Sygn. akt: II W 146/18
Dnia 12 lutego 2019 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Mariola Adamczyk
Protokolant stażysta Agnieszka Salejko
w obecności oskarżyciela publicznego ---
po rozpoznaniu w dniach 23 października 2018r. i 29 stycznia 2019 r. sprawy
M. Z., s. J. i K. z domu (...),
ur. (...) w T.
obwinionego o to, że:
1. w dniu 6 grudnia 2017 r., około godz. 13:00, w T., na ul. (...), będąc użytkownikiem pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał ma żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 14 października 2017 r. około godz. 16:42;
2. w tym samym miejscu i czasie, będąc użytkownikiem pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał ma żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 18 października 2017 r. około godz. 18:55;
3. w tym samym miejscu i czasie, będąc użytkownikiem pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał ma żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 20 października 2017 r. około godz. 23:18;
4. w tym samym miejscu i czasie, będąc użytkownikiem pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał ma żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 24 października 2017 r. około godz. 17:56;
5. w dniu 18 października 2017r. około godz. 18:50, w T. na ul. (...), będąc kierującym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do zakazu postoju pojazdu, parkując pojazd w strefie zamieszkania w miejscu innym niż wyznaczone w tym celu;
6. w dniu 20 października 2017r. około godz. 23:13, w T. na ul. (...), będąc kierującym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do zakazu postoju pojazdu, parkując pojazd w strefie zamieszkania w miejscu innym niż wyznaczone w tym celu;
7. w dniu 5 marca 2018r. w godzinach wieczornych, około godz. 19:00-20:00, w T. na ul. (...), będąc kierującym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do zakazu postoju pojazdu, parkując pojazd w strefie zamieszkania w miejscu innym niż wyznaczone w tym celu;
8. w dniu 7 marca 2018r. około godz. 12:00, w T. na ul. (...), będąc kierującym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do zakazu postoju pojazdu, parkując pojazd w strefie zamieszkania w miejscu innym niż wyznaczone w tym celu;
tj. o wykroczenia z art. 96§3 kw i art. 97 kjw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym
orzeka:
I. Obwinionego M. Z. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 6 i 8, tj. wykroczeń z art. 96§3 kw i art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.) i za to – w myśl art. 9§2 kw - na podstawie art. 96§3 kw wymierza mu karę 600 (sześciuset) złotych grzywny;
II. Obwinionego M. Z. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 7;
III. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w części w kwocie 105 (stu pięciu) złotych;
IV. W części uniewinniającej kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt II W 146/18
M. Z. prowadzi działalność gospodarczą. Zatrudnia na pół etatu swoją byłą żonę B. Z., która zajmuje się m.in. rozwożeniem towaru i sprawami magazynowymi. W nieruchomości położonej przy ul. (...) w T. byli małżonkowie posiadają we współwłasności lokal użytkowy, który przeznaczony jest na potrzeby prowadzonej działalności. W kamienicy tej mieszka również A. K.. Ulica (...) objęta jest strefą zamieszkania. M. Z. posiada samochód V. (...) o nr rej. (...). Kiedy jego samochód przez kilka miesięcy był w naprawie, m.in. w marcu 2018r. korzystał z pojazdu zastępczego V. (...) o nr rej. (...).
(dowód: - wyjaśnienia obwinionego M. Z. e-protokół k. 180-180v
czas nagrania 00:07:58 - 00:38:02, k. 189;
- zeznania świadka A. K. k. 188-188v;
- zeznania świadka B. Z. k. 188v- 189)
M. Z., 18 października 2017r. ok. godz. 18:50 i 20 października 2017r. ok. godz. 23:13 zaparkował samochód V. (...) o nr rej. (...) na chodniku przy ul. (...), naprzeciw nieruchomości nr 23, w miejscu niewyznaczonym do parkowania pojazdów.
(dowód: - wyjaśnienia obwinionego M. Z. k. 119, e-protokół k. 180-
180v czas nagrania 00:07:58 - 00:38:02;
- zeznania świadka A. K. k. 85v-86, k. 102, k. 188-188v;
- dokumentacja fotograficzna k. 7-10v ujawniona e - protokół k. 180v, k. 189v)
W dniu 6 grudnia 2017r. M. Z., w związku ze złożonym przez A. K. zawiadomieniem odnośnie nieprawidłowego parkowania pojazdu V. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r., został wezwany do Komisariatu Policji T. – Ś.. Funkcjonariusz policji A. C. poinformowała go o treści art. 78 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i wezwała do wskazania użytkownika pojazdu. M. Z. nie wskazał, komu użyczył pojazd V. (...) o nr rej. (...) we wskazanych powyżej dniach.
(dowód: - wyjaśnienia obwinionego M. Z. k. 14, e-protokół k. 180-
180v czas nagrania 00:07:58 - 00:38:02;
- zeznania świadka A. C. e-protokół k. 181-181v czas nagrania
00:38:41:20 - 00:54:45;
- notatka urzędowa k. 2, ujawniona e - protokół k. 181 czas nagrania 00:45:00;
- zawiadomienie wraz z dokumentacją fotograficzną k. 3-10v ujawniona k. 189v)
A. K. w dniu 5 marca 2018r. ok. godz. 19-20, ujawnił pojazd V. (...) o nr rej. (...) zaparkowany, poza miejscem wyznaczonym, na ul. (...).
(dowód: - zeznania świadka A. K. k. 102, k. 144, k. 188-188v;
- dokumentacja fotograficzna k. 140-140v ujawniona k. 189v)
W dniu 7 marca 2018r. ok. godz. 12:00 M. Z. zaparkował samochód V. (...) o nr rej. (...) na chodniku przy ul. (...), w miejscu niewyznaczonym do parkowania pojazdów.
(dowód: - wyjaśnienia obwinionego M. Z. k. 55, e-protokół k. 180-
180v czas nagrania 00:07:58 - 00:38:02;
- zeznania świadka A. K. k. 102, k. 144, k. 188-188v;
- dokumentacja fotograficzna k. 47 ujawniona e - protokół k. 180v, k. 189v)
M. Z. jest rozwiedziony, ma dwoje pełnoletnich dzieci. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej osiąga dochód miesięczny w wysokości 3000 zł. Jest współwłaścicielem lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego przy ul. (...) oraz właścicielem mieszkania przy ul. (...) kościuszkowskich 3/4 i pojazdu V. C.. M. Z. nie ma nikogo na utrzymaniu. Był uprzednio karany za wykroczenia w ruchu drogowym.
(dowód: dane osobopoznawcze e-protokół k. 180 czas nagrania 00:01:00; wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawie XII W 99/18 ujawniony k. 189v)
Obwiniony M. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.
Odnośnie czynów zarzucanych mu z art. 96§3 kw, tj. niewskazania na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył do kierowania pojazd V. (...) o nr rej. (...) w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r., obwiniony w toku czynności wyjaśniających wskazał, że nie miał takiej możliwości, ponieważ samochód użytkowany był przez niego i inne osoby (k. 14). Na rozprawie wyjaśnił nadto, że nie prowadzi rejestru ani ewidencji korzystania z samochodu, a w październiku 2017r. z pojazdu V. (...) mogli korzystać jego była żona B. Z., która pracuje w jego przedsiębiorstwie, i kolega K. B., któremu czasami użyczał ten samochód. Dodał również, że na pytanie policjantki odpowiedział, że nie pamięta kto korzystał z pojazdu w październiku 2017r., gdyż od tamtego czasu minęło 3 miesiące (k. 180v).
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w tym zakresie, bowiem nie znajdują one oparcia nie tylko w przepisach prawa, ale także w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. Nie sposób przyjąć, by wyjaśnienia obwinionego czyniły zadość obowiązkowi spoczywającemu na nim jako na właścicielu pojazdu, a wynikającemu z treści art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy, przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Dlatego obwiniony winien wskazać osobę, której powierzył pojazd - stanowiący jego własność - do kierowania lub używania w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r., względnie wskazać z imienia i nazwiska wszystkie osoby, które potencjalnie mogły używać w tym czasie jego samochód. Tymczasem, jak wynika z treści notatki urzędowej sporządzonej przez policjantkę A. C. w dniu 6 grudnia 2017r., obwiniony nie podał użytkownika pojazdu V. (...) o nr rej. (...) we wskazanych dniach, ani nawet kręgu osób, które mogły ten pojazd używać. Obwiniony zaznaczył, że nie podał, komu użyczył pojazd, ponieważ – z uwagi na upływ trzech miesięcy – nie pamiętał. W ocenie sądu, zasłanianie się niepamięcią, przy istnieniu ustawowego obowiązku nałożonego na właściciela pojazdu, który po prostu musi wiedzieć, komu użyczył pojazd oraz upływu jedynie półtora – niespełna dwóch miesięcy od dnia zaistnienia wykroczeń w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r. do dnia 6 grudnia 2017r., kiedy to obwiniony stawił się w komisariacie, nie może zasługiwać na uwzględnienie. Zwłaszcza, że przed sądem obwiniony nie miał z tym problemu i na rozprawie w dniu 23 października 2018r., tj. po upływie roku podał, że w październiku 2017r. z pojazdu V. (...), poza nim, mogła korzystać jego była żona i kolega K. B.. Obwiniony w kontekście niepamięci, komu użyczył pojazd wskazał, że nie prowadzi rejestru czy ewidencji pojazdu. Prawdą jest, że właściciel (posiadacz) pojazdu nie ma prawnego obowiązku ewidencjonowania osób korzystających z jego pojazdu. Ma natomiast ustawowy obowiązek udzielenia informacji, komu swój pojazd użyczył w oznaczonym czasie. Wybór sposobu gromadzenia danych dotyczących użytkowników pojazdu, tzn. czy będzie to rejestr, czy odręczny zapisek czy też nie będzie to żadna pisemna forma należy do właściciela pojazdu i - z punktu widzenia jego odpowiedzialności – jest nieistotny.
Co do parkowania w miejscu niewyznaczonym pojazdu V. (...) o nr rej. (...) w dniach 18 października 2017r. i 20 października 2017r. oraz V. (...) o nr rej. (...) w dniu 7 marca 2018r., M. Z. wyjaśnił, że nie pamięta czy to on, czy ktoś inny w tych dniach użytkował samochód. Wskazał, że nie parkował pojazdu poza miejscami wyznaczonymi, ale zdarzało mu się zatrzymać pojazd na ul. (...) w celu oczekiwania na wolne miejsce parkingowe. Przyznał też, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zatrzymywał samochód na chwilę, by przynieść lub zabrać z lokalu towar. Dodał, że nie było to długotrwałe czy wielogodzinne parkowanie.
Analizując wyjaśnienia obwinionego w tej części, należy stwierdzić, że w istocie nie kwestionuje on faktu popełnienia wykroczeń, polegających na nieprawidłowym zatrzymaniu pojazdów w dniach 18 i 20 października 2017r. oraz w dniu 7 marca 2018r. w strefie zamieszkania urządzonej na ul. (...). Co więcej, zgromadzona w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna dowodzi, że te sytuacje miały miejsce. Odnośnie parkowania pojazdu V. (...) w dniu 7 marca 2018r. obwiniony przyznał, że na zdjęciu na k. 47 akt widoczna jest jego osoba, natomiast na zdjęciach wykonanych w dniach 18 i 20 października 2017r., znajdujących się na k. 8-8v akt, może znajdować się jego auto. O popełnieniu przez obwinionego wykroczeń świadczą również zeznania A. K., który wprost zeznał, że w dniach 18 i 20 października 2017r. oraz w dniu 7 marca 2018r. był naocznym świadkiem zatrzymania pojazdów przez M. Z. w miejscu niedozwolonym, na dowód czego zrobił zdjęcia.
Za wiarygodne sąd uznał zeznania A. K.. To na podstawie zeznań tego świadka i sporządzonej przez niego dokumentacji fotograficznej, sąd mógł dokonać ustaleń faktycznych i ocenić zachowanie obwinionego pod kątem realizacji znamion czynów zabronionych. Zeznania A. K. odnoszące się do popełnienia czynów zarzucanych obwinionemu, są logiczne, jasne i spójne, choć na rozprawie pewnych szczegółów – co zrozumiałe z uwagi na upływ czasu – już nie pamiętał. Świadek zeznał, że w dniach 18 października 2017r., 20 października 2017r. i 7 marca 2018r. widział, jak M. Z. parkował samochód na chodniku ul. (...) w miejscu niedozwolonym, natomiast w dniu 5 marca 2018r. samego obwinionego nie widział, a jedynie jego samochód. W tym miejscu należy wskazać, że obwiniony starał się podważyć wiarygodność tego świadka z uwagi na istniejący między nimi od lat konflikt. Faktem jest, że nieporozumienia między panami ciągną się od lat. Okoliczność ta jest niesporna i wynika z twierdzeń obwinionego, świadka i przedłożonych do akt dokumentów. Jednak sam fakt istnienia takiego konfliktu, w ocenie sądu, nie może dyskredytować zeznań A. K.. Po pierwsze, zeznania świadka znajdują potwierdzenie w dokumentacji fotograficznej, obrazującej nieprawidłowo zaparkowane pojazdy obwinionego, a w przypadku zdarzenia z dnia 7 marca 2018r., także znajdującego się obok pojazdu obwinionego. Po drugie, zeznania A. K. są szczere, bowiem świadek wprost przyznał, że jeśli chodzi o zdarzenie z dnia 5 marca 2018r. to osobiście nie stwierdził, by to obwiniony zatrzymał samochód na chodniku ul. (...). Gdyby świadek chciał złośliwie złożyć fałszywe zeznania – na co wskazywał obwiniony – to przecież mógłby podać, że i w dniu 5 marca 2018r. widział obwinionego parkującego pojazd w miejscu niewyznaczonym. Jednak tego nie uczynił, wskazując jakie sytuacje widział, a której nie był naocznym świadkiem. I wreszcie, argument o wpływie istniejącego konfliktu na treść zeznań A. K. nie wytrzymuje krytyki, zważywszy na fakt, że obwiniony w istocie przyznał, że sytuacje związane z zatrzymaniem pojazdów V. (...) i V. (...) w miejscu niedozwolonym na ul. (...), miały miejsce.
Sąd dał również wiarę zeznaniom B. Z. i K. B., ponieważ są jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie ci potwierdzili, że korzystali z pojazdu obwinionego, jednak nie wskazali konkretnych dat. W przypadku K. B. był to pojazd V. (...), zaś w odniesieniu do B. Z. – oba wymienione w zarzutach pojazdy. K. B. zeznał, że w 2017r. i 2018r. kilka bądź kilkanaście razy pożyczał od obwinionego samochód V. (...). Natomiast B. Z. podała, że będąc zatrudniona w przedsiębiorstwie byłego męża korzystała z jego pojazdów, gdyż sama nie ma samochodu, a jej praca polegała m.in. na przywożeniu i rozwożeniu towarów. Dodała, że pracowała w różnych godzinach, w zależności od potrzeb, zarówno w porze rannej, jak i wieczorowej.
Zeznania tych świadków rzeczywiście dowodzą, że w okresie objętym zarzutami, korzystali z pojazdu obwinionego. Jednak w zestawieniu z zeznaniami świadka A. K., które - ze względów podanych powyżej - zasługują na uwzględnienie, nie sposób przyjąć, by w dniach 18 i 20 października 2017r. oraz 7 marca 2018r. to ci świadkowie mogli na ul. (...) nieprawidłowo zaparkować pojazdy V. (...) czy V. (...). W tych dniach bowiem A. K. naocznie stwierdził, że to obwiniony parkuje wskazane pojazdy. Jedynie w przypadku zdarzenia z dnia 5 marca 2018r. Sąd uznał, że zeznania B. Z. i wyjaśnienia obwinionego, w połączeniu ze stwierdzeniem A. K., iż w tym dniu nie widział kierującego pojazdem V. (...), dostarczają wątpliwości co do osoby sprawcy wykroczenia z dnia 5 marca 2018r.
Na wiarę zasługują także zeznania A. C., która – po złożeniu przez A. K. zawiadomienia odnośnie nieprawidłowego parkowania pojazdu V. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r. - jako funkcjonariuszka policji żądała od obwinionego, zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, informacji komu użyczył ten pojazd. Zeznania tego świadka nie budzą wątpliwości sądu, bowiem znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci notatki urzędowej zawiadomienia wraz z dokumentacją fotograficzną, a także korespondują w tym zakresie z wyjaśnieniami samego obwinionego.
Za wiarygodne Sąd uznał wszystkie dokumenty zgromadzone w toku postępowania, bowiem strony postępowania nie podważały ich autentyczności oraz prawdziwości ich treści.
W świetle całokształtu materiału dowodowego i ustalonego na jego podstawie stanu faktycznego Sąd przyjął, że wina obwinionego w zakresie czynów zarzucanych mu w pkt od 1 do 6 i w pkt 8 została wykazana należycie.
W ocenie Sądu, obwiniony M. Z. dopuścił się popełnienia wykroczeń z art. 96§3 kw i art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.)
Sąd przyjął, że działanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 96§3 kw, penalizującego zachowanie tego, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Nie ulega wątpliwości, iż będąc właścicielem czyli użytkownikiem pojazdu V. (...) o nr rej. (...), poprzez nieudzielanie w dniu 6 grudnia 2017r. funkcjonariuszce policji informacji, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniach 14, 18, 20 i 24 października 2017r., obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 96§3 kw. Obowiązek taki, spoczywający na właścicielu lub posiadaczu pojazdu, wynika - jak wskazano powyżej - z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.). Z kolei wykroczenie z art. 97 kw polega na niestosowaniu się do innych (niż wymienione w art. 84-96b kw) przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz przepisów wydanych na jej podstawie. W myśl art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.) zabrania się postoju pojazdu w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. W świetle poczynionych przez sąd ustaleń wynika jednoznacznie, że obwiniony w dniach 18 października 2017r. ok. godz. 18:50 i 20 października 2017r. ok. godz. 23:13 zaparkował samochód V. (...) o nr rej. (...), a w dniu 7 marca 2018r. ok. godz. 12:00 samochód V. (...) o nr rej. (...), na chodniku przy ul. (...) (naprzeciw nieruchomości nr(...)) w strefie zamieszkania, w miejscu niewyznaczonym do parkowania pojazdów. Nie powinno też budzić jakiejkolwiek wątpliwości, że obwiniony parkując pojazd na dłużej niż 1 minutę, na co sam wskazywał w wyjaśnieniach, dokonywał manewrów w postaci postoju pojazdu (art. 2 pkt 30 cytowanej powyżej ustawy). Należy podkreślić, że prowadzenie działalności gospodarczej nie może usprawiedliwiać łamania przepisów prawa. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, postoje pojazdów w miejscu niewyznaczonym, nie miały charakteru incydentalnego. Obwiniony jako przedsiębiorca, posiadając lokal użytkowy, winien zadbać o to, by móc legalnie parkować pojazd na ul. (...) poprzez uzyskanie stałego abonamentu lub zezwolenia (...) na wjazd pojazdem w ściśle określonych godzinach, tak jak to z pewnością czyni wiele przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w obrębie S.. Tymczasem z wyjaśnień obwinionego nie wynika, by jakiekolwiek starania w tym zakresie poczynił. Obwiniony naruszanie norm prawnych usprawiedliwiał jedynie brakiem wolnych miejsc i zatrzymaniem pojazdu tylko na chwilę.
Oskarżyciel w pkt 7 zarzucił także obwinionemu popełnienie wykroczenia polegającego na zaparkowaniu pojazdu V. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w miejscu niedozwolonym w dniu 5 marca 2018r. ok. godz. 19:00-20:00. Jak wskazano powyżej, przeprowadzone postępowanie przed sądem nie dostarczyło jednoznacznych, nie budzących wątpliwości dowodów, że sprawcą tego wykroczenia był obwiniony. Jak ustalono w toku postępowania, z pojazdu tego - poza obwinionym - korzystała także jego była żona. Zeznania świadka A. K. i sporządzona przez niego dokumentacja fotograficzna potwierdzają, że zdarzenie miało miejsce, jednak świadek nie widział w tym dniu osoby kierującej pojazdem V. (...). W związku z powyższym, stosując art. 5§2kpk w zw. z art. 8 kpw i wynikającą z nich zasadę in dubio pro reo, sąd uniewinnił obwinionego od tego czynu, rozstrzygając niedające się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego.
Wykroczenie z art. 96§3 kw zagrożone jest karą grzywny, natomiast z art. 97 kw – karą grzywny do 3000 złotych albo naganą. Dlatego podstawą wymiaru kary orzeczonej wobec obwinionego – zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9§2 kw – był przepis art. 96§3 kw, jako przewidujący karę surowszą. Sąd wymierzył obwinionemu karę 600 złotych grzywny. W ocenie, sądu kara ta jest adekwatna do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie ma osiągnąć wobec obwinionego, jak również cele kary w zakresie społecznego oddziaływania. Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za podobne wykroczenia. Jak wynika z akt sprawy XII W 99/18, wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 26 kwietnia 2018r. M. Z. był karany karą nagany za wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.) polegające na parkowaniu pojazdu na ul. (...) w miejscu do tego niewyznaczonym. Należy podkreślić, że obwiniony dopuścił się siedmiu wykroczeń – czterech z art. 96§3 kw i trzech z art. 97 kw, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w wysokości kary. W cenie sądu tylko kara finansowa w wysokości orzeczonej w wyroku, powinna skłonić obwinionego do refleksji i do poszanowania prawa w przyszłości. Przy wymiarze kary sąd uwzględnił też sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Obwiniony z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej osiąga – jak deklaruje - średnio dochód około 3.000 zł miesięcznie, posiada majątek w postaci udziałów w nieruchomościach, nie posiadając przy tym nikogo na utrzymaniu.
Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania na podstawie art. 119§1 kpw oraz art. 616 kpk w zw. z art. 121§1 kpw, nakładając na obwinionego obowiązek uiszczenia opłaty w kwocie 60 zł oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 105 zł. Wprawdzie zryczałtowane wydatki za postępowanie przed sądem i w toku czynności wyjaśniających wynoszą łącznie 120 złotych, to jednak uwzględniając uniewinnienie obwinionego od jednego z czynów, sąd obciążył go kwotą wydatków postępowania proporcjonalną do ilości przypisanych mu czynów, zaś w części uniewinniającej pozostałą kwotą obciążył Skarb Państwa. Zdaniem sądu, nie zachodziły po stronie obwinionego szczególne okoliczności, w postaci trudnej sytuacji osobistej lub majątkowej, które uzasadniałby zwolnienie go od obowiązku poniesienia kosztów postępowania.