicjowane przez A. D., a potem było prowadzone przez prokuratora, która zleciła policjantom poszukiwanie osób, które pożyczały pieniądze od T. S.. Z 304 przesłuchanych w sprawie osób tylko 10% złożyło zeznania obciążające rodzinę oskarżonej. Świadkowie ci nie zeznawali swobodnie, gdyż podczas przesłuchania zadawano im ściśle sprecyzowane pytania. Osoby które złożyły zeznania obciążające rodzinę oskarżonej miały powody by ich pomawiać, gdyż pożyczały od niech pieniądze, których potem nie oddawały. W wyniku działań prokuratora i funkcjonariusza policji Sąd zastosował wobec T. S. areszt, chociaż nie było ku temu racjonalnych przesłanek. Sprawa niniejsza toczy się w sądzie od 2012r., a sędzia prowadząca sprawę od początku namawiała ich do przyznania się, to wtedy sprawa szybko się zakończy. W trakcie prowadzenia przewodu sądowego w tej sprawie sędzia referent celowo na kolejne terminy rozpraw nie wzywała prawidłowo świadków, nie informowała prawidłowo oskarżyciela posiłkowego, tylko inną osobę. Nadto w toku procedowania w niniejszej sprawie sędzia ta dopuściła się wielu niehumanitarnych zachowań doprowadzając do pogorszenia zdrowia oskarżonej i jej męża, który ostatecznie zdecydował się na poddanie się karze bez udowodnienia mu winy i bez jego przyznania się do winy. Po opuszczeniu więzienia, był hospitalizowany i w końcu zmarł w dniu 16.07.2016r. Sprawa po pewnym czasie rozpoczęła się od początku przy nowym składzie sędziowskim. Zeznania świadków były interpretowane przez sąd dowolnie, a żadne konkretne dowody nie przemawiają za winą oskarżonej i jej rodziny. Świadkowie w toku postępowania wielokrotnie byli manipulowani przez policję. Sąd uznał winę oskarżonej i jej syna nie udowadniając jej. Nie przedstawił, które numery wypisanych dowodów są niepodważalne i nie budzą żadnych wątpliwości, że oskarżeni popełnili zarzucane im czyny. Sąd całą ich winę oparł na wierze w zeznania przygotowawcze, które nie są poparte żadnymi dowodami osobowymi, ani materialnymi, są zmanipulowane przez policjanta, który zadawał sugerujące pytania. Osoby obciążające oskarżonych mają interes w tym pomawianiu. Ich zeznania nie zostały jednak złożone bezpośrednio po zdarzeniach, do tego są nielogiczne, niespójne i niejednolite. Na koniec apelująca dodała, iż ona i syn są niewinni, a cała sprawa została spreparowana przez prokuratora.

W toku rozprawy odwoławczej prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonych i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonych i oskarżonej B. S. (1) są bezzasadne i jako takie na uwzględnienie nie zasługują.

Tytułem wstępu podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Garwolinie ustalenia w zakresie stanu faktycznego są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. Fakty te zostały w sposób bezsporny dowiedzione, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych podnoszonego w obu apelacjach wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Ze szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy oceniając tenże materiał dowodowy wynika, iż Sąd Rejonowy w Garwolinie nie popełnił błędów, jakie zarzucają apelujący. W ocenie Sądu Okręgowego, twierdzenia podnoszone przez obrońcę oskarżonych i oskarżoną B. S. (1) w apelacjach nie znajdują potwierdzenia w aktach sprawy, a stanowią tylko polemikę z oceną dowodów poczynioną przez Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu zawartego w apelacjach w zakresie przekroczenia przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów. Dokonując tej oceny w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Garwolinie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonych. Nie ma wątpliwości co do tego, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i przekonywająco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego nie noszą cech błędu.

Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 kpk i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Dlatego też, w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytoczonych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za prawidłowością ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie za podstawę zaskarżonego wyroku odnośnie czynów zarzucanych oskarżonym. Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę P. S. oparł się głównie na zeznaniach świadków M. Ł., P. Ł., R. Ś., S. Ł. i K. Ł.. Ustalając stan faktyczny odrzucił jako niewiarygodne stanowisko oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Wprawdzie świadkowie w toku postępowania sądowego, skrępowani obecnością obojga oskarżonych na sali, składali zeznania wymijająco i z niechęcią, jednakże Sąd I instancji zasadnie za wiarygodne uznał ich zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym. Zeznania w/w świadków w tym kształcie posłużyły za podwaliny ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego. W obu przypadkach P. S. celem wyegzekwowania należnych mu kwot z tytułu pożyczki gotówkowej, od której kwoty doliczał sobie bezpodstawnie zbyt duże odsetki, stosował groźbę bezprawną. W przypadku M. Ł. groźba ta przybrała formę groźby uszkodzenia ciała jej syna – P. Ł. i skutkowała przekazaniem oskarżonemu kwoty 4000 zł. W drugim wypadku oskarżony celem wymuszenia zwrotu należnej mu wierzytelności groził S. Ł. i jego matce zaborem mienia oraz nasłaniem na pokrzywdzonych „swoich ludzi”, którzy mogliby wyrządzić pokrzywdzonym krzywdę. W obu przypadkach adresaci gróźb oskarżonego bali się ich spełnienia i obawiali się o siebie, swoich najbliższych i swoje mienie. W okresach zarzutów w lokalnym środowisku p. S. byli znani ze stosowania różnych praktyk, mających na celu wyegzekwowanie należnych im zobowiązań, a P. S. w obu tych przypadkach do takich właśnie nieetycznych praktyk się posunął.

W podobny sposób ocenić należy poczynioną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej B. S. (1), która zyskała aprobatę Sądu Odwoławczego. Tak jak w przypadku świadków zeznających odnośnie czynów zarzucanych oskarżonemu, tak jak i w tym wypadku świadkowie W. P. i M. P. w toku przesłuchania w trakcie postępowania sądowego ewidentnie obawiając się zemsty obecnych na sali oskarżonych, zeznawali powściągliwie, nie chcąc dodatkowo narazić się rodzinie S.. Sąd Rejonowy jednakże za wiarygodne uznał ich zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, które świadkowie ci potwierdzili i uzupełnili, gdzie zeznawali dobrowolnie i swobodnie. Nikt wtedy nie wywierał na nich presji co do treści ich zeznań. Pozostali świadkowie zeznający obciążająco przeciwko B. S. (1) – R. W., K. W., B. W. oraz J. M. i A. O. potwierdzili, iż tuż przed wyznaczonymi im przez policję ich przesłuchaniami oskarżona kontaktowała się z nimi i namawiała na złożenie zeznań, którymi nie obciążaliby jej męża. W swoich zeznaniach mieli przedstawić nieprawdziwe warunki spłaty ciążących na nich wierzytelności i sposobu ich egzekwowania przez męża i syna oskarżonej. Sąd Odwoławczy, za Sądem Rejonowym, nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań w/w świadków w zakresie jakim Sąd I instancji uznał je za wiarygodne, a jako takie posłużyły do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Wprawdzie oskarżona w swojej apelacji podnosi, iż ona i jej rodzina stała się ofiarą ludzkiej nienawiści i zazdrości za prowadzony przez tę rodzinę proceder udzielania pożyczek i czerpania z tego tytułu poważnych korzyści materialnych, jednakże brak jest na gruncie niniejszej sprawy dowodów przeczących tezom wskazywanym przez wiarygodnych świadków, co nie pozwala na uznanie zarzutów jej apelacji w tym zakresie za trafne. Reasumując w tym zakresie stwierdzić zatem należy, iż poczynione przez Sąd Rejonowy w Garwolinie ustalenia w zakresie tak stanu faktycznego, jak i winy obojga oskarżonych są w ocenie Sądu Okręgowego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. Fakty te zostały w sposób bezsporny dowiedzione i mają odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, co czyni zarzuty skarżących w tym zakresie za nietrafne.

Chybionym pozostaje także zarzut obrońcy oskarżonych co do niewyjaśnienia stanu zdrowia psychicznego B. S. (1) w czasookresie zarzutów stawianych oskarżonej i nierozstrzygnięcia jego wniosku dowodowego w tym zakresie, gdyż z wniosków opinii sądowo-psychiatrycznej wywołanej na potrzeby niniejszej sprawy wynika, iż w chwili popełnienia zarzucanych jej czynów B. S. (1) miała w pełni zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli lekarze nie stwierdzili także w odniesieniu do osoby oskarżonej przeciwwskazań do jej udziału w postępowaniu sądowym. Mimo iż rzeczywiście oskarżona przybywała przez pewien okres w szpitalu, co mogło uzasadniać potrzebę zbadania jej zdolności do udziału w rozprawie, zauważyć należy, że stawiła się wraz z obrońca na rozprawę główną w dniu 25 kwietnia 2018 r., kiedy to ani Sąd nie stwierdził w jej zachowaniu żadnych niedostatków, ani też obrońca nie ponawiał swego pisemnego wniosku złożonego 2 miesiące wcześniej, co w połączeniu ze stawiennictwem oskarżonej ewidentnie wskazywało na jego bezprzedmiotowość. W ocenie Sądu odwoławczego w tej sytuacji, gdy strony nie składały już żadnych wniosków dowodowych, brak jest podstaw do uznania, że brak opinii co do tego, czy obecna na sali rozpraw oskarżona mogła uczestniczyć w tej rozprawie, nie miał żadnego wpływu na treść wydanego w sprawie wyroku.

Faktem jest, że rozprawa główna w sprawie niniejszej we wskazanym terminie 25 kwietnia 2018 r. była kontynuowana po odroczeniu, trwającym ok. 10 miesięcy. Nie czyni to jednak automatycznie zasadnym zarzutu apelacji obrońcy twierdzącego, że z tego powodu wydany wyrok jest nieprawidłowy. Prócz wskazania i wykazywania licznie cytowanymi orzeczeniami, że powyższe mogło stanowić obrazę art. 404 § 2 kpk, dla zasadności zarzutu apelacyjnego należało wykazać równocześnie, jaki negatywny wpływ miało powyższe na treść samego rozstrzygnięcia (art. 438 ust. 2 kpk). Tymczasem skarżący w treści apelacji prócz wskazania, że wszyscy świadkowie zostali przesłuchani przed odroczeniem rozprawy, nie wykazał, dlaczego i w jaki sposób fakt ten negatywnie wpłynął na prawidłowość wyrokowania, dlaczego ponowne przesłuchanie oskarżonych i wszystkich świadków miałoby lepiej służyć ocenie tych dowodów i dokonywaniu ustaleń faktycznych. Zauważyć zresztą należy, że żadna ze stron, w tym obecny na rozprawie głównej obrońca, mając zapewne świadomość długości okresu odroczenia, nie wnosił o prowadzenie sprawy od początku, akceptując wydane przez Sąd postanowienie o kontynuowaniu rozprawy odroczonej i nie składając żadnych wniosków w zakresie postępowania dowodowego. Powyższe nasuwa podejrzenie, że zarzut obrazy art. 404 § 2 kpk formułowany jest więc nie z troski o prawidłowość procedowania, ale wyłącznie z chęci wzruszenia orzeczenia, niekorzystnego dla oskarżonych. Niepodjęcie próby wykazania wpływu powyższego naruszenia na treść wyroku w ocenie Sądu Odwoławczego czyni wskazany zarzut apelacyjny całkowicie bezzasadnym.

O opłatach i kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), obciążając nimi oskarżonych.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk, orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE