UZASADNIENIE

D. Z. został oskarżony o to, że w nocy na 21 maja 2016 roku, w L., woj. (...), po uprzednim otworzeniu oryginalnymi kluczami zamków zabezpieczających drzwi wejściowe lokalu SALON (...) przedostał się do wnętrza, skąd z dwóch stojących automatów, po wygięciu paneli zabezpieczających dostęp do pojemników na monety, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie około 1.000,00 złotych, czym działał na szkodę p. E. K. oraz (...) sp. z o.o., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się po odbyciu łącznie kary co najmniej roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne w warunkach art. 64 § 1 kk, to jest o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 27 czerwca 2018 roku, w sprawie (...), oskarżony D. Z. został uniewinniony od zarzucanego mu czynu, a kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, który zaskarżył go w całości na niekorzyść oskarżonego, na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 3 kpk zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na wskazaniu, iż ujawnione dowody nie dają podstaw do uznania winy oskarżonego D. Z., podczas gdy zeznania świadków S. P., A. P., D. S. i A. Ż. złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, zasady doświadczenia życiowego, treśc monitoringu i ustalone na ich podstawie okoliczności wskazują, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący złożył wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Gdyby oceniać zarzuty apelacji w kontekście ustaleń sądu a quo, w szczególności tych dotyczących oceny wiarygodności świadka P., w obszarze materiału dowodowego ujawnionego na czas formułowania wyroku jak też zarzutów apelacyjnych, można byłoby mieć wątpliwości co do zasadności argumentacji prokuratora. W trakcie postępowania odwoławczego ujawniono jednakże niezwykle istotne dowody, świadczące o nie tyle możliwości, co konieczności wyeliminowania wersji lansowanej przez świadka P. w trakcie postepowania przez sądem a quo, jak też wersji lansowanej przez świadka A.. Sąd a quo powziął wątpliwości w procesie oceny wiarygodności świadka P., uwzględniając co do zasady możliwość wyeliminowania go jako osoby towarzyszącej oskarżonemu w trakcie spaceru ulicami (...) w L., kiedy to zarejestrowały tenże spacer kamery monitoringu miejskiego. Wniosek taki wynika też z tej części analizy materiału dowodowego, w której sąd stwierdził wprost, że skoro „kwestii tożsamości mężczyzny towarzyszącego oskarżonemu nie udało się rozstrzygnąć na podstawie opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej”, przeto towarzyszem oskarżonego „mógł być S. P., ale nie można całkowicie wykluczyć, iż był to A. A. (2). Tymczasem, taki wynik analizy dowodów zdaje się nie do przyjęcia w kontekście ustalenia, że świadek A. A. (2) zeznał w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, że to on jest osobą z monitoringu, niosącą torbę reklamową. Wszak, zgodnie z ustaleniami sądu odwoławczego, świadek A. jest znacznie wyższy od oskarżonego. Na nagraniu z monitoringu mężczyzna niosący reklamówkę jest niższy od mężczyzny idącego wewnętrzną stroną chodnika, którym ma być oskarżony. Nie jest zatem prawdopodobnym w jakimkolwiek stopniu by można było na podstawie zeznań świadka A. powziąć wątpliwości co do wiarygodności pierwszych zeznań świadka P.. Sytuacja taka, dostrzegając oczywiście treść opinii antropologicznej i wynikające z niej wnioski, w zupełnie innym świetle stawia zeznania świadka A. Ż., jak też zeznania złożone przez świadka P. w trakcie postępowania jurysdykcyjnego. Jest oczywistym, że sąd a quo przedstawił wiele rzeczowych argumentów świadczących o braku dowodów bezpośrednio wskazujących na dokonanie włamania przez oskarżonego. Argumenty te są istotne, jednakże w obliczu dokonanej przez sąd odwoławczy analizy dowodów obciążających oskarżonego nieodzownym jest dokonanie powtórnej analizy całego materiału dowodowego w kontekście ustalenia, że to oskarżony jest osobą idącą obok świadka P., a świadek P. osobą niosącą reklamówkę. Przypisanie cechy wiarygodności zeznaniom świadka P. z postępowania przygotowawczego wiązało się będzie bowiem z możliwością przyjęcia wersji, że oskarżony był w salonie gier i zabrał z niego kasetki. A skoro w salonie tym nie było innych kasetek aniżeli te skradzione w wyniku włamania (w tym zakresie również przeprowadzono w trakcie postępowanie odwoławczego dowody z przesłuchania świadków) zdaje się oczywistym wniosek, że są one przedmiotem czynu zabronionego. Wówczas należy rozważyć, o ile pojawią się przekonywające argumenty przeciwko wersji o dokonaniu przez oskarżonego włamania, czy nie ma możliwości przypisania oskarżonemu, w granicach czynu zarzucanego, innego czynu, o łagodniejszej kwalifikacji prawnej, przewidzianego w Kodeksie karnym (kradzież, paserstwo). Wiele okoliczności wskazuje, że co najmniej taka możliwość w sprawie występuje, a tym samym nie było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa zważając na wartość przedmiotowych kasetek. Dlatego zaskarżony wyrok uchylono, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji (art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 kpk).

Podczas ponownego rozpoznania sprawy należy uwzględnić powyższe zalecenia, w zakresie dotyczącym powodów odrzucenia analizy dowodów uwzględniającej zmienione zeznania świadka P. oraz zeznania świadka A.. Takie spojrzenie na materiał dowodowy otworzy drogę do analizy dowodów w kontekście przypisania działaniu oskarżonego właściwej kwalifikacji prawnej czynu. Gdyby sąd uznał, że akt istnieje materiał dowodowy wskazujący na popełnienia przez oskarżonego kradzieży z włamaniem należy również zwrócić uwagę na niewłaściwy opis recydywy specjalnej z art. 64 § 2 kk, nieuwzględniający przesłanek ustawowych.

WYROK

UZASADNIENIE