Sygn. akt II K 971/17
Dnia 16 maja 2018 roku
Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski
Protokolant: sekr.sąd. Ewelina Mucha
przy udziale Agaty Ossowskiej - Asesora Prokuratury Rejonowej w Otwocku
po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 roku na posiedzeniu
sprawy D. K.
syna K. i T. z domu W., urodzonego w dniu (...) w W.
oskarżonego o to, że w dniu 03 listopada 2017 roku w O., woj. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w postaci mefedronu o wadze 0,40 grama netto oraz środek odurzający w postaci marihuany o wadze 0,43 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
I. uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 37a k.k. i wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
II. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego D. K. przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na k. 44 pod poz. 1-2;
III. przyznaje adw. M. W. od Skarbu Państwa kwotę 504 (pięciuset czterech) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu, którą poleca wypłacić po powiększeniu o podatek od towarów i usług;
IV. zwalnia oskarżonego D. K. od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt II K 971/17
Na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. ograniczono zakres uzasadnienia wyroku do rozstrzygnięcia o karze w związku z wydaniem wyroku w trybie art. 343 k.p.k.
D. K. został oskarżony o to, że w dniu 03 listopada 2017 roku w O., wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w postaci mefedronu o wadze 0,40 grama netto oraz środek odurzający w postaci marihuany o wadze 0,43 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Zgodnie z przepisem art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii odpowiedzialności karnej podlega ten, kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Przepis art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje nielegalne (czyli wbrew przepisom ustawy) posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, przy czym w ust. 1 określono typ podstawowy tego przestępstwa, w ust. 2 - typ kwalifikowany, w ust. 3 zaś - typ uprzywilejowany. W każdej swojej postaci jest to występek powszechny, formalny (bezskutkowy) i trwały. Przedmiotem ochrony komentowanego przepisu jest życie i zdrowie publiczne, jak również - w przypadku posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych - życie i zdrowie konkretnej osoby.
Znamię czasownikowe „posiadać" należy rozumieć jako faktyczne, choćby krótkotrwałe władztwo nad rzeczą. Jego synonimem jest słowo „mieć". Legalna definicja „posiadania" zawarta jest w art. 336 k.c., w którym stwierdza się, że „posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny)". Na gruncie prawa karnego znamię to występuje np. w art. 171 § 1, art. 202 § 3 i 4a, art. 263 § 3 k.k. oraz w art. 54 ust. 1 i art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (szerzej na ten temat A. Piaczyńska, Posiadanie jako znamię czynu zabronionego, Prok. i Pr. 2010, nr 7-8, s. 54-69; D. Wysocki, Pojęcie „posiadania" w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 12-13). Można przyjąć, że każde władanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową jest posiadaniem w rozumieniu przepisu art. 62 komentowanej ustawy (M. Maraszek, Glosa do uchwały składu 7 sędzów SN z 27 stycznia 2011 r., I KZP 24/10, LexPolonica nr 2448621, Lex/el. 2011).
Sąd rozstrzygając sprawę, uwzględnił złożony w trybie art. 335 § 2 k.k. wniosek o wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.
Sąd decydując o wymiarze kary kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. W tym zakresie baczył, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd uwzględnił również motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.
Sąd wymierzając karę oskarżonemu miał na względzie, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, ustalił z Prokuratorem wymiar kary, jak również treść opinii biegłych z której wynika, iż jest on osobą uzależnioną od środków odurzających, z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony był już karany, w tym również za czyn z art. 62 ust, 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zatem bezprawność takiego działania była mu znana wcześniej.
Sąd mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k. uznał, iż okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego sposób życia wskazują, że kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka jest adekwatna do winy oskarżonego i okoliczności popełnionego przez niego czynu oraz spełni cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie społecznego oddziaływania. Sąd uznał jednocześnie, iż orzeczona kara z uwagi na jej finansowy charakter w przypadku oskarżonego będzie na tyle dolegliwa, że odniesie wobec niego pozytywny skutek i będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego.
Wymierzając oskarżonemu karę grzywny, Sąd na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych Sąd wziął pod uwagę sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, prowadzi własną działalność gospodarczą, osiągając dochody wynoszące około 2500 złotych miesięcznie.
Na podstawie art. 70 ust. 7 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na k. 44 pod poz. 1-2 w postaci torebki foliowej z zawartością suszu roślinnego – marihuany o wadze 0,28 grama netto oraz torebki foliowej z zawartością białego proszku – mefedronu o wadze 0,22 grama netto.
Sąd zasądził na rzecz adw. M. W. kwotę 504 złotych, tytułem wynagrodzenia za świadczoną oskarżonemu nieopłaconą pomoc prawną, którą polecił wypłacić po powiększeniu o podatek od towarów i usług, według stawek wynikających z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa, mając na względzie, że dochody uzyskiwane przez oskarżonego pozwalają przyjąć, że nie byłby on w stanie ponieść kosztów procesu bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.