UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w D. w pozwie z dnia 25 stycznia 2018 roku, skierowanym do Sądu Okręgowego w Płocku wniosła na podstawie art 484¹ § 2 k.p.c. i art 485 § 2 k.p.c. oraz art 98 k.p.c. o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, że pozwani W. W. i T. W. mają solidarnie zapłacić powódce z weksla kwotę 93.528,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od tej kwoty za okres od dnia 01 marca 2017r. do dnia zapłaty oraz z kosztami postępowania nakazowego według norm przepisanych - w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty. W razie wniesienia przez pozwanych w terminie zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty wniosła o orzeczenie wyrokiem, że Sąd utrzymuje nakaz zapłaty w mocy oraz zasądza od pozwanych na rzecz powódki koszty procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, iż jest posiadaczem weksla własnego wystawionego przez W. W. na kwotę 207.040,37 zł, płatnego w dniu 09.10.2015r w siedzibie powódki w D., który to weksel został poręczony przez pozwanego T. W.. Weksel ten zabezpieczał roszczenie powódki z tytułu pożyczki w kwocie 300.000,00 zł udzielonej przez powódkę w ramach obrotu gospodarczego pozwanej na podstawie umowy pożyczki nr (...)/10 z dnia 29.07.2013r, która to umowa została następnie zmieniona aneksem nr 1 z dnia 03.09.2013r. Do weksla została wystawiona deklaracja wekslowa. Ponieważ pożyczka nie została spłacona w terminie powódka w dniu 07.09.2015r wypowiedziała tę umowę pożyczki, a następnie w dniu 25.09.2015r wypełniła w.w weksel, zgodnie z deklaracją na sumę odpowiadającą aktualnej kwocie długu wekslowego i wezwała pozwanych pismami z dnia 25.09.2015r do zapłaty tego długu. Na wniosek pozwanej podpisana została w dniu 17.12.2015r umowa ugody, która przewidywała spłatę zadłużenia w ratach w okresie od stycznia 2016r do września 2016r. Ponieważ pozwani ponownie dokonywali spłat nieregularnie i ostatecznie nie spłacili tego zadłużenia, strony ponownie podjęły negocjacje zmierzające do ponownego rozłożenia zadłużenia na raty. Ich efektem była kolejna umowa ugody z dnia 28.12.2016r, która przewidywała spłatę zadłużenia w ratach w okresie od stycznia do października 2017 roku. Również w tym przypadku pozwani dokonywali nieregularnych wpłat, ostatniej w dniu 28.02.2017r i ostatecznie nie spłacili tego zadłużenia w terminie ustalonym w ugodzie. Po rozliczeniu wszystkich wpłat, również tych dokonanych na podstawie umów ugód, pozostało jeszcze do spłaty zadłużenie w kwocie93.528,07 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od tej kwoty za okres od dnia 01 marca 2017 roku, stąd też żądanie pozwu (k. 3 - 4).

W dniu 09 lutego 2018 roku Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie sygn. akt I Nc (...) uwzględnił żądanie powód w całości i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla (k. 38).

Nakaz ten, po prawomocnym odrzuceniu zarzutów pozwanej, jest prawomocny w stosunku do pozwanej Ż. W..

W ustawowym terminie zarzuty od tegoż nakazu zapłaty wniósł pozwany T. W., który to wniósł o uchylenie wydanego nakazu zapłaty oraz oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazał, iż w jego ocenie zobowiązanie wekslowe nie istnieje. Podniósł, iż wystawiony weksel był wekslem in blanco. A zatem do jego wypełnienia musi istnieć stosunek prawny według którego weksel można uzupełnić. W sprawie niniejszej weksel zabezpieczał stosunek podstawowy, którym była umowa pożyczki, co wynika z deklaracji wekslowej. Stron tymczasem nie łączy już umowa pożyczki, wątpliwa jest zatem możliwość dochodzenia roszczenia na podstawie zobowiązania wekslowego. Po pierwsze powód wypowiedział tę umowę. Po drugie strony zawarły umowę ugody, czyniąc sobie wzajemne ustępstwa i zmieniając łączący je stosunek. Skoro zatem strony ułożyły swój stosunek na nowo to wygasły dotychczasowe zabezpieczenia, co skutkuje niemożliwością dochodzenia roszczeń z weksla. Nadto pozwany wskazał, iż powód nie uwzględnił dokonanego przewłaszczenia pojazdu zgodnie z zawartą między stronami ugodą. Skoro zatem pozwany w wykonaniu zabezpieczenia zgodnie z umową złożył oświadczenie o przewłaszczeniu pojazdu to zasadnym jest pytanie, czy nie został już zaspokojony, bowiem własność pojazdu przeszła na powoda (k. 40 - 41).

Powódka w piśmie procesowym z dnia 19 kwietnia 2018 roku podtrzymała swoje stanowisko w sprawie, podnosząc, iż wypowiedzenie umowy pożyczki, dopiero otworzyło powódce możliwość wypełnienia weksla, a zobowiązanie objęte przedmiotem sporu jest cały czas zobowiązaniem wynikającym z tego tytułu, zaś umowy ugody dotyczyły jedynie ustalenia przez strony nowych warunków jego spłaty oraz uzyskania przez powódkę dodatkowego zabezpieczenia. Odnosząc się do kwestii przewłaszczenia samochodu powódka wskazała, iż powód nie zaspokoił się z tego zabezpieczenia, bowiem pozwany, mimo wezwania go przez powódkę w dniu 11 grudnia 2017r odmówił wydania powódce przewłaszczonego samochodu M. (...) nr rej. (...). Zgodnie zaś z § 10 ust 1 umowy przewłaszczenia z dnia 28.11.2016r w przypadku nie spłacenia zadłużenia z tytułu pożyczki w terminie, powódka jest uprawniona do zażądania protokolarnego wydania przedmiotu przewłaszczenia w celi zaspokojenia się z niego w drodze przejęcia tego przedmiotu, jego sprzedaży, najmu, wydzierżawienia lub oddania do odpłatnego korzystania przez osobę trzecią. Z kolei § 10 ust 3 umowy wprost stanowi, że zaspokojenie roszczeń powódki z przedmiotu przewłaszczenia następuje dopiero w dacie uzyskania środków pieniężnych. W sprawie niniejszej takowe zaś nie zostały uzyskane z uwagi na odmowę wydania przez pozwanego pojazdu (k. 61 - 61v).

Na rozprawie w dniu 11 marca 2019 roku powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, a pozwany oraz jego pełnomocnik nie stawili się (k. 82).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

29 lipca 2013 roku została zawarta umowa pożyczki nr (...)/10 pomiędzy (...) Spółką Akcyjna z siedzibą w D., jako pożyczkodawcą, a W. Ż. W., jako pożyczkobiorcą. Zgodnie z tą umową powódka udzieliła pozwanej pożyczkę w kwocie 300.000,00 zł na okres 60 miesięcy tj. od 29.07.2013r do 28.07.2018r z przeznaczeniem na zakup lokalu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i jego wyposażenie. Prawnym zabezpieczeniem tejże pożyczki był m.in. weksel własny in blanco pożyczkobiorcy oraz poręczenie wekslowe współmałżonka pożyczkobiorcy - T. W. (umowa pożyczki - k. 14 - 16, aneks - k. 17).

Zgodnie z podpisaną w dniu 29 lipca 2013 roku przez pożyczkobiorcę oraz jego współmałżonka deklaracją wekslową pożyczkodawca nabył prawo do wypełnienia składanego weksla na sumę odpowiadającą wymagalnemu zadłużeniu pożyczkobiorcy łącznie z odsetkami i kosztami oraz opatrzenia tego weksla datą wystawienia i terminem płatności według swego uznania, zawiadamiając o tym fakcie pożyczkobiorcę i poręczyciela (deklaracja wekslowa - k. 18).

Ż. W. nie regulowała na bieżąco rat pożyczki, na skutek czego powstało z tego tytułu przeterminowane zadłużenie w kwocie 31.360,84 zł. W związku z powyższym w dniu 17 września 2015 roku (...) S.A. w D. wypowiedziała umowę pożyczki nr (...)/10 z zachowaniem 14 dniowego terminu wypowiedzenia. Jednocześnie pismem z tej samej daty powódka wezwała pozwanego do spłaty wymagalnego na ten dzień zadłużenia, informując jednocześnie o wypowiedzeniu poręczonej przez niego umowy pożyczki. Na dzień wypowiedzenia zadłużenie pozwanej z tego tytułu wynosiło 206.562,21 zł (wypowiedzenie umowy - k. 19, pismo z dnia 07.09.2015r - k. 20).

W dniu 25 września 2015 roku (...) S.A. w D. wypełniła złożony przez W. W., a poręczony przez T. W. weksel własny in blanco opatrując go datą wystawienia 25 września 2015 roku, datą płatności 09 października 2015 roku, miejscem płatnoścu D. oraz wymagalnego zadłużenia 207.040,37 zł (weksel własny in blanco - k. 8).

Pismami z dnia 25 września 2015 roku powódka poinformowała pozwanych i wypełnieniu w/w weksla, dacie jego wypełnienia, kwocie którą wpisano i ustalonym terminie płatności, wzywając jednocześnie do zapłaty długu wekslowego w w.w kwocie (pisma z dnia 25.09.2015r z potwierdzeniami nadania - k. 21 - 25).

W dniu 17 grudnia 2015 roku została zawarta umowa ugody pomiędzy (...) S.A. w D., a pozwanymi, jako dłużnikami. W umowie tej dłużnicy oświadczyli, iż na dzień zawarcia umowy są winni powódce kwotę 179.897,47 zł, wliczając w odsetki i uznali swój dług, a następnie zobowiązali się do jego spłaty w ratach do dnia 31 września 2016 roku. Prawnym zabezpieczeniem tejże umowy ustanowiono przewłaszczenie samochodu osobowego M. (...) rok. prod. 2007 nr rej. (...) (umowa ugody - k. 26 - 28).

Pozwani ponownie popadli w opóźnienie w płatności rat wynikających z w/w umowy ugody. Ponownie strony podjęły rozmowy w celu ugodowego rozwiązania sytuacji i ich efektem była zawarta w dniu 28 grudnia 2016 roku w D. umowa ugody. W umowie tej pozwani, jak dłużnicy uznali swoje zadłużenie wobec powódki w kwocie 106.838,32 zł i zobowiązali się do jego spłaty wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych naliczanymi od kwoty długu głównego za okres od dnia 29 grudnia 2016 roku do dnia faktycznej spłaty w miesięcznych ratach, zgodnie z załączonym do umowy harmonogramem tj. do dnia 31 października 2017 roku. Ponownie prawnym zabezpieczeniem tejże umowy ustanowiono przewłaszczenie samochodu osobowego M. (...) rok. prod. 2007 nr rej. (...) (umowa ugody wraz z załącznikiem - k. 29 - 31).

Tego samego dnia strony zawarły również odrębną umowę przewłaszczenia, zgodnie z którą T. W. i W. W. w celu zabezpieczenia wierzytelności powódki wynikającej z umowy ugody z dnia 28 grudnia 2016 roku przenieśli na powódkę udział w wysokości 49/100 w prawie własności samochodu osobowego M. (...) rok. prod. 2007r nr rej. (...) o szacunkowej wartości 22.000,00 zł. Zgodnie z umową przewłaszczający zatrzymał samochód w swoim posiadaniu w charakterze biorącego w używanie. Strony ustaliły, iż w razie nie spłacenia w całości lub w części zadłużenia wynikającego z umowy ugody z należnymi odsetkami i kosztami w terminie, Agencja może zażądać według swego wyboru protokolarnego wydania samochodu w terminie 14 dni od daty otrzymania przez przewłaszczającego pisemnego wezwania w celu zaspokojenia się z przedmiotu przewłaszczenia w drodze przejęcia rzeczy do majątku Agencji, jego sprzedaży, wynajęcia, wydzierżawienia lub oddania do odpłatnego korzystania z rzeczy przez osobę trzecią. Ustalenie wartości przedmiotu przewłaszczenia, ceny sprzedażnej, czynszu najmu lub dzierżawy miało nastąpić na podstawie porozumienia agencji z przewłaszczającym, a w razie braku porozumienia na podstawie wyceny niezależnego biegłego powołanego przez Agencję z uwzględnieniem cen rynkowych, albo w drodze publicznego przetargu, licytacji lub na giełdzie. Zaspokojenie Agencji miało nastąpić w dacie uzyskania środków pieniężnych (umowa przewłaszczenia - k. 62 - 63).

Pozwani nie wywiązali się ze swojego zobowiązania i nie spłacili w/w zadłużenia w terminie zgodnie z harmonogramem. Pismem z dnia 02 listopada 2017 roku powódka wezwała pozwanych do spłaty długu wekslowego w kwocie 93.528,07 zł wraz z ustawoymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od tej kwoty za okres od dnia 01 marca 2017 roku do dnia zapłaty. Z tego tytułu na dzień 25 stycznia 2018 roku pozostała do spłaty kwota 93.528,07 zł kapitału (wezwania do zapłaty - k. 33 - 34, rozliczenie spłat - k. 32).

Samochód osobowy M. (...) będący przedmiotem przewłaszczenia nie został przez pozwanych wydany powódce na jej wezwanie. W związku z powyższym nie został on przez nią przejęty, sprzedany, wydzierżawiony, oddany do używania i w związku z powyższym powódka nie uzyskała z tego tytułu żadnych środków pieniężnych (okoliczność przyznana).

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwany za wyjątkiem podniesienia kwestii zarzutów związanych z rozliczeniem samochodu osobowego oraz zakwestionowaniem ważności zobowiązania wekslowego, w żaden sposób nie zakwestionował przytoczonych przez powódkę w pozwie oraz w piśmie z dnia 19 kwietnia 2018 roku okoliczności faktycznych, a zatem możliwe było jego ustalenie również w oparciu o treść art 230 k.p.c. Jednakże powyższe ustalenia znalazły również swoje potwierdzenie w przedłożonych przez powódkę dowodach z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w pełni podlegało uwzględnieniu przez Sąd.

Powód w sprawie niniejszej skierował swoje roszczenie wobec pozwanego T. W., jako poręczyciela wekslowego weksla własnego wystawionego przez Ż. W., stanowiącego zabezpieczenie umowy pożyczki zawartej między powodem, a wystawcą weksla, przedkładając jednocześnie Sądowi ten weksel.

Bezsporne między stronami były okoliczności związane z zawarciem umowy pożyczki, okoliczności udzielenia zabezpieczeń, w tym również związane z wystawieniem przez pozwaną na rzecz powódki weksla i poręczeniem go przez pozwanego. Bezsporna była również treść deklaracji wekslowej oraz wzajemne zobowiązania stron wynikające z tego tytułu. Nie było również sporu między stronami, co do okoliczności związanych z samym wypowiedzeniem umowy pożyczki, uzupełnieniem przez powódkę weksla i przedstawieniem go do wykupu wystawcy oraz poręczycielowi. W zakresie wysokości sumy wekslowej również nie było między stronami sporu. Bezsporne były również okoliczności związane z zawieranymi między stronami dwoma umowami ugody, ich brakiem realizacji w umówionych terminach oraz powstaniem zadłużenia po stronie pozwanych. W tym zakresie pozwany zakwestionował wysokość zadłużenia, ale odnosząc powyższe do braku uwzględnienia przez powoda umowy przewłaszczenia pojazdu na zabezpieczenie.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na to, iż postępowanie niniejsze toczy się w postępowaniu nakazowym i to jeszcze z weksla, a zatem to pozwanego obciąża obowiązek udowodnienia podnoszonych przez niego okoliczności, w szczególności tych dotyczących stosunku podstawowego, który weksel zabezpiecza. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 22 lipca 2014 roku sygn. akt I ACa 140/14 w postępowaniu nakazowym, w jego fazie zapoczątkowanej wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty, dochodzi do przerzucenia ciężaru dowodu na stronę pozwaną.

Pozwany w sprawie niniejszej podniósł w zarzutach, iż zobowiązanie wekslowe wygasło po pierwsze na skutek wypowiedzenia umowy pożyczki, a po drugie na skutek zawarcia przez strony umów ugody. Twierdzenia te są oderwane od zasad obowiązujących w polskim porządku prawnym. Jeśli chodzi o pierwsze z nich to kłóci się ono z podstawowymi zasadami prawa, znanymi większości studentów prawa. Gdyby przyjąć, iż na skutek wypowiedzenia umowy pożyczki wygasają udzielone zabezpieczenia, w tym wygasa zobowiązanie wekslowe, to jaki sens i cel byłby tych zabezpieczeń. Nadto stoi to wprost w opozycji do treści deklaracji wekslowej. Przecież dopiero w momencie powstania wymagalnego zadłużenia powódka nabyła prawo do wypełnienia weksla. Pozwany nie rozróżnia tak podstawowych instytucji prawa jak odstąpienie od umowy od jej wypowiedzenia. Jedynie w tym pierwszym przypadku, pod warunkiem jej skuteczności dochodzi do baku zobowiązania z umowy. W drugim wypowiedzenie umowy nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania z tejże umowy. Wręcz przeciwnie dłużnik z tego tytułu ponosi odpowiedzialność za skutki niewykonania swego zobowiązania. Kwestie te może regulować bezpośrednio umowa, mogą one wynikać z przepisów regulujących dany rodzaj zobowiązania (np. przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy pożyczki), aż wreszcie mogą wynikać z ogólnych przepisów zobowiązaniowych (np. art 471 k.c.). Wypowiedzenie umowy pożyczki nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania z niej.

Jeżeli chodzi o drugą z podniesionych kwestii, tj. wygaśnięcie tego zobowiązania na skutek zawarcia umów ugody, to zarzut ten również jest bezpodstawny. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2008 roku sygn. akt II CSK 98/08 ugoda może prowadzić do zmodyfikowania treści łączącego strony stosunku prawnego (np. zmniejszenia rozmiaru długu), natomiast samo jej zawarcie pozostaje bez wpływu na istnienie stosunku prawnego. Dopiero wykonanie ugody, tak jak każde wykonanie zobowiązania, prowadzi do wygaśnięcia stosunku prawnego łączącego strony (chyba że co innego wynika z treści ugody). Dalej należy przytoczyć, za Sądem Apelacyjnym w Krakowie: ugoda nie powołuje nowego stosunku prawnego, a jedynie zmienia stosunek już istniejący. Tak więc - co do zasady - nie może ona stanowić całkowicie nowej podstawy ustalonych już praw i obowiązków. Wyjątkowo dopuszcza się możliwość kwalifikowania ugody jako umowy nowacyjnej, gdy z jednoznacznych ustaleń wynikać będzie, że w ramach wzajemnych ustępstw w zakresie istniejącego pomiędzy stronami stosunku prawnego, dłużnik zobowiązał się - za zgodą wierzyciela - spełnić inne świadczenie, albo nawet to samo świadczenie, ale z innej podstawy prawnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnie 25 lutego 2016 roku sygn. akt I ACa 1670/15). W sprawie niniejszej ugody zawarte między stronami dotyczyły tylko jednego elementu tj. ustalenia warunków spłaty zadłużenia pozwanych wynikającego z zawartej między powódką, a pozwaną umowy pożyczki. Umowy te nie stanowiły nowacji. W ich treści nie ma żadnych oświadczeń stron, które pozwoliłyby postawić tezę, iż jest to nowe zobowiązanie. Wręcz przeciwnie dłużnicy w oświadczeniu zawartym w tej ugodzie wprost złożyli oświadczenie o uznaniu swego długu wobec powódki. Dług ten musiał wynikać z umowy pożyczki, bowiem nie było żadnego innego stosunku prawnego między stronami, który mógłby taki dług wykreować. A zatem podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż zobowiązanie wekslowe pozwanych jest ważne i tym samym powódka ma prawo dochodzić jego realizacji.

Odnosząc się z kolei do podniesionego przez pozwanego zarzutu nieuwzględnienia przewłaszczenia na zabezpieczenie, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż to rolą pozwanego było udowodnię swoich twierdzeń w tym zakresie. Tymczasem pozwany nawet tych twierdzeń nie sformułował dostatecznie. Nie wskazał o jaką kwotę zadłużenie jego wobec powódki winno być zmniejszone z uwagi na to przewłaszczenie. Nie udowodnił, iż miały miejsce zdarzenia warunkujące możliwość uwzględnienia przez powódkę wartości przewłaszczonego pojazdu. Wręcz przeciwnie, nie odniósł się do twierdzeń powódki, które w ten sposób przyznał na zasadzie art 230 k.p.c., iż samochód nie został powódce wydany oraz iż powódka nie uzyskała żadnych środków finansowych z tego tytułu. Zgodnie zaś z jednoznacznym zapisem umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie (§ 10 ust 3 - k. 63), dopiero w tym momencie powódka miała prawo zmniejszyć zadłużenie pozwanych z tytułu umowy ugody, a w konsekwencji powyższego z umowy pożyczki.

Zgodnie z treścią art 30 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe (Dz.U.2016.160 j.t.) zapłatę wekslu można zabezpieczyć poręczeniem wekslowem (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Zgodnie z treścią art 32 w/w ustawy poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej. W sprawie niniejszej, jak wskazano wyżej wszystkie kwestie związane z samym udzieleniem poręczenia przez pozwanego są bezsporne i bez wątpienia poręczenie jest poręczeniem ważnym i skutecznym. Weksel został przedstawiony do wykupu i z tego tytułu pozostała jeszcze do spłaty kwota objęta pozwem.

W zakresie dotyczącym zasądzonych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, należy podzielić wszystkie przytoczone w tym zakresie przez powódkę argumenty. Podstawą prawną takiego rozstrzygnięcia jest art 48 pkt 2 ustawy prawo wekslowe w zw. z art 4 pkt 3, 4a i 7 ust 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Wreszcie wskazać należy, iż taka wysokość tychże odsetek wynika również z § 3 umowy ugody z dnia 28 grudnia 2016 roku (k. 29v).

Stąd też Sąd stosownie do treści art 496 k.p.c. w punkcie I. sentencji wyroku utrzymał w całości nakaz zapłaty wydany w sprawie niniejszej. Na koszty zasądzone nakazem zapłaty złożyły się: opłata sądowa od pozwu - 1.170,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym - 3.600,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17,00 zł

W punkcie II. sentencji wyroku Sąd zasądził dodatkowo od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800,00 zł tytułem dalszej części zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowił § 2 pkt 6 w zw. z § 3 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Wynagrodzenie pełnomocnika zgodnie z w/w przepisami winno wynosić 5.400,00 zł. W utrzymanym w mocy nakazie zapłaty Sąd zasądził stosownie do § 3 ust 1 pkt 6 w.w rozporządzenia kwotę 3.600,00 zł. W tej sytuacji na obecnym etapie postępowania należało zasądzić jeszcze brakującą kwotę 1.800,00 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

Przewodniczący:	SSO Łukasz Wilkowski
Protokolant:	st. sekr sąd. Justyna Wieteska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE