Sygn. akt II K 930/18
Dnia 29 marca 2019 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński
Protokolant: Bożena Oblińska
w obecności oskarżyciela Prokuratora : ---
po rozpoznaniu dnia 29 marca 2019 r. na posiedzeniu w L. sprawy :
O. C., syna G. i G. z d. G., urodzonego (...) w miejscowości Ż. – M.
oskarżonego o to, że :
w dniu 27 lipca 2016 roku w msc. O. gm. W. woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość, w wyniku czego na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowany przez M. P., a następnie uderzył przodem pojazdu w drzewo, powodując nieumyślnie wypadek, wskutek którego pasażerki samochodu m-ki R. (...) doznały następujących obrażeń ciała R. K. – stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, ostrej niewydolności oddechowej, rozległej rany skalpacyjnej głowy, złamania kręgosłupa w odcinku szyjnym – złamania wyrostka poprzecznego prawego C2, złamania obustronnego łuku C2, złamania wyrostka poprzecznego prawego C7, złamania obustronnego Łuku C7, kręgozmyku pourazowego C7- (...) i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu, S. G. – rozległej rany skalpacyjnej głowy okolicy ciemieniowo-potylicznej, złamania żeber IV, V, VI i VII po stronie prawej, wieloodłamowego złamania końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenia i krwiaka podudzia lewego i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, zaś O. M. – rany tłuczonej barku lewego i ręki lewej, złamania kości łonowej prawej i lewej, kości kulszowych i kości krzyżowej lewej skutkujących naruszeniem czynności narządów ciał na czas powyżej 7 dni,
tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
1. Oskarżonego O. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności;
2. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego O. C. kary pozbawienia wolności na okres próby 3 ( trzech ) lat;
3. na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego O. C. do przeproszenia pokrzywdzonych R. K., S. G. i O. M.;
4. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego O. C. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Sygn. akt II K 930/18
UZASADNIENIE ( w trybie art. 424 § 3 k.p.k. )
Oskarżony O. C. stanął po zarzutem iż w dniu 27 lipca 2016 roku w msc. O. gm. W. woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość, w wyniku czego na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowany przez M. P., a następnie uderzył przodem pojazdu w drzewo, powodując nieumyślnie wypadek, wskutek którego pasażerki samochodu m-ki R. (...) doznały następujących obrażeń ciała R. K. – stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, ostrej niewydolności oddechowej, rozległej rany skalpacyjnej głowy, złamania kręgosłupa w odcinku szyjnym – złamania wyrostka poprzecznego prawego C2, złamania obustronnego łuku C2, złamania wyrostka poprzecznego prawego C7, złamania obustronnego Łuku C7, kręgozmyku pourazowego C7- (...) i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu, S. G. – rozległej rany skalpacyjnej głowy okolicy ciemieniowo-potylicznej, złamania żeber IV, V, VI i VII po stronie prawej, wieloodłamowego złamania końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenia i krwiaka podudzia lewego i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, zaś O. M. – rany tłuczonej barku lewego i ręki lewej, złamania kości łonowej prawej i lewej, kości kulszowych i kości krzyżowej lewej skutkujących naruszeniem czynności narządów ciał na czas powyżej 7 dni, to jest popełnienia o czynu z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..
O. C. ma ukończone 24 lata , jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , pracuje i uzyskuje dochód w kwocie 1700-2000 zł , nie był karany ( k. 481 ) , nie był leczona psychiatrycznie ani leczony odwykowo .
Oskarżony O. C. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zrzucanego mu czynu ( k. 241 ) . Oskarżony O. C. w postępowaniu przygotowawczym złożył wyjaśnienia w których opisał przebieg przedmiotowego zdarzenia drogowego z dnia 27 lipca 2016 roku . Oskarżony O. C. opisał w jakich okolicznościach doszło do zderzenia kierowanego przez niego samochodu marki R. (...) nr rej. (...) z jadącym z naprzeciwka samochodem marki O. (...) ( k. 241- 242 ) . Następnie oskarżony O. C. złożył wniosek w trybie art. 335 k.p.k. ( k. 242 ) .
Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego O. C. zwłaszcza w zakresie jakim przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i opisał przebieg zdarzenia drogowego z dnia z dnia 27 lipca 2016 roku . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego O. C. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza zeznaniami świadków : V. K. ( k. 26-27 ) , M. P. ( k. 74-76 ) , M. Z. ( k. 81-82 i k. 201-202 ) , O. P. ( k. 126-128 ) , R. K. ( k. 335-340 i k. 363-364 ) , S. G. ( k. 341 -346 i k. 359-360 ) i O. M. ( k. 347-352 i k. 361-362 ) oraz dokumentami w postaci : notatki urzędowej wraz ze szkicem miejsca wypadku drogowego ( k. 3-4 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 i k. 7 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 8-9 i k. 10- 11 ) , karty zdarzenia drogowego ( k. 12 ) , protokołu przebiegu badania trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania ( k. 16-17 i k. 18-19 ) , protokołu zatrzymania rzeczy wraz z płyta CD nagrania z monitoringu ( k. 31-33 i k. 34 ) , sprawozdania z badania krwi oskarżonego O. C. ( k. 95, k. 96 ) , dokumentacji medycznej ( k. 133-134 , k. 168 , k. 170 , k. 173 , k. 176, k. 211 ), dokumentacji fotograficznej ( k. 142 ) i opinii biegłego dotyczących obrażeń ciała ( k. 162 , k. 164-165 , k. 171 , k. 174 , k. 177 i k. 212 ) . Sąd dał pełną wiarę zeznaniom przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków : V. K. ( k. 26-27 ) , M. P. ( k. 74-76 ) , M. Z. ( k. 81-82 i k. 201-202 ) , O. P. ( k. 126-128 ) , R. K. ( k. 335-340 i k. 363-364 ) , S. G. ( k. 341 -346 i k. 359-360 ) i O. M. ( k. 347-352 i k. 361-362 ) jako jasnym , dokładnym i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonego O. C. który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu
Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów w postaci : notatki urzędowej wraz ze szkicem miejsca wypadku drogowego ( k. 3-4 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 i k. 7 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 8-9 i k. 10-11 ), karty zdarzenia drogowego ( k. 12 ) , protokołu przebiegu badania trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania ( k. 16-17 i k. 18-19 ) , protokołu zatrzymania rzeczy wraz z płyta CD nagrania z monitoringu ( k. 31-33 i k. 34 ) , sprawozdania z badania krwi oskarżonego O. C. ( k. 95, k. 96 ) , dokumentacji medycznej ( k. 133-134 , k. 168 , k. 170 , k. 173 , k. 176, k. 211 ), dokumentacji fotograficznej ( k. 142 ) i opinii biegłego dotyczących obrażeń ciała ( k. 162 , k. 164-165 , k. 171 , k. 174 , k. 177 i k. 212 ) albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .
Sąd zważył, co następuje:
Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Według art. 177 § 1 k.k. ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ).
Przepis art. 177 § 2 k.k. stanowi , że jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Zwraca uwagę fakt, że w katalogu tym zabrakło mienia, co jest wynikiem częściowej depenalizacji tzw. lekkiego wypadku komunikacyjnego. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego , może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394). W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. W hipotezie art. 177 § 2 k.k. doszło do spenalizowania przestępstwa wieloodmianowego. Skutek tu opisany polegać może bądź na spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby, bądź też jej śmierci. W treści art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. wymieniono cztery kategorie chorób: chorobę nieuleczalną, chorobę długotrwałą, chorobę realnie zagrażającą życiu i trwałą chorobę psychiczną. Są to określenia, których ocena musi się opierać na kryteriach medycznych, zgodnych z obecnym stanem wiedzy w tej dziedzinie, co niewątpliwie wymaga zasięgnięcia opinii biegłych. W orzecznictwie przyjęto, iż za chorobę długotrwałą uznaje się chorobę, która narusza funkcjonowanie organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy (pro . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1972 r., RW 6/72 oraz wyr. SN z 13 II 1976 r., KR 192/72; por. też J. Bafia i in., Komentarz, s. 106.) ( Komentarz do art.156 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ).
Oskarżony O. C. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. . Należy stwierdzić iż oskarżony O. C. w dniu 27 lipca 2016 roku w miejscowości O. , gmina W. , woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem marki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość, w wyniku czego na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowany przez M. P., a następnie uderzył przodem pojazdu w drzewo, powodując nieumyślnie wypadek.
Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2017 , poz. 1260 ze zm. ) kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Przepis określa tzw. prędkość bezpieczną. Termin ten nie jest określeniem normatywnym, nie jest ona bowiem określona ani w prawie o ruchu drogowym, ani w aktach wykonawczych, jest jednak pojęciem powszechnie używanym w judykaturze i doktrynie. Jest ona jednym z najważniejszych komponentów bezpieczeństwa ruchu drogowego; od niej w dużym stopniu zależy poziom bezpieczeństwa ruchu. Pojęcie „bezpieczna szybkość pojazdu” - jest pojęciem o charakterze relatywnym i w związku z tym żaden akt prawny nie może za pomocą wyrażonych cyfrowo wskaźników (np. ilość m/sek.) określić, jaka szybkość pojazdu jest szybkością bezpieczną ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 1972 r., Rw 734/72, IP 1972, nr 7-8, poz. 4 ). Treść tego przepisu wskazuje, że prędkością bezpieczną jest taka, która zapewnia panowanie nad pojazdem w konkretnych warunkach drogowych. Panowanie nad pojazdem oznacza stan, w którym kierujący może, w istniejących warunkach, swobodnie reagować na zmieniającą się sytuację na drodze ( za Komentarz do art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ).
Oskarżony O. C. kierując samochodem marki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość. W wyniku czego oskarżony O. C. na łuku drogi stracił panowanie nad samochodem marki R. (...) nr rej. (...) i zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd marki O. (...) nr rej. (...) a następnie w drzewo . Fakt ten wynika wprost z wyjaśnień oskarżonego O. C. ( k. 241-242 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz zeznań świadków : V. K. ( k. 26-27 ) , M. P. ( k. 74-76 ) , M. Z. ( k. 81-82 i k. 201-202 ) , O. P. ( k. 126-128 ) , R. K. ( k. 335-340 i k. 363-364 ) , S. G. ( k. 341 -346 i k. 359-360 ) i O. M. ( k. 347-352 i k. 361-362 ) i dokumentów w postaci : notatki urzędowej wraz ze szkicem miejsca wypadku drogowego ( k. 3-4 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 i k. 7 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 8-9 i k. 10-11 ) , karty zdarzenia drogowego ( k. 12 ) , protokołu przebiegu badania trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania ( k. 16-17 i k. 18-19 ) , protokołu zatrzymania rzeczy wraz z płyta CD nagrania z monitoringu ( k. 31-33 i k. 34 ) , sprawozdania z badania krwi oskarżonego O. C. ( k. 95, k. 96 ) , dokumentacji medycznej ( k. 133-134 , k. 168 , k. 170 , k. 173 , k. 176, k. 211 ), dokumentacji fotograficznej ( k. 142 ) i opinii biegłego dotyczących obrażeń ciała ( k. 162 , k. 164-165 , k. 171 , k. 174 , k. 177 i k. 212 ) . Podnieść należy iż oskarżony O. C. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 241 ) .
Należy wskazać iż na skutek tego zdarzenia drogowego pasażerki samochodu marki R. (...) kierowanego przez oskarżonego O. C. doznały następujących obrażeń ciała : R. K. – stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, ostrej niewydolności oddechowej, rozległej rany skalpacyjnej głowy, złamania kręgosłupa w odcinku szyjnym – złamania wyrostka poprzecznego prawego C2, złamania obustronnego łuku C2, złamania wyrostka poprzecznego prawego C7, złamania obustronnego Łuku C7, kręgozmyku pourazowego C7-Th1 i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu, S. G. – rozległej rany skalpacyjnej głowy okolicy ciemieniowo-potylicznej, złamania żeber IV, V, VI i VII po stronie prawej, wieloodłamowego złamania końca dalszego kości udowej lewej, stłuczenia i krwiaka podudzia lewego i wielomiejscowych otarć naskórka, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, zaś O. M. – rany tłuczonej barku lewego i ręki lewej, złamania kości łonowej prawej i lewej, kości kulszowych i kości krzyżowej lewej skutkujących naruszeniem czynności narządów ciał na czas powyżej 7 dni. Fakt ten wynika wprost z opinii pisemnej biegłego lekarza M. R. z dnia 22 października 2016 r. dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonej O. M. ( k. 162 ) , z opinii pisemnej biegłego lekarza M. R. z dnia 29 października 2016 r. dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonej R. K. ( k. 171 ) i z opinii pisemnej biegłego lekarza M. R. z dnia 29 października 2016 r. dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonej S. G. ( k. 174 ) .
Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego O. C. co do popełnienia przez niego czynu z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nie budzą wątpliwości.
Wymierzając oskarżonemu O. C. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.
Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra jakim bezpieczeństwo w ruchu drogowym , oraz skutki jakie to zdarzenie drogowe spowodowało
W powyższej sprawie Sąd jako okoliczność łagodzącą wobec oskarżony O. C. uznał fakt iż nie był on dotychczas karany ( k. 481 ) .
Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu O. C. za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności. Orzeczona wobec oskarżonego O. C. kara 1 roku pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania sprawcy . Sąd wymierzoną oskarżonemu O. C. karę pozbawienia wolności zawiesił na okres próby 3 lat na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k., uznając iż jest to okres wystarczający dla zrozumienia przez oskarżonego wagi popełnionego przez nich występków biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności łagodzące . Groźba zarządzenia wykonania kary w okresie próby ponadto spowoduje , iż oskarżony O. C. będzie respektować porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte. Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Należy wskazać iż oskarżony O. C. nie był karany ( k. 481 ) oraz orzeczono wobec niego kara pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym rok , tym samym zachodzą przesłanki wskazane w art. 69 § 1 k.k. umożliwiające zawieszenie orzeczonej wobec oskarżonego O. C. kary 1 roku pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego O. C. do przeproszenia pokrzywdzonych R. K., S. G. i O. M.. Orzeczenie tego obowiązku spełnia wobec oskarżonego O. C. cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego podobnych przestępstw w przyszłości.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego O. C. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę dochody oskarżonego .
Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.
Należy podnieść iż mimo że pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w trybie art. 422 § 1 k.p.k. złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia co do całości wyroku Sąd sporządził uzasadnienie tego wyroku zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. . Zgodnie treścią art. 424 § 3 k.p.k. w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.