UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 sierpnia 2018 roku powód I. M., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej Ł. C. powództwo o zapłatę kwoty 3.134,94 zł
wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana zawarła z (...) Finanse Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. w dniu 21 września 2016 roku umowę pożyczki nr (...), za pośrednictwem firmy
- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., na kwotę 5.250 zł, która została przelana na konto pozwanej. W dniu 22 września 2016 roku pożyczkodawca zawarł umowę przelewu wierzytelności na rzecz firmy (...), A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c., która objęła wierzytelność przysługującą od pozwanej z tytułu powyższej umowy. W dniu 28 września 2016 roku firma (...), A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c. na podstawie kolejnej umowy przeniosła na rzecz powoda I. M. wierzytelność, o której mowa.

Powód w uzasadnieniu pozwu podniósł nadto, że pozwana miała spłacić pożyczkę w 24 ratach, ale nie wywiązała się ze swojego zobowiązania i nie spłacała sześciu kolejnych rat. Wobec powyższego pismem z dnia 9 kwietnia 2018 roku wypowiedziano pozwanej umowę pożyczki nr (...) oraz postawiono całą niespłaconą kwotę pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności zakreślając termin spłaty zobowiązania na dzień 9 maja 2018 roku. Pomimo wezwania do zapłaty kwoty 3.134,94 zł pozwana nie spełniła zobowiązania względem powoda.

(pozew. k 3-4v)

W dniu 31 sierpnia 2018 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, który pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości.
W jego uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powoda, niewykazania roszczenia, co do wysokości oraz zastosowania przez pożyczkodawcę niedozwolonych klauzul umownych w zakresie prowizji od udzielonej pożyczki. (nakaz zapłaty k. 20, sprzeciw k. 23-25)

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, kwestionując zasadność zarzutów podnoszonych przez pozwaną.

Na rozprawie w dniach 13 lutego 2019 roku żadna ze stron nie stawiła się.

(odpowiedź na sprzeciw k. 36-37v; protokół rozprawy k. 45)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2016 roku pozwana Ł. C. zawarła z (...) Finanse Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której udzielono jej pożyczki pieniężnej w kwocie 5.250 zł na okres od dnia 21 września 2016 roku do dnia 15 października 2018 roku. Całkowita kwota do zapłaty obciążająca pozwaną wynosiła 5.846,75 zł i obejmowała sumę całkowitej kwoty pożyczki oraz całkowity koszt pożyczki.

Całkowita kwota pożyczki wynosiła 3.000 zł i stanowiła kapitał pożyczki udostępniony Pożyczkobiorcy w dniu zawarcia umowy z wyłączeniem części kapitału pożyczki przeznaczonego na pokrycie prowizji (§ 1). Całkowity koszt pożyczki wyniosił 2.846,75 zł i stanowił sumę kwoty prowizji w wysokości 2.250 zł oraz kwoty odsetek należnych za cały okres obowiązywania umowy w wysokości 596,75 zł (§ 10). Uruchomienie kapitału pożyczki nastąpiło w dniu 21 września 2016 roku w formie przelewu na wskazany w umowie rachunek bankowy Pożyczkobiorcy (§ 2). Kwota pożyczki miała zostać zwrócona w ratach miesięcznych w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat, stanowiącym integralną część umowy jako załącznik nr 1 (§ 3). Pożyczkodawca miał prawo wypowiedzieć umowę w formie pisemnej z zachowaniem 7-dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku niespłacenia przez Pożyczkobiorcę dwóch kolejnych rat pożyczki, a jeżeli nie spłacił swoich zobowiązań wobec Pożyczkodawcy w terminie wskazanym w wypowiedzeniu pozostała do spłaty całkowita kwota do zapłaty wraz z odsetkami od zadłużenia przeterminowanego stawała się wymagalna (§9). Zgodnie z harmonogramem pożyczka miała zostać spłacona w 24 ratach, z czego pierwsza rata płatna do dnia 15 listopada 2016 roku wynosiła kwotę 274,77 zł zaś kolejne 242,26 zł. Termin spłaty ostatniej raty oznaczono na dzień 15 października 2018 roku.

W dniu 21 września 2016 roku pożyczkodawca przelał na rzecz pozwanej, na wskazany w umowie pożyczki rachunek bankowy kwotę 3.000 zł.

(umowa pożyczki k. 7-8v, harmonogram spłat k. 9, potwierdzenie przelewu pożyczki k. 10, okoliczności bezsporne)

W dniu 22 września 2016 roku pożyczkodawca (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. zawarł umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu od pozwanej a wynikającej z umowy pożyczki, o której wyżej mowa, na rzecz cesjonariusza: A. Z., A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c.. W dniu 28 września 2016 roku A. Z., A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c., na podstawie umowy przeniesienia prawa majątkowego nr (...), przeniosła wierzytelność z tytułu zawartej umowy pożyczki gotówkowej udzielonej pozwanej na rzecz powoda I. M.. Umowy zostały podpisane przez osoby upoważnione do działania w imieniu stron umowy.

(umowa przelewu wierzytelności k. 11, umowa przeniesienia prawa majątkowego k. 12-12v, pełnomocnictwa k. 38-40)

Ł. C. nie spłacała udzielonej jej pożyczki, w wyniku czego powód, wobec spełnienia warunków wypowiedzenia, w dniu 9 kwietnia 2018 roku wypowiedział jej przedmiotową umowę pożyczki oraz wezwał do zapłaty do dnia 9 maja 2018 roku kwoty 3.134,94 zł tytułem spłaty pozostałego zadłużenia. Oświadczenie doręczono pozwanej w dniu 18 kwietnia 2018 roku.

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

(wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do zapłaty k. 14, potwierdzenie nadania k. 14v, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Pełnomocnik pozwanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa, formułując zarzuty: braku legitymacji czynnej powoda, niewykazania roszczenia co do wysokości oraz zastosowania przez pożyczkodawcę niedozwolonych klauzul umownych w zakresie prowizji od udzielonej pożyczki. Jednocześnie pełnomocnik pozwanej podnosił, że nie przedłożono dokumentu potwierdzającego fakt, iż w istocie doszło po stronie pozwanej do przysporzenia majątkowego wynikającego z zawartej umowy pożyczki.

W ocenie Sądu okoliczności podnoszone przez pozwaną nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym a przytoczone twierdzenia uznać należy za gołosłowne.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwana była stroną przedmiotowej umowy pożyczki. Wbrew jednak twierdzeniom pozwanej, strona powodowa wykazała również, że zgodnie z treścią umowy została przekazała na jej rzecz kwota pożyczki - powód załączył zarówno umowę pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 21 września 2016 roku, harmonogram spłat, jak i dyspozycję przelewu ww. kwoty pożyczki na rzecz pozwanej. Podkreślić przy tym należy, że powód przedłożył potwierdzenie transakcji – przelewu pożyczki na rachunek wskazany w podpisanej przez pozwaną umowie pożyczki. Zresztą na stronie 7 v sprzeciwu (k. 26v) pełnomocnik pozwanej wprost wskazał, że „pozwana otrzymała wszak kwotę 3000zł.,…”Tym samym w ocenie Sądu uznać należy, że powód wykazał, że doszło do dokonania przysporzenia na rzecz pozwanej a wszelkie przeciwne okoliczności, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, winny zostać wykazane przez pozwaną zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c.

Niebudzące wątpliwości Sądu były także twierdzenia powoda w zakresie skutecznego nabycia przedmiotowej wierzytelność względem pozwanej. Powód załączył w poczet materiału dowodowego umowy cesji wierzytelności, odpowiednio z dnia 22 września 2016 roku zawartej między pierwotnym pożyczkodawcą
– (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. a firmą (...), A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c., w której precyzyjnie opisano (§1) wierzytelność względem pozwanej Ł. C. objętą przedmiotową umową, a następnie umowę przeniesienia prawa majątkowego nr (...) z dnia 28 września 2016 roku, na mocy której powód I. M. nabył przedmiotową wierzytelność względem pozwanej od firmy (...), A. G., G. C. P.U.H. (...) s.c. (§ 1). Dokumenty te potwierdzają uprawnienie powoda do dochodzenia względem pozwanej należności niniejszym powództwem. Wskazać przy tym należy, że powód, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, wykazał uprawnienia osób podpisujących kolejne umowy przeniesienia wierzytelności do działania w imieniu stron daną umowę zawierających.

Wobec tego, że zaciągnięte przez pozwaną zobowiązanie nie zostało spłacone, zgodnie z treścią umowy pożyczki, umowa została skutecznie wypowiedziana pismem z dnia 9 kwietnia 2018 roku i zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowie cała niespłacona kwota pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Oświadczenie to doręczono pozwanej w dniu 18 kwietnia 2018 roku. Pozwana została zobowiązania do zapłaty całego zobowiązania w terminie do dnia 9 maja 2018 roku czego jednak nie uczyniła.

Wskazać w tym miejscu jeszcze należy, że to na pozwanej ciążyła powinność wykazania (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), iż spłaciła zadłużenie ewentualnie w większym zakresie, aniżeli wskazanym przez powoda, jeśli z powyższego chciałaby wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwana nie przedstawiła dowodu na powyższe.

Sąd przyjął przy tym, że pierwotny wierzyciel był uprawniony do naliczenia opłaty przygotowawczej w wysokości jak w umowie. Przedmiotowa umowa została zawarta w dniu 12 września 2016 roku, a więc w dacie, gdy obowiązywał już przepis art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, który wprowadził zasady określania pozaodsetkowych kosztów kredytu, czyli wszystkich kosztów, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek (art. 5 pkt 6b ustawy). I tak, w myśl powołanego
art. 36a ustawy, maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ ( K x 25% ) + ( K x x 30% )

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...)	-	maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,
K	-	całkowitą kwotę kredytu,
n	-	okres spłaty wyrażony w dniach,
R	-	liczbę dni w roku.

Jak podnosi się w piśmiennictwie ( por. Czech T., Kredyt konsumencki. Komentarz. (...), 2018), obowiązywanie omawianego przepisu ma zapobiegać obchodzeniu przepisów o odsetkach maksymalnych ( art. 359 § 2¹, art. 481 § 2¹k.c.). Limit pozaodsetkowych kosztów kredytu, o którym mowa w art. 36a ust. 1, określono jako pewien pułap wyliczany na podstawie całkowitej kwoty kredytu. Składa
się on z sumy dwóch elementów. Pierwszy element (25%) ma charakter stały dla danej kwoty kredytu. Drugi element (30%) jest zmienny – zależy od długości okresu kredytowania wyrażonego w dniach. Jednocześnie w art. 36a ust. 2 ustawy zastrzeżono, że pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu, a więc zgodnie z art. 5 pkt 7 ustawy, maksymalnej kwoty wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, że w związku z przedmiotową umową pożyczkodawca mógł naliczyć pozaodsetkowe koszty pożyczki w maksymalnej kwocie 2.658 zł (obliczenie pierwszego elementu wzoru: całkowita kwota kredytu wyniosła 3.000 zł; 3000 zł x 25% = 750 zł; obliczenie drugiego elementu wzoru: całkowita kwota kredytu wyniosła 3.000 zł, okres spłaty wyniósł 774 dni; n/r = 774/365 = 2,12; 3.000 zł x 2,12 x 30% = 1.908 zł; 1.908 zł + 750 zł = 2.658 zł). O czym była już mowa, w związku z zawartą umową pozwanej została naliczona prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 2.250 zł. Stąd naliczone przez pierwotnego wierzyciela pozaodsetkowe koszty pożyczki - 2.250 zł mieściły się w granicach zakreślonych art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, co czyni zarzut pozwanej niezasadnym.

Wartości maksymalne przewidziane w art. 36a cyt. ustawy zostały ustalone przez ustawodawcę w oparciu o analizę danych dotyczących działalności kredytodawców, odzwierciedlających realia rynku kredytowego. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 roku o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw, mocą której wprowadzono przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, część kosztów związanych z udzieleniem pożyczki ma charakter stały, niezależny od okresu kredytowania: np. ocena zdolności kredytowej klienta, w tym sprawdzenie jego historii w Biurze (...) oraz biurach informacji gospodarczej, przygotowanie umowy w formie papierowej i przekazanie jej klientowi (w przypadku firm operujących w Internecie konieczność dostarczenia umowy pocztą), wycena ryzyka klienta na dzień zawarcia umowy (ryzyko stanowi również element części ruchomej limitu kosztów, ponieważ wraz z wydłużaniem okresu kredytowania ryzyko wzrasta), utrzymywanie baz danych o klientach (konieczność wypełniania wymogów związanych z ochroną danych osobowych), wynagrodzenia pracowników etc. W przypadku pożyczek udzielanych na niskie kwoty, a takie dominują w portfelach firm pożyczkowych, stosunek kosztów stałych do kwoty pożyczki zazwyczaj jest wysoki. I tak, w segmencie mikropożyczek, gdzie okres kredytowania na ogół nie przekracza miesiąca, koszty operacyjne kształtują się na poziomie 15–27% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który w segmencie mikropożyczek oscyluje w granicach 11% (odsetek pożyczek straconych), zatem przeciętne koszty w tym segmencie kształtują się między 26% a 38% kwoty pożyczki. W ocenie ustawodawcy, wprowadzenie limitu stałego całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, niezależnego od okresu kredytowania, w wysokości 25% całkowitej kwoty kredytu (pierwsza część wzoru z art. 36a ustawy) miało na celu umożliwienie przedsiębiorcom pokrycia kosztów stałych związanych z udzieleniem pożyczki. Jednocześnie limit mieszczący
się w dolnej granicy kosztów ponoszonych przez przedsiębiorców, miał na celu motywować przedsiębiorców do racjonalizacji kosztów. Z uwagi na fakt, że sektor pożyczek konsumenckich jest zróżnicowany, a zatem obejmuje również pożyczki udzielane na dłuższe okresy, w projekcie ustawy zaproponowano dodatkowo limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 30%, uzależniony od okresu kredytowania (mający zastosowanie w skali roku). Wskazano, że koszty operacyjne w segmencie pożyczek udzielanych na dłuższe okresy stanowią 27,5% do 51% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który szacuje się w tym segmencie na ok. 22%–25%. Całkowite koszty pożyczki udzielonej na okres 1 roku oscylują więc w granicach 49,5%–76% kwoty pożyczki. I w tym przypadku zaproponowany przez ustawodawcę limit mieści się w dolnych granicach kosztów ponoszonych przez pożyczkodawców (druk sejmowy nr 3460). Wskazać wreszcie należy, że za reprezentatywny przykład pożyczki przyjęto na etapie prac nad art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, sytuację, w której pożyczkobiorca otrzymuje kwotę 4.000 zł na okres 36 miesięcy, zaś kwota do zwrotu wynosi 10.800 zł, a więc jest blisko 3-krotnie wyższa. Kończąc tę część rozważań wyjaśnienia wymaga również, że firmy trudniące się udzielaniem pożyczek, w przeciwieństwie do instytucji bankowych, nie mogą osiągać wynagrodzenia w inny sposób, aniżeli przez naliczanie opłat za udzielenie pożyczki oraz odsetek. Oczywiste jest także, że samo naliczanie odsetek, choćby w maksymalnej przewidzianej prawem wysokości, w świetle poczynionych wyżej rozważań odnośnie stałych kosztów operacyjnych, nie jest w stanie zrekompensować pożyczkodawcom kosztów prowadzonej przez nich działalności. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że firmy, jak pierwotnego wierzyciela, prowadzą działalność nastawioną na zysk, a także, że pozwana miała pełną swobodę w wyborze instytucji, u której zamierzał się zadłużyć. Skoro więc pozwana zdecydowała się skorzystać z usług (...) Sp. z o. o., uznać należy, że akceptowała ona wysokość naliczanej przez pożyczkodawcę w związku z wnioskowaną kwotą pożyczki, prowizji. Nie sposób przy tym wymagać od pożyczkodawcy, aby na gruncie każdej z udzielanych pożyczek wykazywał wysokość poniesionych przez siebie kosztów, większość z nich, o czym była już mowa wyżej, ma bowiem stały charakter, niezależny od liczby zawartych w danym okresie umów, a zatem niemożliwe jest ich proste przeliczenie na potrzeby konkretnej umowy. Nieprzeliczalny jest również godziwy zysk, jaki pożyczkodawca ma prawo dla siebie osiągnąć i tu bowiem trudno znaleźć miarę, podług której zysk taki miałby być oceniany. Wysokość tego zysku jest niewątpliwie pochodną realiów rynkowych, te zaś, co jest rzeczą powszechnie znaną, cechuje duży dynamizm zmian. Powtórzenia wymaga, że wybór danego pożyczkodawcy należy wyłącznie do pożyczkobiorcy, to on decyduje u kogo
i na jakich warunkach chce się zadłużyć. W dzisiejszych czasach, w dobie dostępności szerokiej gamy ofert firm pożyczkowych w Internecie, nie nastręcza przy tym trudności porównanie tychże ofert i wybór najkorzystniejszej. Pamiętać także należy, że pożyczkobiorca ma możliwość odstąpienia od umowy w terminie 14 dni, które to działanie rodzi wyłącznie koszty odsetkowe, a więc obiektywnie niewysokie.

Oczywiste jest również, że skoro ustawodawca przewidział możliwość naliczania pozaodsetkowych kosztów kredytu w wysokości oznaczonej w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, a jednocześnie, o czym była już mowa, brak jest przepisów prawa, które zabraniałyby stronom stosunku zobowiązaniowego umawiania się na prowizje, nie sposób przyjąć, aby zastrzegając omawiane opłaty pierwotny wierzyciel działał w sposób sprzeczny z ustawą, bądź też dążył do jej obejścia. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 17 sierpnia 2018 roku w sprawie III Ca 686/18, z woli ustawodawcy, takie działanie powoda, które przejawia się naliczeniem pozaodsetkowych kosztów kredytu w wysokości przewidzianej art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, jest w pełni dopuszczalne. Nie można zatem stwierdzić, że tego rodzaju zastrzeżenia umowne w istocie mają na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych.

Jedynie na marginesie wskazać w tzm miejscu należy, że wszystkie przytaczane przez pozwaną w sprzeciwie orzeczenia i decyzje na poparcie jej stanowiska w sprawie zostały wydane na gruncie poprzednio obowiązującego stanu prawnego.

W sprawie brak było jednocześnie podstaw do kwestionowania wyliczeń należności odsetkowych, odsetki zostały bowiem naliczone stosownie do postanowień umowy, a ich wysokość nie przekracza wartości odsetek maksymalnych przewidzianych obowiązującymi przepisami prawa (art. 359 § 2¹ k.c. i art. 481 § 2¹ k.c.).

Również podnoszone przez pozwaną twierdzenia dotyczące wprowadzania pożyczkobiorcy w błąd poprzez użyte zapisy umowne, które uniemożliwiałby jasną i precyzyjną ocenę tego, jaka faktycznie kwota stanowi świadczenie pieniężne udzielone pożyczkobiorcy, w ocenie Sądu pozostają bezzasadne. Zarówno § 1 umowy pożyczki, jak i § 10 umowy, w sposób nie budzący wątpliwości sprecyzował jaka jest wysokość udzielonego pozwanej w ramach pożyczki świadczenia pieniężnego, a jaka część przeznaczona będzie na pokrycie kosztów zawartej umowy, w tym przypadku prowizji oraz odsetek. Zdaniem Sądu zawarta z pozwaną umowa jest w pełni transparentna i trudno doszukiwać się w niej zapisów, które mogłyby nasuwać przeciętnemu człowiekowi problemy interpretacyjne
z ich zrozumieniem. Pozwana w wyniku przelewu na jej rzecz kwoty pożyczki otrzymała określoną sumę pieniężną, i w razie niewłaściwego zrozumienia zapisów umownych co do jej wysokości mogła skorzystać z uprawnienia zawartego
w §11 umowy, czyli prawa do odstąpienia od umowy pożyczki, z czego jednak nie skorzystała. W tym miejscu warto zauważyć, że firmy trudniące się udzielaniem pożyczek, w przeciwieństwie do instytucji bankowych, nie mogą osiągać wynagrodzenia w inny sposób, aniżeli przez naliczanie prowizji oraz odsetek. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że firmy, jak pierwotny wierzyciel, prowadzą działalność nastawioną na zysk, a także, że pozwana miała pełną swobodę w wyborze instytucji, u której zamierzała się zadłużyć. Wybór danego pożyczkodawcy należy wyłącznie do pożyczkobiorcy, to on decyduje u kogo i na jakich warunkach chce się zadłużyć.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.134,94 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od dnia 1 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie strony umowy pożyczki zastrzegły możliwość naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2¹ k.c. Stosownie zaś do treści art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu w całości (art. 98 § 3 k.p.c.).

Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej wysokości 1.017 zł złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100 zł, koszty zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Z tych przyczyn, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE