UZASADNIENIE

30 sierpnia 2018 roku wnioskodawczyni R. G. wniosła o stwierdzenie nabycia przez S. Z. z dniem 1 października 2000 roku (przy przyjęciu dobrej wiary) lub z dniem 1 października 2005 r. (przy przyjęciu złej wiary) przez zasiedzenie własności nieruchomości oznaczonej numerem działki (...), położonej w K., dla której Sąd Rejonowy w Nysie prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) oraz o zabezpieczenie wniosku poprzez wpisanie w dziale III księgi wieczystej prowadzonej w Sądzie Rejonowym w Nysie KW nr (...) ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu. Wnosiła także o zasądzenie na jej rzecz od uczestnika Gminy K. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Jako wartość przedmiotu sporu podała kwotę 6400 zł.

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni podała, że 10 stycznia 1964 r. doszło do wydania decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w N. o nr (...).I-12/219/63, zgodnie z którą A. Z. nabyła na własność nieruchomość położoną w K. przy ul. (...) nr ewidencyjny działki (...). Od tamtej pory A. Z. stała się samoistnym posiadaczem nieruchomości – jej właścicielem. 11 sierpnia 1975 r. doszło do zawarcia wstępnej umowy na realizację budowy dwóch garaży, które miały się łączyć jedną ścianą z budynkiem mieszkalnym istniejącym już na tej nieruchomości. (...) Zespół Usług (...) w N. sporządził ustalenia wstępne, do których dołączono wszelkie pomiary oraz mapkę ewidencyjną obrazującą stan posiadania właścicielki oraz położenie projektowanych obiektów. W punkcie II opisu technicznego wskazano, że dobudowę garaży zaprojektowano do istniejącego budynku mieszkalnego na działce stanowiącej własność inwestora – A. Z.. 18 lutego 1977 r. doszło do spisania aktu darowizny u notariusza W. G. (1), który zarejestrowany został pod nr rep. A 1675/77, gdzie A. Z. darowała S. Z. cały majątek, w skład którego wchodziła nieruchomość położona w K. o nr ewidencyjnym 80. W § 1 aktu w ostatnim akapicie opisano, że w skład nieruchomości wchodzi także dobudowany garaż. 13 lipca 2016 r. doszło do stwierdzenia nabycia spadku po S. Z. przez Sąd Rejonowy w Nysie w sprawie (...) w ten sposób, że do spadku po nim powołani zostali wnioskodawczyni R. G. i R. Z.. Umową o dział spadku z 2 października 2017 r. sporządzoną przed notariuszem D. S. (1) R. G. stała się wyłączną właścicielką przedmiotowej nieruchomości. C. do 2013 r. Gmina K. uważała spadkodawcę S. Z. za właściciela całej działki nr (...) (wcześniej nr 80). Wynikało to chociażby z wywiadu terenowego geodety D. S. (2), gdzie wprost oznaczono działkę z garażami jako 463. Z niewiadomych przyczyn gmina ogłosiła przetarg na działkę na której położone są przedmiotowe garaże oraz wjazd na nieruchomość. Wnioskodawczyni podniosła, że posiadanie przez spadkodawcę conajmniej do 2013 r. miało charakter dobrej wary, gdyż przez cały ten okres spadkodawca był przekonany, że jest właścicielem całości.

W odpowiedzi na wniosek z 5 grudnia 2018 roku (k. 57-59) uczestniczka postępowania Gmina K. , uznała wniosek za zasadny w zakresie części działki (...) położonej w K. (objętej księgą wieczystą (...)) w granicach jej zabudowania boksami garażowymi oraz wniosła o oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia w pozostałym zakresie. Domagała się również zasądzenia na rzecz uczestniczki Gminy K. kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowiska uczestniczka podała, że bezsporne jest posiadanie przez wnioskodawczynię części działki gruntu nr (...) położonej w K. (objętej księgą wieczystą (...)) w granicach jej zabudowania boksami garażowymi. Wnioskodawczyni nie wykazała bowiem w sposób jednoznaczny iż posiadanie samoistne dotyczyło całej tej działki. Do roku 2013 działka, która obecnie nosi nr (...) stanowiła działkę o numerze (...) na której posadowione były nie tylko boksy garażowe, ale też kiosk spożywczy. Pismem 4 stycznia 2018 r. wnioskodawczymi zwróciła się do burmistrza Gminy K. o sprzedaż działki w trybie bezprzetargowym. Gmina przychyliła się wniosku i ogłosiła przetarg ograniczony wyłącznie do właścicieli działki nr (...). Wnioskodawczyni nie przystąpiła do przetargu.

Na rozprawie 16 stycznia 2019 r. (k. 89)wnioskodawczynipodtrzymała żądanie wniosku w całości.

Na rozprawie 16 stycznia 2019 r. (k. 91) Sąd postanowił wezwać do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania R. Z. tj. drugiego ze spadkobierców S. Z..

Na rozprawie 6 marca 2019 r. (k. 95/II, 96) wnioskodawczyni i uczestnik R. Z. domagali się stwierdzenia zasiedzenia na rzecz S. Z. jak we wniosku.

Na rozprawie dnia 6 marca 2019 r. (k. 95/II, 96) uczestniczka Gmina K. wniosła jak w odpowiedzi na wniosek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Działka nr (...) o pow. 0,0190 ha położona w K., gmina K., powiat (...), województwo (...), widnieje w ewidencji gruntów oraz w prowadzonej dla niej księdze wieczystej nr (...) jako własność Gminy K.. W ewidencji gruntów oraz księdze wieczystej działka ta widnieje jako inne tereny zabudowane. Gmina K. nabyła tę działkę na podstawie decyzji komunalizacyjnej Wojewody (...). Działka nr (...) powstała z podziału działki nr (...) na podstawie ostatecznej decyzji Burmistrza K. z 3 października 2013 r. o zatwierdzeniu podziału działki nr (...). W ramach procedury podziału działki prace geodezyjne wykonywał geodeta uprawniony D. S. (2).

Dowód: decyzja Burmistrza K. z 3 października 2013 r. k. 62; wykaz zmian danych ewidencyjnych k. 63-64; wykaz synchronizacyjny k. 65; mapa projektu podziału k. 66; protokół graniczny k. 67-70; protokół badania księgi wieczystej k. 71, wypis z rejestru gruntów k. 72-73; postanowienie Burmistrza K. z 17 lipca 2013 r. 74-76; wstępny projekt podziału działki nr (...) k. 77; zarządzenia Burmistrza K. z 14 czerwca 2013 r. k. 78.

10 stycznia 1964 r. doszło do wydania decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w N. o nr (...).I-12/219/63, zgodnie z którą Skarb Państwa postanowił sprzedać na własność A. Z. nieruchomość położoną w K. przy ul. (...) nr ewidencyjny działki (...) wraz z położnym na tej działce domem jednorodzinnym. Do sprzedaży tej nieruchomości na rzecz A. Z. doszło na podstawie umowy sprzedaży z 29 czerwca 1964 r. Od tamtej pory A. Z. stała się właścicielem nieruchomości w K. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Państwowe Biuro Notarialne w N.. 8 lipca 1975 r. doszło do zawarcia umowy między A. Z., a (...) Zespołem Usług (...) na realizację budowy dwóch garaży, które miały się łączyć jedną ścianą z budynkiem mieszkalnym istniejącym już na tej nieruchomości. (...) Zespół Usług (...) w N. sporządził ustalenia wstępne, do których dołączono wszelkie pomiary oraz mapkę ewidencyjną obrazującą stan posiadania właścicielki oraz położenie projektowanych obiektów. W punkcie II opisu technicznego wskazano, że dobudowę garaży zaprojektowano do istniejącego budynku mieszkalnego na działce stanowiącej własność inwestora – A. Z.. 18 lutego 1977 r. doszło do spisania aktu darowizny u notariusza W. G. (1) w Państwowym Biurze Notarialnym w N., który zarejestrowany został pod nr rep. A 1675/77, gdzie A. Z. darowała S. Z. cały majątek, w skład którego wchodziła nieruchomość położona w K. o nr ewidencyjnym 80, objęta księgą wieczystą Kw nr (...) prowadzoną przez Państwowe Biuro Notarialne w N.. W § 1 aktu w ostatnim akapicie opisano, że w skład nieruchomości wchodzi także dobudowany garaż, kryty dachówką. 13 lipca 2016 r. doszło do stwierdzenia nabycia spadku po S. Z. przez Sąd Rejonowy w Nysie w sprawie (...) w ten sposób, że do spadku po nim powołani zostali wnioskodawczyni R. G. i R. Z. po 1/2 każdy z nich z dobrodziejstwem inwentarza. Umową o dział spadku z 2 października 2017 r. sporządzoną przed notariuszem D. S. (1) ((...) R. G. stała się wyłączną właścicielka nieruchomości objętej księgą wieczystą (...).

Dowód: mapa wywiadu terenowego k. 16; decyzja Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w N. z 10 stycznia 1964 r. k. 19-22; ustalenia wstępne, metryka projektu z 10 sierpnia 1975 r., planu realizacyjny k. 23-28, wypis aktu notarialnego z 18 lutego 1977r.(...) sporządzonego w Państwowym Biurze Notarialnym w N. k. 29-31; odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Nysie z 13 lipca 2016 r. sygn.(...). 32; wydruk aktualnej treści księgi wieczystej (...) k. 33-35; wypis aktu notarialnego rep. A (...) sporządzonego przed notariuszem D. S. (1) prowadzącym Kancelarię Notarialną w N. k. 36-42.

Garaże na działce nr (...) zostały wybudowane przez A. Z. przed podarowaniem nieruchomości stanowiącej działkę (...) (uprzednio 80) S. Z. ponieważ A. Z. kupiła S. Z. samochód. Przez działkę (...) A. Z. i S. Z. dochodzili do garaży, na działce tej znajdowały się też chlewiki rozebrane na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Garaż był budowany przez S. Z., któremu pomagał w tym brat R. Z.. Do czasu kiedy S. Z. miał samochód (...) był on przez niego trzymany w wybudowanych garażach, później S. Z. wynajmował garaż jakiejś kobiecie. Obecnie garaż stoi pusty. 18 lat temu uczestnik R. Z. na prośbę brata S. Z. naprawiał dach garażu. Działka (...) na której znajdowały się garaże była ogrodzona. Zarówno A. Z., S. Z., J. M., wnioskodawczyni, jej mąż W. G. (2) oraz brat – uczestnik R. Z. byli przekonani, że działka na której znajdują się garaże oraz teren obok nich były własnością A. Z., a następnie S. Z. na podstawie umowy sprzedaży zawartej ze Skarbem Państwa.

Dowód: fotografie z Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii k. 82-87; zeznania świadków: W. G. (2) 90, 97, J. M. k. 91, 97; przesłuchanie wnioskodawczyni k. 94/II-95, 96; przesłuchanie uczestnika R. Z. k. 95, 96.

Wnioskodawczyni R. G. dowiedziała się o tym, że działka na której stoją garaże i przylegająca do nich tj. działka nr (...) nie były własnością brata S. Z. od Burmistrza K. po 2013 roku. Po otrzymaniu tej wiadomości pismem 4 stycznia 2018 r. wnioskodawczymi zwróciła się do Burmistrza Gminy K. o sprzedaż działki w trybie bezprzetargowym. Gmina przychyliła się wniosku i ogłosiła przetarg ograniczony wyłącznie do właścicieli działki nr (...). Termin przetargu wyznaczono na 27 lipca 2018 r. Wnioskodawczyni jako właścicielka tej działki nie przystąpiła do przetargu. Wnioskodawczyni dowiedziała się bowiem, że działkę można zasiedzieć.

Dowód: zeznania świadka W. G. (2) 90, 97; przesłuchanie wnioskodawczyni k. 94/II-95, 96; regulamin przetargu ustnego ograniczonego k. 17 ; wyrys z mapy ewidencyjnej k. 18.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek zasługuje na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony, opisanych dokładnie wyżej pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. Autentyczność tych dokumentów nie została zakwestionowana skutecznie przez strony postępowania. Sąd oparł się także na dowodzie z przesłuchania wnioskodawczyni R. G., uczestnika R. Z. oraz zeznaniach świadków W. G. (2) oraz J. M., których zeznania korespondowały ze sobą w zakresie faktu dysponowania działką (...) przylegającą do działki nr (...) przez A. Z. oraz jej syna S. Z. od podpisania umowy sprzedaży działki nr (...) (obecnie 463) ze Skarbem Państwa tj. 29 czerwca 1964 r. Świadkowie i strony zgodnie podali, że A. Z. oraz S. Z. korzystali z działki (...) i stanowiła ona jedną całość użytkowaną razem z działką (...). Tak jest do chwili obecnej. Fakt samoistnego posiadania działka został także wykazany w dokumentach tj. w ustaleniach wstępnych (...) Zespołu Usług (...) w N., metryce projektu oraz umowie darowizny z 18 lutego 1977 r. A. Z. zachowała się jak właściciel działki (...) budując na niej garaż na podstawie projektu. Z garażu tego, jak i przylegającej działki korzystał następnie jak właściciel S. Z..

Do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy mają zastosowanie przepisy art. 172 k.c., art. 176 k.c., art. 336 k.c., 337 k.c., 339 k.c., 340 k.c. oraz art. 9 i 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1990 nr 55 poz. 321). oraz art. 9 i 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1990 nr 55 poz. 321). Zgodnie z art. 9 powyższej ustawy do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. Natomiast zgodnie z art. 10 tejże ustawy, jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę.

Działka nr (...) położona w K. stanowiła uprzednio własność Skarbu Państwa, a zatem na mocy art. 177 k.c. w okresie od dnia 1 stycznia 1965 roku aż do dnia 30 września 1990 roku nie istniała możliwość jej zasiedzenia. Stąd też przy uwzględnieniu treści art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy – kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 ze zm) nie budzi wątpliwości, że zasiedzenie nieruchomości państwowych mogło rozpocząć swój bieg po 1 października 1990 roku. Wobec tego, że przedmiotowa nieruchomość została skomunalizowana, to w ślad za ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego należy przyjąć, że bieg zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości mógł się rozpocząć 27 maja 1990 r.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Paragraf 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Zgodnie z tym przepisem przesłanką zasiedzenia jest to, aby posiadanie było samoistne.

Przepis art. 336 k.c. stanowi, że posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Przepisy artykułów 339 k.c. i 340 k.p.c. ustanawiają domniemania. Zgodnie z przepisem art. 339 k.c. domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Zgodnie natomiast z przepisem art. 340 k.c. domniemywa się ciągłość posiadania. Niemożność posiadania wywołana przez przeszkodę przemijającą nie przerywa posiadania.

Sąd w sprawie o zasiedzenie jest obowiązany również do badania, czy nabycie posiadania przez wnioskodawcę nastąpiło w dobrej lub złej wierze. Od tego zależy bowiem czas potrzebny do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Posiadanie samoistne charakteryzuje się tym, że posiadacz włada rzeczą w takim zakresie, w jakim czyni to właściciel, wykorzystując taką faktyczną możliwość władania rzeczą, do jakiej właściciel jest uprawniony (orz. SN z 7 maja 1986 r. III CRN 60/86, OSNCP 9/87 poz. 138). Posiadaczem samoistnym jest tylko ten, kto rzeczą faktycznie włada z zamiarem władania dla siebie. Wola nie może być ukryta dla otoczenia – chodzi tu o jawny dla otoczenia, niedwuznaczny zamiar (patrz S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2003, s. 504-505).

Na wstępie należało ustalić, czy zostały spełnione przesłanki zasiedzenia opisane w art. 172 k.c. Przesłankami tymi są posiadanie samoistne przedmiotowej nieruchomości i upływ określonego czasu.

Rozpatrując pierwszą przesłankę, mianowicie samoistności posiadania, to należy zauważyć, że taką postać posiadania definiuje przepis art. 336 k.c., który stanowi, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel.

Jak się podnosi w doktrynie (Komentarz do art. 172 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001), stan posiadania współtworzą fizyczny element ( corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( animus) władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi). W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel”). Praktycznie zaś wypada kierować się - przy ustalaniu charakteru posiadania - manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza (por. J. Ignatowicz (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, t. I, Warszawa 1972, s. 770; J.St. Piątowski (w:) System..., s. 323; E. Skowrońska-Bocian (w:) Kodeks..., s. 436). Według zewnętrznych znamion zachowania posiadacza można oceniać zarówno corpus jak też animus possidendi.

Istotne znaczenie ma również rozpoznanie zdarzenia stanowiącego źródło nabycia posiadania. Wespół z dalszym zachowaniem posiadacza, manifestowanym na zewnątrz, pozwala określać rodzaj posiadania.

W szczególności można sądzić, że „objęcie we władanie na podstawie porozumienia stron, które w swej intencji zmierzało do przeniesienia własności, jednakże skutku tego nie osiągnięto z braku przesłanek wymaganych prawem (niezachowanie formy ad solemnitatem, braku zdolności do czynności prawnych itp.), świadczy z reguły o posiadaniu samoistnym” (zob. J.St. Piątowski (w:) System... , s. 323). Z drugiej strony, zawarcie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia itp., przesądza raczej o nabyciu posiadania zależnego. Trzeba jednak zważać na pozorne czynności prawne, ukrywające inny zamiar stron. Zawsze więc przydatna jest pilna obserwacja zewnętrznych znamion posiadania.

Źródłem nabycia posiadania może być również samodzielne („samowolne”) objęcie w posiadanie („zawłaszczenie”) cudzej nieruchomości. Tutaj ze szczególną mocą wypada obserwować zewnętrzne znamiona zawłaszczenia i dalszego posiadania nieruchomości dla odkrycia „władania rzeczą jak właściciel” albo niewystarczającego posiadania zależnego.

Generalnie zaś do szczególnej dociekliwości zmusza jeszcze fakt nieuhonorowania przez ustawodawcę zasady nemo sibi causam possessionis mutare potest . Może zatem posiadacz zależny według swego zamiaru jednostronnie przekształcić władanie cudzą rzeczą w posiadanie samoistne. Bez wątpienia zmiana charakteru posiadania powinna manifestować się na zewnątrz poprzez skonkretyzowane zachowanie posiadacza (zob. J.St. Piątowski (w:) System..., s. 323-324; S. Rudnicki , Komentarz..., s. 178-179; E. Skowrońska-Bocian (w:) Kodeks..., s. 436). Jedynie widoczna zmiana zachowania posiadacza będzie miarodajna dla otoczenia (i sądu orzekającego).

W sytuacji, jaka miała miejsce w niniejszej sprawie A. Z. oraz S. Z., który stał się właścicielem działki nr (...) (obecnie(...)) 18 lutego 1977 r. władali działką nr (...) jak samoistni posiadacze. Stan posiadania przez nich rzeczonej działki był niczym niezakłócony przez wyszczególnionego w ewidencjach i księdze wieczystej właściciela jakim był Skarb Państwa, a następnie Gmina K.. Rodzina Z. nigdy nie uzgadniała z przedstawicielami Skarbu Państwa, a później Gminy K. sposobu korzystania z przedmiotowej działki. Działka była użytkowana wspólnie z działką nr (...) (uprzednio 80).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że A. Z. stała się posiadaczem samoistnym działki nr (...) od momentu nabycia działki (...) od Skarbu Państwa tj. 29 czerwca 1964 r. Z powyższych względów należy skonstatować również, że Gminie K. nie udało się wymienionych wyżej domniemań obalić w toku postępowania. W szczególności nie udowodniono, iż Gmina K. jako prawny właściciel tej działki sprawowała nad nią w okresie od momentu użytkowania jej przez A. Z. i S. Z. jakiekolwiek władztwo.

Następnie należy podkreślić, iż po dokonaniu darowizny z 18 lutego 1977 r, S. Z. wstąpił po A. Z. w posiadanie samoistne tejże działki zgodnie z art. 341 zd. 1 k.c., który stanowi, że domniemywa się, że posiadanie jest zgodne ze stanem prawnym. Dotyczy to również posiadania przez poprzedniego posiadacza.

W tym miejsce należy zwrócić uwagę na przepis art. 176 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swojego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Natomiast art. 176 § 2 k.c. stanowi, że przepisy § 1 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza.

W nawiązaniu do powyższego, mając na uwadze treść powołanych przepisów, należy stwierdzić, iż 20 letni termin uzasadniający stwierdzenie zasiedzenia, który rozpoczął swój bieg w dniu 27 maja 1990 r. (przy skróceniu o maksymalny okres posiadania przed tą datą zakończył swój bieg z dniem 27 maja 2000 roku). Posiadaczem samoistnym działki nr (...) w tej dacie był S. Z., następnie zmarły. Sąd przyjął w niniejszej sprawie, że zasiedzenie nastąpiło w dobrej wierze, albowiem A. Z. po nabyciu działki nr (...) od Skarbu Państwa 29 czerwca 1964 r. pozostawała w przekonaniu, że jej część stanowi teren przyległy do budynku mieszkalnego. Została w tym utwierdzona przez fachowców sporządzających projekt budowy garaży, którzy wskazali, że garaże są budowane na działce stanowiącej własność A. Z..

Orzeczenie w przedmiocie kosztów uzasadnia przepis art. 520 § 3 k.p.c. Zasadniczo w postępowaniu nieprocesowym każdy uczestnik ponosi koszty związane ze swoim uczestnictwem w sprawie (art. 520 § 1 k.p.c.). Jednakże jak stanowi art. 520 § 3 k.p.c., jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy interesy obu strony pozostawały w sprzeczności ze sobą. Wnioskodawczyni wnosiła o stwierdzenie zasiedzenia działki nr (...), natomiast uczestnik Gmina K. domagał się uwzględnienia tego wniosku w niewielkiej części, a w pozostałym zakresie oddalenia tego wniosku. Uczestnik R. Z. zgodził się z wnioskiem. Z uwagi na to, iż wniosek wnioskodawczyni został w całości uwzględniony, to uczestnik Gmina K. zobowiązany był do zwrotu kosztów postępowania wnioskodawczyni. Na koszty postepowania złożyły się: koszty opłaty sądowej od wniosku w kwocie 1000 zł, kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 5 ust. 1 w zw. § 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.)

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 3 postanowienia uzasadnia przepis art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na powyższej podstawie, przy zastosowaniu 520 § 3 k.p.c., Sąd nakazał ściągnąć od uczestnika Gminy K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 1000 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od której wnioskodawczyni była zwolniona.

(...)
Z(...)
(...)

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE