UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2017 r. funkcjonariusze D. G. (...) Skarbowego w W. – st. asp. A. R., mł. rew. M. Ż. i rew. T. T., pełniąc obowiązki służbowe w (...) im. (...) w strefie przylotów, skierowali do kontroli celnej z korytarza „ zielonej linii – nic do zgłoszenia” podróżną A. G., która przyleciała z Turcji rejsem nr (...).

W wyniku przeprowadzonej kontroli 10 bagaży rejestrowanych oraz 3 podróżnych ujawniono 266 sztuk torebek damskich, 49 sztuk portfeli, 4 sztuki kosmetyczek, 90 sztuk pasków do spodni, 37 sztuk chust oraz 20 par obuwia damskiego różnych marek o łącznej wartości 32.168,00 zł. A. G. oświadczyła funkcjonariuszom, że przedmiotowe rzeczy należą do niej. W związku z brakiem faktur oraz odmową podróżnej podania wartości towaru, funkcjonariusz dokonał jego wyceny przyjmując uśrednioną wartość detaliczną podobnych towarów z portalu aukcyjnego Allegro. Urząd Celny uznał następnie, że niezgłoszenie do oclenia wskazanych towarów spowodowało uszczuplenie należności celnej w wysokości 1.405,00 zł oraz podatku VAT w kwocie 7.722,00 zł. W związku z powyższym A. G. postawiony został zarzut popełnienia czynu z art. 86 § 1 i 4 kks w zb. z art. 54 §1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1. notatki urzędowej – k. 1

2. protokołu taryfikacji celnej i wyceny przedmiotów – k. 2

3. protokołu zatrzymania rzeczy – k. 3-4

4. spisu i opisu rzeczy – k. 5-7

5. pokwitowania – k. 8

6. wykazu dowodów rzeczowych – k. 9-11

7. protokołu oględzin 12-15

8. częściowo wyjaśnień oskarżonej – k. 20, 66-67

9. zeznań świadka A. R. – k. 77

10. zeznań świadka M. Ż. – k. 78

11. zeznań świadka T. T. (2) – k. 78, 99

A. G. ma 25 lat, nie posiada wyuczonego zawodu, ma wykształcenie średnie. Nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Jest panną, nie posiada dzieci. Nie była karana.

Oskarżona A. G. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W sprzeciwie od wyroku nakazowego wskazała, że nie popełniła zarzucanego jej czynu i jest niewinna. Dodała ponadto, że jest studentką, pozostającą na utrzymaniu rodziców – nieposiadającą dochodów ani majątku, w związku z czym niemożliwym jest dla niej uiszczenie tak wysokiej grzywny, jaka została zasądzona w wyroku nakazowym.

Oskarżona stawiła się na rozprawę i wyjaśniła przed Sądem, że nie przeszła przez żadną linię – została natomiast zatrzymana na etapie podbierania bagażu. Wskazała, że odbierała bagaż sama i oddaliła się od taśmy, aby nie przeszkadzać innym. Wówczas to pojawiło się przy niej trzech mężczyzn. Dodała również, że w pomieszczeniu celnym „nie było już rozmowy. Zabrali mi paszport.” A. G. wskazała, że zastanawiała się nad zgłoszeniem towaru, jednakże nie zdążyła tego zrobić. W końcowym stanowisku wyjaśniła, że nie szła bezpośrednio do wyjścia, ponieważ chciała wcześniej skorzystać z telefonu i toalety.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. G. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd nie uznał wyjaśnień oskarżonej jako wiarygodne w części, w której zaprzeczała ona swojemu sprawstwu, albowiem w ocenie Sądu stanowią one jedynie linię obrony przyjętą przez oskarżoną w celu uniknięcia ukarania za popełnione wykroczenie.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków A. R., M. Ż., i T. T. (2) – funkcjonariuszy służby celno -skarbowej, którzy skierowali oskarżoną do kontroli. Świadek A. R. wskazał, że podróżna przyleciała spoza Unii Europejskiej i przekraczając granicę Polski została skierowana do kontroli, wobec znacznej ilości bagażu. Świadek M. Ż. potwierdził w swoich zeznaniach, że oskarżona nie zapłaciła należności celno – skarbowych, jednakże ze względu na upływ czasu i wielość podobnych postępowań prowadzonych przez tego świadka, nie był on w stanie przypomnieć sobie szczegółów zdarzenia.

Świadek T. T. (2) nieco dokładniej przedstawił przebieg zdarzenia, zeznając, że oskarżona A. G. nie zgłosiła do kontroli posiadanych towarów. Wskazał: „były tam trzy osoby, wyszli przez zieloną linię, czyli bez zgłoszenia, a mieli dużo bagażu. My staliśmy na czerwonej linii, czyli towary do zgłoszenia. My z zielonej linii poprosiliśmy państwa do kontroli. Oskarżona powiedziała, że to jest jej towar i kupiła go na własny użytek. Była z mamą i jej partnerem. Ci państwo powiedzieli, że towar należy do oskarżonej (...) Oskarżona powiedziała, że to jest jej towar, przywiozła go jako prezenty dla rodziny, kobieta i mężczyzna potwierdzili, że jest to towar oskarżonej.” Świadek wyjaśnił również, że na lotnisku C. odbiór bagażu odbywa się w hali przylotów, na której to znajduje się 9 taśm odbioru bagażu. T. T. (2) wskazał, że A. G. po odebraniu swoich bagaży z jednej z tych taśm miała do wyboru dwa wyjścia. Zaznaczył również, że oskarżona nie mogła zostać zatrzymana już na etapie odbierania bagażu. Wskazał, że trzeba przejść jakąś odległość i wybrać jedno z wyjść – albo to oznaczone na czerwono „towary do zgłoszenia”, albo wyjście oznaczone na zielono „nic do zgłoszenia”. W dalszej części swojej wypowiedzi, świadek zeznał, że A. G. wybrała wyjście zielone, czyli „nic do zgłoszenia” i kiedy znajdowała się w zielonym korytarzu, została skierowana do kontroli. „Było charakterystyczne ilość bagaży, chodziło o walizki, które miała oskarżona. Bagaży było dużo i to zwróciło naszą uwagę. Pani została poproszona wraz z bagażami, poproszona została o okazanie paszportu. Podeszliśmy do urządzenia (...) do prześwietlenia bagaży. Po prześwietleniu zostały otworzone. Wówczas pani A. została poinformowana, że ilość towarów które przewozi, powinny zostać zgłoszone w prawidłowy sposób. Pani A. tłumaczyła się, że są to jej prywatne rzeczy dla przyjaciół.”

Wyżej wymienieni świadkowie jasno, rzeczowo i w bezstronny sposób opisali okoliczności dokonanej u oskarżonej kontroli oraz podstawę na jakiej powzięli przekonanie o popełnieniu przez nią wykroczenia skarbowego. Zeznania tych świadków Sąd uznał za wiarygodne. Zeznawali oni bowiem na okoliczności związane z ich pracą zawodową, i jako osoby obce dla oskarżonej nie mieli oni żadnych podstaw do jej fałszywego oskarżenia.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.

W niniejszej sprawie oskarżona stanęła pod zarzutem popełnienia czynu z art. 86 § 1 i 4 kks w zb. z art. 54 §1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks. Zgodnie z art. 54 kks penalizowane jest uchylanie się podatnika od opodatkowania przez zaniechanie ujawnienia przedmiotu opodatkowania, podstawy opodatkowania lub zaniechanie złożenia stosownej deklaracji i w konsekwencji narażenie podatku na uszczuplenie. Zgodnie z § 3 powołanego przepisu, jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 art. 54 kks podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Natomiast przepis art. 86 § 1 kks penalizuje przemyt celny w postaci przywozu z zagranicy lub wywozu za granicę towaru bez jego przedstawienia organowi celnemu lub zgłoszenia celnego. Podobnie jak w przypadku czynu zabronionego określonego w art. 54 kks, w sytuacji gdy kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca odpowiada za wykroczenie skarbowe.

W kontekście przedmiotowej sprawy istotnym jest również treść art. 56 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten pozwala bowiem na zwolnienie od podatku import towarów przywożonych w bagażu osobistym podróżnego przybywającego z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, jeżeli ilość i rodzaj tych towarów wskazuje na przywóz o charakterze niehandlowym, a wartość tych towarów nie przekracza kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 430 euro w przypadku podróży odbywanej za pomocą transportu morskiego lub powietrznego. Przepis ten wskazuje również, iż przewóz towarów może być uznany za niehandlowy w przypadku gdy przewóz obejmuje wyłącznie towary na własny użytek podróżnych lub ich rodzin lub towary przeznaczone na prezenty. Warunek ten wskazuje na fakt, iż celem ustawodawcy jest zwolnienie towarów osobistych podróżnego. W kontekście stanowiska oskarżonej nie sposób jednak uznać, iż taka ilość przewożonych przez nią towarów, tj. 266 sztuk torebek damskich, 49 sztuk portfeli, 4 sztuki kosmetyczek, 90 sztuk pasków do spodni, 37 sztuk chust, oraz 20 par obuwia damskiego była przeznaczona na jej własny użytek czy nawet prezenty dla bliskich.

Odnosząc się do znamion strony podmiotowej czynu, należy wskazać, że zarzucane oskarżonej wykroczenie można popełnić tylko umyślnie w obu postaciach zamiaru. W tym miejscu należy wskazać, że powszechna jest ogólna świadomość, iż nie można dokonywać przywozu z zagranicy dowolnych ilości towarów. Ponadto, oskarżona sama przyznała, że zastanawiała się nad zgłoszeniem towarów. Powyższe świadczy zatem o tym, że A. G., mając świadomość istnienia pewnych ograniczeń w przywozie towarów i nie ustalając szczegółowych norm ich dotyczących, co najmniej godziła się na to, że swoim zachowaniem doprowadzi do naruszenia norm prawa podatkowego, a w konsekwencji do narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy uznać, że oskarżona A. G., przechodząc w po przylocie z Turcji pasem „nic do zgłoszenia” i wiedząc, że posiada wiele sztuk odzieży, umyślnie naraziła na uszczuplenie należność celną w wysokości 1.405,00 zł oraz podatek VAT w wysokości 7.722,00 zł.

Nie budzi również wątpliwości wina oskarżonej, która jako osoba dorosła i w pełni poczytalna, zna obowiązujące przepisy prawa i miała pełną możliwość postąpienia zgodnie z ich treścią. Mając to uwadze, Sąd uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu.

Wobec powyższego należało uznać, że oskarżona A. G. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 i 4 kks w zb. z art. 54 § 1 i 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

Sytuacja, gdy sprawca jednym czynem wyczerpuje znamiona określone w kilku przepisach kodeksu karnego skarbowego została uregulowana w jego art. 7. Przejęto tu tzw. kumulatywny zbieg przepisów ustawy, stwierdzając, że przypisuje się wówczas tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, zaś kara jest wymierzana na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same - na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charakteryzują czyn sprawcy.

Przystępując do wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami i okolicznościami określonymi w art. 12 § 2 kks i art. 13 § 1 kks. Wymierzając oskarżonej karę grzywny w wysokości 5.500 zł, Sąd baczył, by dolegliwość tej kary nie przekraczała stopnia winy i uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 29 pkt 1 kks w zw. z art. 49 § 2 kks, Sąd orzekł przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z wykroczenia skarbowego w postaci 266 sztuk torebek damskich, 49 sztuk portfeli, 4 sztuki kosmetyczek, 90 sztuk pasków do spodni, 37 sztuk chust, oraz 20 par obuwia damskiego różnych marek przechowywanych w magazynie depozytowym (...) Urzędu Celnego – Skarbowego w W. Delegaturze III (...) w W. za pokwitowaniem PL/MF/AL numer (...). Posiadanie tych przedmiotów jest zabronione na podstawie przepisów o podatku akcyzowym, a zatem orzeczenie przepadku było na podstawie art. 49 § 1 kks w zw. z art. 30 § 6 kks obligatoryjne.

Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że w jej sytuacji osobistej i materialnej zasądzenie kosztów stanowiłoby nadmierne obciążenie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE