UZASADNIENIE

Powódka K. W. w dniu 21 lutego 2012 roku wniosła o zasądzenie od pozwanego G. A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym kwoty 14.289,13 złotych wraz z odsetkami umownymi oraz kosztami postępowania.

W dniu 11 kwietnia 2011 roku Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze.

Zarządzeniem z dnia 14 kwietnia 2011 roku powódka wezwana została do uzupełnienia braków pozwu stosownie do treści art. 505 ( 27) k.p.c.

Po uzupełnieniu pozwu, powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 14.289,13 złotych wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia 03 listopada 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż na podstawie umowy z dnia 27 stycznia 2010 roku pozwany jako zleceniobiorca miał dokonywać w swoich punktach handlowych – sprzedaży towaru w postaci fajerwerków należących do powódki. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 15 października 2010 roku. Tego dnia pozwany miał dokonać rozliczenia z powódką, przekazać pieniądze za sprzedane towary oraz zwrócić towary niesprzedane w stanie nieuszkodzonym i w oryginalnych opakowaniach. Strony zastrzegły, iż w przypadku nie rozliczenia do dnia 02 listopada 2010 roku pozwany traci prawo do prowizji zaś powódka nalicza odsetki umowne w wysokości 0,2 % za każdy dzień zwłoki w płatności począwszy od dnia 03 listopada 2010 roku. Powódka dostarczyła pozwanemu towar o wartości 4.281,61 złotych oraz 13.315,01 złotych. Pozwany w trakcie trwania umowy sprzedał towar o wartości 200,25 złotych oraz zwrócił powódce towar o wartości 3.107,24 złotych. Pozwany nadal nie rozliczył się z powódką z towaru o wartości 14.289,13 złotych. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, iż strony współpracowały ze sobą od 8 lat. Zawsze po zakończeniu sezonu powódka przyjeżdżała w celu dokonania rozliczenia. Pozwany przyznał, iż zawarł z powódką umowę w 2010 roku, na podstawie której otrzymał od powódki fajerwerki w lutym i czerwcu 2010 roku. W sierpniu powódka przyjechała i rozliczyła sprzedane fajerwerki fakturą numer (...), zaś w listopadzie 2010 roku odebrała część fajerwerków. Powódka nie przyjechała jednak w styczniu 2011 roku. Nie zjawiła się również w kolejnych miesiącach pomimo licznych telefonów ze strony pozwanego. W marcu 2010 roku fajerwerki trafiły do magazynu pozwanego z uwagi na konieczność ekspozycji innych towarów. Nierozliczone fajerwerki znajdują się nadal w magazynie pozwanego. W ocenie pozwanego żądanie powódki jest przedwczesne, albowiem towar leży nierozliczony w magazynie a faktura końcowa nie została wystawiona. Pozwany podniósł także, iż powódka nie przyjechała nawet w celu ustalenia jednolitych cen produktów, stąd też pozwany nie wiedział w jakich cenach ma sprzedawać fajerwerki.

Sąd ustalił:

Strony postępowania są przedsiębiorcami.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 27 stycznia 2010 roku strony zwarły umowę na podstawie której pozwany jako zleceniobiorca miał dokonywać w swoich punktach handlowych sprzedaży towaru ( fajerwerków) należącego do powódki. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 15 października 2010 roku. Za wykonanie tej usługi pozwanemu przysługiwała prowizja w wysokości 25 % od wartości netto sprzedanego towaru. Niesprzedany towar miał zostać zwrócony powódce w terminie do dnia 15 listopada 2010 roku w oryginalnych i nieuszkodzonych opakowaniach. Rozliczenie umowy miało nastąpić w terminie do dnia 15 listopada 2010 roku. W przypadku nie rozliczenia się pozwanego z powódką do dnia 02 listopada 2010 roku prowizja miała zostać anulowana, a pozwany miał być obciążony odsetkami w wysokości 0,2 % za każdy dzień zwłoki w płatności począwszy od dnia 03 listopada 2010 roku.

( umowa k: 23-24)

Powódka w lutym 2010 roku dostarczyła pozwanemu towar o wartości 4.281,61 złotych, przy czym dowód WZ został wystawiony na kwotę 4.367,59 złotych, natomiast w czerwcu 2010 roku dostarczyła towar o wartości 13.315,01 złotych.

( dowód WZ (...)k: 25-26, dowód dostawy (...) k: 27-28)

Pozwany w trakcie trwania umowy sprzedał towar o wartości 200,25 złotych oraz zwrócił powódce towar o wartości 3.107,24 złotych.

( faktura VAT (...) k: 29, zwrot towaru (...) k: 30)

Pozwany nie rozliczył się z powódką z towaru o wartości 14.289,13 złotych. Faktura końcowa wystawiona przez powódkę nie posiada opisu przedmiotu i wartości.

( faktura k: 31)

W dniu 04 lipca 2011 roku powódka bezskutecznie wezwała pozwanego do rozliczenia pozostałej części fajerwerków o wartości 14.289,13 złotych.

( wezwanie do zapłaty k: 32)

Fajerwerki w bliżej nieokreślonej ilości i asortymencie zostały przeniesione przez pozwanego ze sklepu do magazynu.

( zeznania świadka R. C. k: 82)

Sąd zważył

Powództwo w sprawie zostało wytoczone w dniu 21 lutego 2011 roku, stąd zastosowanie miały przepisy dotyczące postępowania w sprawach gospodarczych.

Bezsporna między stronami była treść zawartej umowy z dnia 27 stycznia 2010 roku. Bezsporne również było, iż powódka w ramach tej umowy dostarczyła pozwanemu do sprzedaży fajerwerki o łącznej wartości 17.596,62 złotych na podstawie dowodu WZ (...) z lutego 2010 roku o wartości 4.281,61 złotych oraz dowodu dostawy (...) z czerwca 2010 roku o wartości 13.315,01 złotych. Wprawdzie dowód WZ został wystawiony na kwotę 4.367,59 złotych, lecz w postępowaniu sądowym powódka oświadczyła, iż wydała pozwanemu na podstawie tego dowodu towar o wartości 4.281,61 złotych. Bezsporne również było, iż pozwany na podstawie zawartej umowy sprzedał fajerwerki o wartości 200,25 złotych co zostało potwierdzone fakturą numer (...) roku oraz zwrócił powódce fajerwerki o wartości 3.107,24 złotych potwierdzone dokumentem zwrotu towaru (...). Objęte pozwem roszczenie powódki dotyczyło zatem fajerwerków o wartości 14.289,13 złotych ( 4.281,61 złotych plus 13.315,01 złotych minus 200,25 złotych minus 3.107,24 złotych. ), których sprzedaż nie została rozliczona przez pozwanego.

Niekwestionowaną w sprawie przez pozwanego okolicznością był fakt, iż zgodnie z umową pozwany winien dokonać rozliczenia z powódką do dnia 15 października 2010 roku a zatem do dnia upływu terminu na który została zawarta umowa stron. Pozwany takiego rozliczenia nie dokonał i nie zwrócił powódce pozostałej części niesprzedanych fajerwerków.

Z treści odpowiedzi na pozew wynikało, iż nie uczynił tego tylko dlatego, iż powódka zawsze przyjeżdżała w styczniu na końcowe rozliczenie umowy, a na rozliczenie spornej umowy nie przyjechała. Sąd nie uznał za wiarygodne tego twierdzenia pozwanego. Obowiązek rozliczenia się z powódką do dnia 15 listopada 2010 roku wynikał wprost z zapisów umowy. Aby zwolnić się z tego obowiązku pozwany nie dokonał natomiast żadnych czynności. Z treści zeznań przesłuchanego w sprawie świadka R. C. wynikało, iż nie posiada ona wiedzy jaka ilość fajerwerków pozostała w magazynie pozwanego. Świadek A. A.- syn pozwanego- zeznał, iż nie wie czy doszło do rozliczenia z powódką i jakie czynności podjął pozwany w celu tego rozliczenia. Nie wiedział także czy były jakieś przeszkody uniemożliwiające rozliczenie. Pozwany w piśmie procesowym z dnia 12 listopada 2011 roku przyznał, iż nie została dokonana inwentaryzacja towaru znajdującego się w magazynie. Ponadto pozwany nie wzywał powódki do zabrania niesprzedanych fajerwerków. Brak jest bowiem wiarygodnych dowodów na to aby czynił to chociażby telefonicznie. Świadek C. nie wykonywała telefonów do powódki. Pozwany nie odpowiedział na wezwanie skierowane do niego przez powódkę w lipcu 2011 roku z żądaniem rozliczenia się z pozostałego towaru. Z wezwania jednoznacznie wynikało, iż to powódka usiłowała dokonać rozliczenia z pozwanym i w styczniu i w kwietniu 2011 roku, lecz nie udało się to wyłącznie z uwagi na zachowanie pozwanego. O podejmowanych przez powódkę bezskutecznych próbach rozliczenia się z pozwanym świadczy również przygotowana przez powódkę faktura rozliczeniowa z dnia 23 grudnia 2010 roku o numerze (...) z sumą brutto „0”

Kolejny zarzut pozwanego podniesiony w odpowiedzi na pozew wskazywał na różnice w cenach fajerwerków uniemożliwiające ich sprzedaż. Zarzut ten Sąd uznał za stworzony wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania sądowego. Podkreślenia wymaga, iż pozwany otrzymał fajerwerki od powódki w lutym i czerwcu 2010 roku. Skoro zatem zgodnie z umową zobowiązał się do sprzedaży fajerwerków po cenach ustalonych przez powódkę, powinien dokonać sprawdzenia cen uwidocznionych w dowodach dostawy dotyczących poszczególnych fajerwerków, czego nie uczynił. Potwierdziły to zeznania świadka R. C.. Z zeznań świadka A. A. wynikało, iż prosił powódkę o zrobienie jednej konkretnej ceny na sprzedaż danego rodzaju fajerwerków, lecz powódka tego nie uczyniła, zatem pracownik pozwanego sam ustalił średnią cenę według której fajerwerki były sprzedawane. Zeznania te były mało wiarygodne zważywszy na fakt, iż w toku trwania postępowania sądowego świadkowie zawnioskowani przez pozwanego nie potrafili wskazać ilości i asortymentu fajerwerków, którego dotyczyły rozbieżności cenowe, a także mając na uwadze, iż pozwany wykazał dokonanie sprzedaży fajerwerków wyłącznie na kwotę 200,25 złotych. Tylko na taką kwotę została wystawiona faktura. Zastanawiające jest również dlaczego pozwany – jak to czynił wcześniej - nie zwrócił powódce towaru, skoro jak twierdził nie mógł dokonywać sprzedaży fajerwerków z uwagi na różnice w cenach.

Pozwany nie skonkretyzował zgłoszonego z ostrożności procesowej w piśmie z dnia 12 listopada 2012 roku zarzutu dotyczącego prowizji. Ponadto – zgodnie z umową- prowizja miała być naliczana od wartości netto sprzedanego towaru, a pozwany nie wykazał wartości towaru, który sprzedał.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego i powódki zmierzające do wykazania sytuacji lokalowej powódki oraz na okoliczność współpracy powódki z inną firmą, albowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nieistotne bowiem było to, czy powódka posiadała jeden lokal, czy dwa lokale i o jakiej powierzchni oraz czy posiadała możliwość zabrania fajerwerków od pozwanego i ich składowania, skoro podstawowym obowiązkiem pozwanego było dokonanie rozliczenia umowy z powódką a nie zajmowanie się sytuacją lokalową jej firmy. Nie miały również znaczenia w sprawie okoliczności współpracy powódki z inną firmą, skoro nie dotyczyły bezpośrednio współpracy powódki z pozwanym.

Ponieważ pozwany po zakończeniu umowy przez ponad rok nie zwrócił powódce towaru, którego nie sprzedał, jak również nie rozliczył się z towaru, który został przez niego sprzedany, Sąd na podstawie umowy zawartej przez strony orzekł jak w punkcie 1 wyroku zasądzając od pozwanego równowartość towaru nie zwróconego i nierozliczonego. O wysokości odsetek Sąd orzekł na podstawie § 4 umowy i art. 359 k.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając pozwanego obowiązkiem zwrotu powódce kosztów opłaty sądowej od pozwu w kwocie 179,00 złotych.

Przewodniczący:	SSR Ewa Byik
Protokolant:	sekr. sądowy Joanna Linde

WYROK

UZASADNIENIE