UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy skazanego D. M. nie jest zasadna. Słusznie uznał sąd pierwszej instancji, iż w realiach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do zastosowania zasady pochłaniania. Prowadziłaby ona bowiem do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno przestępstwo i praktycznie do bezkarności innych działań. Zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 roku, IV KKN 39/99, KZS 2010 nr 6A, poz.213 Legalis ). Popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji ( wyrok Sadu Apelacyjnego w warszawie z 12 lipca 2000 roku, II AKa 171/00, Legalis nr 48086 ).

W przedmiotowej sprawie przy kształtowaniu kary łącznej pozbawienia wolności należało mieć na uwadze odległy związek przedmiotowo – podmiotowy zachodzący pomiędzy trzema przestępstwami objętymi trzema podlegającymi łączeniu wyrokami opisanymi w punktach VI, VII i IX komparycji wyroku łącznego , godzącymi w różne dobra chronione prawem – rodzina i opieka oraz mienie ( a nie bezpieczeństwo w komunikacji , które błędnie wskazał sad rejonowy), jak również odległy związek czasowy pomiędzy nimi, gdyż popełnione zostały na przestrzeni od 10 czerwca 2011 roku do 22 czerwca2017 roku (sześciu lat ).

Kara łączna pozbawienia wolności mogła być wymierzona w granicach od 2 lat ( najwyższa z kar wymierzona wyrokiem opisanym w punkcie VII komparycji wyroku łącznego ) do 3 lat i 6 miesięcy ( suma wszystkich trzech kar wymierzonych wyrokami opisanymi w punkcie VI, VII i IX komparycji wyroku łącznego ). Stosując zasadę wypośrodkowania otrzymujemy wynik 9 miesięcy ( różnica pomiędzy najwyższą karą 2 lat a sumą kar łączonych 3 lat i 6 miesięcy wynosiła 18 miesięcy ), który po dodaniu do kary najwyższej 2 lat daje wynik 2 lat i 9 miesięcy (kara łączna pozbawienia wolności orzeczona zaskarżonym wyrokiem ).

Kara łączna grzywny mogła być wymierzona w granicach od 150 stawek dziennych ( najwyższa kara wymierzona wyrokiem opisanym w punkcie VII komparycji wyroku łącznego ) do 200 stawek dziennych ( suma kar wymierzonych wyrokiem opisanym w punkcie V i VII komparycji wyroku łącznego ). Konsekwentnie i w przypadku kary łącznej grzywny sąd pierwszej instancji zastosował zasadę asperacji ( mieszaną ) i ukształtował ją na poziomie wypośrodkowanym 175 stawek dziennych, mając głównie na uwadze stosunkowo odległy związek czasowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami przeciwko mieniu objętymi wyrokami opisanymi w punkcie V i VII komparycji wyroku łącznego (popełnionymi w okresie od 01 grudnia 2013 roku do 02 czerwca 2014 roku ).

Orzekając karę łączną trzeba mieć na względzie brzmienie art. 85 a kk formułującego zasadę uwzględniania przede wszystkim celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy w całej rozciągłości zaakceptować wszystkie wskazane przez sąd rejonowy argumenty przekonujące o tym, że cele kary zdoła zapewnić jedynie kara łączna pozbawienia wolności ukształtowana na zasadzie asperacji – mieszanej, wypośrodkowanej.

Zachowanie skazanego w warunkach penitencjarnych nie wyróżnia się w jakiś ponadprzeciętny sposób. Przestrzeganie porządku i dyscypliny panującej w zakładzie karnym, poszanowanie przełożonych oraz nieprezentowanie konfliktowych sytuacji jest postępowaniem, którego należy wymagać od skazanego, które nie powinno zależeć wyłącznie od jego dobrej woli. Wypełnianie obowiązków nie może być postrzegane jako jedyny czynnik świadczący o poprawie zachowania skazanego, a to z uwagi na całościową ocenę jego zachowania. Zważyć wszak należy, iż D. M. był wielokrotnie karany, w tym w warunkach recydywy. Zapadło wobec niego 9 wyroków skazujących. Popełnione czyny godziły w różne dobra prawne – bezpieczeństwo w komunikacji, rodzinę i opiekę, mienie. Okoliczność ta świadczy o tym, że skazany jest osobą niepoprawną, zdemoralizowaną, lekceważącą nagminnie zasady porządku prawnego.

Wobec powyższego należy skonstatować, iż nie wystąpiły w przedmiotowej sprawie okoliczności tego typu, które rzutowałyby na łagodniejszy wymiar kary łącznej, zarówno pozbawienia wolności , jak i grzywny.

Trudna sytuacja materialna skazanego pozbawionego wolności i nie posiadającego środków finansowych, uzasadnia zwolnienie go od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.