UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 16:15 w L., woj. (...) obwiniona M. S. kierując samochodem marki C. o nr rej. (...) jechała ul (...) . Dojeżdżając do skrzyżowania z ul. (...) obwiniona M. S. podjęła manewr hamowania by zatrzymać się przed stojącymi na czerwonym świetle samochodami . Jednak obwiniona M. S. nie dostosowała prędkości do panujących warunków na drodze oraz nie zachowała bezpiecznej odległości od poprzedzającego ją pojazdu w wyniku czego najechała na tył samochodu marki H. o nr rej. (...) stojącego przed nią na czerwonym świetle , kierowanego przez M. K. (2) , którego właścicielem jest jej ojciec M. K. (1) . W wyniku tego zdarzenia samochód marki H. o nr rej. (...) doznał uszkodzeń : na zderzaku tylnym uszkodzenia powłoki lakierniczej w postaci nieregularnych rys na wysokości od 42 cm do 48 cm licząc od podłoża i długości 62 cm , uszkodzenia od środka zderzaka w kierunku prawego tylnego koła , zderzak tylni wyrwany ze środkowych zaczepów znajdujących się pod klapą bagażnika ( k. 6-7 i k. 90 ) . Natomiast samochód marki C. o nr rej. (...) kierowany przez obwinioną M. S. doznał uszkodzeń na przednim zderzaku , na górnej krawędzi otworu wlotu powietrza w postaci uszkodzenia powłoki lakierowej ( k. 90-91 ) .

Obwiniona M. S. ma ukończone 54 lata , jest mężatkom i posiada na utrzymaniu 1 dziecko , prowadzi własną działalność gospodarcza i uzyskuje dochód w wysokości 3000 zł , nie była karana ( k. 106 ) , nie leczy się odwykowo , ani psychiatrycznie .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień obwinionej M. S. ( k. 52 ) , zeznań świadków : M. K. (2) ( k. 1 , k. 4 i k. 52-54 ) i M. K. (1) ( k. 65-66 ) oraz dokumentów w postaci : protokołu oględzin ( k. 6-7 ) , dokumentacji zdjęciowej ( k. 15-16 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 32 ) , informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ( k. 44 i 107 ) , dokumentacji zdjęciowej ( k. 49-50, k. 58-59, k. 74-81 ) , płyty CD ( k. 62 ) , opinii biegłego ( k. 89-94 , k. 114-116 ) i karty karnej ( k. 106 ) .

Obwiniona M. S. stanęła pod zarzutem , iż : w dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 16:15 w L. na ul. (...) kierując pojazdem marki o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie należytych środków ostrożności do warunków panujących na drodze oraz odległości od poprzedzającego pojazdu czym najechała na tył pojazdu marki H. o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenia to jest popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. .

Obwiniony M. S. podczas przesłuchania na rozprawie przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła iż w jej ocenie nie najechała na samochód marki H. . Ona dość mocno zahamowała za stojącym przed nią samochodem marki H. , ale w jej ocenie nie doszło do kontaktu między samochodami . Następnie obwiniona opisała swoje zachowanie oraz zachowanie kierującej samochodem H. po tym zdarzeniu ( k. 52 )

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej M. S. w części której wyjaśniła iż dość mocno zahamowała za stojącym przed nią samochodem marki H. oraz opisała swoje zachowanie oraz zachowanie kierującej samochodem H. po tym zdarzeniu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego M. S. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z zeznaniami świadka M. K. (2) ( k. 1 , k. 4 i k. 52- 54 ).

Sąd nie dał w wiary pozostałej części wyjaśnień obwinionej M. S. zwłaszcza odnośnie faktu iż nie najechała ona na tył samochodu marki H. . W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego M. S. są niejasne, nielogiczne , wewnętrznie sprzeczne i nakierowane na uniknięcie odpowiedzialności za popełniony przez niego czyn. Należy wskazać iż zeznań świadków : M. K. (2) ( k. 1 , k. 4 i k. 52-54 ) i M. K. (1) ( k. 65-66 ) wynika kategorycznie iż w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 19 grudnia 2017 r. w na skutek najechania przez samochód marki C. kierowany przez obwinioną M. S. na tył samochodu marki H. doznał on uszkodzeń . Fakt ten potwierdza protokół oględzin samochodu marki H. o nr rej. (...) , który został wykonany w dniu 19 grudnia 2017 r. o godzinie 17.00 ( k. 6 - 7 ) a więc bezpośrednio po tym zdarzeniu drogowym , które miało miejsce około godziny 16.15 . Ponadto należy wskazać iż opinii sporządzonej przez biegłego T. D. z dnia 09 stycznia 2019 r. ( k. 89-94 ) która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. ( k. 114-116 ) wynika iż zdarzenie zaistniałe w dniu 19 grudnia 2017 r. mogło przebiegać tak jak to wynika z dowodów osobowych , podczas którego w tył stojącego samochodu marki H. o nr rej. (...) uderzył hamujący samochód marki C. o nr rej. (...), powodując uszkodzenie zderzaka tylnego samochodu H. w postaci zarysowywania powłoki lakierowej oraz wypięcia części zderzaka z zamocowań przy braku trwałych uszkodzeń skorupy przedniej zderzaka samochodu C. a zaistnieniem tylko uszkodzenia powłoki lakierowej – co udokumentowano fotografią wykonaną przez obwinioną .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień obwinionej M. S. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków : M. K. (2) i M. K. (1) jako jasnym , dokładnym i korespondujących z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego .

Z zeznań świadka M. K. (3) kierującej samochodem marki H. o nr rej. (...) wynika iż w dniu 19 grudnia 2017 r. około godz. 16.15 jadąc w kierunku Z. zatrzymał kierowany przez siebie samochód na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w L. na czerwonym świetle . Przed nią stały 2-3 inne pojazdy . W pewnej chwili usłyszał dźwięk wgniatanej karoserii . W lusterku zobaczyła zdezorientowaną obwiniona M. S. siedzącą w samochodzie marki C. znajdującym się za jej pojazdem . Obwiniona M. S. powiedziała że w jej ocenie nic się nie stało bo trzymała nogę na hamulcu . Z dalszych zeznań świadka M. K. (2) wynika iż zrobiła zdjęcia pojazdu obwinionej i poprosiła ją by podjechała do miejsca pracy jej ojca w miejscowości M. R. by dokonać dokładnych oględzin pojazdów . Jednak obwiniona tego nie zrobiła i odjechała . Po przyjeździe do miejsca pracy jej ojca M. K. (1) jej ojciec stwierdził iż w samochodzie marki H. został uszkodzona powłoką lakiernicza na zderzaku oraz zderzak został wyrwany z zaczepów . Następnie razem z ojcem pojechali do KPP w L. , gdzie zostały dokonane oględziny samochodu marki H. ( k. 1 , k. 4 i k. 52-54 ) .

Natomiast z zeznań świadka M. K. (1) właściciela samochodu marki H. o nr rej. (...) wynika iż w dniu 19 grudnia 2017 r. około godz. 16.15. zadzwoniła do niego jego córka M. K. (2) i poinformowała go że miała stłuczkę na wysokości sklepu (...) w L.. Gdy córka przyjechała tym samochodem do jego miejsca pracy wjechał samochodem marki H. na kanał i dokonał jego oględzin stwierdzając że powypadały zatrzaski podtrzymujące tylni zderzak . Gdy po 15 minutach nie pojawiła się obwiniona pojechał razem z córką do KPP w L. ( k. 65-66 ) .

Fakt, że wymienieni wyżej świadkowie precyzyjnie określają zakres swojej wiedzy na temat zdarzeń, w zakresie których sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Zeznania świadków są jasne , dokładne i korespondują z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego T. D. z dnia 09 stycznia 2019 r. ( k. 89-94 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. ( k. 114-116 ) , jako jasnej , dokładnej i w sposób precyzyjny opisującej przebieg całego zdarzenia . Z opinii biegłego T. D. wynika iż zdarzenie zaistniałe w dniu 19 grudnia 2017 r. mogło przebiegać tak jak to wynika z dowodów osobowych , podczas którego w tył stojącego samochodu marki H. o nr rej. (...) uderzył hamujący samochód marki C. o nr rej. (...), powodując uszkodzenie zderzaka tylnego samochodu H. w postaci zarysowywania powłoki lakierowej oraz wypięcia części zderzaka z zamocowań przy braku trwałych uszkodzeń skorupy przedniej zderzaka samochodu C. a zaistnieniem tylko uszkodzenia powłoki lakierowej – co udokumentowano fotografią wykonaną przez obwinioną .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniona M. S. w ramach zarzucanego jej czynu została uznana winną tego że w dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 16:15 w L. na ul. (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosowała prędkości do panujących warunków na drodze oraz nie zachowała bezpiecznej odległości od poprzedzającego ją pojazdu w wyniku czego najechała na tył samochodu marki H. o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenia to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 k.w..

Przepis art. 86 § 1 k.w. stanowi , iż karze podlega , kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 86 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym (§ 1) lub przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdy sprawca znajduje się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka (§ 2). Do nowelizacji z lipca 2010 r. komentowany przepis przewidywał jedynie ogólne niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie w ruchu drogowym. Obecnie po nowelizacji wyraźnie chodzi tu o niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, ale na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu.

Zachowanie sprawcy naruszające przepis art. 86 § 1 k.w. będzie polegało na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Trzeba przy tym pamiętać, że nie da się przewidzieć ani unormować wszystkich sytuacji, jakie mogą zaistnieć w ruchu drogowym, ocena zachowań uczestników ruchu drogowego w każdym z takich przypadków powinna podlegać ocenie na podstawie ogólnej istoty zasad ostrożnego i rozważnego zachowania się, co podkreślił Sąd Najwyższy w swoim wyroku, stwierdzając, że reguły wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu muszą być respektowane mimo braku przepisu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, OSNKW 1995, nr 11-12, poz. 84). Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130, każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć. Jednocześnie jednak Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że kierowca nie może skutecznie się bronić przed zarzutem nieostrożności tym, że nie naruszył żadnego przepisu administracyjno-drogowego, a nawet tym, że postąpił zgodnie z istniejącym nakazem albo zakazem drogowym, jeżeli fachowa ocena jego zachowania się w konkretnej sytuacji drogowej z punktu widzenia umiejętności prowadzenia pojazdu na drogach publicznych prowadzi do wniosku, że nie zachował on ostrożności wymaganej do wykonania zawodu lub czynności kierowcy. I odwrotnie - samo naruszenie przez kierowcę takiego lub innego nakazu lub zakazu drogowego nie daje jeszcze podstaw do ścigania karnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 1961 r., I K 559/60, OSNKW 1962, nr 4, poz. 55).

Zgodnie z przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym przez określenie „szczególna ostrożność” należy rozumieć zachowanie ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu, a więc pieszego, kierującego, a także innej osoby przebywającej w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22). Słusznie więc Sąd Najwyższy stwierdził, że do odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestników ruchu drogowego "ostrożności szczególnej", a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, LEX nr 77467).

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 k.w. będzie ponosił sprawca, który przez zachowanie nienależytej ostrożności spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej. Jednocześnie jednak, gdyby w przypadku niezachowania należytej ostrożności nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wówczas brak jest podstaw do odpowiedzialności na podstawie analizowanego przepisu. ( za Tomasz Grzegorczyk (red.), Wojciech Jankowski, Monika Zbrojewska Komentarz do Kodeksu Wykroczeń wydanie II ).

Działanie obwinionej M. S. wypełniło wszystkie znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. albowiem w dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 16:15 w L. na ul. (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosowała prędkości do panujących warunków na drodze oraz nie zachowała bezpiecznej odległości od poprzedzającego ją pojazdu w wyniku czego najechała na tył samochodu marki H. o nr rej. (...) , kierowany przez M. K. (2) stojący na skrzyżowaniu ul. (...) na czerwonym świetle powodując jego uszkodzenia . Fakt że obwiniona M. S. popełnił zarzucany jej czyn wynika wprost z zeznań świadków : M. K. (2) ( k. 1 , k. 4 i k. 52-54 ) i M. K. (1) ( k. 65-66 ) oraz dokumentów : protokołu oględzin ( k. 6- 7 ) , dokumentacji zdjęciowej ( k. 15-16 ) , dokumentacji zdjęciowej ( k. 49-50, k. 58-59, k. 74-81 ) , płyty CD ( k. 62 ) i opinii biegłego ( k. 89-94 , k. 114-116 ). Należy wskazać iż opinii sporządzonej przez biegłego T. D. z dnia 09 stycznia 2019 r. ( k. 89-94 ) która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. ( k. 114-116 ) wynika iż zdarzenie zaistniałe w dniu 19 grudnia 2017 r. mogło przebiegać tak jak to wynika z dowodów osobowych , podczas którego w tył stojącego samochodu marki H. o nr rej. (...) uderzył hamujący samochód marki C. o nr rej. (...), powodując uszkodzenie zderzaka tylnego samochodu H. w postaci zarysowywania powłoki lakierowej oraz wypięcia części zderzaka z zamocowań przy braku trwałych uszkodzeń skorupy przedniej zderzaka samochodu C. a zaistnieniem tylko uszkodzenia powłoki lakierowej – co udokumentowano fotografią wykonaną przez obwinioną .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina obwinionego M. S. nie budzą wątpliwości.

Wymierzając obwinionej M. S. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnieją okoliczności łagodzących wobec obwinionej M. S. .

Natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę charakter działania obwinionej i rodzaj naruszonego przez niego dobra oraz fakt iż obwiniona była już wielokrotnie karana za wykroczenia w ruchu drogowym ( k. 44 i 107 ) .

W powyższej sprawie Sąd na podstawie na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył obwinionej M. S. karę grzywny w wysokości 400 złotych. Sąd uznał , iż grzywna w wysokości 400 zł jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionej M. S.. Wymierzenie obwinionej M. S. kary grzywny w wysokości 400 zł spełni zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze , jakie winny być osiągnięte w stosunku do obwinionej .

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionej M. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. K. (1) kwotę 2583 zł ( dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt trzy złote ) tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu zgodnie z fakturami przedstawionymi przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ( k. 112-113 ) .

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionej M. S. na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie koszty sądowe w kwocie 677,82 zł ( sześćset siedemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt dwa grosze ) w tym 40 zł ( czterdzieści złotych ) tytułem opłaty.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE