UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 kwietnia 2018 r. powód Wspólnota Mieszkaniowa „Osiedle (...)”, ul. (...) i B. w P. wniósł przeciwko pozwanemu (...) Sp. z o. o. w P. o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie kwoty 102.831,43 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 4.031,43 zł od dnia 11 marca 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 kwietnia 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 maja 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 czerwca 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 lipca 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 sierpnia 2017 r., 7600 od dnia 11 września 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 października 2017r., 7.600 zł od dnia 11 listopada 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 grudnia 2017 r., 7.600 zł od dnia 11 stycznia 2018 r., 7.600 zł od dnia 11 lutego 2018 r., 7.600 zł od dnia 11 marca 2018 r., 7.600 zł od dnia 11 kwietnia 2018r. zawsze do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto powód wniósł o zwolnienie go od kosztów sądowych w całości lub co najmniej w zakresie opłaty sądowej od pozwu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwany jest właścicielem udziału w lokalu stanowiącym odrębną nieruchomość znajdującym się przy ulicy (...) i B. oraz członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...)” przy ulicy (...) i B.. Powód wskazał nadto, że z tytułu korzystania z lokalu, pozwany jest zobowiązany uiszczać do 10 dnia każdego miesiąca opłatę na rzecz powoda w wysokości 7.600 zł. Wskazał również, że wysokość opłat wynika z uchwał powoda nr(...), w których postanowiono, że miesięczna zaliczka na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej wynosić będzie 2,59 zł/m^{(

2)} powierzchni użytkowej, a miesięczna zaliczka na fundusz remontowy wynosić będzie 0,21 zł/ m^{(

2)}, od kwietnia 2017 r. 0,50 zł/ m^{(

2)}, z kolei zaliczki na poczet zużycia wody i centralnego ogrzewania naliczane są na podstawie zużycia za poprzedni okres rozliczeniowy. Powód wskazał również, że w okresie od marca 2017 r. do kwietnia 2018 r. pozwany nie uiścił żadnych opłat na rzecz powoda (k. 3-6 akt).

Postanowieniem z dnia 29 maja 2018r. Referendarz Sądowy zwolnił powoda od kosztów sądowych ponad kwotę 3.000 zł, oddalając wniosek w pozostałym zakresie (k. 26-28 akt).

Nakazem zapłaty z dnia 29 czerwca 2018 r. Referendarz sądowy nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę wskazaną w pozwie wraz z odsetkami i kosztami postępowania(k. akt 35-36).

Od nakazu zapłaty pozwany złożył w terminie sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczył i zakwestionował zasadę, okres początkowy i wysokość dochodzonych przez powoda należności. W uzasadnieniu wskazał, że w ocenie pozwanego, powód nie przedstawił jakichkolwiek dokumentów źródłowych, z których wynikałaby wysokość dochodzonych roszczeń, nadto zakwestionował złożony wraz z pozwem „wyciąg z konta pozwanego”. Pozwany podniósł również zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda do dochodzenia należności w postaci „zaliczek na poczet centralnego ogrzewania” oraz innych tego typu opłat. Dalej pozwany zakwestionował wysokość i „sumę opłat” wskazanych w kwocie 7600 zł w postaci: „zaliczki na CO opłata stała” w stawce 0,72 zł, „kosztu centralnego ogrzewania” w stawce 1.19 zł, „fundusz remontowy” w stawce 0,50 zł, „utrzymania nieruchomości wspólnej” w stawce 2,59 zł. Zdaniem pozwanego, opłaty w postaci „zaliczki na CO” oraz „koszt centralnego ogrzewania” nie są w żaden sposób związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Pozwany wskazał również, że właściciele winni uiszczać zaliczki, a nie opłaty, a zaliczki te powinny następnie być zestawione z wydatkami a powód nie przedstawił żadnego rozliczenia za 2017 rok. Dalej pozwany wniósł o zobowiązanie powoda do przedstawienia uchwały wspólnoty mieszkaniowej dotyczącej zmiany sposobu uiszczania zaliczek. W sprzeciwie zakwestionowano również obliczenia, które przedstawił powód, bowiem w ocenie pozwanego podstawą do dochodzenia należności jest udział w nieruchomości, a nie jednostka w metrach kwadratowych. Ponadto pozwany wskazał dodatkowo, że udział w nieruchomości wspólnej wszystkich właścicieli został zmieniony na mocy wyroku Sądu Rejonowego P. (...)–(...), co zdaniem pozwanego oznacza, że wszelkie obliczenia powoda są nieprawidłowe. W sprzeciwie zwrócono również uwagę, że ewentualne uchwały powoda określały wysokość zobowiązań w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 marca 2017 r. oraz od 1 kwietnia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r., natomiast brak jest uchwał w okresie od stycznia 2018 r. do kwietnia 2018r. W końcu, pozwany zakwestionował żądanie powoda dotyczące odsetek ustawowych, albowiem zdaniem pozwanego odsetki są płatne na wezwanie, a takiego wezwania pozwany nie otrzymał (k. 54-58 akt).

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 22 października 2018 r. powód podtrzymał w całości żądanie pozwu oraz twierdzenia i dowody przedstawione na ich potwierdzenie. Powód złożył dowody z dokumentów oraz opisał w uzasadnieniu sposób obliczania poszczególnych opłat o których mowa w pozwie (k. 79-84 akt).

Na rozprawie z dnia 6 grudnia 2018 r. powód wniósł jak w pozwie. Sąd postanowił doręczyć odpis odpowiedzi na sprzeciw pozwanemu i zobowiązać pozwanego do ustosunkowania się do jego treści – pod rygorem uznania, iż jego treści nie kwestionuje (k. 129 akt).

Pozwany nie ustosunkował się do pisma powoda, co zostało uznane za nie kwestionowanie okoliczności i twierdzeń w nim podniesionych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) Sp. z o.o. w P. jest członkiem powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej Mieszkaniowa Osiedle (...)”, ul. (...) i B. w P., jako właściciel udziału w lokalu o powierzchni 1520 m^{(

2)} stanowiącym odrębną nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...) przez Sąd Rejonowy P. (...)w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych, znajdującym się w P. przy ulicy (...) i B..

dowód: wyciąg z księgi wieczystej (...) Sądu Rejonowego P. (...)w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych (k.9-10 akt)

W dniu 30 marca 2017 r. Wspólnota Mieszkaniowa „Osiedle (...)”, ul. (...) i B. w P. podjęła uchwałę nr (...)w sprawie przyjęcia rocznego sprawozdania finansowo-gospodarczego dla nieruchomości wspólnej na rok 2017 ustalającą wysokość stawki na poczet zaliczki na pokrycie kosztów związanych z zarządem nieruchomością wspólną na kwotę 2,59 zł za 1m^{(
2)} w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. Ponadto uchwałą z dnia 30 marca 2017 r. nr (...) ustalono stawkę zaliczki na fundusz remontowy w wysokości 0,21 zł za 1m^{(
2)} w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 marca 2017 r. oraz 0,50 zł za 1m^{(
2)} w okresie od 1 kwietnia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. Stawki powyższe obowiązywały również od stycznia 2018 roku do kwietnia 2018 roku. Wysokość opłaty z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej przypadająca na powoda wynosi 3.936,80 zł miesięcznie (2,59 zł x 1520 m^{(
2)}). Wysokość opłat z tytułu zaliczki na fundusz remontowy przypadająca na powoda wynosiła od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 marca 2017 r. 319,20 zł miesięcznie (0,21 zł x 1520 m^{(
2)}) oraz od dnia 1 kwietnia 2017 r. do dnia kwietnia 2018 r. 760 zł miesięcznie.

dowód: wyciąg z konta pozwanego we Wspólnocie Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B. (k. 11 akt), protokół z zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)”, ul, S. (...) z dnia 30 marca 2017 r. (k. 12-15 akt), uchwała nr (...)z dnia 30 marca 2017 r. Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)”, ul. (...) iB. wraz z kartami do glosowania (k. 85-93 akt), uchwała nr (...)z dnia 30 marca 2017 r. Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)”, ul. (...) iB. wraz z kartami do glosowania (k. 94-102 akt)

Rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów z zaliczkami na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej oraz funduszu remontowego dokonane przez powoda polegało na zestawieniu przychodów za rok 2017 na poczet utrzymania nieruchomości które wynosiły 355937,63 zł, z kosztami które stanowiły kwotę 267972,55 zł. Powód w swych obliczeniach uwzględnił nadwyżkę na rok 2016 w wysokości 8830,42 zł, po czym pomniejszył tę kwotę o 93561,73 zł tj. zobowiązanie dłużnika spółki (...) wobec powoda (bezskuteczność egzekucji). W konsekwencji rachunek nie wykazał znaczącej nadwyżki (ustalono jej wysokość na kwotę (...),77 na 120 lokali).

dowód: uchwała nr (...)z dnia 22 marca 2018 r. Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B.wraz z wynikiem głosowania (k. 103-104 akt), protokół zebrania z dnia 22 marca 2018 r. Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B. (k. 105-107 akt), postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym P. (...)w P. A. G. z dnia 19 czerwca 2018 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego wszczętego na wniosek Wspólnoty Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B. wobec (...) Sp. z o.o. (k. 108 akt)

Opłaty na poczet zużycia wody i centralnego ogrzewania są ustalane przez powoda w formie zaliczek, w oparciu o Regulamin rozliczania kosztów wody i ciepła zużytego w nieruchomości i dokonywania rozliczeń z właścicielami lokali za centralne ogrzewanie oraz ciepłą i zimną wodę i ścieki we Wspólnocie Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B. w P.. Wysokość zaliczek na poczet kosztów zużycia wody i centralnego ogrzewania są przez powoda ustalane na podstawie zużycia za poprzedni okres rozliczeniowy.

dowód: Regulamin rozliczania kosztów wody i ciepła zużytego w nieruchomości i dokonywania rozliczeń z właścicielami lokali za centralne ogrzewanie oraz ciepłą i zimną wodę i ścieki we Wspólnocie Mieszkaniowej „Osiedle (...)” ul. (...) i B. w P. wraz z kartami do głosowania (k. 109-127 akt)

Zaliczka na koszty związane ze zużyciem wody przypadająca na powoda wynosi 1094,40 zł miesięcznie (0,72 zł x 1520 m²), z kolei zaliczka na poczet kosztów centralnego ogrzewania przypadająca na pozwanego wynosi 1808,80 zł miesięcznie (1,19 zł x1520 m²). Zaliczki na poczet kosztów zużycia wody i centralnego ogrzewania zostały przez powoda rozliczone za rok 2017 i częściowo rozliczone za rok 2018 dopiero z końcem 2018 r. Z tego tytułu po stronie pozwanego powstała niedopłata, w związku z czym powód wystawił pozwanemu faktury nieobjęte pozwem.

Ponadto ustalono, że lokale wchodzące w skład budynku w przedmiotowej sprawie nie są wyposażone w liczniki pomiarowe, a więc odczyty zużycia dostarczanych mediów dokonywane są na podstawie urządzenia znajdującego się poza lokalem pozwanego.

dowód: okoliczności przyznane przez pozwanego

Na dzień wniesienia pozwu łączna zaległość pozwanego w okresie od marca 2017 roku do kwietnia 2018 roku wynosi 102831,43 zł.

dowód: wyciąg z konta pozwanego (k. 16 akt)

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy.

Wiarygodność kserokopii dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów.

Pozwany zakwestionował dokumenty w postaci „wyciągów z konta pozwanego” sporządzone przez powoda, jednak w ocenie Sądu nie ma podstaw aby kwestionować ich wartość dowodową, bowiem ich treść znajduje potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sposób naliczenia i rozliczenia kosztów w postaci zaliczek za zużycie wody i centralne ogrzewanie zostało przez Sąd ustalone w oparciu o przepis art. 230 kpc, bowiem pozwany pomimo zakreślenia terminu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2018 r. do ustosunkowania się do treści pisma powoda z dnia 22 października 2018 r. nie zakwestionował treści tam wskazanych. Ponadto pomimo prawidłowego zawiadomienia, pozwany nie stawił się na rozprawie w dniu 17 stycznia 2019 r. W konsekwencji mając na uwadze wyniki całej rozprawy Sąd twierdzenia powoda w zakresie tych rozliczeń uznał za przyznane.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Strona powodowa w sposób rzetelny i skrupulatny wykazała swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Powód żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 102831,43 zł tytułem opłat za mieszkanie w postaci:

1. zaliczki na koszt utrzymania nieruchomości wspólnej,

2. zaliczki na fundusz remontowy,

3. zaliczki na koszt zużycia wody przypadający na lokal pozwanego,

4. zaliczki na koszt centralnego ogrzewania przypadający na lokal pozwanego.

Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst z 2018 r., poz. 716) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest również obowiązany m.in. uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Przepis art. 14 ustawy stanowi, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

W doktrynie i orzecznictwie dominuje pogląd, że katalog kosztów wymienionych w przepisie art. 14 nie ma charakteru enumeratywnego. Mogą wystąpić także inne rodzaje wydatków, które podlegają zaliczeniu do tej kategorii, przy czym uwzględnić należy również przepis art. 12 ust. 2 tej ustawy, zgodnie z którym muszą one być związane bezpośrednio lub pośrednio z utrzymaniem nieruchomości wspólnej ( por. orz. Sądu Najwyższego z 29 maja 2000 r., III CZP 10/00, OSNC 2000, nr 12, poz. 215; H. Izdebski, Ustawa o własności lokali, Komentarz do art. 14, WKP 2019).

Dalej wskazać należy, że zgodnie z art. 15 cytowanej ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, oznacza to że właściciele lokali nie mogą uchwałą zmienić tego sposobu finansowania tych kosztów ( por. orzecz. Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2008 r., V CSK 133/08, Lex nr 500183).

Wysokość zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej powinna zostać uchwalona na drodze uchwały właścicieli (art. 22 w/w ustawy o własności lokali).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż w ocenie Sądu, strona powodowa wykazała należycie swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Bezspornym w sprawie jest, że pozwany jest właścicielem lokalu, co do którego zarząd sprawuje powodowa Wspólnota Mieszkaniowa. Spornym w niniejszej sprawie była zasada, okres początkowy i wysokość dochodzonych przez powoda kwot. Pozwany zakwestionował wszystkie opłaty składające się sumie na miesięczną opłatę jaką pozwany zdaniem powoda powinien uiszczać.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd uznał za zasadną i należną powodowi opłatę z tytułu zaliczki na koszty utrzymania nieruchomości oraz zaliczki na fundusz remontowy. Nie ulega wątpliwości, że mieszczą się one w katalogu kosztów zarządu nieruchomością wyszczególnionych w art. 14 ustawy o własności lokali. Podkreślić nadto trzeba, że koszt utrzymania nieruchomości wspólnej w okresie objętym pozwem, został przez powoda należycie udokumentowany poprzez przedstawienie uchwał ustalających wysokość stawek za koszty utrzymania nieruchomości oraz na fundusz remontowy (uchwała nr (...)oraz uchwała nr (...)z dnia 30 marca 2017 r. wraz z kartami głosowania). W ocenie Sądu wobec braku uchwały na następny rok rozliczeniowy (2018), powód może uwzględniać przy rozliczeniach stawki dotychczas obowiązujące. Zaznaczyć bowiem trzeba, że opłaty te mają charakter jedynie zaliczkowy, wobec czego w przypadku powstania nadpłaty czy niedopłaty – różnica zostaje wzięta pod uwagę w ostatecznym rozliczeniu, przy uwzględnieniu wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Ponadto Sąd miał na uwadze, że koszty te za rok 2017 zostały już przez powoda rozliczone i nie wykazano z tego tytułu znaczącej nadpłaty, którą można by zestawić z kwotą dochodzoną pozwem.

Dalej wskazać należy odnosząc się do zaliczek na poczet zużycia wody i centralnego ogrzewania, że i w tym wypadku nie można stwierdzić niezasadności ich naliczenia. Przyznać należy, że art. 14 ustawy o własności lokali zawiera w swym katalogu opłaty za dostawę energii cieplnej i wody w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, jednak jak już wyżej wskazano, katalog ten nie ma charakteru zamkniętego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie uznać trzeba, że zaliczki na zużycie wody i centralnego ogrzewania stanowią w lokalu pozwanego również koszty utrzymania nieruchomości wspólnej.

W orzecznictwie utrwalił się bowiem pogląd, że w sytuacji kiedy w lokalach będących własnością członków wspólnoty mieszkaniowej nie ma odrębnych urządzeń pomiarowych zużycia ciepłej lub zimnej wody to opłaty za dostawę ciepłej lub zimnej wody stanowią koszty zarządu nieruchomością wspólną w rozumieniu art. 14 pkt 2 i 4 ustawy o własności lokali ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2006 r., III CZP 28/06, OSNC 2007, nr 3, poz. 40, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 maja 2013 r., I ACa 59/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 2014r., I ACa 506/13). W przedmiotowej sprawie założono, że urządzenia pomiarowe znajdują się poza lokalem pozwanego – tak bowiem oświadczył powód, a pozwany faktu tego nie zakwestionował. W konsekwencji Sąd uznał opłatę za dostawę wody i ciepła jako koszt zarządu nieruchomością wspólną.

Ponadto szczegółowy sposób rozliczania kosztów wody i rozliczania został ustalony przez powoda w Regulaminie rozliczania kosztów wody i ciepła zużytego w nieruchomości i dokonywania rozliczeń z właścicielami lokali za centralne ogrzewanie oraz ciepłą i zimną wodę i ścieki. Jego treść nie została zakwestionowana przez pozwanego. Podobnie – w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego – Sąd nie widział podstaw, aby zakwestionować same stawki odnośnie zaliczek na dostawę wody i ciepła. Jak już wyżej wskazano, są to tylko zaliczki które powód rozlicza na zasadzie nadpłat bądź niedopłat.

Na marginesie dodać można, że zgodnie art. 45 a ust. 6 ustawy Prawo energetyczne (jedn. tekst Dz. U. z 2018 r., poz. 755) w przypadku gdy wyłącznym odbiorcą ciepła dostarczanego do budynku jest właściciel bądź zarządca budynku wielolokalowego, jest on odpowiedzialny za rozliczenie na poszczególne lokale całkowitych kosztów zakupu ciepła. W związku z powyższym przyznać należy, że pozwany nie jest stroną umowy o dostarczanie ciepła, wobec czego nie może zawrzeć umowy o dostarczanie ciepła wyłącznie do jego lokalu. W konsekwencji uznać trzeba, że opłaty pozwany te winien rozliczać z zarządcą – powodową Wspólnotą Mieszkaniową.

Podsumowując Sąd uznał, że opłaty za dostawę wody i ciepła zostały pozwanemu naliczone zasadnie i prawidłowo.

Sąd uznał również, że skoro w uchwałach i regulaminie powoda rozliczenia opierają się o powierzchnię lokalu, to nie ma podstaw aby uznać taki sposób rozliczenia za nieprawidłowy.

Pobocznie wskazać można, że wyrokując Sąd miał również na uwadze, że zgodnie z art. 13 ust 1 ustawy o własności pozwany jako właściciel lokalu ma m.in. obowiązek współdziałania z innymi współwłaścicielami w ochronie wspólnego dobra. Właściciele poszczególnych lokali zamieszkałych w lokalach wspólnoty pozostają we współwłasności przymusowej i powinni robić wszystko dla dobra wspólnoty. Tymczasem pozwany jako właściciel dużej powierzchni przedmiotowej nieruchomości długotrwale zalega z płatnością należnych opłat, co wpływa negatywnie na złą kondycję finansową całej wspólnoty.

W końcu Sąd uznał również za zasadne roszczenie odsetkowe na podstawie art. 359 § 2 kc. Wskazać należy bowiem, że obowiązek uiszczania opłat wynika w niniejszej sprawie z ustawy własności lokali wobec czego nie było konieczne wezwanie pozwanego do zapłaty.

W konsekwencji wyrokiem z dnia 17 stycznia 2019 r., sprostowanym postanowieniem z dnia 17 stycznia 2019r. Sąd uwzględnił powództwo powoda przeciwko pozwanemu (pkt I sentencji wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w punkcie II sentencji wyroku, obciążając nimi w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą niniejszą sprawę i zasądzając od niego na rzecz powoda kwotę 8417 zł (na którą składają się: kwota 5400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 3000 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej przez powoda). Nadto Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) kwotę 2142 zł od obowiązku której powód został zwolniony na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst Dz.U. z 2018 r., poz. 300).

/-/ SSO Małgorzata Małecka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE