sygn. akt VIII Ga 583/18
Uzasadnienie Wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 lutego 2019 roku w sprawie z powództwa F. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego (...) we W. przeciwko (...) Centrum spółce z ograniczona odpowiedzialnością w M.
I. Przedmiot postępowania.
1. Stosownie do art. 505 13 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sąd Okręgowy nie przeprowadził postępowania dowodowego, więc uzasadnienie wyroku zawiera wyłącznie elementy wymienione cytowanym przepisem.
2. Powód przedmiotem roszczenia z uczynił żądanie zapłaty kwoty 495,05 zł, twierdząc że jest nabywcą wierzytelności z tytułu nienależytego wykonania umowy przez stronę pozwaną, łączącej ją z (...) spółka akcyjną. Cześć zgłoszonych roszczeń stanowiły skapitalizowane odsetki za opóźnienie w zapłacie, niezapłacone należności za usługi telekomunikacyjne, a kwota 416,22 zł była dochodzona tytułem zwrotu ulgi udzielonej w związku z zastosowaniem promocji. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2018 roku zasądził od pozwanego kwotę 13,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, przyjmując, że powód nie udowodnił żądania zasądzania kwoty 5,47 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie, a w odniesieniu do żądania zapłaty kwoty 416,22 zł stwierdzono że nie jest możliwe ustalenie, czy przesłanki warunkujące powstanie roszczenia o zapłatę kary umownej w ogóle zaistniały. Wskazano na różnice w dacie dezaktywacji karty i rozwiązania umowy, co nie zostało przez powoda wyjaśnione.
3. Wyrok został zaskarżony w części oddalającej powództwo przez powoda, który domagał się jego zmiany przez uwzględnienie w całości powództwa, zarzucając naruszenie art. 232 k.p.c. Apelacja opiera się na twierdzeniu, że dezaktywacja karty nastąpiła 9 stycznia 2015 roku, zatem zgodnie z umową, świadczącemu usługi telekomunikacyjne należały się zwrot ulgi abonenckiej w wysokości 419,41 zł, więc wyższej od dochodzonej przez powoda. Ewentualnie powód twierdził, że przyjmując za wiążącą datę wypowiedzenia umowy, co nastąpiło 30 dni przed upływem okresu promocyjnego, powodowi należy się kwota 193,57 zł.
II. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego.
1. Apelacja jest bezzasadna. Ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym, wyrażające się w ponownym ustaleniu stanu faktycznego sprawy i ocenie zasadności roszczenia na podstawie prawa materialnego, prowadzi do analogicznych wniosków, jak przedstawione przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy przyjmuje ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny za własne ustalenia, bez konieczności ponownego jego przytaczania. Ocena materiału dowodowego Sądu I instancji jest prawidłowa.
2. Roszczenie o zapłatę zwrotu ulgi udzielonej abonentowi jest szczególną regulacją kary umownej (art. 485 k.c. i art. 483 k.c. w związku z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku prawo telekomunikacyjne). Wysokość żądania zwrotu ulgi jest określona w § 8 łączącej strony umowy, do której to odwołał się Sąd pierwszej instancji. Trafnie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przyjęto, że rozważane żądanie nie jest weryfikowalne przedstawionymi przez powoda dowodami. Z treści § 8 umowy wynikają warunki powstania roszczenia. W piśmie z dnia 29 stycznia 2018 roku powód sprecyzował podstawę faktyczną dochodzonego roszczenia wskazując, że dezaktywacja numeru nastąpiła 9 stycznia 2015 roku i na tej podstawie powód przeprowadził wyliczenia dotyczące zwrotu ulgi, również w apelacji. W toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie przedstawiono żadnego dowodu, który stanowiły podstawę dla ustalenia, że w rzeczywistości dezaktywacja numeru nastąpiła 9 stycznia 2015 roku. Skutkuje to nieudowodnieniem roszczenia z rozważanego tytułu, o czym prawidłowo orzekł Sąd pierwszej instancji. Wskazany przez powoda alternatywny sposób wyliczenia należności w oparciu o datę rozwiązania umowy jest niedopuszczalną w postępowaniu apelacyjnym zmianą podstawy faktycznej roszczenia, ponieważ w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji powód odwoływał się do faktu uzasadniającego wysokość roszczenia w postaci dezaktywacji numeru, a nie w postaci wypowiedzenia umowy, co jednoznacznie wynika z pisma z 9 stycznia 2018 roku (karta 147 verte). Wystawienie noty księgowej oczywiście nie należy do faktów opisanych hipotezą norm prawa materialnego znajdujących zastosowanie w sprawie. Odwołanie się w apelacji do art. 232 k.p.c. jest oczywistą omyłką.
3. Z powyższych przyczyn apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art 385 k.p.c.
SSO Robert Bury