UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lipca 2017 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpiła przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 585,75 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem roszczenia regresowego ubezpieczyciela w związku z wypłaconym odszkodowaniem, a także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

(pozew k.2 – 4 )

Nakazem zapłaty z dnia 25 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.39)

Pismem procesowym z dnia 9 sierpnia 2017 roku Miasto Ł. wniosło sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.41 – 42)

Pismem procesowym z dnia 6 listopada 2017 roku powódka cofnęła pozew w zakresie kwoty 585.75 złotych z uwagi na spełnienie świadczenia przez ubezpieczyciela pozwanej. Jednocześnie powódka podtrzymała zgłoszone w pozwie żądanie w zakresie roszczenia odsetkowego.

(pismo procesowe z dnia 6 listopada 2017 roku k.54)

Pismem procesowym z dnia 20 listopada 2017 roku powódka sprecyzowała żądanie odsetkowe, wnosząc o jego zasądzenie od dnia 16 maja 2017 roku do dnia 19 października 2017 roku.

(pismo procesowe z dnia 13 listopada 2017 roku k. 65)

W toku rozprawy w dniu 30 stycznia 2018 roku pozwana oświadczyła, że nie kwestionuje zasady i wysokości dochodzonego roszczenia, przy czym wniosła o oddalenie żądania w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie oraz kosztów procesu.

(protokół rozprawy z dnia 30 stycznia 2018 roku 02:22-03:12 k. 80)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 22 kwietnia 2016 roku w Ł., na ulicy (...), kierując pojazdem A. (...) o numerach rejestracyjnych (...) najechał prawymi kołami pojazdu na ubytek w jezdni, co skutkowało uszkodzeniem opon i felg w jego samochodzie.

W chwili zdarzenia A. N. legitymował się ubezpieczeniem (...) Casco pojazdu w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (polisa numer (...)).

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel wypłacił w dniu 11 maja 2016 roku na rzecz A. N. kwotę 585,75 złotych tytułem odszkodowania.

(druk zgłoszenia szkody k.15 – 16, polisa k.18 – 19, kalkulacja naprawy k.20 – 22, decyzja k.23, potwierdzenie przelewu k.24, dokumentacja zdjęciowa wraz ze szkicem poglądowym k.31 – 37)

Ulica (...) stanowi drogę publiczna pozostającą w zarządzie Gminy Miasta Ł., która w dacie zdarzenia posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w zakresie szkód związanych z zarządem drogami publicznymi w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporna)

Decyzją z dnia 7 lutego 2017 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. odmówiła wypłaty na rzecz Towarzystwa (...) Spółki Akcyjna z siedzibą w W. żądanej kwoty 585,75 złotych tytułem regresu ubezpieczeniowego.

(wezwanie do zapłaty k.26, decyzja k.28)

Pismem z dnia 24 kwietnia 2017 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwało Miasto Ł. do zapłaty kwoty 585,75 złotych tytułem regresu związanego ze szkodą z dnia 22 kwietnia 2016 roku w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

(wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k.29 – 30)

Decyzją z dnia 18 października 2017 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przyznało Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. odszkodowanie w kwocie 585,75 złotych tytułem refundacji szkody z dnia 22 kwietnia 2016 roku. Należność została zaksięgowana na rachunku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. dnia 19 października 2017 roku

(decyzja ubezpieczyciela k.55 – 56, potwierdzenie k.66)

Stan faktyczny, który w przeważającej mierze pozostawał między stronami bezsporny, Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową, których treść nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w części, w jakiej postępowanie nie zostało umorzone, podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Uwzględniając fakt cofnięcia pozwu w zakresie kwoty 585,75 złotych oraz brak wystąpienia przesłanek wymienionych w art. 203 § 4 k.p.c., postępowanie w zakresie cofniętego żądania, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. podlegało umorzeniu.

Przechodząc do merytorycznej oceny zgłoszonego żądania należy zaznaczyć, że ostatecznie zarówno zasada odpowiedzialności (wynikająca z treści art. 415 k.c. w zw. z art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych), jak również wysokość dochodzonego roszczenia (odszkodowanie w kwocie 585,75 złotych) nie były przedmiotem sporu, którego oś koncentrowała się na żądaniu odsetek ustawowych za opóźnienie od wypłaconego przez ubezpieczyciela pozwanej w dniu 19 października 2017 roku świadczenia.

Obowiązek sprawcy naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ma charakter zobowiązania bezterminowego. Żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie przewiduje bowiem terminu wymagalności tego rodzaju roszczenia odszkodowawczego, nie wynika on także z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 roku, I CSK 262/09, Lex nr 738077). Oznacza to, że świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.). Jeżeli zaś dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu, wierzyciel, zgodnie z treścią art. 481 k.c. domagać może się odsetek ustawowych za opóźnienie w jego spełnieniu.

W tym miejscu należy przypomnieć, że zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą ciężaru dowodu (art. 6 k.c. – onus probandi) każda ze stron zobowiązana jest udowodnić fakty, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Jednocześnie w myśl art. 6 § 2 k.p.c. strony są obowiązane przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Ustawodawca zastrzegł również na gruncie art. 217 § 1 k.p.c. możliwość przytaczania okoliczności i dowodów na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej pod warunkiem, że nie są to twierdzenia i dowodu spóźnione w rozumieniu art. 217 § 2 k.p.c.

W powyższym świetle to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania faktów, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne, w szczególności zaś udowodnienia, że od dnia 16 maja 2017 roku pozwana pozostawała w opóźnieniu z realizacją świadczenia stanowiącego przedmiot pozwu w niniejszej sprawie. Ostatecznie jednak ubezpieczyciel temu obowiązkowi nie sprostał.

Powódka nie przedstawiła dowodu doręczenia wezwania do zapłaty z dnia 24 kwietnia 2017 roku (k.29), a sam fakt przedłożenia wyciągu z książki nadawczej (k.30) wskazuje jedynie na okoliczność nadania korespondencji, ale nie potwierdza skutecznego jej doręczenia (wszakże nie można wykluczyć zagubienia przesyłki, czy też błędnego jej dostarczenia), nie wspominając o samej dacie faktycznego doręczenia przesyłki. Trudno przy tym znaleźć argumenty, które zwalniałyby powódkę z zachowania ogólnych rygorów postępowania dowodowego ograniczając je wyłącznie do samego uprawdopodobnienia (art. 243 k.p.c.), a w takim kontekście należy ocenić zaprezentowaną przez ubezpieczyciela argumentację. Jednocześnie przedstawiona w uzasadnieniu pozwu koncepcja polegająca na przyjęciu z góry, że przesyłka zostałby doręczona najpóźniej 7 – go dnia od jej nadania pozostaje niczym niepopartym domniemaniem faktycznym (również dobrze za datę doręczenia można przyjmować 3, 5 czy nawet 15 dzień od daty nadania). Celem ustalenia daty wymagalności świadczenia niezbędne pozostawało wskazanie precyzyjnej daty doręczenia, co ostatecznie nie nastąpiło.

Na marginesie warto zaznaczyć, że nie istnieją aktualnie żadne obiektywne przeszkody celem potwierdzenia daty doręczenia przesyłki przy użyciu usługi oferowanej przez Pocztę Polską ( (...) przy czym konieczne jest dokładne określenie numeru zarejestrowanej przesyłki pocztowej. Pomijając sam fakt, że Sąd nie powinien w tej mierze wyręczać (poprzez działanie z urzędu) strony postępowania, która jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, to załączone dokumenty w żadnej mierze nie pozwalają na identyfikację numeru samej przesyłki, która miała zostać nadana przez ubezpieczyciela w dniu 24 kwietnia 2017 roku. Co więcej, wyciąg z książki nadawczej obejmuje 10 pozycji (Lp. 31 – 40), którym przyporządkowano najprawdopodobniej około 98 numerów nadawczych (…725 - …817), przy czym nie sposób stwierdzić jaka pozostaje metodologia ich przypisywania poszczególnym przesyłkom.

W świetle powyższych rozważań, a także zgromadzonego materiału dowodowego, jako pierwszą udowodnioną datę, w jakiej pozwana została wezwana do spełnienia świadczenia należało przyjąć dzień doręczenia jej odpisu nakazu zapłaty wydanego w niniejszej sprawie (31 lipca 2017 roku k.40). Tym samym roszczenie pozostawało wymagalne od dnia następnego tj. od dnia 1 sierpnia 2017 roku. W konsekwencji na rzecz powódki przyznane zostały odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 585,75 złotych od dnia 1 sierpnia 2017 roku (wykazana data wymagalności) do dnia 19 października 2017 roku (data spełnienia świadczenia głównego). W pozostałym zakresie powództwo jako nieudowodnione podlegało zaś oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 in principio k.p.c. uznając, że powódka uległa jedynie co do nieznacznej części swego żądania w zakresie roszczenia odsetkowego. Nie można stracić z pola widzenia, że za stronę przegrywającą sprawę, zgodnie z powszechnie przyjętą w orzecznictwie praktyką, uważa się pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda, wymagalne w chwili wytoczenia powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 roku, C 593/51, OSN(C) (...)). W toku niniejszego postępowania powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 317 złotych (30 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 270 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego – § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa) i taka też kwota została zasądzona na jego rzecz od strony pozwanej.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE