UZASADNIENIE

I. Stanowiska stron.

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P., reprezentowany przez radcę prawnego, domagał się zasądzenia od pozwanego J. K. 525,41 zł z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od 13 września 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem umowy pożyczki z 14 sierpnia 2014 roku.

Pozwany podniósł, że pożyczkę spłacił, zaś powód domaga się opłat wprowadzonych abuzywnymi postanowieniami umowy.

II. Ustalenia faktyczne i ocena dowodów.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. jako dający pożyczkę i J. K. jako pożyczkę biorący, zawarli 14 sierpnia 2014 roku, za pośrednictwem serwisu internetowego V..pl umowę pożyczki 1.000 zł. Umówiono się o termin zapłaty 30 dni od zawarcia umowy, określając w niej całkowitą kwotę do zapłaty na 1.270 zł. Umówiono się o odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w przypadku opóźnienia.

(bezsporne)

J. K. zapłacił 2 grudnia 2014 roku (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. 1.295,64 zł.

(potwierdzenie przelewu, k. 54)

Dalszych ustaleń czynić nie sposób. Trafnie wywodzi pozwany, że nie ma gwarancji, że regulaminy załączone do pozwu to te, które zostały przedstawione na stronie V..pl w chwili zawierania umowy o tyle, że – wbrew niezaprzeczonym przez powoda twierdzeniom pozwanego – uzgodnienia były takie, że dokumenty te zostaną przesłane przy wypłacie sumy pożyczki. Powód, należycie powiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się i nie podjął polemiki w tym zakresie. Nadto ogólne warunki umowy załączone do pozwu zawierają oświadczenia, które nie mogą wywołać oczekiwanych przez powoda skutków dowodowych, jak w szczególności oświadczenia z § 2 ogólnych warunków umów. Dotyczy to w szczególności oświadczeń mających potwierdzać przekazanie formularza informacyjnego, wyjaśnień co do poszczególnych postanowień umowy, a także ogólnych warunków umowy, regulaminu, wzoru umowy, tabeli kosztów i opłat windykacyjnych. Oświadczenie to, jako zawarte w ogólnym wzorcu, jest wcześniejsze od skonkretyzowanych działań i w związku z tym nie może być dowodem na dokonanie stosownych czynności. W tej sytuacji możliwe jest dokonywanie w zakresie treści zobowiązania takich ustaleń, jakie zostały przyznane przez pozwanego, to jest bezspornych. Za znaczące dla oceny wiarygodności pozwanego uznano przy tym, że nie kwestionuje on wszystkiego, zaprzeczając wszelkim twierdzeniom powoda, lecz rzeczowo i w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przekonująco wskazuje elementy rzeczywiście uzgodnione, a więc przede wszystkim całkowitą kwotę do zapłaty, czy też wysokoć oprocentowania za zadłużenie przeterminowane, w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, czyli odsetek maksymalnych, według definicji obowiązującej w dniu zawarcia umowy.

Przedstawianie obecnie dalszych dowodów jawi się jako rażąco spóźnione.

III. Ocena roszczenia.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 k.c.).

Pozwany wykazał, że umówioną całkowitą kwotę do zapłaty zwrócił powodowi, jako dającemu pożyczkę, 3 grudnia 2014 roku.

Powód naliczył dodatkowo szereg opłat, jak opłata za wysłanie wiadomości pocztą elektroniczną, ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty, czy wreszcie koszt wpisu do rejestrów dłużników w biurach informacji gospodarczej, powołując się na ogólne warunki umów tabelę opłat.

Jak wyżej wspomniano, po pierwsze nie wykazano ani treści ogólnych warunków i tabeli opłat, ani faktu należytego przekazania ich treści pozwanemu najpóźniej tuż przed zawarciem umowy.

Po wtóre, owe świadczenia mają charakter abuzywnych. Opłaty po 6 zł za wiadomość przesłana pocztą elektroniczną – siedem takich wiadomości, czy koszt przesłania wezwania do zapłaty – 85 zł, w sposób oczywisty mają w istocie na celu sankcjonowanie opóźnienia dłużnika, a więc pełnią w istocie rolę zastrzeżoną dla odsetek za opóźnienie, które w swej funkcji mają na celu wszak również dyscyplinowanie płatników. Nie wykazano w żaden sposób również kosztów wpisu pozwanego do biura informacji gospodarczej, a sama zasadność wpisu – o ile w ogóle dokonanego – budzi poważne wątpliwości.

Trzeba również podkreślić, że skoro umówiono się o ówcześnie obowiązujące odsetki maksymalne jako należne za czas opóźnienia w zapłacie, tedy wymienione wyżej opłaty jawią się jako zmierzające również do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, skoro funkcja tych opłat jawi się jako tożsama, a to dyscyplinowanie dłużnika.

W tej sytuacji uznano, że powód nie wykazał zasadności owych dochodzonych opłat dodatkowych, zarówno jako abuzywnych (art. 385¹ § 1 k.c.), jak i zmierzających do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, zatem bezskutecznych w części przenoszącej wysokość odsetek maksymalnych (art. 359 § 2² w związku z art. 58 § 1 k.c.).

Pozwany niewątpliwie spóźnił się jednak ze zwrotem pożyczki. Obowiązany był zatem zapłacić na dzień 3 grudnia 2014 roku: 1.270 zł umówionej całkowitej kwoty do zapłaty oraz 36,88 zł odsetek według stawki czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego za okres od 14 września do 2 grudnia 2014 roku, co daje łącznie 1.306,88 zł. Ponieważ zapłacił 1.295,64 zł, do zapłaty pozostaje 11,24 zł.

Przyjęto najkorzystniejszą dla powoda wersję, zgodnie z którą wierzyciel może zaliczyć zapłatę w pierwszej kolejności na poczet należności ubocznych (art. 451 § 1 zd. II k.c.), stąd owe 11,24 zł uznano za pozostały do zapłaty kapitał, od którego należą się odsetki w umówionej wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od 14 września 2014 roku – to jest pierwszego dnia opóźnienia wedle umowy – do dnia zapłaty. Należało przy tym zastrzec, że od 1 stycznia 2016 roku owe odsetki nie mogą być wyższe aniżeli odsetki maksymalne za opóźnienie (art. 481 § 1 – 2² k.c.).

IV. Koszty.

Pozwany przegrał sprawę w części, co w zasadzie skutkuje koniecznością stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 zd. I k.p.c.). Jednakże przegrał w mniej aniżeli 5 %, w związku z czym zasadnym jest przyjęcie dla celów rozstrzygania o kosztach procesu, że wygrał sprawę w całości.

Pozwany nie wykazał jednak poniesienia żadnych kosztów, które podlegałyby zwrotowi jako koszty procesu (art. 98 § 2 k.p.c.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE