Sygnatura akt VIII U 1174/18
Decyzją z dnia 19 kwietnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił H. M. przeliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy.(decyzja k. 51 akt ZUS)
W dniu 7 maja 2018 roku H. M. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wskazując, że pozostaje niezgodna ze stanem faktycznym, bowiem jest on całkowicie niezdolny do pracy. H. M. wskazał, że nie jest w stanie nic zarobić, choć jest zdolny do samodzielnej egzystencji.(odwołanie k. 3)
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powołano się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która orzekła, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy i nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.(odpowiedź na odwołanie k. 4 – 4v.)
Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2019 roku strony postępowania podtrzymały swoje stanowiska procesowe.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
H. M. urodził się (...). Ukończył szkołę podstawową i pracował w zawodzie kierowcy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Od listopada 2004 roku okresowo, w kolejnych latach pobierał rentę z tytułu częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy. (okoliczności bezsporne)
Decyzją z dnia 13 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku H. M., przeliczył rentę od dnia 1 lipca 2017 roku, wobec treści orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, który stwierdził, że wnioskodawca jest trwale, częściowo niezdolny do pracy. Rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznano H. M. na stałe. (dowód: decyzja ZUS z dnia 13 lipca 2017 roku k. 45 kat ZUS)
W dniu 14 lutego 2018 roku H. M. wniósł o zmianę stopnia niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem stanu zdrowia. W orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 6 marca 2018 roku nie stwierdzono by H. M. był całkowicie niezdolny do pracy ani był niezdolny do samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu stwierdzono, że sprawność badanego w odniesieniu do pracy fizycznej jest istotnie upośledzona, jednakże od ostatniego badania ZUS nie doszło do jej pogorszenia. Do tożsamych wniosków doszła Komisja Lekarska ZUS w wydanym w dniu 13 kwietnia 2018 roku orzeczeniu. W uzasadnieniu wskazano, że stwierdzony stopień naruszenia sprawności u wnioskodawcy nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy, a tym bardziej niezdolności do samodzielnej egzystencji.
(dowód: wniosek k. 47 akt ZUS, orzeczenie lekarza orzecznika k. 48 – 48v. akt ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 50 – 50v. akt ZUS; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS)
U H. M. rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym. Przebył on dwie operacje odcinka LS kręgosłupa. Pierwszą była operacja dyskopatii, lewostronnej przepukliny jądra miażdżystego w dniu 26 sierpnia 2008 roku, zaś druga operacja, odbyta dwa lata później, dotyczyła usunięcia blizny.
Stwierdzone u H. M. wodogłowie pozostaje nieaktywne od dzieciństwa.
H. M. ma dobrze zachowaną funkcję kręgosłupa i kończyn z prawidłową mobilnością, bez zaników mięśniowych.
Stwierdzone naruszenie sprawności organizmu u H. M. nie pozwala uznać go za całkowicie niezdolnego do pracy, a tym bardziej za niezdolnego do samodzielnej egzystencji. Jest on osobą samodzielną, a stwierdzone ograniczenia ruchomości kręgosłupa bez objawów korzeniowych oraz prawidłowy chwyt i ruchy precyzyjne rąk nie powodują całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji. Stopień upośledzenia czynności narządu ruchu nie daje jakichkolwiek podstaw do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy H. M.. (dowód: opinia biegłego specjalisty neurologa k. 14 – 16; opinia biegłego w zakresie ortopedii i rehabilitacji k. 19 – 22)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, opierając się na dokumentach złożonych do akt, w szczególności zawartych w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz opinii biegłych specjalistów: neurologa oraz z zakresu ortopedii i rehabilitacji. W ocenie Sądu sporządzone pisemne opinie biegłych są spójne, konsekwentne i logiczne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowanie. Biegli przed wydaniem opinii zapoznali się z aktami sprawy, dokumentacją medyczną, zbadali wnioskodawcę oraz zebrali wywiad medyczny. Podkreślić przy tym należy, że opinie biegłych są rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie te nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Nadto wnioskodawca nie kwestionował ich treści i w żaden sposób nie podważył miarodajności złożonych ekspertyz.
Podnieść należy ,że H. M. utrudniał badanie prowadzone przez lekarza biegłego w zakresie ortopedii i rehabilitacji, prezentując zachowanie wybitnie agrawacyjne, na co zwrócił w opinii uwagę biegły
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Odwołanie okazało się niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu w całości.
Wnioskodawca upatrywał źródła ochrony swoich praw w podstawie prawnej art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U z 2017 r poz. 1383 ze zm), w myśl którego prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.
Jak stanowi art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił m.in. warunek niezdolności do pracy. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest natomiast osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach).
Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, choć z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych. Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 u.e.r.f.u.s. jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2006 roku II UK 156/05, LEX nr 1001299).
Powyższe przesłanki nie zmaterializowały się w stosunku do H. M..
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej oraz z jednoznacznych opinii dwóch biegłych wynika, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Istniejące u ubezpieczonego schorzenia w postaci zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym nie powodują utarty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Ubezpieczony jest osobą samodzielną, a stwierdzone ograniczenia ruchomości kręgosłupa bez objawów korzeniowych oraz prawidłowy chwyt i ruchy precyzyjne rąk nie powodują u niego całkowitej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika więc, iż H. M. jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Naruszenie sprawności organizmu pozwala ubezpieczonemu na podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych.
Reasumując, z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiły zmiany mające wpływ na stopień niezdolności do pracy, w myśl art.107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dlatego Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.