Sygn. akt II W 1054/17
Dnia 25 kwietnia 2019 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak
Protokolant: Kinga Grzywacz
Przy udziale oskarżyciela publicznego Marty Prusinowskiej
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25.04.2019 r.
sprawy przeciwko
D. B. urodz. (...) w L.
synowi Z. i M. z d. C.
obwinionego o to, że: W dniu 26 lutego 2017 roku około godz.19.00 w L. przy ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o tabl. rej. (...) nie zachowując należytej ostrożności podczas wjeżdżania na zatokę parkingową, najechał na zaparkowany pojazd marki F. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenia na szkodę T. S.,
w miejscu i czasie jak wyżej pomimo obowiązku nie podał swoich danych personalnych oraz danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej,
tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w., art. 97 k.w. w zw. z art.44 ust.1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym
orzeka
I. Uznaje obwinionego D. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu, przy czym przyjmuje, że w czasie popełnienia tego czynu miał znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zb. z art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. w zw. z art. 17 § 2 k.w. i za to na mocy art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. wymierza mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny.
II. Na podstawie art. 117 § 1 k.p.s.w. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 221 (dwieście dwadzieścia jeden) złotych i 40 (czterdzieści) groszy tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
III. Na podstawie art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia obwinionego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.
Sygn. akt II W 1054/17
Uzasadnienie wyroku zaocznego
z dnia 25 kwietnia 2019 r.
Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy, ustalił następujący stan faktyczny:
Obwiniony D. B. w dniu 26 lutego 2017 r. prowadził samochód marki F. (...) o nr rej. (...). Około godziny 19-tej chciał zaparkować ten samochód w zatoczce parkingowej przy ul. (...) w L., pomiędzy dwoma samochodami. Nie zachował należytej ostrożności podczas wjeżdżania na to miejsce i najechał na zaparkowany pojazd marki F. o nr rej. (...), należący do T. S.. Obwiniony spowodował przez to uszkodzenia tego samochodu w postaci otarcia powłoki lakierniczej na tylnym nadkolu, przechodzące na tył pojazdu oraz pęknięcie lampy tylnej lewej. Obwiniony odjechał z miejsca zdarzenia nie podając swoich danych personalnych oraz danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pokrzywdzony nie wyceniał wartości uszkodzenia, sprzedał samochód obniżając jego cenę w związku z uszkodzeniem o nieustaloną kwotę.
Dowód:
- zeznania T. S. (k.5,94v-95),
- zeznania J. M. (1) (k.20,95),
- protokół oględzin (k.6),
- notatka urzędowa (k.12).
W czasie zdarzenia obwiniony znajdował się w stanie nasilonych objawów organicznego uszkodzenia ogólnego układu nerwowego. Ten stan w znacznym stopniu ograniczał jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem.
Dowód:
- opinia sądowo-psychiatryczna (k.53-53).
Obwiniony w toku postępowania przygotowawczego nie skorzystał z możliwości złożenia wyjaśnień (k.12-15). Nie stawił się na rozprawę, mimo że został na nią prawidłowo wezwany, osobiście odebrał wezwanie (k.89) oraz nie usprawiedliwił należycie swej nieobecności (k. 94).
Pokrzywdzony T. S. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.5), że zadzwoniła do niego znajoma J. M. (1) w dniu 26 lutego 2017 r. około godziny 19-tej i przekazała, że widziała jak jakiś kierowca uszkodził jego samochód podczas parkowania. Poszedł do samochodu, stwierdził, że faktycznie miał zarysowany lakier i zbitą lampę, znajoma poinformowała go, że sprawca poruszał się samochodem marki F. (...) i wskazała nr rejestracyjny tego samochodu. Zobaczył, że sprawca ten przejeżdżał obok niego, machnął mu ręką, ale on odjechał. Podczas rozprawy zeznał (k.94v-95), iż zaparkował samochód pod blokiem, dowiedział się o od J. M. (1), że został on uszkodzony. Sprawca był na miejscu zdarzenia, ale około 30 metrów od miejsca dalej. Rozmawiał z nim wieczorem, on mówił, że nic nie zrobił. Stwierdził, że w samochodzie była pęknięta lampa lewa z tyłu, zarysowany zderzak i błotnik uszkodzony. Nie naprawiał samochodu, nie wyceniał wartości szkody, sprzedał samochód po niższej cenie.
Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach J. M. (2) (k.20,95) i protokole oględzin (k.6).
Świadek J. M. (1) zeznała w postępowaniu przygotowawczym (k.20), że w dniu 26 lutego 2017 r. widziała jak kierujący samochodem F. (...) usiłował zaparkować samochód w wąskim miejscu parkingowym i uszkodził samochód marki F. (...). Sprawca zdarzenia odjechał stamtąd i zaparkował w innym miejscu, poinformowała pokrzywdzonego o zdarzeniu. Podczas rozprawy zeznała (k.95), że około dwóch lata temu zauważyła samochód obwinionego, który wciskał się uparcie w miejsce, gdzie na pewno by się nie zmieścił. Wycofał się i całym impetem wjechał w samochód pokrzywdzonego, wyjechał i stanął w innym miejscu parkingu. Poinformowała o zdarzeniu pokrzywdzonego.
Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego i protokole oględzin samochodu (k.6).
Opinie biegłej psychiatry (k.52-53, 73-75) są jasne i pełne, sporządziła je specjalista zdrowia psychicznego i jego zaburzeń, nie były kwestionowane przez strony. Stąd stały się one podstawą ustalenia faktycznego.
Sporządzone w toku postępowania dokumenty w postaci dokumentów wymienionych na k. 95v zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.
Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego obwinionemu nie mogą budzić wątpliwości.
Sąd zważył, co następuje:
Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu mechanicznego na drodze publicznej wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Obwiniony naruszył jeden z podstawowych warunków bezpiecznego korzystania z drogi publicznej w postaci unikania zderzeń z innymi uczestnikami ruchu drogowego, wynikający z treści art. 19 ust. 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Należy zwrócić uwagę, że uderzenie w samochód pokrzywdzonego było dość silne, o czym świadczy rozmiar uszkodzeń, ponadto każde takie zdarzenie powoduje sytuację zagrażającą bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Obowiązkiem obwinionego wynikającym z treści art. 44 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym było podanie danych umożliwiającym ustalenie tożsamości oraz ubezpieczenia OC pojazdu, po spowodowaniu uszkodzenia cudzego pojazdu. Obwiniony wbrew temu obowiązkowi odjechał z miejsca zdarzenia, chciał przez to uniknąć odpowiedzialności za spowodowane zdarzenie i odszkodowawczej.
Czyn obwinionego należy zakwalifikować jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zb. z art. 97 k.w., gdyż polegał na tym, że naruszył obowiązujące zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu, a po spowodowaniu tego zagrożenia odjechał z miejsca zdarzenia, nie podając danych osobowych ani ubezpieczyciela OC swego pojazdu.
Uwzględniając stan psychiczny obwinionego (k.52-53) uznać należy, że działał w warunkach określonych w art. 17 § 2 k.w.
Obwiniony ma 58 lat, jest rozwodnikiem, nie ma nikogo na utrzymaniu, otrzymuje rentę inwalidzką w kwocie około 280 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 16), był raz karany sądownie (k.88), popełnił wcześniej 9 wykroczeń w ruchu drogowym (k.85).
Stopień społecznej szkodliwości czynu nie był mały, gdyż obwiniony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stworzył przez to realne zagrożenie bezpieczeństwu w ruchu drogowym i spowodował uszkodzenie samochodu pokrzywdzonego, a ponadto odjechał z miejsca zdarzenia, utrudniając ustalenie przebiegu zdarzenia. Stopień winy obwinionego również nie był mały, gdyż następstwem naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym było spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego.
Kara powinna przekonać obwinionego i ogół społeczeństwa, że popełnianie wykroczeń nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Obwiniony naruszył zasady bezpieczeństwa w komunikacji lądowej, poprzez nie zachowanie wymaganej ostrożności i spowodował przez to uszkodzenie pojazdu pokrzywdzonego. Kara powinna przekonać obwinionego, że należy unikać zagrożeń bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tak prowadzić pojazdy mechaniczne, by unikać podobnych kolizji drogowych w przyszłości.
Do okoliczności obciążających należy zaliczyć przede wszystkim nagminność wykroczeń w ruchu drogowym i uszkodzenie pojazdu pokrzywdzonego, natomiast jako okoliczność łagodzącą uwzględniono stan jego zdrowia psychicznego i somatycznego (k.73).
Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kara 300 złotych grzywny. Kara ta powinna przekonać obwinionego, że pojazdy w ruchu drogowym należy prowadzić zgodnie z obowiązującymi zasadami bezpieczeństwa w tym ruchu.
Obrońca z urzędu wykonała swoje obowiązki, lecz nie uzyskała wynagrodzenia, stąd Sąd przyznał jej wynagrodzenie ze środków budżetowych.
Obwiniony nie ma wystarczających dochodów by zwrócić poniesione na rozpoznanie sprawy koszty, wobec czego Sąd zwolnił go z tego obowiązku i przejął te koszty na rzecz Skarbu Państwa.