UZASADNIENIE

jest sporządzone w zakresie wniosku oskarżonego i z uwzględnieniem apelacji jego obrońcy – art. 457§2 kpk w zw. z art.423§1a kpk.

M. R. (1) został oskarżony o to, że:

I w dniu25 czerwca 2013 r. w S., woj. (...), wbrew przepisom Ustawy o Przeciwdziałaniu Narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku, posiadał środek odurzający w postaci konopi innej niż włóknista o łącznej ilości 12,043 grama, przy czym czynu tego dopuścił się będąc już uprzednio karany za umyślne przestępstwa podobne w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o Przeciwdziałaniu Narkomanii w zw. z art. 64§1 kk

II w dniu 25 czerwca 2013 r. w mieszkaniu przy ul. (...) w S., woj. (...), wbrew przepisom Ustawy o Przeciwdziałaniu Narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku, udzielił nieodpłatnie P. D. (1) środka odurzającego w postaci konopi innej niż włóknista, przy czym czynu tego dopuścił się będąc już uprzednio karany za umyślne przestępstwa podobne w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o Przeciwdziałaniu Narkomanii w zw. z art. 64§1 kk

III w dniu 25 czerwca 2013 r. na terenie Komendy Powiatowej policji w S. przy ul. (...), woj. (...), w celu zmuszenia funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w S. asp. M. N. i mł. asp. P. G. (1) do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania go stosował wobec nich przemoc w postaci szarpania się i wyrywania oraz kierował wobec wymienionych funkcjonariuszy groźbę karalną pozbawienia życia oraz groźbę bezprawną spowodowania postępowania karnego poprzez złożenie do prokuratury nie polegającego na prawdzie doniesienia o jego pobiciu przez funkcjonariuszy podczas czynności zatrzymania podejmując przy tym próbę samookaleczenia się przez uderzanie głową o ścianę i jednocześnie znieważył asp. M. N. i mł. asp. P. G. (1) słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 224§2 kk w zb. z art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

IV w dniu 23 września 2013 r. w S., woj. (...), wbrew przepisom o Przeciwdziałaniu Narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku, posiadał środek odurzający w postaci konopii innej niż włóknista o łącznej ilości 33,436 grama i substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 34,687 grama, przy czym czynu tego dopuścił się będąc już uprzednio karany za umyślne przestępstwa podobne w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o Przeciwdziałaniu Narkomanii w zw. z art. 64§1 kk

V w dniu 23 września 2013 r. w S., w radiowozie w trakcie konwojowania do Komendy Powiatowej Policji w S., woj. (...), w celu zmuszenia funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w S. at. asp. M. N., asp. P. G. (1) i asp. K. W. (1) do zaniechania prawnej czynności służbowej przeszukania jego osoby i zatrzymania go stosował wobec nich przemoc w postaci wyrywania się, kopania oraz szarpania wymienionych funkcjonariuszy i jednocześnie znieważył st. asp. M. N., asp. P. G. (1) i asp. K. W. (1) słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 224§2 kk w zb. z art.226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

Sad Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 21 listopada 2018 r. w sprawie (...)

I oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt I czynu i za to z mocy art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go i wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II czynu i za to z mocy art. 58 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

III oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt III czynu i za to z mocy art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go a na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34§1 kk i §1a pkt 1 kk, §2 kk i art. 35§1 kk wymierzył mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w miesiącu

IV oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt IV czynu i za to z mocy art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

V oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt V czynu i za to z mocy art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go a na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34§1 kk i §1a pkt 1 kk, §2 kk i art. 35§1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w miesiącu

VI na podstawie art. 85§1i2 kk, art. 86§1 kk i art.87 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego M. R. (1) kary pozbawienia i ograniczenia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VII na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie; od dnia 25 czerwca 2013r godz. 20:45 do dnia 26 czerwca 2013r. godz. 19:40; 23 września 2013r. do dnia 25 września 2013r. godz. 16:00

VIII na podstawie art. 70 ust 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych zapisanych pod poz. (...) księgi dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w B. – zarządzając ich zniszczenie,

Powyższy wyrok zaskarżyli oskarżony i jego obrońca.

Obrońca z urzędu M. R. (1) zaskarżyła wyżej wymieniony wyrok w całości i zarzuciła mu:

I obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przejawiającą się w dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów występujących w sprawie, polegającej na odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanych jemu czynów, w tym wskazywał, że funkcjonariusze Policji „wrobili go” w zarzucane aktem oskarżenia czyny, w sytuacji gdy:

1/ wersję oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznaje się do przyjmowania narkotyków potwierdza treść opinii, sporządzonej na jego zlecenie, z której wynika, że nie ma ich śladów w jego organizmie; na części zabezpieczonych zawiniątek brak jest śladów linii papilarnych oskarżonego (a powinny być, gdyby je zawijał), z uwagi na powyższe, w ocenie oskarżonego można przyjąć, że P. D. (1) go pomawia,

2/ świadek P. C. (1) zeznał, iż nie ma wiedzy, aby oskarżony udzielał komukolwiek narkotyki, ponadto w trakcie dokonywanego przeszukania w mieszkaniu oskarżonego nie słyszał krzyków, wyzwisk ani gróźb, oskarżony przed wkroczeniem funkcjonariuszy do mieszkania nie miał obrażeń na ciele, zaś od świadków wyprowadzania M. R. z lokalu, miał wiedzę, że miał on głowę przy kolanach, funkcjonariusze wykonujący tę czynność źle go traktowali, wykręcali mu ręce, co stoi w sprzeczności z twierdzeniami Policjantów, na temat agresywnego zachowania oskarżonego,

3/ faktu ubliżania przez oskarżonego funkcjonariuszom Policji w mieszkaniu przy ul. (...) nie potwierdził zeznający w charakterze świadka R. P. (1), który był chwilowo obecny w przedmiotowym lokalu w trakcie czynności przeszukania,

4/ świadkiem agresywnego zachowania oskarżonego wobec funkcjonariuszy Policji miał być P. S. (1), który w czasie zdarzenia był alkoholikiem i sytuację wyprowadzania oskarżonego z klatki schodowej widział z odległości 8-10 metrów, któremu Sąd 1 instancji dał wiarę,

5/ funkcjonariusze Policji M. N. i P. G. (2) uniemożliwili oskarżonemu oddanie próbki moczu, celem wykonania badania na obecność narkotyków, zaś świadek J. S. (1) nie wykluczyła sytuacji, w której pacjent poinformował ją, że policjanci nie chcieli wziąć od niego próbki, podobnie nie wykluczyła sytuacji, że pacjent powiedział, iż powoła ją na świadka w Sądzie, co jest zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia z dn. 25.06.2013r. w szpitalu,

II z powyższym naruszeniem wiąże się błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych jemu czynów.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych jemu czynów, alternatywnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy w B.

Oskarżony wyrok zaskarżył w całości i zarzucił mu:

- błędne uznanie, że na opakowaniach ze środkami odurzającymi były jego ślady,

- błędne przyjęcie, że dowodem jego winy jest opinia (...) mimo, że zawiera ona jedynie sugestie co do jego DNA,

- pozbawienie praw do obrony poprzez nie przesłuchanie P. D. i M. K., mimo że było to możliwe,

- naruszenie prawa do obrony poprzez „wyrwanie dokumentów” oraz zmienienie dwóch kart opinii sądowo-psychiatrycznej i co się z tym wiąże z nieuczciwością sędziego,

- nie przesłuchanie biegłych psychiatrów co do zdolności oskarżonego do samookaleczeń,

- błędne oddalenie wniosku o zbadanie go za pomocą wariografu,

- błędną ocenę zeznań J. S. (1) przez uznanie, że nie wniosły one nic istotnego do sprawy,

- błędną ocenę zeznań P. G. i M. N. odnośnie jego zatrzymania w dniu 25 czerwca 2013 r.,

- błędne uznanie, że to on nie jego brat J. posiadał zabezpieczone w mieszkaniu narkotyki,

- błędną ocenę zeznań P. S., który w czasie składania zeznań był w stanie upojenia alkoholowego,

- pominięcie zeznań R. P. oraz M. K. oraz pominięcie okoliczności, o których podał P. C.,

- błędne skazanie za czyny z pkt III i V oraz nie danie wiary jego wyjaśnieniom co do pobicia go przez policjantów, którzy twierdzili o rzekomym samookaleczeniu oskarżonego.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanych mu czynów lub o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje oskarżonego i jego obrońcy nie zasługują na uwzględnienie. Ponadto z uwagi na praktyczną tożsamość zarzutów możliwe jest jednoczesne się do nich ustosunkowanie.

Na wstępie podnieść należy, iż wbrew zarzutom skarżących Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom oskarżonego i jego obrońcy, dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Ponadto odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania M. R. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Natomiast zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Również zarzuty apelacji w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miały mieć wpływ na treść wyroku także nie są zasadne, albowiem sam fakt, iż skarżący nie zgadzają się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza, że jest ona nieprawidłowa. Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wbrew twierdzeniom oskarżonego i jego obrońcy wskazuje, że Sąd I instancji prawidłowo uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne a ocenę tę należy podzielić. Ocena tych twierdzeń dokonana przez Sąd Rejonowy ma kompleksowy charakter a zarazem nie jest wybiórcza i przedstawia powody, dla których nie dano wiary tej relacji oskarżonego, w której zaprzeczył aby udzielał wskazanej w stanie faktycznym osobie środki odurzające, że nie posiadał środków odurzających ani substancji psychotropowych oraz, że nie zmuszał funkcjonariuszy policji do zaniechania prawnej czynności służbowej przeszukania jego osoby i zatrzymania go i nie stosował wobec nich przemocy w postaci wyrywania się, kopania oraz szarpania wymienionych funkcjonariuszy i jednocześnie nie znieważył ich słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska M. R. i jego obrońcy.

Przede wszystkim podnieść należy, że Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów albowiem stanowią one tylko jego linię obrony. Ponadto są one sprzeczne tak z zeznaniami świadków jak i wnioskami płynącymi z przeprowadzonych opinii oraz wynikami przeszukania i oględzin.

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo dano wiarę zeznaniom świadków, którzy wskazywali na sprzeczne z prawem zachowania M. R. jako jasnym, spójnym oraz wzajemnie się uzupełniającym. Wbrew zarzutom skarżącym, a w szczególności oskarżonego brak jest podstaw do przyjęcia, że świadkowie stronniczo czy też wręcz w nieprawdziwy sposób odtwarzali przebieg zdarzeń. Trafnie zatem Sąd I instancji przyjął, że faktycznie brak jest motywu, „dla którego funkcjonariusze Policji akurat jego mieliby „wrabiać” w posiadanie narkotyków. Odnośnie dokonywanych czynności to byli przy nich obecni także inni funkcjonariusze i trudno uznać aby wszyscy z nich mieli potwierdzać nieprawdziwe okoliczności związane z czynnościami podjętymi wobec M. R.”- k.1435. Podobnie jako niewiarygodne należało potraktować twierdzenia o rzekomym stosowaniu wobec oskarżonego niedozwolonego przymusu.

Odnośnie zachowania dotyczącego czynu z pkt II aktu oskarżenia, to Sąd Rejonowy trafnie za wiarygodne uznał zeznania świadka P. D. (1), który podał, że M. R. zaproponował mu nieodpłatne wypalenie marihuany. Wymieniony nie miał żadnego powodu aby pomawiać oskarżonego o zachowanie, które rzekomo nie miało mieć miejsca. Zwrócić przy tym uwagę należy, że analiza zeznań jak na k. 46 i k. 145 odw. wskazuje, że świadek podawał o okolicznościach co do których zaistnienia był w pełni przekonany a ponadto świadczą one o tym, że „na siłę” nie obciążał on oskarżonego. Wreszcie relacja świadka znajduje potwierdzenie w wynikach badania, kiedy to stwierdzono obecność marihuany w moczu- k.15.

Z powyższym wiąże się akcentowane przez skarżących kwestia rzekomego uniemożliwienia oskarżonemu oddania próbki moczu do analizy. Sąd Rejonowy prawidłowo i w tym wypadku ocenił materiał dowodowy w postaci zeznań pielęgniarki J. S. ( k.224 odw., k.1203-1204 ) albowiem nie wynika z nich aby oskarżony miał w jej obecności mówić, iż policjanci wbrew jego woli nie chcą odebrać od niego próbki - porównaj k. 1433 i k.1435. Ponadto odwołać należy się do tej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku gdzie między innymi stwierdzono, że w istocie przedłożone przez oskarżonego wyniki badań nie mogą kategorycznie wskazywać, że badana próbka pochodzi od niego. Zauważyć wreszcie należy, że obecność lub nie w organizmie oskarżonego narkotyków w żaden sposób nie podważa ustaleń tak co do ich posiadania jak i udzielenia ich innej osobie.

W ocenie Sadu Okręgowego nie sposób było również skutecznie zakwestionować dokonanych ustaleń w sprawie poprzez odwołanie się do zeznań P. C. i P. S.. Sąd I instancji prawidłowo ocenił te relacje i trafnie wskazał jeśli chodzi o tego ostatniego, że za miarodajne należało uznań jego twierdzenia z postepowania przygotowawczego- k.1433-1434. Zwrócić przy tym uwagę należy, że spostrzeżenia świadka dotyczą już czasu gdy oskarżony był wyprowadzany z mieszkania- k.667 odw. Jeśli zaś chodzi o zarzut skarżącej odnośnie stanu świadka ( po spożyciu alkoholu oraz odległości z jakiej obserwował zdarzenie ), to analiza jego zeznań nie wskazuje aby był on pozbawiony możliwości dokonywania spostrzeżeń i ich relacjonowania.

W tym miejscu podkreślić natomiast należy, że jak wynika z opisów zarzucanych i następnie przypisanych oskarżonemu czynów w pkt III i V aktu oskarżenia przestępcze zachowania dotyczą postepowania w K. i radiowozie a zatem zachowanie w czasie zatrzymania, pobytu w mieszkaniu i wyprowadzania z niego nie ma decydującego znaczenia dla oceny kwestii odpowiedzialności M. R..

Zatem także i zeznania P. C. oraz przesłuchanego na rozprawie odwoławczej M. K. nie mogą spowodować uznania, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów. Ten ostatni wprawdzie wskazywał na niewłaściwe zachowanie policjantów ale analiza tych twierdzeń nie pozwala na uznanie, że zatrzymanie tak świadka ale przede wszystkim oskarżonego było pozbawione podstaw oraz do zakwestionowania wyników przeszukania – porównaj k.1516 odw.- (...). Wracając zaś do zeznań P. C. to nie widział on momentu wyprowadzani z mieszkania oskarżonego a o rzekomym złym traktowaniu przez funkcjonariuszy M. R. słyszał od „ludzi”- k.1207. Zauważyć również należy, że ostatecznie świadek przyznał, że policjanci nie sugerowali zażywania przez nich narkotyków ale jedynie pytali czy je brali – k.1208.

Podobnie nie można uznać za istotnych w zakresie kwestii odpowiedzialności M. R. zeznań R. P., który jak sam zeznał w mieszkaniu oskarżonego był może kilka minut, nie widział ani nie słyszał oskarżonego i po przeszukaniu został wypuszczony- k.1384.

W konsekwencji Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że zeznania wskazanych świadków faktycznie nie potwierdzają wersji oskarżonego, co do jego nienagannego zachowania podczas zatrzymania, jak i ewentualnego nieprawidłowego zachowania funkcjonariuszy wykonujących czynności służbowe.

Sąd Okręgowy nie podziela także zarzutów obu apelacji dotyczących zakwestionowania dopuszczenia się przez M. R. czynów dotyczących posiadania przez niego narkotyków jak i prawidłowo ustalonego agresywnego zachowania się, wyrywania, grożenia policjantom „ich załatwienia”, zwolnienia z pracy oraz wyzywania. W tym zakresie odwołać się należy do analizy pełnych i jasnych twierdzeń funkcjonariuszy P. W., W. T., M. N., P. G. (1), Ł. Z., P. R. i K. W. (2), którzy wiarygodnie relacjonowali w zakresie okoliczności zdarzeń z dnia 25 czerwca 2013 r. i z dnia 23 września 2013 r.- porównaj k.1434-1435. Te relacje nie tylko są zbieżne i korespondują ze sobą ale znajdują potwierdzenie w dowodach w postaci protokołów przeszukania i oględzin a przede wszystkim w treści przeprowadzonych opinii.

Sąd I instancji prawidłowo omówił i ocenił dowody w postaci opinii i w tej sytuacji co do zasady należy odwołać się do rozważań jak na k.1436-1437. Wskazać jednocześnie należy, że w świetle opinii z zakresu badań chemicznych nie budzi żadnych wątpliwości to, że ujawnione u oskarżonego substancje to w znacznej mierze środki psychotropowe i odurzające w postaci amfetaminy i marihuany.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ma podstaw do zakwestionowania opinii z zakresu badań biologicznych, chemicznych i daktyloskopijnych, albowiem są one jasne i rzeczowe. Trafnie przy tym Sad Rejonowy zauważył, że „z opinii tych wynika, iż na opakowaniach w których przechowywany był susz roślinny czy też amfetamina de facto znajdowały się ślady innych osób, jednakże znajdowały się również ślady linii papilarnych, czy innego materiału genetycznego a należące do oskarżonego. W ocenie Sądu środki odurzające znajdujące się w mieszkaniu, oskarżonego były dostępne dla innych przebywających tam osób, dlatego nie budzi wątpliwości fakt, iż na zabezpieczonych rzeczach znajdowały się linie papilarne, czy materiał genetyczny należący do kilku innych osób, aniżeli do samego oskarżonego” – k. 1437.

Ponadto właśnie dla zaakacentowania wskazać należy, że z opinii nr (...) wynika, iż w badanym materiale przekazanym do badań biologicznych znajdował się materiał genetyczny pochodzący od co najmniej trzech osób, przy czym we wszystkich tych próbkach pobranych z powierzchni opakowań nie wykluczono obecności DNA oskarżonego M. R. (1) .

Natomiast z opinii nr (...) z zakresu genetyki sądowej wynika, iż ujawniono materiał genetyczny pochodzący od co najmniej trzech osób i we wszystkich tych próbkach pobranych z powierzchni opakowań stwierdzono, iż możne znajdować się DNA oskarżonego M. R. (1).

Wreszcie z opinii nr (...) z zakresu badań daktyloskopijnych wynikało, iż ślady linii papilarnych wskazanych na k.1436 były zgodne z odbitkami linii papilarnych opuszek palców rąk oraz członu i opuszki palca ręki z karty daktyloskopijnej oskarżonego M. R. (1). Tym samym wnioski płynące z tych opinii sprzeciwiają się i tym twierdzeniom oskarżonego, który podawał, iż środki i substancje znalezione w mieszkaniu w postaci amfetaminy czy konopi inne niż włókniste nie miały należeć do niego. Wobec takich wniosków opinii odrzucić kategorycznie należy sugestie, że wobec M. R. tworzono fałszywe dowody aby go niesłusznie oskarżyć i skazać. Natomiast okoliczność, że nie na wszystkich „zawiniątkach” ujawniono ślady linii papilarnych oskarżonego nie może spowodować uwolnienia go od odpowiedzialności za przypisane mu czyny związane z posiadaniem narkotyków. Zauważyć przy tym należy, że jak wynika z treści protokołu przeszukania oraz spisu i opisu rzeczy – k. 487-489 papierowe zawiniątka znajdowały razem w opakowaniu foliowym znajdującym się w bluzie M. R..

Wskazane opinie przeczą zatem i twierdzeniom brata oskarżonego J. R., który twierdził, że rzeczy zatrzymane w mieszkaniu miałyby należeć wyłącznie do niego.

Chybione jest także zarzuty samego oskarżonego co do tego, że rzekomo naruszono jego prawa do obrony poprzez „wyrwanie dokumentów” oraz zmienienie dwóch kart opinii sądowo-psychiatrycznej i co się z tym wiąże z nieuczciwością sędziego, oraz, że nie przesłuchano biegłych psychiatrów co do zdolności oskarżonego do samookaleczeń. Odnośnie tej ostatniej kwestii, to w sprawie była wydana opinia na okoliczność stanu psychicznego oskarżonego i płynące z niej wnioski są jasne i pełne – porównaj k. 852. Nie ma także podstaw do zakwestionowania postepowania w zakresie postulatu oskarżonego co do dodatkowego przesłuchania biegłych co do ewentualnej skłonności M. R. do samookaleczeń albowiem zachowanie w trakcie zatrzymania wynika z zeznań interweniujących policjantów a kwestia ta nie wymagała wiadomości specjalnych. Analogicznie należało potraktować zarzut o braku zasięgnięcia dokumentów „o życiu” oskarżonego.

Niezasadny jest przy tym zarzut rzekomej zmiany kart opinii. Analiza akt w zakresie kart.848 i następne wskazuje jedynie na poprawienie numeracji w zakresie omyłkowych zapisów. Podobnie należy ocenić kwestię rzekomego braku 20 kart w tomie IV akt albowiem i w tym wypadku doszło jedynie do poprawienia numerów kart. Wskazać przy tym należy, że analiza tomu III i IV wskazuje na to, że zachowana jest ciągłość w zakresie znajdującej się tam dokumentacji fotograficznej, co udowadnia choćby porównanie numerów zdjęć ( zdjęcie nr 23 w tomie III na końcu i zdjęcie nr 24 w tomie IV na początku ). Stanowczo wykluczyć należy przy tym rzekomą ingerencje w akta sprawy ze strony innego sędziego lub pracowników sądu.

Również wobec treści aktu oskarżenia chybione jest odwoływanie się do braku opiniowania w zakresie zabezpieczonej podczas zatrzymania w dniu 25 czerwca 29013 r, strzykawki z białą substancją.

Wobec powyższych okoliczności w pełni podzielić należało stanowisko Sądu I instancji, że M. R. w dniu 25 czerwca 2013 r. posiadał środki odurzające w postaci konopi innych niż włókniste oraz, że w dniu 23 września 2013 r. posiadał on środki psychotropowe oraz środki odurzające w postaci amfetaminę i konopi innych niż włókniste. Niewątpliwie też udzielił on substancji stanowiącej środek odurzający innej osobie. Ponadto oskarżony w dniu 25 czerwca 2013 r. chcąc zmusić funkcjonariuszy KPP w S. do zaniechania jego zatrzymania szarpał się i wyrywał, groził funkcjonariuszom, że i „ich załatwi” i na nich doniesie, iż podczas jego zatrzymania mieli oni dokonać jego pobicia a także wyzywał funkcjonariuszy słowami wulgarnymi i powszechnie uznawane są za obelżywe. Podobne zachowanie oskarżony przejawił w dniu 23 września 2013 r., albowiem chcąc zmusić do zaniechania czynności służbowych jego zatrzymania i przeszukania przez funkcjonariuszy wyrywał się im oraz szarpał funkcjonariuszy a nadto wyzywał ich słowami wulgarnymi i powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Sąd Okręgowy aprobuje także rozstrzygnięcie w zakresie orzeczonych wobec M. R. kar jednostkowych i kary łącznej bezwzględnego pozbawienia wolności.

Mając powyższe na uwadze utrzymano w mocy zaskarżony wyrok- art.437§1 kpk, art.438 pkt1-3 kpk

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawia za tym jego sytuacja majątkowa.

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. W. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego M. R. (1) wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE