UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lipca 2016 roku T. B. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1.510 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2016 roku do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania związanego z następstwami kolizji drogowej z dnia 4 czerwca 2016 roku oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.2 – 3)

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 września 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nie kwestionując zasady swojej odpowiedzialności pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacona została kwota 1.939,14 złotych tytułem odszkodowania, która wyczerpuje w jego ocenie wszelkie roszczenia związane z następstwami zdarzenia z dnia 4 czerwca 2016 roku.

(odpowiedź na pozew k.18 – 19)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 4 czerwca 2016 roku w Ł. K. A. poruszał się samochodem marki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...) ulicą (...) w Ł. w kierunku ulicy (...). Na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do zderzenia z pojazdem marki T. (...) o numerach rejestracyjnych (...), który poruszając się ulicą (...) w kierunku ulicy (...) nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu K. A..

(druk zgłoszenia szkody k.61 – 62)

Sprawca kolizji legitymował się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna)

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu marki O. (...) pozostający w związku z kolizją drogową z dnia 4 czerwca 2016 roku wynosił 8.384,27 złotych brutto przy wykorzystaniu wyłącznie części oryginalnych z logo producenta oraz 4.784,49 złotych brutto przy wykorzystaniu dostępnych części alternatywnych o jakości niższej niż z logo producenta pojazdu tj. części o jedynie porównywalnej jakości, pochodzących od dostawców alternatywnych spoza sieci dilerskiej.

Użycie w technologicznym procesie naprawy części zamiennych o porównywalnej jakości nie gwarantuje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Wartość rynkowa pojazdu na dzień 4 czerwca 2016 roku wynosiła odpowiednio 7.000 złotych (stan przed szkodą) oraz 2.200 złotych (pozostałości pojazdu).

(pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.71 – 78, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.116 – 123)

Samochód marki O. (...) został zarejestrowany po raz pierwszy w dniu 1 listopada 2001 roku, zaś w Polsce w dniu 28 lutego 2011 roku. W dniu 4 czerwca 2016 roku przebieg pojazdu wynosił 169.211 kilometrów.

(dowód rejestracyjny k.58 – 59, zdjęcia pojazdu k.31 – 47)

K. A. zgłosił szkodę (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. w dniu 5 czerwca 2016 roku. Decyzją z dnia 14 czerwca 2016 roku ubezpieczyciel przyznał na rzecz mężczyzny kwotę 1.939,14 złotych tytułem odszkodowania.

(decyzja k.60)

W dniu 21 czerwca 2016 roku K. A. zawarł z T. B. umowę cesji na mocy której przeniósł przysługująca mu względem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wierzytelność z tytułu odszkodowania związanego z następstwami kolizji drogowej z dnia 4 czerwca 2016 roku (szkoda numer (...)).

(umowa cesji k.6)

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, których treść nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania, jak również opinie biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Złożona ekspertyza była pełna, jasna, konsekwentna i wyczerpująco odpowiadała na zakreśloną tezę dowodową. Uwzględniając przy tym brak zastrzeżeń stron co do ostatecznie sformułowanych konkluzji, wiedzę biegłego z zakresu powierzonej mu dziedziny, a także doświadczenie w przygotowywaniu opinii na potrzeby postępowań o zbliżonej tematyce brak było okoliczności które deprecjonowałyby jej wartość dowodową.

Sąd oddalił przy tym wnioski dowodowe strony pozwanej w odniesieniu do zeznań świadka K. A. oraz zlecenia biegłemu sądowemu określenia kosztów rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu. Należy zaznaczyć, że okolicznością irrelewantną dla rozstrzygnięcia pozostaje fakt, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu we własnym zakresie oraz jaki był jej rzeczywisty wymiar. Obowiązek naprawienia szkody komunikacyjnej aktualizuje się w momencie jej wyrządzenia, zaś realizacja obowiązku odszkodowawczego nie jest uzależniona od dokonanej naprawy. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany K. A. faktycznie dokonał naprawy pojazdu i czy w ogóle to uczynił albo zamierzał uczynić.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępnie należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności (...) Spółki Akcyjnej wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody z dnia 4 czerwca 2016 roku. Spór między stronami sprowadzał się natomiast do określenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...), a więc wysokości dochodzonego roszczenia.

Nie ulega wątpliwości, że ubezpieczyciel opowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Odszkodowanie należy się tylko w granicach normalnego związku przyczynowego. Przepis art. 361 § 1 k.c. ujmuje związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem zobowiązanego a powstałym skutkiem w postaci szkody jako konieczną przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej. Związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361 § 1 k.c. pełni więc podwójną rolę: z jednej strony decyduje o tym czy dana osoba w ogóle odpowiada za wyrządzoną szkodę (zasada odpowiedzialności nie jest kwestionowana), z drugiej zaś – zakreśla granice tej odpowiedzialności. Wskazana dyspozycja statuuje zasadę pełnego odszkodowania i obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Wynika to jednoznacznie ze sformułowania art. 361 § 2 k.c. – „w powyższych granicach”, czy w granicach określonych w § 1 art. 361 k.c. „naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono”. Zawarte w nim unormowanie opiera się na założeniach teorii przyczynowości adekwatnej i przyjmuje, iż naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego – zależnie od wyboru poszkodowanego.

Odszkodowanie od zakładu ubezpieczeń należy się według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. co oznacza, iż jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku.

Przenosząc powyższe na płaszczyznę niniejszego postępowania Sąd stwierdził, że zachodzi przypadek tzw. szkody całkowitej, przy czym pojęcie to nie jest objęte definicją w obowiązującym systemie prawa. Trafnie szkodę całkowitą opisał w wyroku z dnia 12 lutego 1992 roku (sygn. akt I ACr 30/92, OSA 1993, nr 5, poz. 32) Sąd Apelacyjny w Katowicach podnosząc, że szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody.

Wartość pojazdu w dniu 4 czerwca 2016 roku wynosiła odpowiednio 7.000 złotych (stan sprzed szkody) oraz 2.200 złotych (pozostałości pojazdu). Jednocześnie zgodnie z niekwestionowanymi konkluzjami eksperta z dziedziny techniki samochodowej ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu wyniósłby odpowiednio w zależności od zastosowanych części zamiennych 8.384,27 złotych (części oryginalne z logo producenta) bądź 4.784,49 złotych (części alternatywne o jakości niższej niż z logo producenta). Nadto biegły wprost zaznaczył, że użycie do naprawy zamienników o tzw. porównywalnej jakości nie gwarantuje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Tym samym koniecznym było uwzględnienie wariantu naprawy pojazdu przy użyciu części zamiennych oryginalnych, którego koszt wykraczał poza wartość pojazdu w dniu 4 czerwca 2016 roku przed wystąpienie szkody.

W realiach niniejszej sprawy wysokość odszkodowania przy użyciu metody dyferencyjnej tzn. różnicy wartości pojazdu sprzed i po wystąpieniu zdarzenia szkodzącego objęła kwotę 4.800 złotych (7.000 złotych – 2.200 złotych). Na etapie postępowania likwidacyjnego na rzecz poszkodowanego przyznano kwotę 1.934,14 złotych, a to oznacza, że szkoda nie została faktycznie zrekompensowana w zakresie 2.865,86 złotych (4.800 złotych – 1.934,14 złotych). Uwzględniając jednak charakter zgłoszonego roszczenia (dochodzenie częściowego odszkodowania), jak również ustawowy zakaz orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.) należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.510 złotych.

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy o Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie szkoda została zgłoszona przez K. A. w dniu 5 czerwca 2016 roku, a więc ustawowo zakreślony termin na spełnienie świadczenia upłynął w dniu 5 lipca 2016 roku. Z dniem następnym tj. 6 lipca 2016 roku ubezpieczyciel pozostawał w opóźnieniu z wypłatą należnego świadczenia, które zostało bezzasadnie ograniczone jedynie do kwoty 1.939,14 złotych.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Powód wygrał proces w całości, a poniesione przez niego koszty objęły kwotę 2.093 złotych (76 złotych tytułem opłaty od pozwu - art. 13 ustęp 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 1.200 złotych tytułem zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, a także 800 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego) i w takiej wysokości przyznane zostały na jego rzecz od pozwanego.

W toku postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa, a związane z wynagrodzeniem biegłego w wysokości 181,57 złotych (k.125). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 181,57 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE