UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 21 lutego 2019 roku

W dniu 19 marca 2018 roku do tut. Sądu wpłynął pozew A. T. przeciwko (...) Spółka Akcyjna
w W. o zapłatę kwoty 4.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem częściowego zadośćuczynienia, kwoty 375,42 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tytułem częściowego odszkodowania za sprawowaną opiekę, kwoty 436,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tytułem odszkodowania związanego z dojazdami do placówek medycznych i kwoty 187,68 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tytułem odszkodowania za niewykorzystany bilet lotniczy oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał, że w dniu 19 maja 2017 roku był ciągnięty przez A. G., który kierował pojazdem S. (...) i który posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie. Powód wskazał nadto, że wyniku kolizji doznał obrażeń ciała, które spowodowały ograniczenia w funkcjonowaniu w życiu codziennym, spowodowały konieczność korzystania z opieki żony i uniemożliwiły odbycie
z żoną zaplanowanej wcześniej podróży do syna. Powód wskazał, że od strony powodowej otrzymał kwotę 2500 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 1149,12 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, kwotę 187,68 zł tytułem zwrotu za swój bilet lotniczy, kwotę 77,37 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i kwotę 720,41 zł tytułem zwrotu utraconych zarobków.

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 kwietnia 2018 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wskazując na wygórowaną wysokość żądania oraz wskazała, że przyznane powodowi kwoty wyczerpują całość jego żądań. Nadto strona pozwana wskazała, że powód nie udowodnił wysokości żądań w zakresie kosztów opieki i kosztów dojazdu, wskazała, że żona powoda mogła odbyć podróż z wykorzystaniem biletu lotniczego (k. 17 - 19).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Jędrzejowie sygn. akt II W 611/17 A. G. został uznany za winnego tego, że w dniu 19 maja 2017 roku kierując pojazdem marki S. (...) w J. na placu szkolnym kontynuował jazdę
z piskiem opon, a następnie po zatrzymaniu pojazdu gwałtownie ruszył do przodu
w kierunku bramy wjazdowej w wyniku czego ciągnął pojazdem pieszego znajdującego się
z lewej strony czym spowodował zagrożenie w bezpieczeństwie w ruchu drogowym.

Pieszym wskazanym w przedmiotowym wyroku był A. T..

Dowód: akta sygn. II W 611/17, zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

Powód następnie został przewieziony do Szpitala w J., gdzie po badaniach skierowano go do poradni chirurgicznej.

Powodowi wykonano TK głowy bez kontrastu i nie stwierdzono żadnych urazów.

Powód następnie leczył się u chirurga A. K. w M.. W ramach leczenia obył wizyty w dniach 22 maja, 2 czerwca, 13 czerwca, 28 czerwca, 12 lipca, 21 lipca, 27 lipca, 9 sierpnia, 18 sierpnia, 5 września, 19 września, 4 października, 20 października i 9 listopada 2017 roku.

Dowód: dokumentacja medyczna (k. 37 v – 41v), zeznania świadka T. T. (k. 153 – 154 + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

Po zdarzeniu powód leczył się także u neurologicznie w K., gdzie odbył wizyty
w dniach 2 października, 17 października i 23 listopada 2017 roku.

Na podstawie badania USG stawu – mostkowo – obojczykowego lewego stwierdzono u powoda nieznaczne pogrubienie tkanek miękkich w stawie mostkowo – obojczykowym lewym. Ostatecznie u powodowa stwierdzono chorobę krążka międzykręgowego szyjnego z uszkodzeniem korzeni nerwów rdzeniowych.

Dowód: dokumentacja medyczna (k. 42 - 25), zeznania świadka T. T. (k. 153 – 154 + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

Powód obywał rehabilitację w J. w grudniu 2017 roku.

Dowód: dokumentacja medyczna (k. 43, 45v, 180), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

W wyniku zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego z dolegliwościami korzonkowymi, urazu okolicy barku prawego i pogrubienia tkanek miękkich okolicy stawu obojczykowo – mostkowego lewego, urazu łokcia prawego z otarciem naskórka, urazu biodra lewego i urazu kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego.

W związku ze zdarzeniem z dnia 19 maja 2017 roku u powoda wystąpił uszczerbek na zdrowiu w związku z urazami chirurgicznymi w wysokości 4 %, a w związku z urazami neurologicznymi w wysokości 2,5 %.

Po zdarzeniu powód cierpiał na dolegliwości bólowe, zażywał leki przeciwólowe.

Dowód: zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), opinia biegłego M. P. (1) (k. 162 -163), opinia biegłej H. P. (k. 171 – 177), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

Po zdarzeniu powód wymagał opieki żony, która pomagała powodowi w ubieraniu, czynnościach higienicznych, zmianie opatrunków. Nadto żona powoda jeździła z nim na wizyty lekarskie.

Powód wymagał pomocy osób trzecich do 6 tygodni w wymiarze do 2,5 godziny dziennie.

W 2017 roku 1 godzina usług opiekuńczych świadczonych na terenie J. z (...) MiG J. wynosiła 23 zł.

Dowód: zeznania świadka T. T. (k. 153 – 154 + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), opinia biegłego M. P. (1) (k. 162 -163), pismo (...) (k. 204).

Przed zdarzeniem powód wraz z żoną planował na dzień 26 maja 2017 roku podróż do Anglii na urodziny syna. W tym celu zakupili dwa bilety lotnicze na kwotę 375,36 zł. W związku ze zdarzeniem i koniecznością opieki nad powodem jego żona nie odbyła planowanej podróży.

Dowód: bilet (k. 47), zeznania świadka T. T. (k. 153 – 154 + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku).

Bilet BUS do K. wynosi 3 zł, a do M. bilet (...) kosztuje 11,70 zł.

Dowód: informacje o biletach (...) bilety bus (k. 56).

W dniu 2 grudnia 2017 roku powód zgłosił szkodę u strony pozwanej.

Dowód: pismo (k. 66v – 67).

Pismem z dnia 12 stycznia 2018 roku strona pozwana przyznała powodowi kwotę 2500 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 16 stycznia 2018 roku strona pozwana przyznała powodowi kwotę 4,44 zł tytułem zwrotu kosztów kserokopii dokumentacji medycznej, kwotę 62,93 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Pismem z dnia 20 lutego 2018 roku strona pozwana przyznała powodowi kwotę 187,68 zł tytułem zwrotu kosztu niewykorzystanego biletu lotniczego, kwotę 10 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Pismem z dnia 6 marca 2018 roku strona pozwana przyznała powodowi kwotę 1149,12 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, przy przyjęciu stawki 9,12 zł za 1 h i 160 h opieki, kwotę 720,41 zł tytułem zwrotu utraconego zarobku.

Dowód: pisma (k. 24 - 28).

Powód ma 60 lat , pracuje jako diagnosta. Przed zdarzeniem z dnia 19 maja 2017 roku był sprawny jeździł na rowerze, pływał kajakiem, a aktualnie z tych aktywności musiał zrezygnować. Aktualnie powód ma problemy z poruszaniem stopą, ruszaniem głową, dłużej wykonuje czynności związane z pracą zawodową.

Po zdarzeniu powód przebywał 182 dni na zwolnieniu lekarskim.

Dowód: zeznania powoda (k. 154 – 154v + nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku), opinia biegłego M. P. (1) (k. 127 – 128).

Powód otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ZUS w kwocie 9394 zł.

Dowód: akta ZUS (k. 165 – koperta).

Powód otrzymał odszkodowanie z polisy na życie z (...) w kwocie 2880 zł.

Dowód: pismo (...) (k. 168).

Pojazd S. (...) posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej (okoliczność niesporna).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne częściowo.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc (rozstrój zdrowia, uszkodzenie ciała) Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę.

W myśl wskazanego przepisu zadośćuczynienie pieniężne Sąd może przyznać tylko
w przypadkach w ustawie przewidzianych m.in. w przypadku uszkodzenia ciała, nadto może przyznać to zadośćuczynienie wyłącznie w przypadku odpowiedzialności deliktowej (nie jest to możliwe w przypadku odpowiedzialności kontraktowej).

Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są powstanie szkody (uszczerbku w dobrach prawnie chronionych), czyn niedozwolony (zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1996 rok).

W niniejszej sprawie nie była sporna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej, albowiem (...) Spółka Akcyjna V. (...) nie kwestionowało, że sprawcą zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku był kierujący samochodem marki S. (...), który posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie.

W związku z powyższym Sąd uznał wskazane okoliczności za niesporne.

Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka np. rany, złamania, natomiast rozstrój zdrowia polega na zakłóceniu w funkcjonowaniu poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia np. zatrucie (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I pod redakcją Gerarda Bieńka Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999 rok) .

Niewątpliwym jest w ocenie Sądu, że w wyniku zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego z dolegliwościami korzonkowymi, urazu okolicy barku prawego i pogrubienia tkanek miękkich okolicy stawu obojczykowo – mostkowego lewego, urazu łokcia prawego z otarciem naskórka, urazu biodra lewego i urazu kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego. Okoliczności te wynikając z dokumentacji medycznej a także wiarygodnych opinii biegłego M. P. (1) i H. P.

Urazy te spowodowały u powoda dolegliwości bólowe, ograniczenia w życiu codziennym
i wykluczył go na powinien czas z życia zawodowego, uniemożliwiły zaplanowany wyjazd do syna, a także spowodowały konieczność korzystania z pomocy żony, co wynika z wiarygodnych zeznań powoda i świadka T. T..

Zatem w ocenie Sądu został spełniony warunek konieczny do zasądzenia na rzecz powoda stosownej kwoty zadośćuczynienia.

Przyznanie zadośćuczynienia nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny Sądu konkretnych okoliczności sprawy (wyrok SN z dnia 27.08.1969 roku I PR 224/69 OSNCP 1970 rok poz. 110).

Fakultatywność zadośćuczynienia nie oznacza jednak jego dowolności, a odmowa jego przyznania musi być obiektywnie uzasadniona.

Przepis art. 445 kc nie zawiera kryteriów jakimi Sąd winien się kierować ustalając wysokość zadośćuczynienia. Kryteria ta zostały natomiast wypracowane przez doktrynę jak również orzecznictwo, głównie Sądu Najwyższego.

Przyznanie zadośćuczynienia wiąże się zawsze z krzywdą, ujmowaną jako cierpnie fizyczne, ból oraz cierpienie psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Ma ono na celu złagodzenie tych cierpień, jest rekompensatą za krzywdy
i przyznaje się je jednorazowo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku I ACa 1131/05 lex 194522).

Przyznając zadośćuczynienie Sąd winien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia, uwzględniać wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy,
o którym decydują przede wszystkim rodzaj uszkodzeń ciała, nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, wiek pokrzywdzonego (wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 roku II CK 131/03 lex 327923; wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku V CSK 245/07 lex 369691).

Zasada miarkowania zadośćuczynienia nie może oznaczać jednak przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości jak zdrowie, integralność cielesna, kryteria jego przyznania muszą być zawsze oceniane indywidualne w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego; wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego (wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 roku I CSK 384/07 lex 351187).

Należy pamiętać, że naprawienie szkody niemajątkowej, czyli krzywdy polega na przyznaniu odpowiedniej sumy, która pozostaje w związku z istotą krzywdy i dlatego nie da się jej wyliczyć w sposób ścisły (wyrok SN z dnia 18 listopada 2004 rok I CK 219/04 lex 146356), matematyczny bez odniesienia do okoliczności związanej z konkretnym człowiekiem i jego krzywdą. W przypadku przyjęcia jedynie matematycznego wyliczenia kwoty zadośćuczynienia przyznana kwota nie byłaby rekompensatą za indywidualną krzywdę.

W ocenie Sądu urazy jakich doznał powód, okres leczenia powoda, konieczność rehabilitacji, korzystania z pomocy żony, ograniczona możliwość normalnego funkcjonowania powoda w życiu zawodowym i prywatnym, przemawiały za przyjęciem zasadności żądania co do kwoty 4000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

Istotne jest i to, że powód, który przed wypadkiem była osobą sprawną, w żaden sposób nie przyczynił się do zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku, a skutki tego zdarzenia miały wpływ na jego życie codzienne i plany.

Nie bez znaczenia było dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi i to, że w skutek zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku powstał u niego uszczerbek na zdrowiu w wysokości 4 % w zakresie urazów chirurgicznych oraz w wysokości 2,5 % o charakterze neurologicznym, co wynika z wiarygodnych opinii biegłych.

Sąd nie mógł także pominąć dolegliwości bólowych jakie wystąpiły u powoda
w okresie leczenia, a także okresowych dolegliwości występujących do dnia dzisiejszego. Gdyby nie wypadek powód nie cierpiałby na dolegliwości bólowe, bo nie doznałby urazu. Fakty istnienia tych dolegliwości wynikał z wiarygodnych zeznań powoda.

Sąd nadto nie mógł pominąć przeżyć psychicznych związanych z samym zdarzeniem i jego przebiegiem, które też należało ocenić przy ocenie krzywdy powoda i ustalaniu wysokości należnego mu zadośćuczynienia. Strona pozwana przyznając powodowi kwotę niespornego zadośćuczynienia zupełnie pominęła kwestię przeżyć psychicznych związanych ze zdarzeniem.

Sąd decydując o wysokości zadośćuczynienia miał na uwadze wskazane okoliczności.

W ocenie Sądu łączna kwota 6500 zł przyznana powodowi uwzględnia poziom zamożności społeczeństwa, jak również samego powoda. Powód mieszka w J., jest diagnostą samochodowym i w ocenie Sądu kwota 6500 zł jest kwotą znaczącą.

W ocenie Sądu łączna kwota 6500 zł przyznanego powodowi zadośćuczynienia uwzględnia wskazane wyżej okoliczności, nie powodując jednocześnie odczucia, że stanowić będzie nie tylko rekompensatę za krzywdy, ale także nadmierne wzbogacenie powoda. W ocenie Sądu kwota ta nie jest wygórowana, w przeciwieństwie do niskiej kwoty zadośćuczynienia przyznanej powodowi w postępowaniu szkodowym tj. kwoty 2500 zł. Przyznanie tak niskiej kwoty deprecjonowało jedno z najwyższych dóbr jakim jest zdrowie powoda (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 czerwca 2018 roku I ACa 219/18 lex 25375940), a nadto nie uwzględniało całokształtu okoliczności sprawy i indywidualnej krzywdy jakiej doznał powód w skutek zdarzenia z dnia 19 maja 2017 roku.

W ocenie Sądu łączna kwota 6500 zł tytułem zadośćuczynienia jest kwotą całkowitego zadośćuczynienia należnego powodowi. Kwota ta przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, dolegliwości bólowych powoda oraz przebiegu zdarzenia w ocenie Sądu wyczerpuje całość żądania powoda w tym zakresie. Uznanie, że powodowi należne jest jeszcze dodatkowa kwota zadośćuczynienia ponad już przyznaną prowadziłoby do odczucia, że powód zamierza uzyskać wzbogacenie, a nie jedynie zadośćuczynienie za swe krzywdy. Dodać należy, że powód otrzymał także dosyć znaczące odszkodowanie z ZUS i (...), które Sąd uwzględnić przy ocenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku, zasądzając na rzecz powoda kwotę 4000 zł z odsetkami od dnia 15 marca 2018 roku, a zatem od dnia wniesienia pozwu do Sądu (zgodnie z żądaniem pozwu).

W pkt II Sąd oddalił żądanie powoda w zakresie ustalenia, że kwota 4000 zł jest jedynie częściowym zadośćuczynieniem.

Powód nadto żądał zwrotu kosztów opieki sprawowanej nad nim przez żonę, zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz zwrotu kosztu zakupu biletu lotniczego żony.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty.

Odszkodowanie przewidziane w przepisie art. 444 § 1 kc obejmuje wszystkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała, jeżeli są konieczne i celowe, np. koszty leczenia, nabycia protez (wyrok SN z dnia 16.01.1981 roku I CR 455/80 OSP i KA 1981 rok poz. 22), wydatki związane z opieką i pielęgnacją chorego (wyrok SN z dnia 4 października 1973 roku II CR 365/73 OSNCP 1974 nr 9 poz. 147).

Obowiązek zwrotu kosztów dotyczy tylko wydatków rzeczywiście poniesionych i celowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku I ACa 1131/05 lex 194522).

W ramach żądania powód domagał się także zasądzenia kwoty 436,90 zł tytułem dojazdów do placówek medycznych.

Na wstępie należy wskazać, że punkt wyjścia do wyliczenia kwoty stanowiącej koszty dojazdu, stanowiła tabela (k. 13) obejmująca wykaz dni dojazdów do placówek medycznych objętych żądaniem zwrotu. Sąd dokonał analizy tej tabeli w odniesieniu do dokumentacji medycznej i ustalił, że wykazane były wizyty w K. w dniach 2.10, 17.10 i 21.2017 roku, w J. w dniach 19.05, 21.07 i 4.08.2017 roku, a w M. w dniach 22.05., 2.06., 13.06., 28.06., 12.07., 21.07., 27.07., 9.08., 18.08., 5.09., 19.09., 4.10., 20.10., 9.11.2017 roku.

W ocenie Sądu ustalenie wysokości należnej kwoty z tytułu dojazdów było utrudnione, albowiem powód przedłożył kilka nieczytelnych paragonów potwierdzających kupno benzyny, jak również kilka biletów bus. Jednocześnie nie przedstawił wiarygodnego wyliczenia samej kwoty kosztów dojazdów.

Z tych tez względów Sąd uznając za zasadne w ogólności żądanie zwrotu kosztów dojazdów, mając na uwadze przepis art. 322 kpc, ustalił należną powodowi kwotę na podstawie cen biletów komunikacji publicznej. Ustalenie wysokości kosztów dojazdu na takiej podstawie jest w ocenie Sądu racjonalne, albowiem dane w tym zakresie są ogólnie dostępne. Nadto powód nie był obłożnie chory, zatem mógł korzystać z dojazdu do placówek medycznych środkami komunikacji publicznej.

Jeżeli chodzi o dojazdy do K. to kwota ta wyniosła 3 zł w jedną stronę a zatem 6 zł za jeden dzień, co przy ustalonych ilościach wizyt dało łącznie kwotę 18 zł ( 3 wizyty x 6 zł). Cenę biletu ustalono na podstawie przedłożonych biletów bus.

Jeżeli chodzi o przejazdy w J. to cena biletu jednostkowego wynosi 2,20 zł, a zatem dziennie wyniosły przejazdy 6,60 zł, a zatem kwota należna przy ustalonych dniach wizyt wyniosła 19,80 zł (3 wizyty x 6,60 zł).

Cena biletu jednostkowego w J. jest kwotą powszechnie znaną.

Jeżeli chodzi o wizyty w M. to tutaj Sąd ustalił cenę biletu (...) na kwotę 11,70 zł w jedną stronę, a zatem dziennie 22,40 zł, co przy ustalonej ilości wizyt dało kwotę 313,60 zł ( 14 wizyt x 22,40 zł).

Wskazaną kwotę ustalono na podstawie danych (...)

Łącznie zatem powodowi należała się kwota 351,40 zł. Zasądzając kwotę 313,60 zł Sąd popełnił błąd rachunkowy, który w przypadku uprawomocnienia się orzeczenia będzie mógł być sprostowany. Odsetki zasadzono zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 15 marca 2018 roku (dzień wniesienia pozwu).

W ocenie Sądu poniesione na ten cel wydatki były wydatkami koniecznymi i celowymi, albowiem powód mieszkał w pewnym oddaleniu od placówek medycznych, a z opinii biegłych wynikało, że wizyty te były konieczne w ramach procesu leczenia powoda.

W pkt II oddalono żądanie ponad kwotę powodowi należną zgodnie z powyższym wyliczeniem.

W ramach żądania zasądzenia powód domagał się także zasądzenia kwoty 375,42 zł tytułem kosztów opieki sprawowanej nad nim przez żonę. Co do zasady żądanie zwrotu kosztów opieki zostało uznane przez stronę pozwaną, albowiem powód z tego tytułu otrzymał kwotę 1149, 12 zł. Sporna była jedynie stawka godzinowa.

Sąd oceniając zasadność tego żądania miał na uwadze opinie biegłego M. P. (1), który wskazał, że powód faktycznie wymagał opieki pomocy osób trzecich do 6 tygodni od dnia zdarzenia, do 2,5 godziny dziennie. Zatem w ocenie Sądu powód łącznie wymagał opieki i pomocy żony przez okres 105 godzin ( 2,5 h x 7 dni w tygodni x 6 tygodni).

Stawkę godzinowa opieki Sąd ustalił na 23 zł za godzinę przy uwzględnieniu stawek (...). Łączna zatem kwota należna powodowi wyniosła 2.145 zł (105 x 23). Powód otrzymał od strony powodowej kwotę 1149,12 zł, a zatem winien otrzymać jeszcze kwotę 1265,88 zł.

Z uwagi na żądanie powoda, Sąd zasądził jedynie kwotę żądania, czyli 375,42 zł zaznaczając, że jest to kwota częściowa. Odsetki zasądzono od dnia 15 marca 2018 roku, a zatem zgodnie z żądaniem pozwu.

Dodać należy na marginesie, że Sąd ustalił iż faktycznie opieka nad powodem była sprawowana na podstawie wiarygodnych zeznań powoda i świadka T. T.. Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowodów, które mogłyby podważyć wiarygodność tych dowodów.

Powód domagał się także zasadzenia kwoty 187,68 zł tytułem zakupu biletu lotniczego dla żony ( otrzymał jedynie zwrot zakupu własnego biletu).

W ocenie Sądu żądanie to było zasadne. Należy w szczególności zaznaczyć, że powód i jego żona planowali wyjazd przed zdarzeniem, a sam wyjazd miał mieć miejsce 26 maja 2017 roku, a zatem 7 dni po zdarzeniu. W ocenie Sądu żona powoda nie mogła skorzystać z tego wyjazdu, albowiem powód po zdarzeniu wymagał jej pomocy i opieki, co wynika z opinii biegłego M. P. (2). Trudno jest zrozumieć postawę strony pozwanej, która przyjęła, że żona powoda winna za wszelką ceną skorzystać z wyjazdu podczas, gdy powód doznał poważnych urazów. Należy dodać, że brak było także możliwości zwrotu biletu, a zatem strona powodowa winna również wrócić koszt zakupu tego biletu dla żony.

Wysokość kwoty wynika przedłożonego biletu.

Z tych tez względów Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 187, 68 zł z odsetkami zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 15 marca 2018 roku (od dnia wniesienia pozwu).

O kosztach procesu orzeczono w pkt III na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc i art. 108 kpc.

Powód wygrał niniejszy proces w 97%, a zatem winien otrzymać zwrot poniesionych kosztów procesu w tym zakresie.

Powód w niniejszej sprawie poniósł tytułem kosztów procesu kwotę 1684 zł, na którą złożyły się kwoty:

- 250 zł - opłata od pozwu

- 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa

- 9000 zł wynagrodzenie pełnomocnika ustalone od wartości przedmiotu sporu na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie

- kwota 500 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Zatem z tej kwoty należy się kwota 1633,48 zł.

Strona powodowa poniosła koszty procesu w kwocie 934 zł, na którą złożyły się:

- 34 zł opłat skarbowych od pełnomocnictwa

Strona pozwana wygrała w 3 % a zatem ze wskazanej kwoty należna była jej kwota 28,02 zł.

Ostatecznie Sąd zminusował obie kwoty i otrzymał kwotę 1605,46 zł należna powodowi, którą zasądzono w pkt III wyroku.

W pkt IV Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W związku z procesem powstały wydatki w kwocie 778,22 zł stanowiące wynagrodzenie biegłych, które do kwoty 500 zł zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda.

Pozostała kwota 278,28 zł winna obciążać stronę porwaną przy uwzględnieniu wyniku procesu.

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Dagmara Smerdzyńska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE