Sygn. akt. VIII U 1875/18
Decyzją z dnia 23 lipca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 lipca 2018 roku odmówił J. W. prawa do wypłaty odsetek. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ organ odwoławczy nie orzekł o odsetkach, jak również organ rentowy wydał decyzję bez zwłoki - w terminie.
/decyzja - k. 148 akt ZUS/
W dniu 24 sierpnia 2018 roku J. W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę, poprzez przyznanie mu prawa do odsetek za okres od dnia 6 czerwca 2015 roku do dnia
13 kwietnia 2018 roku oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa adwokackiego. Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art.118 ust. 1 i ust. 1 a w związku z art.129 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez błędne przyjęcie przez ZUS, iż datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest data doręczenia prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi wraz z jego pisemnym uzasadnieniem, o które wnioskował ZUS oraz przez błędne przyjęcie, że skoro organ odwoławczy nie orzekł o odsetkach, to odsetki się nie należą oraz naruszenie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez wadliwe przyjęcie przez organ rentowy, że nie ponosi on odpowiedzialności za opóźnienie w spełnieniu świadczenia emerytalnego. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny nie przeprowadzili żadnego postępowania dowodowego, a przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury było wynikiem jedynie właściwej interpretacji przepisów prawa.
/odwołanie – k. 3-6/
W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 września 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał także, że Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 9 września 2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2015 roku. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 roku w sprawie III AUa 1392/16 oddalił apelację organu rentowego. Wyrok wpłynął do ZUS – u w dniu 1 lutego 2018 roku, natomiast akta wpłynęły w dniu 8 marca 2018 roku. Decyzja z dnia 9 kwietnia 2018 roku wykonująca wyrok sądu została zatem wydana z zachowaniem 30-dniowego terminu do wyjaśnienia okoliczności niezbędnych do wydania decyzji – tj. od wpływu akt.
/odpowiedź na odwołanie - k. 21-21 odwrót/
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca J. W. urodził się w dniu (...). W dniu 27 kwietnia 2015 roku złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ustalenie prawa do emerytury.
/wniosek – k.57-58 akt ZUS/
Decyzją z dnia 5 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 kwietnia 2015 roku odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował do dnia 1 stycznia 1999 roku wymaganego 25-letniego ogólnego stażu pracy, a jedynie 24 lata, 4 miesiące i 17 dni, w tym 1 miesiąc i 29 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy uznał natomiast za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach wymiarze 18 lat i 10 dni. Jednocześnie wskazano, że nie zaliczono okresów:
-1.10. 1993r. – 30.06.1994r.,
- 1.10.1994r. – 30.06.1995r.,
- 1.04.1997r. – 30.06.1997r.,
- 1.04.1998r. – 31.12 1998 r.,
- 1.04.1999r. – 30.06.1999r.,
-1.01.2000r. – 30.06.2002 r., ponieważ okresy te zostały uwzględnione do prawa i wysokości przy świadczeniu rolnym.
/decyzja k. 70 akt ZU/
W dniu 2 lipca 2015 roku wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury od dnia 29 stycznia 2015 r oraz zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 2 ust. 2 w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez ich niezastosowanie. W uzasadnieniu wskazał, iż organ rentowy przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie wziął pod uwagę okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników jako okresu uzupełniającego okres składkowy i nieskładkowy.
/odwołanie k. 2-10 załączonych akt VIII U 2001/15/
Wyrokiem z dnia 9 września 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII U 2001/15 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. W. prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2015 roku, oddalił odwołanie w pozostałym zakresie oraz zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Okręgowy podniósł, że kwestią sporną był brak okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat, w związku z niezaliczeniem okresów uzupełniających, wynikających z opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników. W ocenie Sądu Okręgowego przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie zabrania zaliczenia okresu ubezpieczenia rolniczego do okresu ubezpieczenia, od którego zależy prawo do emerytury z systemu ubezpieczenia pracowniczego, jeżeli okres był uwzględniony przy ustalania prawa do renty rolniczej, ale w dacie złożenia wniosku o świadczenie pracownicze prawo do renty rolniczej już nie istnieje, bowiem ustało po upływie okresu, na który zostało przyznane. Sąd wskazał, że istotą przepisu art. 10 ustawy o emeryturach i rentach jest przede wszystkim możliwość zaliczenia okresu ubezpieczenia rolniczego do stażu ubezpieczeniowego wymaganego do świadczenia pracowniczego. Przepis ten umożliwia ubezpieczonemu nabycie świadczenia z ubezpieczenia pracowniczego, mimo braku wystarczającego stażu pracowniczego, po uzupełnieniu tego stażu wskazanym stażem rolniczym. Zdaniem Sądu przepis art. 10 ust. 3 ustawy emerytalnej statuuje od tej reguły wyjątek, który winien być interpretowany ściśle. Przepis ten ma zapobiegać podwójnemu zaliczeniu okresu ubezpieczenia rolniczego do dwóch świadczeń z różnych systemów ubezpieczenia, do których prawo mogłoby być ustalone równolegle, w tym samym czasie. Okresy ubezpieczenia rolniczego nie mogą być uwzględnione przy ustalaniu świadczenia pracowniczego tylko wtedy, jeżeli zostały one zaliczone do okresów, od których aktualnie zależy prawo do emerytury lub renty, na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. Stosownie do treści omawianego przepisu ubezpieczony nie może więc, gdy ma się prawo do świadczenia rolniczego, "zamienić" tego prawa na prawo do świadczenia pracowniczego, z uwzględnieniem okresów ubezpieczenia rolniczego, przyjętych do świadczenia rolniczego. Sąd Okręgowy przypomniał, że organ rentowy wydał w sprawie 3 decyzje odmawiające prawa do świadczenia z uwagi na brak wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego 25 lat , przy czym początkowo spór dotyczył okresu 1.01.90 – 31.12.90 r, bowiem wnioskodawca nie dostarczył stosownego zaświadczenia z KRUS, natomiast organ rentowy nie kwestionował, wydając decyzję z dnia 31 marca 2015 r jako okres uzupełniającego – rola – 2 lata, 9 miesięcy i 10 dni. Jako staż sumaryczny wskazano 24 lata 7 miesięcy 23 dni. Zatem uwzględniono częściowo okres poprzednio sporny, natomiast nie uwzględniono poprzednio zaliczonych okresów uzupełniających, w związku z ustaleniem, że okresy te były podstawą przy ustalaniu prawa i wysokości świadczenia w postaci renty inwalidzkiej rolniczej. Przy czym od 1 stycznia 2004 r. i obecnie wnioskodawca nie posiada prawa do renty inwalidzkiej rolniczej, której prawo zależałoby od spornego okresu, bowiem prawo to ustało. Okres ten mógł więc być według Sądu Okręgowego zaliczony do stażu ubezpieczeniowego wymaganego do emerytury. Tym samym wnioskodawca spełnił wszystkie warunki do przyznania mu prawa do emerytury.
/wyrok z dn. 09.09.2016 r. z uzasadnieniem - k. 71, k. 74-78 załączonych akt o sygn. VIII U 2001/15/
Sąd Apelacyjny w Łodzi, na skutek apelacji organu rentowego od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 1392/16 – oddalił apelację oraz zasądził od ZUS – u na rzecz wnioskodawcy kwotę 270,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. W uzasadnieniu wyroku, Sąd Apelacyjny podniósł, że nie podziela stanowiska Sądu Okręgowego w Łodzi, że art. 10 ust.3 ustawy emerytalnej nie zabrania zaliczenia okresu ubezpieczenia rolniczego do okresu ubezpieczenia, od którego zależy prawo do emerytury z systemu ubezpieczenia pracowniczego, jeżeli okres był uwzględniony przy ustalaniu prawa do renty rolniczej, ale w dacie złożenia wniosku o świadczenie pracownicze prawo do renty rolniczej już nie istnieje, bowiem ustało po upływie okresu, na który zostało przyznane. Pomimo tego wyrok odpowiada jednak prawu. Sąd wskazał, iż z ustaleń faktycznych wynika, że KRUS ustalając przesłanki nabycia, ale również wysokość przyznanej ubezpieczonemu renty inwalidzkiej w związku z wypadkiem w rolnictwie uwzględnił okres podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników: 1.10. 1993r. – 30.06.1994r., 1.10.1994r. – 30.06.1995r., 1.04.1997r. – 30.06.1997r., 1.04.1998r. – 31.12 1998 r., 1.04.1999r. – 30.06.1999r., 1.01.2000r. – 30.06.2002 r. W tych okolicznościach należało rozważyć, jaki okres podlegania ubezpieczeniu rolniczemu wnioskodawca w dacie ubiegania się o rentę inwalidzką z tytułu wypadku przy pracy w rolnictwie winien był wykazać, aby uzyskać prawo do tego świadczenia. Wnioskodawca był uprawniony do tej renty w okresie od dnia 1 marca 2002 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku. W ocenie Sądu Apelacyjnego z treści art.21 ust. 1 pkt.6 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników wynika, że do nabycia prawa do tego świadczenia ubezpieczony winien wykazać jakikolwiek okres ubezpieczenia rolniczego. Z uwagi na to, że składki na ubezpieczenie społeczne rolników są opłacane kwartalnie, należy przyjąć, że ten jakikolwiek okres ubezpieczenia to okres 1 kwartału. Skoro zatem do nabycia prawa do renty inwalidzkiej w związku z wypadkiem w rolnictwie wnioskodawca musiał wykazać okres ubezpieczenia rolniczego w rozmiarze 1 kwartału, pozostały okres ubezpieczenia rolniczego miał jedynie wpływ na wysokość świadczenia. Dlatego też pozostały okres (poza wspomnianym kwartałem) ubezpieczenia społecznego rolników, za który opłacano składki przewidziane w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników, mógł i powinien zostać uwzględniony jako okres uzupełniający, o którym mowa w art. 10 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach. Z uwagi na to, iż sporny okres ubezpieczenia rolniczego uzupełnia wymagany do przyznania prawa do dochodzonego świadczenia, 25 – letni okres składkowy i nieskładkowy, Sąd Apelacyjny uznał, że wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki, o których mowa w art.184 ustawy.
/wyrok z dn. 28.12.2017 r. z uzasadnieniem - k. 116, k. 120-125 odwrót załączonych akt o sygn. III AUa 1392/16/
Odpis powyższego wyroku wraz z uzasadnieniem organ rentowy otrzymał w dniu
1 lutego 2018 roku. Natomiast w dniu 8 marca 2018 roku do organu rentowego wpłynęły akta ZUS.
/potwierdzenia odbioru – k. 126, 133 VIII U 2001/15/
Decyzją z dnia 9 kwietnia 2018 roku wykonując wyrok sądu, organ rentowy przyznał J. W. prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2015 roku, tj. od daty określonej w wyroku Sądu. Należność za okres od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia
31 marca 2018 roku wraz ze świadczeniem za kwiecień 2018 roku Zakład przekazał na rachunek bankowy wnioskodawcy w dniu 13 kwietnia 2018 roku. Zakład ustalił stały termin płatności emerytury – 15 dnia każdego miesiąca.
/bezsporne, a nadto decyzja k. 139 akt ZUS; potwierdzenie przelewu – k.146 akt ZUS/
W dniu 16 lipca 2018 roku wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o wypłacenie mu odsetek od wyrównania emerytury.
/ pismo – k. 143-144 akt ZUS/
Zaskarżoną decyzją z dnia 23 lipca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 lipca 2018 roku odmówił J. W. prawa do wypłaty odsetek. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ organ odwoławczy nie orzekł o odsetkach, jak również organ rentowy wydał decyzję bez zwłoki - w terminie.
/decyzja - k. 148 akt ZUS/
Powyższy stan faktyczny był w sprawie niesporny, nadto Sąd Okręgowy ustalił go na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych
i w aktach sprawy o sygnaturze akt VIII U 2001/15.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
W ocenie Sądu odwołanie wnioskodawcy zasługuje co do zasady na uwzględnienie.
Zgodnie z przepisem art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz. 1778), jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.
Zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku Nr 1270), organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.
Stosownie zaś do ust. 1a wyżej zacytowanego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.
Przez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Jak wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 roku, III AUa 1549/11 (LEX nr 1124837), wyjaśnienie okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oznacza dokonanie czynności mającej na celu ustalenie stanu faktycznego, czyli przeprowadzenie dowodów i ich ocenę.
O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić jedynie wówczas, gdy w oparciu o dostępne temu organowi dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 16 kwietnia 2013 roku, III AUa 1460/12, LEX nr 1311965).
Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe prowadzi do wniosku, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wypłacie wnioskodawcy emerytury, o której mowa w art.184 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.
Organ rentowy wskazywał, że decyzja wydana została w terminie ponieważ datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności w sprawie była data wpłynięcia do oddziału akt ZUS. Sąd nie podziela takiej wykładni przepisu art. 118 ust 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Według Sądu przepis ten stanowi, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności koniecznej do wydania decyzji uznaje się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu, o ile za nieustalenie tych okoliczności odpowiedzialności nie ponosi organ rentowy. Takie stanowisko wyraził też Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 września 2007 roku sygn. P 11/07.
Ubezpieczony domaga się odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia emerytalnego. W sprawie o sygn. akt VIII U 2001/15 okolicznością sporną była kwestia zastosowania przepisów prawa – co szeroko omówione zostało przez Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 września 2016 roku, a następnie przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 grudnia 2017 roku w sprawie III AUa 1392/16 – oddalającego apelację organu rentowego. Sąd Apelacyjny nie podzielił wprawdzie wykładni przepisów prawa dokonanej przez Sąd Okręgowy, ale jednocześnie wskazał, że wyrok odpowiada prawu.
W ocenie Sądu, organ rentowy po wpłynięciu wniosku odwołującego o przyznanie prawa do emerytury mógł prawidłowo zastosować przepisy prawa, zaś ich błędne zastosowanie jest okolicznością obciążającą ZUS. Wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia, w sytuacji gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r, sygn. akt I UK 159/04, OSNP nr 19/2005, poz. 308). Ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie emerytury, zaś organ rentowy w sposób niewłaściwy zinterpretował przepisy prawa.
Zgodnie § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 1 lutego
1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Z 1999 roku, nr 12, poz. 104) odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń, z uwzględnieniem ust. 2-5.
Według ust 2. okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji.
Zgodnie z ust 4. okres opóźnienia w wypłaceniu świadczeń okresowych liczy się od dnia następującego po ustalonym terminie ich płatności.
Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 27 kwietnia 2015 roku i w ciągu miesiąca wniosek ten powinien być rozpoznany przez organ rentowy (art. 35 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 180 § 1 k.p.a.). Mając także na uwadze treść art. 118 ust. 1 art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uznać należy, że organ rentowy pozostaje w opóźnieniu w zapłacie emerytury za miesiące kwiecień- maj 2015 roku najwcześniej od dnia 28 maja 2015 roku, jednakże w odwołaniu zawarto żądanie obejmujące okres od dnia 6 czerwca 2015 roku. A zatem od tej daty należało przyznać odsetki za te dwa miesiące. Natomiast już za pozostałe miesiące (do 31 marca 2018 roku) ZUS pozostaje w opóźnieniu od 16 – go dnia każdego miesiąca, mając na względzie, iż termin płatności świadczenia emerytalnego ustalono na 15 – każdego miesiąca. Oddaleniu podlegało zaś żądanie przyznania odsetek od świadczenia za miesiąc kwiecień 2018 roku z uwagi na to, że świadczenie to zostało zapłacone w terminie wraz z wyrównaniem zaległej kwoty – w dniu 13 kwietnia 2018 roku.
Reasumując, w tym stanie faktycznym i prawnym, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał skarżącemu prawo do wypłaty odsetek od wyrównania świadczenia emerytalnego za okresy:
- od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 31 maja 2015 roku - od dnia 6 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,
- od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 31 marca 2018 roku od 16-go dnia każdego miesiąca od kwoty wyrównania świadczenia za dany miesiąc do dnia zapłaty oraz oddalił odwołanie w pozostałym zakresie.
Wbrew twierdzeniom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, brak zamieszczenia w sentencji wyroku orzeczenia o przyznaniu wnioskodawcy prawa do świadczenia emerytalnego nie pozbawia ubezpieczonego możliwości ubiegania się o odsetki za opóźnienie w wypłacie świadczenia.
Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie
w wypłacie świadczenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, OSNP 2011/19-20/255, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2013 r., III AUa 317/13, Legalis nr 747070 oraz z dnia 9 maja 2013 r., III AUa 1700/12, Legalis nr 732616, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 września 2012 r., III AUa 424/12, Legalis nr 733870, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 października 2012 r.,
III AUa 485/12, Legalis nr 733157). Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 marca 2011 roku, I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255), w wyniku nowelizacji ustawy emerytalno- rentowej aktem zmieniającym z dnia 23 stycznia 2009 roku (chodzi o ustawę z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Dz. U. z 2009 r. Nr 42, poz. 338) ustawodawca nie tylko sprecyzował treść art. 118 ust. 1a przez stwierdzenie, iż dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu tylko wówczas, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tej okoliczności, ale i nałożył na sąd przyznający prawo do świadczenia obowiązek rozstrzygnięcia z urzędu o tej odpowiedzialności, tj. rozstrzygnięcia zarówno stwierdzającego taką odpowiedzialność, jak i jej brak. Niezamieszczenie tej treści rozstrzygnięcia w sentencji wyroku nie jest jednak równoznaczne z orzeczeniem negatywnym i nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. 1 i 2 sentencji wyroku na podstawie art. 477 14 § 1 i 2 k.p.c.
O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w pkt.3 wyroku na podstawie art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość kosztów Sąd ustalił w oparciu o treść § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackich (Dz.U. z 2015 r., 1800 ze zm.).
odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta rentowe.