UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 września 2017 roku

Pozwem z dnia 21 września 2016 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. K. kwoty 16 806,21 zł, w tym kwot: 15 074,31 zł tytułem należności głównej, 1 526,90 zł tytułem odsetek i kwoty 205,00 zł tytułem kosztów, wraz z odsetkami umownymi od kwoty 15 074,31 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 13 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oraz kosztów sądowych w wysokości 211,00 zł .

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 24 października 2012 r. udzielił pozwanemu kredytu w związku z zawartą z pozwanym umową pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach której pozwany otrzymał kredyt w wysokości 26 785,71 zł. Pozwany zobowiązany był do dokonywania spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłat na podstawie zawartej umowy. Pomimo wezwań i monitów pozwany nie wywiązał się z powyższego obowiązku. Wobec tego w dniu 12 grudnia 2015 r., tj. po upływie terminu, do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, należności stała się wymagalna. Przed skierowaniem sprawy na drogę sądową pismem z dnia 23 września 2015 r. wezwał pozwanego do zapłaty wymaganej należności. Otrzymał zwrot wezwania w dniu 12 listopada 2015 r. z adnotacją, że nie podjęto korespondencji w terminie.

Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu, w oparciu
o zawartą umowę, składają się należności wskazane w wyciągu z ksiąg banku, w tym należność główna w wysokości 15074,31 zł, odsetki w kwocie 1526,90 zł stanowiące różnicę pomiędzy sumą odsetek umownych naliczonych w związku z udzieleniem kredytu w kwocie 5058,55 zł od dnia zawarcia umowy, tj. od dnia 24 października 2012 r. i odsetek karnych w kwocie 311,61 zł naliczonych od dnia 26 stycznia 2013 r. a sumą odsetek zapłaconych przez pozwanego w kwocie 3843,26 zł, a ponadto koszty opłaty i prowizje w kwocie 205,00 zł oraz dalsze odsetki naliczane od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty, obliczone od kwoty niespłaconego kapitału tj. od kwoty 15074,31 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym z zastrzeżeniem, że od dnia 1 stycznia 2016 r. wysokość tych odsetek nie może przekraczać w stosunku rocznym wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie (pozew k. 3-5).

W dniu 7 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazując pozwanemu zapłacenie na rzecz powodowa kwoty 16 806,21 zł (nakaz zapłaty – k.5v.)

W dniu 25 lipca 2016 r. pełnomocnik pozwanego złożył sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty w dniu 7 lipca 2016 r. wnosząc o oddalenie powództwa w całości, wniosków dowodowych oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zarzucił brak podstaw do żądania od pozwanego zapłaty jakiejkolwiek kwoty, nieprawidłowe określenie wysokości zobowiązania i roszczenia dochodzonego pozwem, brak wymagalności dochodzonej kwoty, bezzasadność roszczenia oraz niewykonanie przez powoda umowy zawartej z pozwanym ( sprzeciw od nakazu zapłaty - k.6v. 7).

W toku postępowania pełnomocnik pozwanego pismem z dnia 12 grudnia 2016 r. (data prezentaty) uzupełniającym argumenty w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Ponadto podniósł, że postanowienie umowne w przedmiocie wysyłania listem zwykłym korespondencji do konsumenta w usługach bankowych uchodzi za klauzulę abuzywną, którą pozwany nie jest związany. Przesyłanie przez bank korespondencji innej niż o charakterze informacyjnym nie może być dokonywane listem zwykłym. Wezwanie do zapłaty nie jest osobną czynnością, lecz stanowi część wypowiedzenia, bez którego wypowiedzenie nie może zostać dokonane w rozumieniu umowy.

Wskazał, że nie sposób określić daty sporządzenia, wysłania i doręczenia wezwania do zapłaty pozwanemu, gdyż nie zostało załączone do odpisu pozwu, co skutkuje tym, że nie można ustalić, czy wyznaczony termin na spłatę należności upłynął i kiedy rozpoczął swój bieg, czy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy jest zgodne z § 1 ust. 17 zawartej umowy, oraz kiedy została umowa rozwiązana.

Dodatkowo pełnomocnik pozwanego podniósł, że z treści załączonego do pozwu pisma zatytułowanego „wypowiedzenie” nie wynika, z jakiego tytułu dokonano wypowiedzenia. Z postanowienia umowy zawartego w § 1 ust. 17, wynika, że podstawą wypowiedzenia umowy pożyczki jest zaległość w spłacie dwóch raz, natomiast w treści powołanego pisma wskazano jako podstawę wypowiedzenia „zagrożenie terminowej spłaty pożyczki”, co w ocenie strony pozwanej nie jest tożsame (pismo pozwanego z dnia 23 grudnia 2016 r. – k.44-47).

W odpowiedzi na pismo pozwanego z dnia 12 grudnia 2016 r. powód podtrzymał stanowisko zawarte w pozwie. Podniósł, że pozwany potwierdził zawartą umowę pożyczki
i dokonywał wpłat poza ustaleniami umownymi. Na dzień wygenerowania oświadczenia
o wypowiedzeniu umowy pozostawał w zaległości co najmniej dwóch pełnych rat kredytu. Wskazał, że w dniu 1 września 2015 r. skierował do pozwanego w formie listu zwykłego, zgodnie zapisami umowy, przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości. W dniu
22 września 2015 r. powód skierował do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu, które wróciło do powoda z adnotacją, że nie podjęto przesyłki w terminie.

Dodatkowo powód stwierdził, że rozbieżność na którą powołuje się pozwany nie może być traktowana jako rozszerzenie katalogu przesłanek wypowiedzenia i dowolna interpretacja
w tym zakresie. Zagrożenie spłaty pożyczki wynika bowiem z dotychczasowej nieterminowej spłaty pożyczki przez pozwanego, a zatem niespłacenia co najmniej dwóch pełnych rat kredytu (odpowiedź na sprzeciw – k.53 -54v.).

W replice z dnia 28 lutego 2017 r. (data prezentaty) na odpowiedź powoda pozwany zwrócił uwagę, że katalog przesłanek determinujących spłatę w zawartej umowie jest ściśle określony, co wyklucza utożsamianie pojęć wskazanych przez pozwanego. Wskazał, że powód w żadnym z dokumentów nie powołał się na brak zapłaty dwóch pełnych rat kredytu, co potwierdza fikcyjność wypowiedzenia (pismo pozwanego z dnia 28 lutego 2017 r. – k.65 -66).

Powód w dniu 5 września 2017 r. wystosował pismo w którym podtrzymał dotychczasowe twierdzenia i wnioski, a nadto wskazał, że w treści przedegzekucyjnego wezwania do zapłaty wyraźnie określono, że pozwany jest wezwany do zapłaty „niespłaconych
w terminie zapadłych należności banku” ( pismo powoda z dnia 5 września 2017 r.– k.89 -90).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 2012 r. P. K. zawarł z (...) Bank (...) spółką akcyjną z siedzibą we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) w wysokości 26 785,71 zł. P. K. został zobowiązany do uregulowania należności wynikającej z kredytu zgodnie z harmonogramem spłat ( okoliczności niesporne; dowody: umowa pożyczki gotówkowej k. 24 – 27, rozkład spłat – k.20).

Pismem wysłanym listem zwykłym w dniu 1 września 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wezwał P. K. do uregulowania niespłaconych należności, w tym odsetek od kapitału, zapadłych, niespłaconych rat kapitałowych oraz kosztów, opłat i prowizji w łącznej wysokości 3 157,50 zł z tytułu zawartej umowy pożyczki o nr (...) w nieprzekraczalnym terminie 7 dni. Poinformował ponadto, że w przypadku nieuregulowania wyżej wymienionych należności
w podanym terminie, będzie zmuszony do wypowiedzenia umowy i wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, co oznacza, że należność z tytułu udzielonej pożyczki stanie się wymagalna (dowód: przedegzekucyjne wezwanie do zapłaty – k.55, twierdzenia strony powodowej zawarte w piśmie z dnia 31 stycznia 2017 r –k.53-54).

W dniu 22 września 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wysłał do P. K. pismo z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy pożyczki o nr (...) w związku z zagrożeniem terminowej spłaty pożyczki, zawartej w dniu 24 października 2012 r., w łącznej kwocie 16 390.29 zł, na którą składa się kwota z tytułu odsetek, kapitału oraz opłat i prowizji, z 30- dniowym okresem wypowiedzenia. Pismo to zostało zwrócone jako niepodjęte
w terminie. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. poinformował P. K., że po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalna, zatem pożyczkobiorca jest zobowiązany do niezwłocznego, nie później niż w terminie 30 dni od otrzymania niniejszego pisma, zwrotu wykorzystanej pożyczki wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z pożyczki (okoliczności niesporne; dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki gotówkowej – k.30, potwierdzenie obioru z adnotacją – k. 31 ).

W dniu 12 stycznia 2016 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, z którego wynika, że powodowi przysługuje wobec P. K. wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki gotówkowej
nr (...) zawartej w dniu 24 października 2012 r. Wysokość zobowiązania dłużnika według stanu na dzień 12 stycznia 2016 r. wynosiła łącznie 16 806,21 zł (okoliczności niesporne; dowód: wyciąg z ksiąg banku - k. 22 - 23).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów
z dokumentów, a także twierdzeń samych stron, nie zakwestionowanych przez stronę przeciwną, które na podstawie art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. Sąd przyjął za udowodnione. Strony nie kwestionowały autentyczności powołanych powyżej dokumentów. Sąd również nie miał wątpliwości co do ich wartości dowodowej, wobec czego brak było podstaw do odmówienia im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód dochodził w przedmiotowym postepowaniu roszczenia wynikającego z łączącej strony umowy pożyczki gotówkowej nr 0087973010057280z dnia 12 października 2012 r, do której maja zastosowanie przepisy w art. 3 ust. 1 i 2 pkt 2 - obowiązującej w chwili zawierania umowy - ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2011.126.715). Podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U. Dz.U.2002.72.665 - tekst jednolity z późn. zm.) przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu
i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie. Kredyty konsumenckie, z zastrzeżeniem odmienności wynikających z ustawy o kredycie konsumenckim, również są kredytami w rozumieniu Prawa bankowego (art. 69 ust. 1 i 2 pr. bank.), zwłaszcza gdy są udzielane przez banki. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.k.k. przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

W istocie stan faktyczny nie był w niniejszej sprawie kwestionowany, natomiast osią sporu były skutki prawne wynikające z ustalonych faktów. Strona pozwana podniosła, że postanowienie umowne w przedmiocie wysyłania listem zwykłym korespondencji
do konsumenta - innej niż o charakterze informacyjnym, w tym przedegzekucyjnego wezwania do zapłaty - w usługach bankowych uchodzi za niedozwoloną klauzulę umową w ramach łączącego strony stosunku prawnego, a skutkiem takiego działania jest brak możliwości ustalenia wymagalności świadczenia.

Zarzut podniesiony przez pozwanego okazał się w pełni zasadny.

Nie ulega wątpliwości, że powód (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W., zawierając umowę pożyczki gotówkowej z pozwanym, działał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i występował w tym stosunku prawnym w charakterze podmiotu profesjonalnego, tj. przedsiębiorcy, co zostało poruszone w pierwszym akapicie dotyczącym rozważań prawnych. Analizując zatem treść zawartej pomiędzy stronami umowy pożyczki gotówkowej nr (...), należy zauważyć, że § 1 przedmiotowej umowy, zatytułowany „Warunki pożyczki” zawiera pkt 17, który wskazuje, że: „w razie opóźnienia Pożyczkodawcy w zapłacie dwóch pełnych rat, Bank ma prawo wypowiedzieć Umowę
z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu Pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania”. Dodatkowo fakt wysłania listem zwykłym przedegzekucyjnego wezwania zapłaty, które wpływało na skuteczność wypowiedzenia, przyznała strona powodowa.

Przechodząc do rozważań prawnych podkreślenia wymaga, że przepis art. 3851 § 1 k. c. stanowi, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeśli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Sankcją określoną w tym przepisie jest więc częściowa bezskuteczność kontraktu, polegająca na tym, że postanowienie umowne uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne – nie wiąże konsumenta. Nie upada natomiast cała umowa. Za uzgodnione indywidualnie postanowienia można przyjąć jedynie te warunki umowy, na które konsument miał rzeczywisty wpływ.

Odnosząc się zaś do kolejnej z przesłanek niedozwolonego charakteru klauzul wskazać należy, że zgodnie z przyjętym stanowiskiem judykatury, podstawowym elementem przyjętych w obrocie gospodarczym „dobrych obyczajów” jest zasada lojalności, uczciwości i szacunku wobec kontrahenta. Tym samym sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta, wprowadzenia go w błąd co do realnych obciążeń i ryzyka związanego z umową oraz co do tego, jakie świadczenia na swoją rzecz zastrzegł przedsiębiorca. Z kolei „interes konsumenta” należy rozumieć szeroko, a to jako elementy ekonomiczne, przede wszystkim związane z zachowaniem ekwiwalentności świadczeń oraz proporcjonalności obciążeń nałożonych na konsumenta do realnych kosztów związanych z umową i wartości świadczeń uzyskanych przez konsumenta, jak również pozaekonomiczne, takie jak pewność obrotu, zaufanie, czas poświęcony na realizację swoich uprawnień, przekonanie o rzetelnym potraktowaniu przez drugą stronę umowy. Ustawodawca wymaga, by naruszenie interesów konsumenta przez klauzulę niedozwoloną nastąpiło w stopniu „rażącym”, a zatem musi być to naruszenie znaczne, polegające na drastycznym odejściu od zasad uczciwego obrotu, lojalności, szacunku dla drugiej strony umowy. Działanie wbrew „dobrym obyczajom” w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.09.2012 r., VI ACa 461/12, Lex nr 1223500).

W niniejszej sprawie przedmiotem korespondencji doręczanej przez pożyczkodawcę pożyczkobiorcy były bardzo istotne dla pożyczkobiorcy kwestie związane z umową pożyczki, tj. wezwanie do zapłaty poprzedzające wypowiedzenie umowy. Zawiadamianie o powyższym listem zwykłym, który może z błahych powodów zostać niedoręczony, kłóci się z dobrym obyczajem i rażąco narusza interesy pożyczkobiorcy. Sąd uznał przedmiotowe postanowienie za niedozwolone w świetle art. 3851 § 1 k.c. Zawarcie w treści wzorca umownego postanowienia, na mocy którego przedsiębiorca uprawniony jest do doręczania konsumentowi korespondencji zawierającej oświadczenia woli, w szczególności nakierowane na wywołanie skutków niekorzystnych dla konsumenta, przy jednoczesnym braku postanowienia nakładającego na przedsiębiorcę obowiązku udowodnienia dojścia takiego oświadczenia do konsumenta w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią, narusza równowagę stron stosunku zobowiązaniowego przez to, że przedsiębiorca uzyska pożądane przez siebie skutki niezależnie od tego, czy jego oświadczenie woli rzeczywiście dotarło do konsumenta w sposób określony w art. 61 k.c., natomiast konsument, do którego list zwykły zawierający takie oświadczenie przedsiębiorcy nie dotrze, będzie związany skutkami prawnymi jego złożenia, nie mając możliwości wykazania, że nie otrzymał listu przedsiębiorcy. W świetle zasad doświadczenia życiowego oczywiste jest bowiem, że przedsiębiorca w sporze na tle skuteczności złożonego w taki sposób oświadczenia woli, powoła się na treść ustanowionego przez siebie wzorca umownego.

Faktem jest, że nie istnieje zakaz prowadzenia korespondencji za pomocą listów zwykłych, niemniej jednak
znaczenie tej korespondencji w pewnych sytuacjach jest znaczna, zwłaszcza jeśli będzie się ona wiązała ze skutkami finansowymi dla pożyczkobiorcy. W postanowieniu mówi się, że: "[…] Bank ma prawo wypowiedzieć Umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu (w zapłacie dwóch zaległych rat) Pożyczkobiorcy listem zwykłym … ", zatem stawia się znak równości pomiędzy wysłaniem, i to listem zwykłym, a doręczeniem; nawet nie wprowadza się okresu, w którym w normalnym obiegu przesyłek dokonuje się doręczenie (np. 7 dni). Nawet więc jeśli przyjąć dopuszczalność zawiadamiania listem zwykłym pożyczkobiorcy to brak jest możliwości wyznaczenia początku biegu jakiegokolwiek terminu, z którego może skorzystać pożyczkobiorca.

Należy zaznaczyć, że wysyłanie korespondencji listem poleconym daje możliwość -
w przypadku jej zagubienia w przewozie pocztowym - wykazania faktu nadania, bowiem przyjęcie listu przez pocztę jest przez nią potwierdzane. W przypadku wysyłania pism listem zwykłym takiej możliwości nie ma z uwagi na nieistnienie praktyki odnotowywania przyjęcia listu zwykłego do przewozu. Samo tylko twierdzenie nadawcy, tj. powoda, że nadał on list w tej ostatniej formie, już rodziłoby w stosunku do konsumenta odpowiednie skutki, w tym związane
z doręczeniem, podczas gdy on sam nie mógłby się bronić twierdzeniem, że listu nie otrzymał. Zdaniem Sądu, z uwagi na wszystkie wymienione względy nie można stawiać znaku równości pomiędzy wysłaniem korespondencji listem zwykłym a jej doręczeniem. Konsument jest obarczony całkowitym ryzykiem czynności doręczenia pisma i zachowania terminów wyznaczanych datą doręczenia pisma. Dlatego omawiane postanowienie umowy narusza interesy konsumenta i jest sprzeczne
z dobrymi obyczajami. W konsekwencji postanowienie to należało uznać za niedozwolone
w świetle przepisu art. 3851 § 1 k.c. (zob. wyrok SA w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. VI ACa 293/10)

Sąd przychyla się do stanowiska Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznaje za niedozwolone i zakazuje stosowania w obrocie
z konsumentami postanowień wzorca umowy którego treści wskazuje, że korespondencja […] będzie uważana za doręczoną, jeżeli zostanie wysłana listem zwykłym na ostatni adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Nadto należy zauważyć, że (...) uznaje nawet za niedozwolone
i zakazuje stosowania w obrocie z konsumentami postanowień wzorca umowy, które mają de facto charakter informacyjny, ale na które konsument nie miał wpływu. Treść takiego postanowienia przedstawia się następująco: "O wprowadzonych do Regulaminu zmianach Bank powiadamia Posiadacza Rachunku, przesyłając informację o zmianach do Regulaminu lub Regulamin uwzględniający zmiany, listem zwykłym na ostatnio wskazany adres do korespondencji". Rozumując a minori ad maius Sąd doszedł do przekonania, że wzmacnia to argumentację stanowiska w przedmiocie uznania za klauzulę abuzywną zapisu o wysłaniu listem zwykłym przedegzekucyjnego wezwania do zapłaty, które przecież ingeruje w relacje zachodzącą w zawartym stosunku prawnym, czyli wywołuje dalej idące skutki niż korespondencja o charakterze informacyjnym ( zob. wyrok (...) z dnia 31 grudnia 2009 r. XVII AmC 495/09 ; wyrok (...) z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. XVII AmC 1460/10).

W oparciu o art. 3852 k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Sąd w tym zakresie przychyla się do stanowiska Sądu Najwyższego, że skutki stosowania przez przedsiębiorcę niedozwolonego postanowienia umowy zachodzą od chwili zawarcia umowy, a nie od chwili powołania się na tę okoliczność przez konsumenta, czy też uznania postanowienia umownego za niedozwolone mocą orzeczenia sądu w ramach kontroli incydentalnej wzorca (zob. wyrok SN z dnia 27 lutego 2004 r., z dnia 19 sierpnia 2009 r. III CZP 58/09, V CK 293/03 i z dnia 24 listopada 2011 r. I CSK 66/11).

Sąd popiera także stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 czerwca 2014 r. o sygn. II CA 576/14, że jeżeli skutkiem uznania określonego postanowienia umowy za klauzulę niedozwoloną jest to, że postanowienie to nie wiąże powoda […] Przepis art. 3851 § 1 k.c. nie wiąże skutku stosowania niedozwolonego postanowienia umownego z innymi przesłankami, poza wskazanymi w tym przepisie. Uznania postanowienia umowy za niedozwolone przez sąd ma zatem charakter deklaratywny. Wobec powyższego brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umowy nie może determinować działań konsumenta do realizacji na rzecz przedsiębiorcy zobowiązania ustalonego takim postanowieniem umowy, bo nie znajduje źródła w umowie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, a w szczególności fakt, że w sprawie niniejszej zostały wykazane wszystkie przesłanki uznania kwestionowanego postanowienia umowy za klauzulę abuzywną, należy stwierdzić, że postanowienie to nie wiąże stron niniejszego postępowania, przy ich związaniu umową w pozostałym zakresie. Skoro bowiem postanowienie dotyczące wysłania korespondencji listem zwykłym stanowiło niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 3851 § 1 i § 2 k.c. to z racji tego nie wiązało pozwanego.

Z uwagi na fakt wysłania do pozwanego listem zwykłym przedegzekucyjnego wezwania do zapłaty nie ziściły się przesłanki do wypowiedzenia przez powoda zawartej umowy pożyczki gotówkowej, co musiało skutkować uznaniem wypowiedzenia umowy pożyczki za nieskuteczne.

Sąd nie rozważał twierdzeń pozwanego w przedmiocie niewykazania przez powoda podstawy wypowiedzenia umowy pożyczki gotówkowej o nr (...), oraz nieprawidłowego uznania przez niego, że „zagrożenie spłaty terminowej” jest tożsame
z „opóźnieniem w zapłacie dwóch rat”, jako następczych wobec okoliczności wskazanych powyżej, które decydująco wpłynęły na treść rozstrzygnięcia.

Kierując się przedstawioną argumentacją i przytoczonymi regulacjami prawnymi Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z zasadą wyrażoną w tym przepisie, strona przegrywająca spór jest zobowiązana do zwrotu na żądanie przeciwnika kosztów procesu. Pozwany poniósł w niniejszym postępowaniu koszty postępowania związane z wynagrodzeniem pełnomocnika w kwocie 4800 zł zgodnie
z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa oraz opłatę skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł tj. łącznie 4817 zł.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.