UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 1 963,67 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i kosztami procesu, wskazując, że na podstawie umowy sprzedaży energii elektrycznej strona powodowa dostarczała stronie pozwanej energię elektryczną do lokalu wskazanego w umowie i w związku z wykonywaniem usługi strona powodowa wystawiła fakturę VAT nr (...), lecz strona pozwana – pomimo wezwania – nie uiściła należności wynikających z umowy.

pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 7-9)

Nakazem zapłaty z dnia 29 września 2017 r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty - k. 9v )

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że powód nie wykazał roszczenia co do zasady oraz co do wysokości. Pozwany podniósł, że zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 30 kwietnia 2015 r., a nieruchomość, w której pozwany prowadził działalność, została sprzedana. Pozwany podniósł też, że w pozwie nie określono, za jaki okres należność jest wyliczona i według jakiej taryfy.

(sprzeciw – k. 10-10v)

Postanowieniem z dnia 20 października 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie z dn ia 20.10.2017 r. – k. 13v )

W uzupełnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany wskazał, że nieruchomość przy ul. (...) została sprzedana w drodze licytacji komorniczej w dniu 8 stycznia 2014 r., a w dniu 2 czerwca 2014 r. nastąpiło przysądzenie prawa własności i nieruchomość została przekazana nowemu nabywcy. Ponadto pozwany podniósł, że nie był obecny przy zdjęciu licznika i nie podpisywał protokołu zdjęcia licznika.

(pismo procesowe pozwanego z dnia 30.08.2018 r. – k. 54-56)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lutego 2008 r. A. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w G. umowę kompleksową nr (...) dotyczącą obiektu położonego przy ul. (...) w P. na czas nieokreślony.

(niesporne, nadto umowa – k. 26-26v)

Obiekt położony przy ul. (...) w P., którego właścicielem był A. K., składa się z wiaty i małego budynku o wymiarach 2m x 4m, w którym zainstalowany był licznik energii elektrycznej. Obiekt ten nigdy nie był budynkiem jednorodzinnym, a przed jego nabyciem przez A. K. znajdowała się tam myjnia samochodowa.

(niesporne, nadto: zdjęcia – 88-89, zeznania pozwanego – k. 83-83v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:01:15-00:15:00, k. 92-92v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:03:55-00:29:12)

Nieruchomość położona przy ul. (...) w P., zabudowana ww. obiektem, została w dniu 8 stycznia 2014 r. – wskutek prowadzonego postępowania egzekucyjnego – sprzedana w drodze licytacji na rzecz M. F.. Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Wejherowie przysądził na rzecz nabywcy licytacyjnego M. F. prawo własności ww. nieruchomości. Po przysądzeniu prawa własności na rzecz M. F. A. K. przestał zarządzać ww. nieruchomością.

(niesporne, nadto: protokół licytacji nieruchomości – k. 57-58, postanowienie o przysądzeniu prawa własności – k. 59-60, zeznania pozwanego – k. 83-83v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:01:15-00:15:00, k. 92-92v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:03:55-00:29:12)

W dniu 1 maja 2015 r. A. K. został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. A. K. przestał wykonywać ww. działalność gospodarczą już ponad rok przed wykreśleniem z ww. ewidencji.

(niesporne, nadto: wydruk z (...) pozwanego – k. 61, zeznania pozwanego – k. 83-83v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:01:15-00:15:00, k. 92-92v, nagranie z dnia 25.10.2018 r. 00:03:55-00:29:12)

W dniu 4 stycznia 2016 r. (...) S.A. wystawiła zlecenie OT nr (...) dotyczące demontażu układu pomiarowego znajdującego się przy ul. (...) w P.. W treści zlecenia zamieszczono następujące uwagi: „W firmie (...) twierdzą że była wym. w listopadzie. Budynek (...) natomiast to dom jednorodzinny i nic nie wiedzą o wymianie licznika 8.01.16” oraz „(treść nieczytelna) barak zamknięty. Odbiorca się umówi jak będzie na miejscu. 12.01.16”. Licznik został zdjęty w dniu 10 lutego 2016 r.

(niesporne, nadto zlecenie OT – k. 41)

W dniu 20 lutego 2017 r. (...) S.A. w G. wystawiła na rzecz (...) Technika (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 963,67 zł z tytułu rozliczenia za zużytą energię elektryczną za okres od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 10 lutego 2016 r.

( niesporne, nadto faktura VAT – k. 24-24v)

Pismem z dnia 29 marca 2017 r. (...) S.A. w G. wezwała (...) Technika (...) do zapłaty kwoty 1 963,67 zł wskazując, iż należność ta wynika z dokumentu o numerze (...)/1F.

( niesporne, nadto wezwanie do zapłaty - k. 31)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z wymienionych dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była ostatecznie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności. Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd wziął również pod uwagę zeznania pozwanego złożone na okoliczność miejsca i terminu poboru energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne w całości, gdyż były one logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym, pozwany zeznawał w sposób swobodny i spontaniczny, a Sąd nie dopatrzył się w jego zeznaniach braku logiki czy sprzeczności.

Powód domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 1 963,67 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i kosztami procesu powoływał się na zawartą między stronami umowę kompleksową z dnia 6 lutego 2008 r., której przedmiotem jest sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usługi przesyłowej oraz na fakt dostarczania pozwanemu energii elektrycznej do obiektu położonego w P. przy ul. (...), gdzie pozwany prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...). Podstawę prawną żądania powoda stanowił więc art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 755).

Pozwany kwestionował zasadność żądania powoda podnosząc, że nieruchomość przy ul. (...) została sprzedana w drodze licytacji komorniczej w dniu 8 stycznia 2014 r., a w dniu 2 czerwca 2014 r. nastąpiło przysądzenie prawa jej własności na rzecz nabywcy licytacyjnego i nieruchomość została przekazana nowemu nabywcy oraz że żądanie powoda dotyczy okresu, w którym pozwany nie prowadził już działalności gospodarczej. Pozwany zarzucał też, że nie był obecny przy zdjęciu licznika i nie podpisywał protokołu zdjęcia licznika. Ponadto pozwany zarzucał, że powód nie wykazał wysokości swojego roszczenia.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego strony łączyła umowa kompleksowa dotycząca sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi przesyłowej, a powód domagał się od pozwanego zapłaty należności za zużytą energię elektryczną za okres od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 10 lutego 2016 r., którą dostarczał do obiektu zlokalizowanego w P. przy ul. (...), w którym pozwany prowadził działalność gospodarczą.

Na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów dotyczących sprzedaży w drodze licytacji komorniczej ww. nieruchomości należącej do pozwanego oraz jego wiarygodnych zeznań Sąd ustalił, że pozwany najpóźniej od dnia 2 czerwca 2014 r., tj. od dnia przysądzenia przez Sąd prawa własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w P. na rzecz nabywcy licytacyjnego M. F., nie był już właścicielem tej nieruchomości i z niej nie korzystał. Skoro więc pozwany utracił prawo własności i zarządu tą nieruchomością i z niej nie korzystał, to oczywistym jest, że pozwany nie mógł również korzystać z energii elektrycznej dostarczanej do obiektu położonego na tej nieruchomości po ww. dacie, a więc po tej dacie nie był już odbiorcą energii elektrycznej, o którym mowa w art. 3 pkt. 13 ww. ustawy Prawo energetyczne. Zwrócić należy również uwagę, że skoro wobec pozwanego prowadzone było postępowanie egzekucyjne, w wyniku którego z dniem 2 czerwca 2014 r. został on pozbawiony prawa własności nieruchomości, to jak wskazują zasady logiki i doświadczenia życiowego pozwany nie prowadził działalności gospodarczej już wcześniej – w okresie poprzedzającym sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji komorniczej, a zatem już przed dniem 8 stycznia 2014 r. (sprzedaż), z pewnością zaś od dnia 2 czerwca 2014 r. (przysądzenie prawa własności) pozwany nie był odbiorcą energii elektrycznej dostarczanej przez powoda do obiektu przy ul. (...) w P.. Okoliczności te potwierdził zresztą sam pozwany w swoich zeznaniach wskazując, że zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej już ponad 12 miesięcy przed wykreśleniem z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Niezależnie od powyższego – przyjmując że pozwany był odbiorcą energii elektrycznej dostarczanej przez powoda w okresie od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 1 czerwca 2014 r. – to powód nie wykazał wysokości swojego żądania za ten okres, zaś na podstawie przedłożonej faktury VAT dotyczącej okresu od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 10 lutego 2016 r. nie ma możliwości ustalenia należności za energię pobraną tylko w okresie od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 1 czerwca 2014 r. Odnośnie przedmiotowej faktury wskazać należy, że została ona wystawiona za okres prawie dwuletni, w dniu 20 lutego 2017 r., a więc po upływie ponad roku od końca okresu rozliczeniowego, którego dotyczy, co jest niezgodne z treścią § 14 ust. 3 Ogólnych warunków umów kompleksach (...) S.A., zgodnie z którym faktura jest wystawiana po dokonaniu odczytu zamykającego okres rozliczeniowy, który to odczyt – zgodnie z treścią przedłożonego zlecenia OT nr (...) z dnia 4 stycznia 2016 r. - został wykonany w dniu 10 lutego 2016 r. Wystawienie faktury dopiero po upływie ponad roku od dokonania odczytu jest ponadto wysoce nieprofesjonalne, zwłaszcza że powód nie wyjaśnił, dlaczego tak długo zwlekał z wystawieniem faktury. Za nieprofesjonalne i niestaranne w ocenie Sądu należy uznać również działanie powoda – podmiotu zawodowo zajmującego się dostarczaniem energii elektrycznej – polegające na dokonywaniu odczytów szacunkowych zużycia energii przez okres dwóch lat bez wystawiania faktur za poszczególne okresy wskazane w treści ww. faktury, w sytuacji, gdy jak wynika z treści faktury przyjętym okresem rozliczeniowym były dwa miesiące. Na dezaprobatę zasługuje również brak jakichkolwiek działań powoda zmierzających do wstrzymania dostarczania energii elektrycznej, skoro należności za zużytą energię elektryczną nie były uiszczane (zgodnie z § 22 ust. 2 pkt 1 OWU).

Wskazać w tym miejscu należy, że wobec powyższych ustaleń bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż pozwany nie wypowiedział łączącej go z powodem umowy po tym, jak przestał być odbiorcą energii elektrycznej. Skoro od dnia 2 czerwca 2014 r. pozwany nie był odbiorcą energii elektrycznej dostarczanej przez powoda do ww. obiektu, gdyż nie dysponował już ww. nieruchomością, to nie mógł ani pobrać ani zużyć energii elektrycznej, za którą powód domaga się zapłaty za okres od dnia 2 czerwca 2014 r.

W dalszej kolejności wskazać należy, że na fakt, iż pozwany zużył energię elektryczną dostarczoną przez powoda w okresie objętym żądaniem pozwu nie wskazuje - wbrew twierdzeniom powoda - treść wystawionego zlecenia OT nr (...) z dnia 4 stycznia 2016 r. dotyczącego demontażu układu pomiarowego pod adresem ul. (...) w P.. Treść tego zlecenia, w szczególności adnotacje zamieszczone w rubryce „Wykonano/Uwagi” (pomijając już fakt, że zlecenie to zostało złożone w formie kserokopii niepoświadczonej za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda), pozostaje bowiem w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z wiarygodnymi zeznaniami pozwanego. Z adnotacji sporządzonej w dacie 8 stycznia 2016 r. wynika, że osoba, która ją sporządziła, uzyskała informację o dokonanej w listopadzie wymianie licznika od osoby pracującej bądź przebywającej w „ firmie (...)”. Jak wynika natomiast w szczególności z wydruku z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pozwany prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. został wykreślony z ewidencji w dniu 1 maja 2015 r., a ponadto od dnia 2 czerwca 2014 r. pozwany nie był już właścicielem nieruchomości, na terenie której prowadził ww. działalność gospodarczą. Niemożliwym jest wobec tego, aby w styczniu 2016 r. pod adresem przy ul. (...) w P. działała firma (...), co wynika z treści analizowanej adnotacji z dnia 8 stycznia 2016 r. Ponadto niezgodna z ustalonym stanem faktycznym jest dalsza część ww. adnotacji o treści „budynek (...) natomiast to dom jednorodzinny”. Jak wynika bowiem z przedłożonych przez pozwanego zdjęć obiektu położonego przy ul. (...) w P. wykonanych w dniach 2 grudnia 2011 r. i 15 grudnia 2018 r. widoczny na nich budynek z pewnością nie jest budynkiem mieszkalnym, w szczególności domem jednorodzinnym. Jest to jedynie niezamykana wiata (w której kiedyś mieściła się myjnia samochodowa) z przyłączonym do niej niewielkim budynkiem (jak zeznał pozwany o wymiarach 2m x 4m) praktycznie pozbawionym okien. Analizując natomiast drugą z adnotacji zamieszczonych na ww. zleceniu OT o treści „(treść nieczytelna) barak zamknięty. Odbiorca się umówi jak będzie na miejscu” sporządzoną w dniu 12 stycznia 2016 r. wskazać należy na jej sprzeczność z adnotacją sporządzoną cztery dni wcześniej. W adnotacji z dnia 8 stycznia 2016 r. wskazano, że budynek, którego dotyczy zlecenie OT, jest domem jednorodzinnym, natomiast w adnotacji z dnia 12 stycznia 2016 r. budynek ten określono mianem baraku.

Zauważyć jeszcze na marginesie należy, że z treści zlecenia OT nie wynika, kto zlecenie to podpisał w miejscu przeznaczonym na podpis odbiorcy, w związku z czym nie można jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości stwierdzić, że podpis ten został złożony przez pozwanego, zwłaszcza że pozwany konsekwentnie okoliczność tę kwestionował, a z kolei powód nie twierdził, że to pozwany osobiście podpisał przedmiotowe zlecenie po jego wykonaniu. Tym samym bez znaczenia pozostaje przedłożone przez powoda (również w formie kserokopii niepoświadczonej za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda) oświadczenie sporządzone przez D. D., który realizował zlecenie OT, dotyczące osoby, która złożyła swój podpis w rubryce „podpis odbiorcy”. Wskazać jedynie należy, że treść tego oświadczenia jest bardzo ogólna, a ponadto nie wiadomo, w jakiej dacie zostało ono sporządzone.

W tym miejscu odnieść należy się do złożonego przez pozwanego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego grafologa na okoliczność ustalenia, czy podpis znajdujący się w rubryce „podpis odbiorcy” na zleceniu OT pochodzi od pozwanego. Sąd uznał dowód ten za zbędny, skoro powód - jak już wskazano - nie twierdził, że podpis na zleceniu OT pochodził od pozwanego. W związku z tym zbędnym było również zwracanie się przez Sąd w trybie art 248 k.p.c. do (...) S.A. o przedłożenie oryginału przedmiotowego zlecenia OT, o co wnioskował powód, tym bardziej, że wskazywane przez powoda okoliczności, które oryginał zlecenia OT miał nadto potwierdzić (tj. pobieranie przez pozwanego energii w punkcie poboru objętym umową kompleksową we wskazanych ilościach do daty wskazanej w zleceniu) były możliwe do zweryfikowania na podstawie przedłożonej kserokopii zlecenia OT.

Podsumowując powyższe ustalenia i rozważania, Sąd uznał, że żądanie powoda dotyczące zapłaty za zużytą energię elektryczną w okresie od dnia 2 czerwca 2014 r. do dnia 10 lutego 2016 r. było niezasadne, gdyż w tym okresie pozwany nie był już odbiorcą tej energii. Natomiast żądanie dotyczące okresu wcześniejszego, tj. od dnia 31 marca 2014 r. do dnia 1 czerwca 2014 r. nie zostało przez powoda wykazane co do wysokości.

Sąd zatem w pkt. I wyroku, na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 755) w zw. z art. 6 k.c. a contrario oddalił powództwo.

O kosztach postępowania w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. i obciążył tymi kosztami powoda jako stronę przegrywającą postępowanie, uznając je w całości za uiszczone

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE