UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy w Łasku zasadził od P. B. na rzecz S. G. spółki o ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. 2743,04 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 20 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz 1017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wyroku wniósł pozwany, który zaskarżył go w całości zarzucając mu:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez całkowicie dowolną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności ocenę umowy pożyczki z 15 stycznia 2017 r. nr (...) polegającą na przejęciu , że powód wykonali umowę i przelał kwotę pożyczki na rachunek (...) spółki z o.o. o numerze (...), podczas gdy powód nie wykazał przelewu z dnia 15 stycznia 2017 r., co skutkowało nieprawidłowym uznaniem przez Sąd, że umowa pożyczki została wykonana w sposób prawidłowy,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że powód wykazał fakt wykonania umowy pożyczki 15 stycznia 2017 r. nr (...) i przekazał zgodnie z dyspozycją kwotę 1500 zł , podczas gdy brak jest w materiale dowodowym takiego dowodu, a pozwany już w sprzeciwie negował ten fakt.

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprze z rak dostatecznego uzasadnienia okoliczności , uzasadniających brak wątpliwości sadu, że doszło do wykonania punktu 2 umowy z 15 stycznia 2017 r.

- naruszenie prawa materialnego – art. 6 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, i uznanie, że powód sprostał ciążącemu na nim obowiązku udowodnienia dochodzonego roszczenia w sytuacji braku wykazani przez powoda faktu wykonania umowy pożyczki i przekazania z terminie 3 dni środków na rachunek (...) spółki z o.o. o numerze (...)

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd Odwoławczy przyjmuje
za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Wszystkie zarzuty apelującego dotyczące naruszenia prawa procesowego, wskazują na uchybienie normie art. 233 § 1 k.p.c. i zasadzie swobodnej oceny dowodów, kwestionując przyjęte przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne poprzez próbę deprecjonowania dowodów, w oparciu o które Sąd ustalił stan faktyczny.

W tym miejscu przypomnieć trzeba, że w świetle powołanego przepisu, do kryteriów oceny wiarygodności i mocy dowodowej należą m.in. doświadczenie życiowe, poprawność logiczna, prawdopodobieństwo wystąpienia określonych zdarzeń. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to ocena ta musi być uznana za prawidłową, chociażby w równym stopniu z tego samego materiału dowodowego można byłoby wysnuwać wnioski odmienne. Dlatego zarzut apelacji, dla swojej skuteczności, nie może polegać na przedstawieniu przez skarżącego własnej wersji wydarzeń. Skarżący musi wykazać, że oceniając materiał dowodowy, sąd popełnił uchybienie polegające na braku logiki w wiązaniu faktów z materiałem dowodowym albo też, że wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej lub wreszcie, że sąd wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnił jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych. Oznacza to, że rolą skarżącego jest obalenie wersji zdarzeń przyjętych przez sąd, nie zaś zbudowanie własnej (tak SN w orzeczeniach z dnia: 10 stycznia 2002 r. w sprawie II CKN 572/99, LEX nr 53136; z dnia 27 września 2002 r. w sprawie II CKN 817/00, LEX nr 56906). Tym wymogom nie odpowiadają uzasadnienia zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przedstawione apelacji.

W rozpoznawanej sprawie apelujący nie neguje faktu zawarcia umowy pożyczki z pierwszym pożyczkodawcą Centrum Rozwiązań Kredytowych, otrzymania kwoty 1500 zł oraz faktu niespłacenia tej kwoty. Odnośnie zawarcia drugiej umowy pożyczki na spłatę pierwszej, to apelujący nie jest konsekwentny. Czytając zarzuty apelacji, zdaje się on nie negować faktu zwarcia samej umowy, a tylko fakt jej wykonania. Natomiast w uzasadnieniu apelacji pojawiają się twierdzenia o braku zawarcia umowy.

Odnosząc się do tych zarzutów, trzeba zwrócić uwagę że apelujący zawierając umowę przez Internet z pierwszym pożyczkodawcą zawarł też umowę ramową pożyczki, gdzie w § 14 nazwanym pożyczka refinansująca wyraźnie przewidziano upoważnienie pożyczkodawcy przez pożyczkobiorcę, czyli apelującego, do poszukiwania innych pożyczkodawców w przypadku braku spłaty pożyczki celem spłacenia jej na rzecz Centrum Rozwiązań Kredytowych. W paragrafie tym wyraźnie przewidziano, że dokonując refinansowania pożyczki pożyczkodawca prześle do pożyczkobiorcy elektroniczne powiadomienie o dokonaniu wypłaty pożyczki na rzecz pierwszego pożyczkodawcy ( k 27 verte). Z potwierdzenia zwarcia umowy pożyczki z 15 stycznia 2017 r. nr (...)( k 46), wynika wyraźnie, że wyplata udzielonej pożyczki przez stronę powodową nastąpi na rachunek pierwszego pożyczkodawcy czyli Centrum Rozwiązań Kredytowych.

W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, że sąd błędnie ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a powód nie wykazał swej wierzytelności zarówno co do zasady jak i wysokości. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy przy zawieraniu umów na odległość , przez Internet, nie jest wymaganie potwierdzenie czynności pismem, a nadto dokumenty wygenerowane z systemu informatycznego stanowią taki sam dowód, jak każdy inny.

Dokonując oceny wszystkich zarzutów w połączniu z ich uzasadnieniem można wysnuć wniosek, że cała apelacja opiera się na braku przedłożenia dokumentu przelewu zapłaty kwoty na rzecz pierwszego pożyczkodawcy przez powoda. Dokument ten nie był konieczny zważywszy nie tylko na dowody przywołane wyżej, ale też z tego powodu, że poprzez zawarcie umowy pożyczki refinansującej, powód zwolnił z długu apelującego względem pierwszego pożyczkodawcy, wyraźnie wskazując na fakt dokonania przelewu.

Uszło też uwadze apelującego, że na poczet kwestionowanej pożyczki wpłacił w dniu 8 lutego 2017 r. kwotę 10 zł, co świadczy nieprawidłowym o uznaniu długu, a do czasu złożenia sprzeciwu nie kwestionował swego zasłużenia.

Sąd dokonując kwestionowanych ustaleń, ocenił całokształt materiału dowodowego, zgodnie z regułami logicznego rozumowania, natomiast apelujący z faktu braku dokumentu przelewu refinansowanej pożyczki wyciąga wnioski sprzeczne z dowodami zebranymi w sprawie.

W związku z powyższym chybiony jest też zarzut naruszenia art. 6 k.c., ponieważ, jak już zauważano to wyżej, strona powodowa sprostała temu zadaniu. Apelujący poza przytoczeniem kilku orzeczeń sądów powszechnych dotyczących ciężaru dowodu błędnie ocenił, że brak samego przelewu kwoty objętej pożyczką, mimo jednoznacznych stwierdzeń zawartych w umowie ramowej i umowie pożyczki, powoduje, że powód nie udowodnił swego roszczenia.

Nie jest też słuszny zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., ponieważ może być uznany za zasadny tylko wtedy,, jeżeli uzasadnienie orzeczenia zostało sporządzone w sposób wyłączający możliwość dokonania kontroli instancyjnej (np. brak ustaleń faktycznych, wewnętrznie sprzeczne rozważania itp.) Kwestionowanie natomiast ustaleń faktycznych, oceny dowodów, pominięcia pewnych dowodów czy okoliczności nie może opierać się na zarzucie naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Wobec tego wytknięcie wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie stanowi płaszczyzny do właściwej krytyki trafności przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku ustaleń faktycznych ani oceny prawnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 28 listopada 2018 r. I ACa 1046/17 LEX nr 2611149

Dlatego też apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE