Sygn. akt VW 5372/18
Dnia 12 lutego 2019 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Przemysław Dominik
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2019 r. sprawy, przeciwko G. T. s. J. i A. ur. (...) w S.
obwinionego o to że:
1) W dniu 11 lipca 2017 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...), która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 24 maja 2017 r. ok. godz. 02:00
2) W dniu 15 stycznia 2018 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...), która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 07 listopada 2017 r. ok. godz. 01:50
tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.
orzeka
I. Obwinionego G. T. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów.
II. Zasądza od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( sto) złotych tytułem kosztów postepowania.
Sygn. akt V W 5372/18
Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 24 maja 2017 r. ok. godz. 2:00 przy skrzyżowaniu ul. (...) vis a vis nr (...) z ul. (...) w W. Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające na postoju w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania przez kierującego pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), tj. czyn z art. 97 kw. Również w dniu 7 listopada 2017 r. ok. godz. 1:50 przy ul. (...) ujawnione zostało wykroczenie kierującego tym samym pojazdem, polegające tym razem na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, tj. za czyn z art. 92 § 1 kw.
Z uwagi na powyższe Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające i w ich wyniku ustaliła, że właścicielem pojazdu jest G. T., którego to następnie wezwała do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionych wyżej dniach. Obydwa wezwania adresat odebrał osobiście, odpowiednio w dniach 4 lipca 2017 r. i 8 stycznia 2018 r. G. T. nie ustosunkował się do otrzymanych pism i w związku z tym został obwiniony o to, że „1) W dniu 11 lipca 2017 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...), która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 24 maja 2017 r. ok. godz. 02:00; 2) W dniu 15 stycznia 2018 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...), która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 07 listopada 2017 r. ok. godz. 01:50, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.”
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:
1. notatek urzędowych – k. 1, 14
1. zdjęć - k. 2, 15
2. wezwań - k. 3, 8, 12, 16, 22
3. potwierdzeń odbioru - k. 4, 9, 13, 17, 23
4. kserokopii umów sprzedaży samochodu – k. 5, 11, 18, 21, 41, 42, 48
5. oświadczeń – k. 6, 7, 10, 19, 20
6. kserokopii faktury – k. 40, 47
7. wyjaśnień obwinionego – k. 62-63
Obwiniony G. T. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Do sprzeciwu od wyroku nakazowego obwiniony dołączył kserokopię faktury oraz umowy kupna – sprzedaży pojazdu. Z faktury tej wynika, że w dniu 12 listopada 2016 r. G. T. sprzedał samochód M. o numerze rejestracyjnym (...) M. C..
Obwiniony stawił się na rozprawę powtórzył przed Sądem wcześniej podnoszone okoliczności.
Sąd zważył, co następuje:
W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw.
Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Walor wiarygodności Sąd nadał również wyjaśnieniom obwinionego, które korespondowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że koniecznym do zakwalifikowania konkretnego czynu jako konkretnego przestępstwa (wykroczenia) jest wystąpienie określonych znamion czynu zabronionego, opisanych w ustawie karnej. Do znamion czynu zabronionego należą podmiot ochrony i przestępstwa (wykroczenia) oraz jego strona przedmiotowa i podmiotowa. Wskazują one jakie dokładnie zachowanie danej osoby oraz jakie okoliczności zdarzenia umożliwiają przypisanie sprawcy popełnienie danego przestępstwa (wykroczenia). Stosujący prawo przy ocenie konkretnego czynu bierze pod uwagę okoliczności jego popełnienia, postać zamiaru, motywację sprawcy oraz rodzaj i stopień naruszonych reguł ostrożności. Powyższe odnoszą się zawsze do czynu wyczerpującego ustawowe znamiona normy sankcjonowanej.
Przedmiotem ochrony w przypadku zachowania określonego w art. 96 kw jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Strona przedmiotowa wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw polega na niewskazaniu przez sprawcę, wbrew obowiązkowi, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w danym okresie. Obowiązek, o którym mowa w omawianym przepisie, wynika z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł zapobiec. Sprawcą przedmiotowego wykroczenia może być więc tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak już wskazano, obowiązek taki, zgodnie z art. 78 ust. 4 P., ciąży jedynie na właścicielu lub posiadaczu pojazdu (z wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec).
Jak zostało podkreślone powyżej, wykroczenie unormowane w art. 96 § 3 kw jest wykroczeniem indywidualnym i może być popełnione jedynie przez podmioty wskazane w przepisach. W niniejszym stanie faktycznym, w dniach, w których ujawnione zostały wykroczenia drogowe, obwiniony nie był już właścicielem pojazdu, wskazanego we wniosku o ukaranie. W związku z tym nie ciążył na nim obowiązek wskazania komu w oznaczonym czasie powierzył pojazd do kierowania lub używania.
Analizując przedmiotowy stan faktyczny, po dokonaniu oceny konkretnego zachowania, z uwzględnieniem jego indywidualnych cech, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie obwiniony swoim postępowaniem nie spełnił znamion czynu zabronionego odnoszących się do jego strony podmiotowej, które umożliwiłyby przypisanie mu popełnienia zarzucanych wykroczeń. W konsekwencji Sąd uniewinnił obwinionego w niniejszej sprawie.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.