UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 grudnia 2015 r. powódka - K. J. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą K. J. (...) w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego – Instytutu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym kwoty 156.210 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od następujących kwot za następujące okresy:

a. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lutego 2015 r. do dnia zapłaty,

b. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 marca 2015 r. do dnia zapłaty,

c. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty,

d. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 maja 2015 r. do dnia zapłaty,

e. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,

f. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

g. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

h. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 września 2015 r. do dnia zapłaty,

i. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 października 2015 r. do dnia zapłaty,

j. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 listopada 2015 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swego stanowiska powódka podniosła, iż strony łączyło sześć umów najmu sprzętu medycznego, na podstawie których powódka oddała pozwanemu w najem do używania urządzenia medyczne, a pozwany zobowiązał się płacić powódce miesięczny czynsz. Łączna kwota czynszu wynosiła 15.621 złotych brutto (12.700 złotych netto + podatek VAT) miesięcznie. Powódka wystawiała pozwanemu faktury, jednakże pozwany od stycznia 2015 r. zaprzestał opłacania umówionego czynszu, jednocześnie wykorzystując sprzęt do swojej działalności. Z powodu rażącego naruszenia istotnych postanowień umów przez pozwanego powódka złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umów ze skutkiem natychmiastowym, wzywając do zapłaty zaległych kwot oraz zwrotu urządzeń medycznych, stanowiących przedmiot najmu (pozew – k. 2-10).

Zarządzeniem z dnia 10 marca 2016 r. Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i skierował sprawę do rozpoznania w postępowaniu upominawczym (k. 50). W dniu 27 kwietnia 2016 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powódki i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazując pozwanemu aby zapłacił powódce kwotę 156.210 złotych wraz z odsetkami ustawowymi wskazanymi w pozwie (k. 54).

W dniu 16 maja 2016 r. pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wniósł o uchylenie w całości nakazu zapłaty z dnia 27 kwietnia 2016 r. i oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie strony powodowej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwany podał, iż powódka złożyła w dniu 19 grudnia 2014 r. oświadczenie o rozwiązaniu umów najmu z dniem 19 grudnia 2014 r., wobec czego roszczenie powódki stało się bezpodstawne. Ponadto pozwany wskazał, że faktury, na które powołuje się powódka nie znalazły odzwierciedlenia w rejestrze faktur VAT prowadzonym przez pozwaną spółkę (sprzeciw – k. 57-61).

W piśmie przygotowawczym nr 1 powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 156.210 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od następujących dat i kwot:

a) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

b) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

c) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

d) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

e) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

f) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

g) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

h) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

i) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

j) od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.) od kwoty 156.210 złotych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Powódka jednocześnie wniosła o wydanie wyroku częściowego i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 93.726 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od następujących kwot i dat:

a. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

b. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

c. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

d. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

e. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

f. od kwoty 15.621 złotych od dnia 8 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.) od kwoty 93.726 złotych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pismo przygotowawcze nr 1 – k. 71-76).

W dalszym toku postępowania - stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do pozwu, sprzeciwu i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. C.- (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako Instytut (...)) zawarli sześć następujących umów najmu urządzenia.

Umowa najmu urządzenia z dnia 6 czerwca 2002 r., której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do prowadzenia badań i wykrywania jaskry pod nazwą M.. Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 200 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (umowa najmu k. 27-28, aneks – k. 31).

Umowa najmu urządzenia z dnia 6 czerwca 2002 r., której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do prowadzenia badań i wykrywania jaskry pod nazwą U. + aparatura. Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 2.000 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (umowa najmu k. 32-33, aneks – k. 35).

Umowa najmu urządzenia z dnia 1 czerwca 2006 r., której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do prowadzenia badań i wykrywania jaskry pod nazwą H. M.. Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 1.500 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (umowa najmu k. 36-37).

Umowa najmu urządzenia z dnia 15 października 2006 roku, której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do prowadzenia badań i wykrywania jaskry pod nazwą Dynamiczny Tonometr Konturowy (...). Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 500 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (umowa najmu k. 38-39, aneks – k. 40).

Umowa najmu urządzenia z dnia 15 marca 2008 r., której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do prowadzenia badań i wykrywania jaskry pod nazwą S. - (...) ( (...)). Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 4.000 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (umowa najmu k. 41-42, aneks – k. 43).

Umowa najmu urządzenia z dnia 1 sierpnia 2010 r., której przedmiot stanowił sprzęt diagnostyczny przeznaczony do wykonywania zabiegów laserowych w oku, o nazwie Laser N. firmy (...) w zestawie z głowicą lasera. Strony ustaliły, że najemca będzie płacił czynsz najmu w wysokości 4.500 złotych. Zgodnie z brzmieniem § 4 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania przez każdą ze stron z 6-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec danego półrocza. W przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umownych każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia (okoliczność bezsporna, nadto potwierdzona dowodem z dokumentu w postaci umowy najmu k. 44-45).

K. J. sporządziła pismo datowane na dzień 19 grudnia 2014 r. zatytułowane „Rozwiązanie umów najmu urządzeń”, które nie zostało złożone Instytutowi (...) (okoliczności potwierdzone dowodem z dokumentów w postaci pisma z dnia 19 grudnia 2014 r. –k. 121 oraz zeznaniami świadków K. J. k. 163, M. Ż. k. 164, P. O. k. 134).

W okresie od 31 stycznia 2015 r. do 31 października 2015 r. K. J. wystawiła Instytutowi (...) dziesięć faktur VAT, każda na kwotę 15.621 złotych tytułem wynajmu sześciu urządzeń medycznych (okoliczność potwierdzona dowodem z dokumentów w postaci faktur VAT k. 17-26).

Pismem z dnia 28 listopada 2015 r. K. J. złożyła Instytutowi (...) oświadczenie o rozwiązaniu sześciu umów najmu urządzeń medycznych bez wypowiedzenia na podstawie § 4 ust. 2 umów, zgodnie z którym w przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień, każda ze stron może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania wskazano niezapłacenie należnego czynszu w wysokości 156.210 złotych brutto z tytułu najmu urządzeń w okresie od stycznia do października 2015 r. Jednocześnie wezwano Instytut (...) do zwrotu urządzeń medycznych w terminie do dnia 5 grudnia 2015 r. Oświadczenie zostało pokwitowane przez Instytut (...) pieczęcią i adnotacją „otrzymałam dn. 28.11.2015 r., godz. 11.00”. Pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. Instytut (...) poinformował K. J., że pięć spośród sześciu urządzeń zostało już zwrócone, ostatnie jest przygotowywane do oddania, oraz zwróciło się z prośbą o nadesłanie duplikatów faktur VAT (okoliczność potwierdzona dowodem z dokumentu w postaci oświadczenia o rozwiązaniu k. 46, pismo k. 171).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych odpisów i kopii dokumentów, które zostały złożone do akt niniejszej sprawy. Oparł się również o niesporne, bowiem wyraźnie, bądź milcząco przyznane twierdzenia stron, które nie budziły wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Ustalając stan faktyczny Sąd dopuścił, poza materiałem dowodowym w postaci dokumentów, również osobowe wnioski dowodowe w postaci zeznań świadków oraz stron – powodowej w osobie K. J. oraz pozwanej w osobie członka zarządu – M. Ż.. Odnośnie kolejno słuchanych świadków należy wskazać co następuje.

Świadkowie D. Ś. (k. 126) i A. W. (k.125) zgodnie potwierdziły, że sprzęt medyczny wynajmowany od powódki pozostał na terenie pozwanego Instytutu i był używany, jednakże nie posiadały wiedzy w zakresie wzajemnych rozliczeń stron.

Świadek P. O. (k. 134) zeznał, że nie posiada wiedzy w zakresie wypowiedzenia umowy przez powódkę jednak wskazał, że gdyby rozwiązanie umowy najmu z dnia 19 grudnia 2014 r. weszło formalnie w posiadanie pozwanej spółki, to członek zarządu lub pracownik recepcji powinien się na nim podpisać, tak jak na oświadczeniu o rozwiązaniu umów najmu z dnia 28 listopada 2015 r.

Powódka K. J. (k. 163) wskazała, że stworzyła dokument z dnia 19 grudnia 2014 r., jednak nie składała go i nie pokazywała zarządowi pozwanej spółki.

Członek Zarządu pozwanej spółki – (...) (k. 164) zeznał, że dokument z 19 grudnia 2014 r. odnalazł w szafie, jednak nie posiadał informacji odnośnie tego, jak dokument ten tam się znalazł. Podał, że urządzenia były wykorzystywane przez pozwaną spółkę, Instytut nie wzywał powódki do odebrania sprzętu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej należało uznać za uzasadnione w całości.

W niniejszej sprawie powódka K. J. domagała się zasądzenia od pozwanego Instytutu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 156.210 złotych wraz ze wskazanymi odsetkami tytułem zapłaty za najem sprzętu medycznego w okresie od stycznia do października 2015 r., z którego na podstawie umowy najmu korzystał pozwany.

Poza sporem pozostawała okoliczność, iż na podstawie zawartych pomiędzy stronami sześciu umów najmu urządzeń, zmienionych następnie aneksami, powódka jako Wynajmująca oddała pozwanemu jako Najemcy do odpłatnego używania urządzenia medyczne, przy czym łączny miesięczny czynsz najmu wszystkich urządzeń wynosił 15.621 złotych. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, z jaką datą powódka złożyła pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umów najmu. Pozwany podnosił, że powódka w dniu 19 grudnia 2014 r. złożyła pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umów najmu urządzeń z dniem 19 grudnia 2014 r., zatem roszczenie dochodzone pozwem jest bezpodstawne. Powódka stała na stanowisku, że złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umów bez wypowiedzenia w dniu 28 listopada 2015 r.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Strony zawarły sześć umów najmu urządzeń medycznych, na podstawie których powódka przekazała Instytutowi (...) sprzęt medyczny do płatnego używania na czas nieokreślony. Jednocześnie strony zastrzegły możliwość rozwiązania umowy bez wypowiedzenia przez każdą ze stron w przypadku rażącego naruszenia istotnych postanowień umowy. Bezspornym jest, że strona pozwana nie dopełniła podstawowego obowiązku, jaki na niej ciążył z tytułu zawarcia przedmiotowych umów najmu, tj. nie uiściła czynszu najmu za sporny okres. Wysokość zobowiązania w tym zakresie wykazana została przez powódkę załączonymi fakturami VAT. Roszczeniu powódki pozwany przeciwstawił zarzut braku podstaw do dochodzenia kwoty objętej pozwem z uwagi na złożenie przez powódkę oświadczenia o rozwiązaniu umów z dniem 19 grudnia 2014 r.

Zarzuty podnoszone przez pozwanego nie znajdują potwierdzenia w ustalonym stanie faktycznym sprawy. Pozwany uzasadniając brak zapłaty czynszu najmu powoływał się na dokument z dnia 19 grudnia 2014 r. (k. 121), który miał stanowić oświadczenie o rozwiązaniu przez powódkę umów najmu. Jednakże zarówno z akt sprawy niniejszej, jak i z zeznań świadków, w szczególności K. J. i P. O. wynika, że pismo z dnia 19 grudnia 2014 r. nie zostało przekazane pozwanemu, zatem nie zostało skutecznie złożone i nie wywarło skutków prawnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Przewidziany w przytoczonym przepisie sposób złożenia oświadczenia woli – jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy – stanowiłby realizację przysługującego powódce prawa kształtującego o tyle, o ile przedmiotowe oświadczenie zostałoby skierowane do pozwanego i doszłoby do niego w rozumieniu art. 61 k.c. Samo sporządzenie pisma zawierającego oświadczenie woli nie może być uznane za złożenie oświadczenia woli w rozumieniu art. 61 k.c., chociażby nawet istniała możliwość faktycznego zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata, o ile nie nastąpiło przekazanie tego pisma z zamiarem wywołania skutków prawnych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 1982 r., sygn. II CR 380/82, OSNCP 1983 nr 8, poz. 117, wyrok Sądu Najwyższego z 20 sierpnia 1984 r., sygn. I PRN 111/4, OSNCP 1985 nr 4, poz. 57, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 5 lutego 2013 r., sygn. I ACa 954/12, Legalis numer 735149).

Sąd Okręgowy przychylił się do tak sformułowanego stanowiska prawnego - wskazując, że zachodzą uzasadnione powody, aby znalazło ono zastosowanie w niniejszej sprawie. Sporządzone przez powódkę pismo z dnia 19 grudnia 2014 r. dotyczące rozwiązania umów najmu nie zostało przedstawione pozwanemu z zamiarem wywołania skutków prawnych. Powódka wskazała, że w istocie sporządziła ów pismo z uwagi na pogarszającą się współpracę z pozwanym, jednak nigdy nie przedstawiła go Instytutowi (...). Wskazać należy, że oświadczenie o rozwiązaniu zawiera pieczęć i podpis powódki, nie ma na nim jednak żadnych podpisów lub pieczęci osób reprezentujących pozwanego. Pozwany nie przedłożył również innych dokumentów wskazujących na odebranie korespondencji zawierającej oświadczenie o rozwiązaniu umów, takich jak chociażby koperta czy wpis w księdze korespondencyjnej. Przede wszystkim jednak zeznania świadków wskazują na to, że oświadczenie z dnia 19 grudnia 2014 r. nie zostało doręczone pozwanemu z zamiarem wywarcia skutków prawnych. Z zeznań świadka P. O. wynika, że pismo prawidłowo doręczone pozwanemu powinno zawierać w tym zakresie odpowiednią adnotację. Z kolei wiceprezes zarządu pozwanej spółki – (...) podał, że oświadczenie z dnia 19 grudnia 2014 r. odnalazł w szafie w Instytucie (...). Podkreślić należy, że pozwany w toku postępowania nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na to, że powyższe oświadczenie zostało mu złożone. Jak natomiast wynika z treści pisma z dnia 28 listopada 2015 r. (k. 46), w pozwanej spółce funkcjonowała formuła ewidencjonowania wpływającej korespondencji.

Mając powyższe na uwadze uznać należało, że dopiero oświadczenie o rozwiązaniu umów z dnia 28 listopada 2015 r. zostało złożone przez powódkę z zamiarem wywołania skutków prawnych. Powyższą okoliczność potwierdza treść pisma z dnia 14 grudnia 2015 r. (k. 171). Pismo z dnia 19 grudnia 2014 r. zostało – jak wskazała powódka – sporządzone przez nią, jednak nigdy nie zostało przedstawione pozwanemu. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na doręczenie mu przedmiotowego oświadczenia, zatem nie można uznać, że zostało ono skutecznie złożone i wywarło skutki prawne. Podkreślenia wymaga również fakt, że pozwany w spornym okresie, to jest od stycznia do października 2015 r. korzystał z urządzeń medycznych należących do powódki. Powyższa okoliczność wskazuje na to, że w przekonaniu pozwanego umowy najmu urządzeń pozostawały w tym czasie w mocy. Zeznania w tym zakresie M. Ż., który podnosił, że według jego wiedzy sprzęt medyczny należał do Instytutu (...), nie dają się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego. Nie sposób bowiem uznać, że członkowie zarządu pozwanej spółki mieliby pozostawać w błędzie co do tego, czyją własnością jest sprzęt wykorzystywany w działalności pozwanej spółki, tym bardziej, że wiedzę w tym zakresie posiadali pracownicy Instytutu (...). Powyższe okoliczności potwierdzają zeznania świadka D. Ś. która wskazała, że wiedziała, iż sprzęt ten należy do powódki.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej, jakoby faktury VAT stanowiące podstawę żądania pozwu nie zostały zaksięgowane w ewidencji podatkowej pozwanej spółki wskazać należy, iż to strona pozwana zarzucając brak wiarygodności przedłożonych dokumentów przez powódkę, zobowiązana była do wykazania swojego twierdzenia poprzez złożenie kontrdowodu. Zważyć należy, że ewidencjonowanie faktur VAT nie stanowi o uznaniu roszczeń wystawcy faktury, a jedynie wykonanie obowiązków nałożonych na dany pomiot, jako podatnika przez ustawę o podatku od towarów i usług. Zaksięgowanie faktury nie stanowi zatem o wykonaniu umowy przez drugą stronę, zaś ewidencja podatkowa pozwanego nie może stanowić dowodu na okoliczność wykonania zobowiązania. Wystawienie faktury może stanowić dowód na okoliczność zasadności roszczeń strony powodowej, ale w powiązaniu z innymi dowodami świadczącymi o rzeczywistym zakresie wykonania umowy. Takie dowody, w ocenie Sądu, Okręgowego przedstawiła powódka, podczas gdy pozwany, wskazujący na okoliczność braku zaksięgowania faktur w ewidencji podatkowej, nie przedłożył na poparcie swoich twierdzeń dokumentów rachunkowych spółki, takich jak chociażby księgi rachunkowe. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyliczeń powódki, zaś strona pozwana – poza postawieniem zarzutu, nie wykazała, aby należność dochodzona przez powódkę była niezasadna.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego należy uznać, że pozwany nie wykonał ciążącego na nim zobowiązania, jakim była zapłata czynszu najmu za urządzenia medyczne. Niewykonanie zobowiązania przez pozwanego uzasadnia zatem żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki żądanej w pozwie kwoty stanowiącej równowartość czynszu najmu za okres od stycznia do października 2015 r., o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Wobec okoliczności, że powódka wygrała proces w całości, zastosowanie znajduje – w zakresie kosztów procesu – art. 98 k.p.c., z którego to wynika, że strona przegrywająca sprawę w całości obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Zwrot tych kosztów przysługuje powódce albowiem jej pełnomocnik procesowy będący adwokatem zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu należna opłata od pozwu, opłata skarbowa należna od dokumentu pełnomocnictwa i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powódki będącego adwokatem. Opłata od pozwu to kwota 1.953 złotych, natomiast koszt wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powódki będącego adwokatem ustalono na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2002.163.1348 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem minimalna stawka wynagrodzenia adwokata wynosi 3.600 złotych. Łącznie powódka poniosła niezbędne koszty procesu (w rozumieniu art. 98 k.p.c.) w wysokości 5.570 złotych i taką kwotę z tego tytułu strona pozwana obowiązana jest jej zwrócić, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Magdalena Kurc - Mazurkiewicz

Przewodniczący:	SSO Magdalena Kurc - Mazurkiewicz
Protokolant:	protokolant sądowy Agnieszka Nowicka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE