UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 września 2016 roku H. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 60 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w dniu 17 czerwca 2016 roku w G. doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był S. H. kierujący samochodem marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który potrącił powoda. W dacie zdarzenia sprawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC wykupione w pozwanym towarzystwie. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości biodrowej lewej, złamania panewki lewego stawu biodrowego, wieloodłamowego złamania gałęzi górnej kości łonowej oraz złamania kości kulszowej lewej. Nadto w związku z odniesionymi obrażeniami i długotrwałym unieruchomieniem kończyny wystąpiła u powoda zatorowość płucna, co realnie zagroziło jego życiu. Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony zespołem pogotowia ratunkowego do Szpitala Miejskiego nr (...) w G. na Oddział (...) Urazowo – Ortopedycznej. Hospitalizacja powoda trwała do dnia 29 lipca 2016 r. W trakcie hospitalizacji zastosowano leczenie czynnościowe oraz założono wyciąg na guzowatość piszczeli. Dalsze leczenie H. K. kontynuował w trybie ambulatoryjnym. Powód podkreślił, że do chwili obecnej odczuwa dolegliwości związane z odniesionymi obrażeniami. Pismem z dnia 05 sierpnia 2016 r. wezwał pozwaną do zapłaty, jednakże do chwili obecnej pozwana nie wypłaciła jakiekolwiek kwoty tytułem zadośćuczynienia.

W odpowiedzi pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że decyzją z dnia 31 października 2016 r. przyznała na rzecz powoda kwotę w wysokości 30 000,00 zł. W ocenie pozwanej żądanie powoda jest nieuzasadnione co do zasady oraz rażąco wygórowane co do wysokości. Przedłożona przez powoda dokumentacja medyczna była przedmiotem analizy w trakcie prowadzonego przez pozwaną postępowania likwidacyjnego. To na jej podstawie pozwana ustaliła wysokość zadośćuczynienia na poziomie 30 000,00 zł. Z dokumentacji medycznej powoda wynika, że występuje u niego szereg zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa piersiowego, stawów krzyżowo – biodrowych i nadciśnienie tętnicze, jak również przerost gruczołu krokowego.

W piśmie procesowym z dnia 19 lipca 2017 r. powód cofnął ze zrzeczeniem się roszczenia żądanie pozwu w zakresie kwoty 30 000,00 zł z uwagi na wypłatę tej sumy w dniu 2.11.2016 roku. Jednocześnie wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 30 000,00 zł za okres od dnia 6 września 2016 r. do dnia 01 listopada 2016 r.

W piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2018 r. powód rozszerzył żądanie, wnosząc o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty w łącznej wysokości 50 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowy za opóźnienie liczonymi od kwot:

a) 30 000,00 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty,

b) 20 000,00 zł od dnia doręczenia pisma zmieniającego roszczenie do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, że następstwa zdrowotne wypadku są poważniejsze niż w pierwszym odczuciu. Nie bez znaczenia jest fakt, że mimo upływu ponad dwóch lat od wypadku stan powoda nie uległ poprawie, w dalszym ciągu nie jest osobą w pełni samodzielną i wymaga pomocy osób trzecich. W chwili formułowania pozwu powód nie był w pełni świadomy wszelkich konsekwencji związanych z odniesionymi przez niego urazami, w szczególności w zakresie długotrwałości leczenia i braku powrotu do zdrowia.

Na rozprawie w dniu 05 grudnia 2018 r. pełnomocnik powoda ostatecznie sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwot w wysokości:

a) 30 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty,

b) odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 30 000,00 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia 01 listopada 2016 r.,

c) 20 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 listopada 2018 r.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa wskazując, że nie nastąpiła zmiana sytuacji faktycznej od daty wytoczenia powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Dnia 17 czerwca 2016 roku w G. przy ul. (...) doszło do wypadku, w którym sprawca zdarzenia S. H., prowadząc samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wyjeżdżając z posesji nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i uderzył w H. K., poruszającego się rowerem.

Sprawca zdarzenia w dacie jego spowodowania miał zawartą umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwaną.

/okoliczności bezsporne, a nadto przesłuchanie powoda (k. 65-65v)/

Pierwszej pomocy medycznej udzielono powodowi na miejscu zdarzenia, a następnie został on przetransportowany zespołem pogotowia ratunkowego do Szpitala Miejskiego nr (...) w (...) Sp. z o.o. w G. na Oddział (...) Urazowo - Ortopedycznej, gdzie rozpoznano wieloodłamowe złamanie kości biodrowej lewej, złamanie panewki lewego stawu biodrowego, złamanie kości kulszowej lewej, zatorowość płucną. Hospitalizacja powoda trwała do dnia 29 lipca 2016 r., podczas której wdrożono leczenie zachowawcze – unieruchomienie na szynie wyciągowej z wyciągiem bezpośrednim i następnie leczenie czynnościowe z użyciem szyny (...), pionizację i chodzenie z użyciem balkonika, bez obciążania kończyny lewej. Zaaplikowano ukierunkowaną farmakoterapię z profilaktyką przeciwzakrzepową oraz leczeniem przeciwbólowym. Pomimo stosowania w trakcie hospitalizacji heparyny u powoda pojawiły się objawy zatorowości płucnej wymagające pilnej, ukierunkowanej diagnostyki oraz leczenia zakrzepowego.

Powód został wypisany ze szpitala z zaleceniami dalszego leczenia usprawniającego i fizjoterapii w warunkach ambulatoryjnych oraz kontroli w poradni ortopedycznej i kardiologicznej, kontynuowania leczenia farmakologicznego z przeciwzakrzepowym włącznie.

Od 19 września 2016 r. do 26 września 2016 r. powód był hospitalizowany na Oddziale Kardiologii Inwazyjnej w (...) Centrum (...) w Z. celem leczenia zawału mięśnia sercowego. W marcu 2017 r. powód był ponownie hospitalizowany celem implantacji kardiowertera.

/dowody: dokumentacja medyczna powoda (k. 21-21, 34-39, 44-45, 70-72, 110-111), dokumentacja medyczna powoda na płycie CD (k. 64, 73)/

Przed zdarzeniem powód leczył się jedynie kardiologicznie, nie odczuwał dolegliwości związanych z narządem ruchu. Wówczas bardzo często jeździł na rowerze i wykonywał prace na ogródku działkowym, jednakże z uwag na doznane obrażenia zmuszony był zrezygnować z tych form aktywnego spędzania czasu.

Do chwili obecnej powód odczuwa ból lewej nogi, przez co nie może w nocy spać. Porusza się o kulach. Powód ma kłopoty przy schylaniu się, chodzeniu po schodach, podczas ubierania pomaga mu żona. Po przebytym zawale mięśnia sercowego powód czuje się jeszcze słabiej, odczuwa duszności podczas szybkiego wstawania.

/dowody: przesłuchanie powoda (k. 65-65v)/

Pismem z dnia 05 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 60 000,00 zł w nieprzekraczalnym terminie do 15 września 2016 r. Decyzją z dnia 31 października 2016 r. pozwana przyznała na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości 30 000,00 zł.

/okoliczności bezsporne, a nadto: wezwanie do zapłaty z dnia 05.08.2016 r. (k. 25)/

Na skutek wypadku powód doznał istotnego urazu układu ruchu, a uraz ten miał charakter wysokoenergetyczny i dotyczył struktur anatomicznych miednicy z uszkodzeniem stawu biodrowego. Doznane urazy spowodowały wystąpienie u powoda 30% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Charakter obrażeń wymagał długiej hospitalizacji celem stosowania wyciągu bezpośredniego i następnie realizacji etapów leczenia usprawniającego na szynie (...), pionizacji, nauki chodu i wdrażania ćwiczeń wzmacniających układ mięśniowy. Po zakończeniu leczenia szpitalnego konieczne było kontynuowanie leczenia w warunkach domowych i ambulatoryjnych, które w pewnym stopniu zostało zaburzone przez konieczność leczenia kardiologicznego. Doznane przez powoda obrażenia ciała w zakresie układu ruchu były znaczące. Rokowania w odniesieniu do następstw zdrowotnych uszkodzenia układu ruchu są ostrożne. Pomimo dość dobrego zakresu ruchomości stawu biodrowego jego wydolność dynamiczna jest istotnie zmniejszona, co uzasadnia rodzaj i natężenia zgłaszanych dolegliwości oraz dysfunkcję czynnościową. Trwałym następstwem uszkodzenia miednicy są znaczące zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego. Komfort życia powoda po wypadku zmniejszył się w stopniu istotnym. Zmniejszyła się mobilność powoda i sprawność ogólna. Z. płucna związana była z obrażeniami urazowymi z dnia 17 czerwca 2016 r. H. K. jest zakwalifikowany do alloplastyki stawu biodrowego lewego. Wymaga okresowej oceny i monitorowania stanu ortopedycznego w poradni specjalistycznej.

Jako następstwo odległe urazu, którego powód doznał w dniu 17.6.2016 r., są zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego. Zabieg operacyjny endoprotezoplastyki stawu biodrowego wymaga użycia dodatkowych elementów stabilizujących. Powoduje to istotne zwiększenie ryzyka powikłań okołooperacyjnych. Dodatkowym czynnikiem zwiększającym ryzyko powikłań jest wydolność krążeniowa u powoda. Zabieg operacyjny w świetle wyników jest obecnie przeciwskazany. Powód porusza się o kuli.

/dowód: opinia biegłego sądowego z dnia 15.04.2017 r. wraz z załącznikami (k. 82-97), opinia lekarska (k. 172)/

U powoda występują zaburzenia adaptacyjne, które w znacznym stopniu związane są z doznanym urazem i jego somatycznymi konsekwencjami. Dominują objawy o charakterze nerwicowym, wynikające z doznanego urazu i obniżonej na skutek niego sprawności samoobsługowej powoda. W konsekwencji u H. K. wystąpił 5% uszczerbek w zakresie zdrowia psychicznego. Wskazane jest podjęcie oddziaływań psychofarmakologicznych celem zmniejszenia nasilenia stwierdzonych zaburzeń adaptacyjnych.

/dowód: opinia biegłych sądowych z dnia 08.01.2018 r. (k. 123-125)/

Brak jest związku przyczynowego pomiędzy dysfunkcją kardiologiczną powoda a doznanymi przez niego obrażeniami powstałymi w dniu 17 czerwca 2016 r. W badaniu kontrolnym poszpitalnym z dnia 16 sierpnia 2016 r. nie stwierdzono cech przeciążenia prawej komory, nadciśnienia płucnego, co mogłoby być powikłaniem zatorowości płucnej. Rozpoznano natomiast istotne uszkodzenie mięśnia lewej komory, które wynika z zaawansowanej miażdżycy naczyń wieńcowych i istotnego uszkodzenia niedokrwiennego mięśnia lewej komory. Nie są one następstwem przebytego wypadku, gdyż mają samoistny charakter, tak samo jak wystąpienie w dniu 19 września 2016 r. kolejnego zawału mięśnia sercowego.

/dowody: opinia biegłego sądowego z dnia 04.08.2018 r. (k. 140146), dokumentacja medyczna powoda (k. 110-111)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, w pozostałym zakresie oparł się na podstawie wymienionych wyżej dowodów z dokumentów, przesłuchania H. K. oraz opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii, psychiatrii i psychologii oraz kardiologii.

Sąd uznał je za wiarygodne. Przesłuchanie powoda było spójne, logiczne, korelowało z pozostałym materiałem dowodowym.

Ponieważ rozstrzygnięcie sprawy wymagało wiadomości specjalnych, Sąd postanowieniem z dnia 07 grudnia 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, psychiatrii i psychologii oraz kardiologii. W dniu 15 kwietnia 2017 r. biegły sądowy K. W. sporządził opinię ustalając wysokość doznanego przez powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 30 %. W dniu 08 stycznia 2018 r. biegli sądowi M. J. i A. S. ustalili wysokość doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu psychicznym na 5 %, zaś w opinii z dnia 04 sierpnia 2018 r. biegły sądowy M. W. ustalił, że dolegliwości kardiologiczne powoda nie są związane z przebytym przez powoda wypadkiem. W ocenie Sądu sporządzone ekspertyzy są rzetelne, szczegółowe i odpowiadają na zadane pytania. Wiedza i doświadczenie biegłych nie budziły wątpliwości Sądu. Co więcej, opinie te nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo należało uznać za uzasadnione w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie powód po ostatecznym sprecyzowaniu pozwu domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej następujących kwot:

a. 30 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty,

b. odsetek ustawowych za opóźnienie od sumy 30 000,00 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia 01.11.2016 r,

c. 20 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 listopada 2018 roku.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie był fakt, że w dniu 17 czerwca 2016 r. w G. powód jadąc na rowerze został potrącony, a sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupione u pozwanej. Po złożeniu pozwu ubezpieczyciel wypłacił powodowi zadośćuczynienie w wysokości 30 000,00 zł decyzją z dnia 31 października 2016 r.

Zasada odpowiedzialności pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 17 czerwca 2016 roku była bezsporna. Opierała się na treści przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) oraz przepisie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. Sporna pozostawała jedynie wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, ból i cierpienie w związku ze zdarzeniem z dnia 17 czerwca 2016 r.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że w takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Ma ono charakter kompensacyjny, przez co jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony należy mieć na uwadze, iż wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy oraz aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, powinna być utrzymana w rozsądnych granicach.

Krzywdy, jako szkody niemajątkowej, nie sposób wymierzyć w kategoriach ekonomicznych. Polega ona na ujemnych przeżyciach poszkodowanego związanych z cierpieniem fizycznym i psychicznym. Tego rodzaju uszczerbki mogą być łagodzone przez dostarczenie poszkodowanemu środków materialnych, pozwalających mu zaspokoić w szerszej mierze jego potrzeby. Ustalając wysokość zadośćuczynienia winno się wziąć pod uwagę przede wszystkim obiektywne czynniki, jak stopień i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych, ich rodzaj i intensywność, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, bezradność życiową, utratę kontaktów towarzyskich (porównaj: D. I., Z. przyznawania i ustalania wysokości zadośćuczynienia pieniężnego w razie naruszenia dobra osobistego, KPP 2001, z. 3).

Powód dnia 17 czerwca 2016 r. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w wyniku którego doznał takich obrażeń jak: wieloodłamowe złamanie kości biodrowej lewej, złamanie panewki lewego stawu biodrowego, złamanie kości kulszowej lewej, zatorowość płucną. Powód hospitalizowanych był na Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej Szpitala Miejskiego nr (...) w G. Sp. o.o. w G. od dnia wypadku do dnia 29 lipca 2016 r. Wdrożono wówczas leczenie zachowawcze – unieruchomienie na szynie wyciągowej, a następnie leczenie czynnościowe z użyciem szyny (...), pionizację i chodzenie z użyciem balkonika. Pomimo stosowania w trakcie hospitalizacji heparyny u powoda pojawiły się objawy zatorowości płucnej wymagające pilnej, ukierunkowanej diagnostyki oraz leczenia zakrzepowego. Powód został wypisany ze szpitala z zaleceniami dalszego leczenia usprawniającego i fizjoterapii w warunkach ambulatoryjnych oraz kontroli w poradni ortopedycznej i poradni kardiologicznej, kontynuowania leczenia farmakologicznego z przeciwzakrzepowym włącznie. Biegły podkreślił, że charakter obrażeń wymagał długiej hospitalizacji. Doznane urazy spowodowały wystąpienie 30% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Obrażenia ciała w zakresie układu ruchu były znaczące, a rokowania w odniesieniu do następstw zdrowotnych uszkodzenia układu ruchu są ostrożne. Pomimo dość dobrego zakresu ruchomości stawu biodrowego wydolność dynamiczna jest istotnie zmniejszona, co uzasadnia rodzaj i natężenia zgłaszanych dolegliwości oraz dysfunkcję czynnościową. Jako następstwo odległe urazu, którego powód doznał w dniu 17.6.2016 r., są zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego. Zabieg operacyjny endoprotezoplastyki stawu biodrowego wymaga użycia dodatkowych elementów stabilizujących. Powoduje to istotne zwiększenie ryzyka powikłań okołooperacyjnych. Dodatkowym czynnikiem zwiększającym ryzyko powikłań jest wydolność krążeniowa u powoda. Zabieg operacyjny w świetle wyników jest obecnie przeciwskazany. Powód porusza się o kuli.

Należało mieć na względzie również skutki, jakie zdarzenie z dnia 17 czerwca 2016 r. wywarło w sferze psychicznej powoda. U H. K. występują zaburzenia adaptacyjne, które w znacznym stopniu związane są z doznanym urazem i jego somatycznymi konsekwencjami. U powoda dominują objawy o charakterze nerwicowym, a wynikają one z doznanego urazu i obniżonej na skutek niego sprawności samoobsługowej powoda. Wystąpił u niego 5% uszczerbek na zdrowiu w kontekście psychiatryczno – psychologicznym, wskazane jest podjęcie oddziaływań psychofarmakologicznych celem zmniejszenia nasilenia stwierdzonych zaburzeń.

Sąd w niniejszym postępowaniu dokonał oceny również innych aspektów doznanej przez powoda krzywdy, tj. okoliczności, które nie wynikają bezpośrednio ze skonkretyzowanego uszczerbku na zdrowiu, lecz z tego, w jaki sposób zdarzenie, w którym uczestniczył powód, odbiło się na jego życiu osobistym, rodz innym i zawodowym. Przed zdarzeniem powód często jeździł na rowerze i wykonywał prace w ogródku. Z uwagi na doznane obrażenia zmuszony był zrezygnować z tych form aktywnego spędzania czasu. Przed zdarzeniem powód leczył się jedynie kardiologicznie i nie odczuwał jakichkolwiek dolegliwości związanych z narządem ruchu. Po wypadku do chwili obecnej powód odczuwa ból lewej nogi, przez co nie może w nocy spać. Porusza się o kulach, ma kłopoty przy schylaniu się, chodzeniu po schodach, a podczas ubierania pomaga mu żona. Możliwości powoda zostały w zakresie sprawności ruchowej i aktywności fizycznej mocno ograniczone.

Mając na uwadze wszystkie powyżej wymienione negatywne następstwa zdarzenia doznane przez powoda w wyniku wypadku z dnia 17 czerwca 2016 r. Sąd uznał, że rozmiarowi doznanej przez niego krzywdy odpowiada zadośćuczynienie w kwocie 70 000,00 zł. Biorąc pod uwagę fakt, że dnia 31 października 2016 r. pozwana przyznała kwotę zadośćuczynienia w wysokości 30 000,00 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda dalszą sumę 40 000,00 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) oraz art. 481 § 1 k.c.. W zakresie kwoty 30 000,00 zł Sąd wziął pod uwagę treść wezwania do zapłaty z dnia 21 czerwca 2016 roku, zaś od kwoty 10 000,00 zł datę doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo. Strona pozwana wypłaciła sumę 30 000 zł zadośćuczynienia w dniu 2.11.2016 roku, stąd słuszne jest roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty od dnia 16.9.2016 r. do dnia 1.11.2016 roku.

Jednocześnie Sąd uznał, że żądanie przekraczające tę kwotę jest wygórowane, nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach sprawy. Rozpoznane u powoda istotne uszkodzenie mięśnia lewej komory wynika z zaawansowanej miażdżycy naczyń wieńcowych i istotnego uszkodzenia niedokrwiennego mięśnia lewej komory. Nie są one następstwem przebytego wypadku, mają samoistny charakter, tak samo jak wystąpienie w dniu 19 września 2016 r. kolejnego zawału mięśnia sercowego. Stąd roszczenie w dalszej części zostało oddalone.

W piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2017 r. powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia ponad kwotę 30 000,00 zł. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Cofnięcie pozwu w zakresie kwoty 30 000,00 zł, z uwagi na wypłatę tej sumy przez pozwaną było dopuszczalne, a okoliczności sprawy wskazywały, iż wymieniona czynność nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego, jak również nie zmierza do obejścia prawa. Zgodnie z treścią art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Wobec powyższego Sąd w oparciu o treść art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. orzekł, jak w pkt. 3 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym
w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Jako że powód wygrał proces w 87,50 %, pozwana winna zostać obciążona 87,50% kosztów postępowania, a powód 12,50 %. Na koszty powoda składa się: opłata od pozwu w wysokości 3 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 7 200,00 zł oraz opłata od udzielonego pełnomocnictwa 17 zł. Na koszty pozwanej składa się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 7 200,00 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz uiszczona zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych w wysokości 1 000,00 zł. Razem poniesione koszty dały kwotę 18 434,00 zł. Biorąc pod uwagę fakt, że pozwana poniosła w toku postępowania koszty w łącznej wysokości 8 217,00 zł, należało zasądzić od niej na rzecz powoda kwotę 7 912,75 zł, o czym Sąd orzekł w pkt. 4 wyroku.

Orzeczenie w pkt. 5 wyroku uzasadnia art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych, zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie do rozliczenia niepokrytych kosztów sądowych odpowiednie zastosowanie miał przepis art. 100 k.p.c. W konsekwencji Sąd nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w G. kwotę 263,61 zł a od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w G. kwotę 1 845,26 zł tytułem zwrotu wydatków na opinię biegłych tymczasowo pokrytych ze środków Skarbu Państwa.

SSR Joanna Zachorowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE