UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30/07/2013 r. (data prezentaty) M. C. domagała się zasądzenia od Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwoty 75.500 zł (siedemdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych) z czego 45.500 zł za obniżenie wartości nieruchomości powódki oraz 30.000 zł jako koszty w celu wypełnienia wymagań technicznych określonych w Uchwale (...), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia powództwa do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania na podstawie art. 129 ust. 2 i 3 oraz art. 136 ust. 3 POŚ.

Uzasadniając wytoczenie powództwa M. C. wskazała, że przysługuje jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w W., dzielnica U. przy ul. (...). Lokal nie był objęty Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, natomiast na podstawie Uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) znalazł się w obszarze ograniczonego użytkowania, poza strefami Z1 i Z2. Na skutek powyższego wartość lokalu uległa zmniejszeniu, bowiem potencjalni nabywcy muszą liczyć się z odpowiednimi niedogodnościami w sposobie zagospodarowania i użytkowania lokalu. Również zmienił się dopuszczalny poziom hałasu, co jest szczególną uciążliwością i wiąże się z koniecznością wykonania dodatkowych robót dźwiękoizolujących, bowiem w dacie złożenia pozwu lokal nie posiadał adekwatnych zabezpieczeń akustycznych.

(pozew k. 2 – 20)

W odpowiedzi na pozew z dnia 11/02/2014 r. Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. domagało się oddalenie powództwa w całości, jako bezpodstawnego, oraz zasądzenia kosztów procesu. Pozwany zarzucił brak legitymacji czynnej do wytoczenia powództwa, bowiem uprawnionym do odszkodowania w myśl art. 129 ust. 2 i 3 POŚ są właściciel, użytkownik wieczysty lub osoba, której przysługuje ograniczone prawo rzeczowe. Z aktu notarialnego załączonego do pozwu nie wynika położenie nieruchomości powódki w OOU 2011. Ponadto pozwany zarzucił niewykazanie poniesienia szkody oraz związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy szkodą a ograniczeniami OOU 2011. Dalej pozwany wskazał, że strona powodowa nie wykazała istnienia nieodpowiedniego klimaty akustycznego w lokalu, który powinien spełniać wymogi ustawy Prawo budowlane – w tym zakresie pozwany podniósł zarzut przyczynienia się powódki. Pozwany wskazał też, że ewentualna jego odpowiedzialność powinna być ograniczona do różnicy pomiędzy izolacyjnością wynikającą z przepisów prawa budowlanego, a izolacyjnością konieczną ze względu na hałas lotniczy. W odniesieniu do żądania o odszkodowanie z tytułu utraty wartości nieruchomości pozwany podnosił, że wprowadzenie OOU 2011 nie spowodowało dla nieruchomości żadnych ograniczeń w zabudowie czy zmianie funkcji budynków, zaś przesłanką żądania odszkodowania w tym przypadku jest wystąpienie istotnego ograniczenia lub zmuszenie do zmiany dotychczasowego korzystania z nieruchomości. Pozwany wskazywał też, że wg map akustycznych na terenie gdzie położona jest nieruchomość powódki, to hałas drogowy jest najbardziej dolegliwym czynnikiem, a nie hałas lotniczy. Pozwany zanegował też datę początkową naliczania odsetek.

(odpowiedź na pozew k. 39-120)

Pismem przygotowawczym z dnia 09/01/2015 r. strona pozwana zarzuciła przekroczenie przez powódkę terminu zawitego do zgłoszenia roszczenia pozwanemu, który upłynął z dniem 03/08/2013 r.

(pismo pozwanego k. 212 – 214)

Ze względu na związek małżeński zawarty w dniu 18/04/2015 r. powódka zmieniła nazwisko z (...) na (...).

(dowód: kopia odpisu skróconego aktu małżeństwa k. 279-279a)

Pismem z dnia 19/12/2015 r. (data stempla pocztowego) powódka dowodziła, iż zgłosiła swoje roszczenia pozwanemu pismem datowanym na 30/07/2013 r., które zostało doręczone pozwanemu w dniu 01/08/2013 r.

(pismo procesowe strony powodowej k. 284-290)

Pismem z dnia 03/04/2016 r. powódka częściowo cofnęła powództwo –w zakresie kwoty 27.362,82 zł (dwadzieścia siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami z roszczenia dotyczącego zasądzenia kosztów rewitalizacji akustycznej lokalu oraz cofnęła wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu akustyki. Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2016 r. w pkt 1 Sąd umorzył postępowanie w zakresie w jakim zostało cofnięte powództwo.

(pismo strony powodowej k. 301 – 328, postanowienie k. 329-330)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódce przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr (...), położonego w W. przy ul. (...), dzielnica U. (dz. ew. (...) obręb (...)), które nabyła w spadku po zmarłej 26/07/2007 r. matce A. C., na podstawie umowy o częściowy dział spadku z dnia 30/03/2009 r. . A. C. nabyła z kolei to prawo na podstawie umowy o przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu zawartej ze Spółdzielnią (...) w W. dnia 04/12/2006 r.

Dla lokalu nie jest prowadzona odrębna księga wieczysta – lokal należy do zasobów Spółdzielni (...) w W..

(dowód: akt notarialny sporządzony przez I. Z. – notariusza w W. k. 13-15 (kopia, 150-151 (odpis), odpis skrócony aktu zgonu K. C. k. 16, odpis skrócony aktu zgonu A. C. k. 17, odpis skrócony aktu urodzenia M. C. k. 18, kopia postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 13/11/2007 r. sygn. akt II Ns 1243/07 w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku z dobrodziejstwem inwentarza przez powódkę oraz jej brata – M. L. w udziale po ½ k. 193, informacja spółdzielni (...) dla powódki o wysokości opłat za lokal k. 152-152a, wydruk z geomapy dla nieruchomości k. 154-157).

Na skutek m.in. zmiany w 2009 r. procedur operacji lotniczych na kierunku północno-zachodnim (M. – U.) pozwany, jako administrator lotniska O., został zobowiązany do sporządzenia i przedłożenia przeglądu ekologicznego dla (...) im. (...) w W. w zakresie oddziaływania akustycznego. Przedłożony przez pozwanego Przegląd Ekologiczny dla (...) im. (...) w W. wykazał, że oddziaływanie akustyczne portu znacznie wykracza poza teren, do którego zarządca posiada tytuł prawny. W tej sytuacji z uwagi także na powiększenie się obszaru, na którym dochodziło do przekroczeń hałasu Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku, która weszła w życie 04 sierpnia 2011 roku (dalej: OOU 2011), utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla Portu (...) w W..

Zgodnie z powyższą uchwałą w strefie OOU (§6) określono wymagania techniczne dotyczące budynków: w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić odpowiednią izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z ustawą z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 oraz z 2011 r. Nr 32, poz. 159 i Nr 45, poz. 235, dalej: Prawo budowlane) i przepisami wykonawczymi do tej ustawy, zaś w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach – zgodnie z ustawą Prawo budowlane i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.

Na mocy tej uchwały nieruchomość stanowiąca przedmiot sprawy znalazła się w strefie OOU, poza strefami Z1 i Z2.

(dowód: wydruki z geomapy k. 154 - 157, opinia biegłego A. R. k. 356, załącznik nr 3 do uchwały nr (...) z dnia 20/06/2011 r. Sejmiku Województwa (...) oraz uzasadnienie do uchwały)

Na skutek objęcia nieruchomości lokalowej powódki oznaczonej numerem (...), położonej w W. przy ul. (...) (działka (...)), obszarem ograniczonego użytkowania, ustanowionym uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20/06/2011 r. dla Portu (...)w W., wartość tej nieruchomości obniżyła się o 24.000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych).

(dowód: opinia biegłego k. 350-395, wyjaśnienia opinii na rozprawie k. 423-425)

Powódka pismem datowanym na 30/07/2013 r., które zostało doręczone pozwanemu 01/08/2013 r. zgłosiła swoje roszczenia z tytułu ubytku wartości nieruchomości jak i nakładów koniecznych do zapewnienia prawidłowego klimatu akustycznego na łączną kwotę 75.500 zł (siedemdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych), zakreślając pozwanej 3-dniowy termin zapłaty od daty doręczenia wezwania.

(dowód: pismo powódki wraz z dowodem nadania i doręczenia k. 286-289)

Z wyników ciągłych pomiarów hałasu dla punktu nr (...) (...) położonego najbliżej nieruchomości strony powodowej, prowadzonych w okresie 01/05/2013 – 31/07/2013 r. wynika, że na tym terenie występują przekroczenia równoważnego poziomu dźwięku w porze dnia i nocy od 16 do 27 dni w miesiącu, zarówno w porze dziennej jak i nocnej.

(dowód: wyniki ciągłych pomiarów hałasu w środowisku dla Portu (...) w W. – punkt pomiarowy nr (...) (...) k. 147 – 174)

Powódka w toku postępowania dokonała w lokalu przy ul. (...) wymiany 3 okien. Koszt wymiany wyniósł 2.637,18 zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści siedem złotych i osiemnaście groszy) brutto.

(dowód: faktura nr (...) z dnia 12/10/2015r wraz z dowodem uiszczenia zaliczki z dnia 30.09.2015r. k. 280 – 281)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności przy pozwie, odpowiedzi na pozew oraz dopuszczonych dalszymi decyzjami Sądu, których autentyczności nie kwestionowały strony a i Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować ich autentyczność. W zakresie twierdzeń strony pozwanej, która zgłaszała zastrzeżenia co do autentyczności kserokopii aktu notarialnego sporządzonego 30/03/2009 r. – umowy o częściowy dział spadku, sporządzonej przez I. Z. – notariusza w W. za rep. A nr (...), Sąd uznał, iż powódka wykazała autentyczność tego dokumentu, poprzez złożenie jego odpisu przy replice na odpowiedź na pozew (k. 150 – 151).

Nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia złożony przez pozwanego Raport – Analiza rynku gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi z (...) Ograniczone (...) wokół (...) im. (...) w W. oraz w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości przy ul. (...), bowiem jako dokument prywatny, wykonany na zlecenie strony pozwanej nie mógł korzystać z domniemania zgodności z prawdą (vide orzeczenie SN z dnia 15.04.1982 r. III CRN 65/82). Ponadto dokument ten nie dotyczył bezpośrednio nieruchomości strony powodowej, dotyczył zupełnie innego rynku – domów jednorodzinnych, podczas gdy postępowanie dotyczyło lokalu mieszkalnego.

Strona powodowa pismem datowanym na 17/06/2014 r. zmodyfikowała wnioski dowodowe dot. dopuszczenia dowodu z opinii biegłego ds. akustyki oraz biegłego z zakresu kosztorysowania inwestycji budowlanych, jak również wniosła o zobowiązanie Spółdzielni (...) do przedstawienia dowodów potwierdzających zapewnienie w lokalu strony powodowej klimatu akustycznego zgodnego z przepisami prawa, poprzez przedstawienie dokumentacji projektowej i wykonawczej dla lokalu i budynku (pkt 7) oraz zobowiązanie lotniska do przedstawieni dokumentacji będącej w jego posiadaniu, dotyczącej oddziaływania akustycznego portu lotniczego wykraczającego poza teren, do którego pozwane lotnisko posiada tytuł prawny, w szczególności przeglądów ekologicznych (pkt 8).

Powódka pismem z dnia 03/04/2016r ( k. 301) cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w części tj. w zakresie kwoty 27.362,82 zł (dwadzieścia siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, oraz cofnęła wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu akustyki na okoliczność ustalenia wysokości kosztów rewitalizacji akustycznej mającej na celu zastosowanie zabezpieczeń, zapewniających właściwy klimaty akustyczny w lokalu strony powodowej. W uzasadnieniu wskazała , że wycofuje swoje żądanie zasądzenia całości kwoty żądanej jako kosztów rewitalizacji akustycznej jej lokalu ponad kwotę wynikającą z przedłożonych na rozprawie faktur za wymianę okien jakie powódka poniosła z uwagi na długi okres oczekiwania na rozstrzygnięcie, oraz z uwagi na przewidywane trudności z dokonaniem innych prac mających na celu poprawę klimatu akustycznego lokalu a nadto budynku wielorodzinnym, gdzie znajduje się lokal powódki wykonanie większości prac remontowych i budowalnych wymaga zgody spółdzielni zaradzającej budynkiem.

( pismo k. 301-302).

W związku z tym postanowieniem z dnia 29/04/2016 r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie wskazanej kwoty oraz uchylił postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii akustyka

(postanowienie k. 329-330).

Pismem datowanym na 01/06/2016 r. strona powodowa cofnęła wnioski dowodowe zawarte w piśmie z dnia 17.06.2014r.

(pismo k. 334 ) t 7

Postanowieniem z dnia 23/06/2017 r. Sąd uchylił postanowienie z dnia 11/03/2017 r. w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa (postanowienie k. 425). Sąd uznał, że wobec cofnięcia wniosków dowodowych pismem z dnia 01/06/2016 r., opinia biegłego z zakresu budownictwa jest bezprzedmiotowa, bowiem strona powodowa nie wykazała, aby w jej lokalu istniał niewłaściwy klimat akustyczny, pomimo zachowania parametrów dźwiękoizolacyjności wymaganych prawem budowlanym.

Uwzględniając wnioski dowodowe stron, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości J. K. (k. 225 – 247).

W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego opinia zawierała istotne błędy i uchybienia formalne, które czyniły ją nieprzydatną w postepowaniu. Należy wskazać, że opinia biegłego sporządzona w przedmiotowym postępowaniu, została wykonana w ten sam sposób co w sprawie XVI GC 183/14 – była ona przedmiotem badania zespołu opiniującego przy stowarzyszeniu rzeczoznawców majątkowych województwa (...) (k. 427 – 434)- okoliczności te są znane sądowi z urzędu. Sąd podzielił wszystkie zastrzeżenia, które przedstawił zespół opiniujący, również w niniejszej sprawie m.in. biegły nie opisał zakresu opracowania, co jest konieczne dla poprawnego doboru, oceny i opisu właściwego segmentu rynku nieruchomości porównawczych, stanowiących bazę do określenia wartości nieruchomości lokalowej będącej przedmiotem postępowania sądowego – zakres został określony niewłaściwie co miało wpływ na oszacowanie wartości lokalu; wycena nie spełnia wymogów § 56 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21/09/2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego; biegły oparł się na nieaktualnej ustawie w brzmieniu z 2014 r. zamiast 2015 r.; nieprawidłowo zostały przez biegłego określone daty na potrzeby wyceny; nie udokumentowano należycie stanu prawnego nieruchomości i regulacji prawa miejscowego dotyczącego nieruchomości, przez co operat nie spełnia wymogów prawnych w tym zakresie. Biegły w sposób nieuzasadniony pominął badanie trendu czasowego oraz nieprawidłowo dobrał nieruchomości podobne, przez co otrzymany wynik jest nieprawidłowy.

W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości A. R. ( opinia k. 350 – 395) oraz ustnych wyjaśnień opinii na rozprawie w dniu 23/06/2017 r. ( k. 423 – 425), w zakresie w jakim oszacował spadek wartości nieruchomości strony powodowej w wyniku wprowadzenia OOU 2011.

W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób logiczny, rzeczowy i przejrzysty. Biegły wskazał na czym opierał się wydając opinię, z jakich źródeł korzystał i którą posłużył się metodologią. W sposób zrozumiały i przekonujący przedstawił wnioski opinii oraz w jaki sposób do nich doszedł. Sąd nie miał także wątpliwości odnośnie tego, że biegły posiada odpowiednie kompetencje i doświadczenie do wydania opinii w sprawie. Należy podkreślić, iż biegły jest rzeczoznawcą majątkowym od 2001 r., został powołany na listę biegłych sądowych w 2013 r. i sporządził wiele podobnych opinii w zbliżonych rodzajowo sprawach, zatem należy uznać, iż posiada niezbędne doświadczenie w przedmiocie objętym zakresem i niniejszej sprawy. Biegły w sposób przekonujący i rzeczowy odniósł się do zgłoszonych zastrzeżeń, wyjaśnił w szczególności jakie okoliczności uwzględnił przy doborze nieruchomości do przeprowadzenia analizy porównawczej zarówno na terenie objętym OOU 2011 jak i na terenie pobliskim, ale nie objętym tą strefą. Powyższe przekonuje, iż przyjęta metoda jest prawidłowa i prowadzi do uzyskania adekwatnych wyników końcowych.

Również w ocenie Sądu sposób sporządzenia opinii odpowiada prawu, w szczególności jest zgodny z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. 2004 nr 207 poz. 2109 ze zm.). W § 4 ust. 2 powołanego rozporządzenia wskazano metody sporządzania operatu szacunkowego. Z treści ww. przepisu nie wynika, aby któraś z nich była nadrzędna w stosunku do innych, zatem to do biegłego należy wybór, która z nich będzie najodpowiedniejsza i najbardziej adekwatna do uzyskania rzetelnego wyniku.

Biegły zastosował w wycenie wartości rynkowej nieruchomości lokalowej strony powodowej podejście porównawcze, metodę korygowania ceny średniej.

Podejście porównawcze stosuje się przy założeniu, że znane są ceny transakcyjne nieruchomości podobnych do nieruchomości wycenianej, warunki dokonania transakcji, a także cechy nieruchomości wpływające na te ceny, zwłaszcza na ich zróżnicowanie. Przez nieruchomość podobną należy rozumieć nieruchomość, która jest porównywalna z nieruchomością stanowiącą przedmiot wyceny, ze względu na położenie, stan prawny, przeznaczenie, sposób korzystania oraz inne cechy wpływające na jej wartość.

Przy stosowaniu metody korygowania ceny średniej do porównań przyjmuje się z właściwego rynku nieruchomości co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych, dla których znane są ceny transakcyjne, warunki zawarcia transakcji oraz cechy tych nieruchomości. Wartość nieruchomości będącej przedmiotem wyceny określa się poprzez korektę średniej ceny nieruchomości podobnych współczynnikami korygującymi.

Do opinii biegłego zastrzeżenia zgłosiła strona pozwana, twierdząc że z opinii biegłego nie wynika jednoznacznie, aby spadek wartości nastąpił wyłącznie na skutek wprowadzenia OOU, bowiem biegły wskazał w treści opinii ze zmiana wartości nie nastąpiła na skutek ograniczeń zabudowy lub przeznaczenia, bowiem tez ograniczenia dotyczą jedynie stref Z1 i Z2. Ponadto zarzucono, że biegły wykroczył poza zakreśloną mu tezę dowodową, wskazując przekroczenie norm środowiskowych, co powinno być przedmiotem dowodu biegłego z zakresu akustyki. Pozwany wskazał, że fakt zlokalizowania lotniska O. jest znany od lat 30tych XX w. i nie można twierdzić, że jego funkcjonowanie dotarło do świadomości mieszkańców dopiero w wyniku ustanowienia OOU, również hałas związany z jego działalnością był znanym elementem jego funkcjonowania. Pozwany zgłosił zarzuty do ustalonych przez biegłego trendów czasowych, brak analiz obliczeń czy danych źródłowych tym zakresie. Pozwany zakwestionował także ilość nieruchomości z terenu OOU i spoza niego przyjętych przez biegłego do obliczeń.

Wobec wskazanych zarzutów do opinii Sąd wezwał biegłego na rozprawy celem złożenia ustnych wyjaśnień. Wyjaśnienia tego biegłego są kompletne, jasne i weryfikowalne, a także w sposób kategoryczny odpowiadają na zakreśloną biegłemu tezę dowodową. Odnośnie poszczególnych kwestii Sąd wypowiada się w części dotyczącej oceny prawnej.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego, uznając, że wyjaśnienia opinii, które biegły złożył na rozprawie były w zupełności wystarczające dla uznania prawidłowości sporządzonej opinii oraz rozstrzygnięcia sprawy w zakresie roszczenia o odszkodowania za spadek wartości nieruchomości strony powodowej.

W judykaturze uznaje się, że Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj., gdy przedstawiona opinia nie pozwala sądowi zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych. Dlatego nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Dowód z opinii biegłych ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, których sąd nie posiada. Z tego też względu funkcją wymaganego uzasadnienia opinii biegłego jest jej weryfikowalność. Chodzi o to, aby przez uzewnętrznienie mechanizmu rozumowania biegłego sąd mógł kontrolować zasadność jego stanowiska. Ewentualne wątpliwości co do treści opinii, zarówno własne, jak i podnoszone przez stronę, sąd usuwa w ten sposób, że żąda ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, a w razie potrzeby żąda też dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych (art. 286 KPC). Sąd nie jest jednak obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco też ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 nr 10, poz. 351). Szczególny charakter dowodu z opinii biegłych powoduje, że nie mają do niego zastosowania wszystkie zasady dotyczące postępowania dowodowego, a w szczególności art. 217 § 1 KPC (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, i powołane w nim wcześniejsze orzecznictwo).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie, w jakim biegły ustalił spadek wartości nieruchomości strony powodowej wraz z odsetkami od daty wskazanej w pozwie.

Jak wskazano w stanie faktycznym, strona powodowa dochodziła odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za zmniejszenie wartości swojej nieruchomości oraz kosztów rewitalizacji akustycznej w zakresie, jakim nie cofnięto powództwa, na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu (...)w W. na podstawie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 ze zm., na podstawie art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska.

W pierwszej kolejności Sąd dokonał oceny prawnej roszczenia powódki.

Treść powołanego przepisu, mówi, że jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części (ust. 1). W tej sytuacji, w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości (ust. 2). Roszczenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a roszczenie, o którym mowa w ust. 2, także osobie, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości. (ust. 3) Z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1-3, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości (ust. 4).

Zgodnie z treścią art. 136 ust. 1 - 3 POŚ w razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska w wyniku ustanowienia OOU, właściwymi w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu nieruchomości są sądy powszechne. Obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem OOU. W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

Roszczenia formułowane na podstawie art. 129 ust. 1 i 2 POŚ podlegają ograniczeniom. Według art. 129 ust. 4 POŚ można wystąpić z nimi w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

Sąd zbadał zasadność roszczenia uwzględniając zarzuty podniesione przez pozwanego. Strona pozwana kwestionowała położenie nieruchomości lokalowej powódki – znajdującej się w W. przy ul. (...), w Obszarze Ograniczonego Użytkowania, zgodnie z uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu(...) w W. (Dz. Urz. Woj. M.. nr 128 poz. 4086). W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę treść załącznika nr 6 do Uchwały (...) oraz treść opinii biegłego, z której jednoznacznie wynika, iż działka nr (...) z obrębu (...), Sąd uznał twierdzenie pozwanego o niewykazaniu położenia nieruchomości lokalowej nr(...) przy (...) o obszarze ograniczonego użytkowania za bezzasadne.

Dalej należało rozważyć istnienie legitymacji po stronie powodowej do występowania z roszczeniem w niniejszej sprawie oraz czy dochowano terminu wynikającego z art. 129 ust. 4 POŚ, bowiem Sąd bada te przesłanki z urzędu.

Powódka nabyła spółdzielcze prawo własnościowe do nieruchomości lokalowej nr (...) przy ul. (...) na podstawie dziedziczenia po swojej matce A. C. (postanowienie z 13/11/2007 r. ) oraz umowy o dział spadku (umowa z dnia 30/03/2009 r.). Nieruchomość była w dacie wejścia w życie Uchwały (...) użytkowana na cele mieszkaniowe, co wynika z opinii biegłego. Świadczy to bezspornie, że wypełniona została przesłanka z art. 129 ust. 2 POŚ, ponieważ w dacie wejścia w życie Rozporządzenia (...) stronie powodowej przysługiwało spółdzielcze prawo własnościowe, które powstało na skutek przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, mocą umowy zawartej pomiędzy A. C. a Spółdzielnią (...) z siedzibą W. z dnia 04/12/2006 r. – umowa została okazana notariuszowi, który sporządzał umowę o częściowy dział spadku. Uchwała nr (...) Sejmiku Województwa (...) objęła nieruchomość powódki strefą OOU, poza strefami Z1 i Z2.

Jak wskazano powyżej o odszkodowanie mogą ubiegać się osoby posiadające prawo własności do nieruchomości oraz osoby, którym przysługują ograniczone prawa rzeczowe do nieruchomości – m.in. spółdzielcze prawo własnościowe do lokalu, które uregulowane jest przez Ustawę z dnia 15/12/2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Posiadanie go oznacza prawo do korzystania z lokalu oraz rozporządzania nim tj. jest w pełni zbywalne, dziedziczne, podlega egzekucji i może być ono ujawnione w taki sam sposób jak własność odrębnego lokalu w księdze wieczystej z zachowaniem oczywiście różnic wynikających z jego charakteru.

Odnosząc się do kwestii terminu zawitego, Sąd stwierdził, że termin ten został przez stronę powodową zachowany. Uchwała nr (...) wchodziła w życie z dniem 04 sierpnia 2011 r., zatem termin zawity upływał z dniem 04 sierpnia 2013 r. Strona powodowa zgłosiła swoje roszczenia w wysokości dochodzonej pozwem pismem doręczonym w dniu 01/08/2013 r., czyli podjęła przewidziane prawem czynności przed upływem dwóch lat od daty wejścia w życie w/w aktu prawnego. Pomimo modyfikacji powództwa, poprzez częściowe jego cofnięcie pismem z dnia 03/04/2016 r., nadal żądana była nadal kwotą mniejszą, niż wynikająca ze zgłoszenia.

Sąd podziela i przyjmuje za własne orzecznictwo, zgodnie z którym przewidziane w art. 129 POŚ roszczenia należy zgłosić terminie dwóch lat od daty wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, obowiązanemu do zapłaty lub wykupu nieruchomości albo wystąpić na drogę sądową. Zgodnie z najnowszym orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r w sprawie II CSK 720/14 i sporządzonym do niego uzasadnieniem przyjąć należy, że zgłoszenie roszczenia obowiązanemu do jego zaspokojenia (np. wystąpienie do niego o wypłatę odszkodowania, por. wyroki Sądu Najwyższego dnia 10 października 2008 r., II CSK 216/08, niepubl.; z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, OSNC 2014, Nr 4, poz. 47; z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13, OSNC-ZD 2015, nr B, poz. 16) winno mieć formę oświadczenia skierowanego do obowiązanego, które - celem dochowania terminu określonego w art. 129 ust. 4 ustawy z 2001 r. - musi przed jego upływem do niego dojść w taki sposób, aby mógł się z nim zapoznać (art. 61 KC). W razie, gdy nośnikiem tego oświadczenia jest pozew lub inne pismo procesowe, dla dochowania terminu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 ustawy z 2001 r., konieczne jest, aby przed jego upływem pozew lub to pismo zostały doręczone obowiązanemu, nie wystarcza zaś to, że przed tym upływem powództwo zostanie wytoczone lub pismo zostanie wniesione do sądu.

Wobec ustalenia, iż stronie powodowej przysługiwała legitymacja czynna, a termin zawity do wystąpienia z roszczeniem został dochowany oraz został wprowadzony w życie akt prawa miejscowego ustanawiający obszar ograniczonego użytkowania obejmujący nieruchomość powodów, należało ustalić czy wystąpiła szkoda i czy nastąpiła ona w wyniku wprowadzenia OOU.

Zgodnie z art. 129 ust. 2 i 3 POŚ zarówno właściciel jak i osoba, której przysługuje ograniczone prawo rzeczowe może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę, w tym zmniejszenie wartości nieruchomości, w związku z o ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, przy czym ograniczeniem takim jest także samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania. W związku z tym pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu OOU, zwłaszcza ograniczeń zabudowy i przeznaczenia budynków do niektórych rodzajów działalności, lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że dochodzi do zawężenia granic własności i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej w OOU. Bowiem o ile przed wejściem w życie OOU właściciel mógł żądać zaniechania immisji przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia OOU takiej możliwości został pozbawiony. Innymi słowy szkodą podlegającą naprawie jest swoisty przymus znoszenia dopuszczalnych na tym obszarze immisji, co wywołuje skutki ekonomiczne tego stanu prawnego. Obniżenie wartości nieruchomości stanowi wymierną stratę niezależnie od tego czy właściciel ją zbył czy też nie, bowiem nieruchomość jest dobrem o charakterze inwestycyjnym. W praktyce orzeczniczej zwraca się uwagę na to, że przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 POŚ nie jest zbycie nieruchomości a odszkodowanie nie jest ograniczone do rzeczywistej straty, obowiązuje bowiem zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości (por. wyrok SN z dnia 25 lutego 2009, sygn. akt II CSK 546/08, LEX nr 503415).

Na skutek wniosków stron, celem ustaleni, czy na skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania w 2011 r. wartość nieruchomości strony powodowej zmieniła się Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego.

Biegły ustalił, że budynek przy ul. (...) położony jest na terenie U. W., rozciągającym się w kierunku wschodnim od ul. (...), w jego zurbanizowanej części. Dobra komunikacja z Centrum miasta, infrastruktura handlowo usługowa korzystna. Położenie, otoczenie i sąsiedztwo budynku – dobre. Budynek, w którym znajduje się lokal powódki posiada 9 kondygnacji , ma charakter mieszkalny, wielorodzinny, wzniesiony w 1990 r. Budynek jest wyposażony we wszystkie media, w ostatnich latach wymieniono instalacje wodne i CO. Lokal nr (...) jest usytuowany na parterze budynku z dostępem do przydomowego ogródka, jego powierzchnia użytkowa wynosi 52,10 m^{(
2)}. Standard elementów wykończenia lokalu jest przeciętny, stan techniczny dobry. Wg stanu na 04/08/13 lokal był w podobnym stanie do tego z chwili wizji lokalnej. Po wybraniu metody oszacowania wartości spółdzielczego prawa własnościowego do lokalu powódki biegły przeprowadził analizę rynku lokalnego. Biegły objął analizą rynek lokali mieszkalnych o powierzchniach 30-59 m^{(
2)}, jako przedmiotów spółdzielczego prawa własnościowego do lokali mieszkalnych i prawa odrębnej własności lokali w zasobach spółdzielczych. Usytuowanych w zasobach spółdzielni (...), „(...)” i (...) z terenu U. – wewnątrz i poza OOU 2011. Spod reżimu OOU 2011 wyłączony jest niewielki teren mieszkaniowy we fragmencie północno wschodnim dzielnicy i fragmentami wzdłuż wschodniej granicy. Biegły przeprowadził analizę rynku lokali z terenu U. metodami statystycznymi na całej bazie transakcji z tej dzielnicy, utworzonej dla określenia trendu cen, z odrzuceniem lokali poniżej 30 m/kw i powyżej 59 m/kw. Odrębnej analizie poddano lokale w OOU i poza nim. Na tej podstawie określono średni trend cen, wg średniej wyciągniętej z trzech metod szacowania. Biegły wskazał, że ze względu na objęcie znacznej części U. obszarem OOU 2011 zanotowano czterokrotnie mniej transakcji poza OOU niż wewnątrz niego – w tym miejscu należy zaważyć, że twierdzenie strony pozwanej o nieadekwatności wyników ze względu na różnice ilościowe lokali w bazach jest chybione. Nie można oczekiwać od biegłego, że dołoży do bazy obliczeniowej jakieś transakcje spoza właściwego segmentu, byle wyrównać ilość transakcji dla położenia wewnątrz OOU i poza nim. Jeśli biegły nie uzyskałby wystarczającej ilości danych porównawczych, przeprowadzałby analizę inna metodą niż przez niego wybrana.

Biegły ustalił, że roczny trend zmian cen wyniósł -0,61% dla lokali objętych OOU 2011 zaś -0,62% dla lokali nieobjętych OOU 2011 – chybiony przy tym jest zarzut pozwanego, że biegły nie przedstawił metod i sposobów obliczeń tych trendów – biegły zamieścił wszelkie dane oraz wykresy z których wyprowadził swoje wnioski, są one weryfikowalne i, w ocenie Sądu, rzetelne. Po zgromadzeniu bazy nieruchomości wewnątrz i na zewnątrz OOU biegły przeanalizował transakcje, przyjmując współczynniki korygujące dla zniwelowania różnic pomiędzy nieruchomościami z racji tego, że na rynku wtórnym nie ma dwóch identycznych lokali.

Biegły po przeprowadzeniu obliczeń ustalił, że wartość rynkowa spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego strony powodowej wg położenia w OOU wynosi 329.000 zł zaś poza OOU 2011 – 353.000 zł. Wartość lokalu na dzień objęcia go OOU 2011 wynosiła 382.900 zł zaś dla lokali, które nie zostały objęte po 04/08/2013 r. obszarem OOU 2011 wyniosła ona 380.500 zł. Z racji tego, że średni trend rynkowy dla cen wewnątrz i poza OOU był podobny, biegły uznał, że jest to trend związany z ogólnym spadkiem en lokali w tym segmencie rynku. Z obliczeń tych biegły wyciągnął wnioski, że wartość lokalu jako przedmiotu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego obniżyła się o 24.000 zł na skutek objęcia go obszarem ograniczonego użytkowania, ustanowionym uchwałą nr (...) Sejmiku województwa (...), dnia 20/06/2011 r.

Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej, która wskazywała, że lotnisko działa od lat trzydziestych dwudziestego wieku, zatem niezależnie od uchwały (...) nastąpił spadek cen nieruchomości a nie w związku z wejściem w życie tego aktu prawnego ( ugruntowana linia orzecznicza Sądu Najwyższego). Należy wskazać, że lotnisko stale rozwija swoją działalność i dokonując zakupu lokali, które stanowią dobro inwestycyjne, podmiot może jedynie w ograniczonym stopniu przewidzieć możliwy rozwój przedsiębiorstwa pozwanego w nadchodzących latach. Należy wskazać, że w 2010 r. okolicznością powszechnie znaną była budowa lotniska w M. oraz informacje o planowanym przeniesieniu tam części ruchu lotniczego z lotniska O., co jak podkreślali powodowie w szeregu podobnych spraw, miało wpływ na ich decyzje odnośnie zakupu nieruchomości. Nie bez znaczenia dla rozwoju lotniska była jego przebudowa, w tym wybudowanie nowego terminalu i remont pasów w celu zwiększenia przepustowości portu lotniczego, który w komunikatach prasowych podaje informacje o stale rosnącej ilości operacji. Wszystkie te kwestie legły zarówno u podstaw ustalenia obszaru ograniczonego użytkowania w 2007 r. jak i jego znacznego powiększenia zgodnie z regulacją OOU 2011. Sam pozwany był inicjatorem zmian polegających na zwiększeniu OOU 2007, prowadził kampanię informacyjną w tej sprawie, przyczyniając się też do wzrostu świadomości mieszkańców co do przysługujących im praw. Zatem fakt, że lotnisko działało w tym miejscu już wcześniej jest całkowicie ambiwalentny dla możliwości żądania odszkodowania przez powódkę. Odszkodowanie przysługuje bowiem, jak już wskazywano, za ograniczenie prawa własności, które nastąpiło w związku z wejściem w życie konkretnego aktu prawnego. Dla odpowiedzialności pozwanego nie jest nawet istotne na ile i czy w ogóle korzysta z zawężenia praw właścicieli i osób, którym przysługują ograniczone prawa rzeczowe do nieruchomości na terenie OOU 2011 – objęcie ich obszarem ograniczonego użytkowania doprowadziło do zmiany statusu prawnego nieruchomości i z tego tytułu należy się powódce odszkodowanie w wysokości ustalonej przez biegłego.

W ocenie Sądu również wyjaśnienia opinii biegłego na rozprawie były logiczne, spójne i przekonujące, że opinia jest prawidłowa i w sposób rzetelny wskazuje zmianę wartości nieruchomości ze względu na objęcie jej ograniczeniami.

Powódka wykazała również istnienie związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania na mocy uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) w W..

W myśl art. 361 §1 KC zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Kryterium adekwatności, jakie zostało przyjęte we wskazanym przepisie odwołuje się do „normalnych" następstw działania i zaniechania wywołującego szkodę. Innymi słowy adekwatne są „normalne" następstwa działania i zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wszystkie inne zaś są „nieadekwatne". Dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego nie wystarcza, więc jakiekolwiek powiązanie przyczynowe między i zachowaniem poszkodowanego a powstaniem zwiększeniem szkody, gdyż musi to być związek przyczynowy normalny w rozumieniu art. 361 § 1 KC (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2008 r., IV CSK 127/08, M. Praw. 2009, nr 19, s. 1065). Jak wynika z opinii biegłego wartość nieruchomości powodów obniżyła się o wskazaną przez niego kwotę. Prowadzi to do jednoznacznego wniosku, iż obliczone obniżenie, biorąc pod uwagę wszelkie czynniki porównawcze, nastąpiło wyłącznie z powodu wprowadzenia OOU.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, iż powódka poniosła szkodę, w postaci obniżenia wartości przysługującego jej spółdzielczego prawa własności lokalu nr (...) znajdującego się przy ul. (...) (dz. ew. (...) obręb (...)), na skutek objęcia go obszarem ograniczonego użytkowania, ustalonym Uchwalą nr (...) Sejmiku Województwa (...), w wysokości 24.000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych).

Zgodnie z art 481 §1 KC, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W zakresie odszkodowań dochodzonych w oparciu o przepisy art. 129 ust 2 oraz art. 136 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska, Sąd podzielił stanowisko wyrażone orzecznictwie SN. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13 (OSNC - ZD 2015, nr 2, poz. 16) wyjaśniono, że roszczenie przewidziane w art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. powstaje od dnia wprowadzenia ograniczeń korzystania z nieruchomości w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania. W celu określenia terminu wypłacania odszkodowania w określonej wysokości właściciel mógłby wezwać pozwanego do spełnienia świadczenia (art. 455 KC).

Strona powodowa dochodziła od pozwanego odszkodowania obejmującego spadek wartości nieruchomości oraz w części w której nie cofnięto powództwa, za koszty dostosowania akustycznego nieruchomości. Za trafny należy przyjąć pogląd, że roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie z wypłatą dochodzonego odszkodowania (obejmującego wskazane postacie uszczerbku majątkowego) może powstać jeszcze przed wydaniem wyroku zasądzającego odszkodowanie, jeżeli strona pozwana była skutecznie wzywana przez do wypłaty odszkodowania przed takim wyrokiem (art. 455 KC). W tym zakresie wyrok zasądzający ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego.

Ze względu na fakt, że Sad jest związany żądaniem pozwu, zgodnie z którym strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek począwszy od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, należało uznać, iż pozwany pozostawał w zwłoce od dnia 23/01/2014 r., bowiem odpis pozwu został mu doręczony 22/01/2014 ( (...) k. 38).

Ze względu na zmianę brzmienia art. 481 §2 KC od dnia 01 stycznia 2016 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetki za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty o czym orzeczono jak w punkcie 1.

W pozostałej części roszczenia o odszkodowanie za spadek wartości nieruchomości Sąd powództwo oddalił jako nieudowodnione, w zakresie większym niż ustalił to biegły, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 2.

Za niezasadne sąd uznał żądanie zasądzenia kwoty 2.637,18 zł , które powódka poniosła w zawiązku z wymianą okien celem zapewnienia właściwego klimatu autystycznego w lokalu - koszt rewitalizacji akustycznej. Uwzględnienie tego roszczenia jest uwarunkowane wykazaniem, że w lokalu nie jest zapewniony klimat akustyczny a okoliczność ta w ocenie sądu może być wykazana jedynie na podstawie badań i pomiarów wykonanych przez biegłego akustyka wewnątrz lokalu. Oczywistym dla sądu jest fakt, że na zewnątrz dochodzi do przekroczenia dopuszczalnych poziomów hałasu, gdyż lokal powódki znalazł się w obszarze OU , jednak nie przesądza to o przekroczeniu norm hałasu wewnątrz lokalu. Skoro powódka dokonała już wymiany okien, wskazać należy, iż wykonanie pomiarów tym momencie nie będzie miarodajne a w szczególności może nie wykazać, że taka konieczność wymiany istniała skoro wewnątrz aktualnie jest właściwy klimat akustyczny. Skoro nie przeprowadzono badań akustycznych wewnątrz lokalu a tym samym nie wykazano, że lokal nie posiada właściwego klimatu akustycznego brak jest podstaw do uwzględnienie żądania w zakresie i pokrycia kosztów wykonanej wymiany okien.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 KPC, uznając iż wobec częściowego umorzenia postepowania na skutek cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia oraz częściowego oddalenia powództwa, w stosunku do pierwotnego żądania strona pozwana wygrała w 30%, zatem powinna być obciążona kosztami w 70%, zaś strona przeciwna w pozostałej części. Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawiono zgodnie z dyspozycja przywołanego przepisu referendarzowi sądowemu, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 3.

Ze względu na brzmienie art. 113 ust. 4 UKSC, biorąc pod uwagę zwolnienie powódki od kosztów sądowych postanowieniem z dnia 05/11/2013 r. (k. 33), Sąd postanowił przejąć nieuiszczone koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 4.

SSO Ewa Teofilak

Przewodniczący –	SSO Ewa Teofilak
Protokolant –	sekretarz Anna Korytkowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE